Śmiejący się chłopak o białych włosach. Niektórzy zatrzymywali się, aby na niego popatrzeć. Inni tylko zerkali, kiwając przecząco głową, wyrażając w ten sposób dezaprobatę. On skakał boso po kałużach, mocząc przy okazji swoje spodnie sięgające do kolan, jednakże woda i wyżej potrafiła dotknąć materiału - koszula również została ochlapana.
- Nashiro! Przeziębisz się! Wracaj do domu! - Starsza pani wyglądająca na jego babcię, krzyczała z okna na poddaszu. Wbiegł do domu ślizgając się po podłodze. Przy schodach czekała na niego staruszka trzymająca w dłoniach ręcznik. Po chwili włosy Nashiro stały na wszystkie strony, mniej mokre niż wcześniej. Jego zielone oczy uśmiechały się razem z malinowymi ustami. Jednak blada cera psuła cały ten optymizm, sprawiając wrażenie, jakby chłopak był na coś chory. Postura również dopełniała się z bladością. Średniego wzrostu, szczupły, niemal wychudzony, ale tragedii nie było. Koszula, szelki, mimo wieku, wygląda na dzieciaka - czas był dla niego bezlitośnie łaskawy. Jego zachowanie także nie poprawiało tego wizerunku.



“Chciałem przeżyć życie, ale inne życie. Nie chciałem chodzić codziennie w to samo miejsce, patrzeć na te same twarze i wykonywać tą samą pracę. Chciałem mieć ciekawe wyzwania.”

Uwielbia być w centrum uwagi. Jeśli poprosicie kogoś z publiczności o wejście na scenę, Shiro sam się zgłosi. Nie siedzi bezczynnie. Nienawidzi tego. Bardzo często ucieka od odpowiedzialności. Jego życie jest złożone z ryzykownych zachowań. Żyję chwilą obecną. Nie można go zamknąć i założyć kraty w oknach. Za wszelką cenę będzie starał się wydostać z tej klatki. Na każdy sposób, nawet jeśli będzie to kosztować jego życie. Czerpie radość z sytuacji dramatycznych, a to dlatego, że działają jako środek pobudzający - wtedy potrafi jasno myśleć, jak nikt inny. Reguły są przecież stworzone po to by je łamać. Niewielu podziela tą opinię, jednakże on się tym nie przejmuje. Później musi zbierać konsekwencje swoich czynów - czasami nie ma pojęcia dlaczego, "przecież nic złego nie zrobił". Jest bardzo spostrzegawczy. Na podstawie zmienionego wyrazu twarzy, nowego ubioru, lub czegokolwiek innego, potrafi wychwycić ukryte myśli i motywy, podczas gdy większość innych w ogóle nic nie zauważy. Natychmiast korzysta z tych spostrzeżeń, wskazując na zmianę, zadaje pytania, robiąc to najczęściej nietaktownie. Nie zawsze pamięta że nikt nie lubi jak ich sekrety i decyzje są upubliczniane. Nie znosi rutyny. Chciałby każdego dnia przeżyć coś niezwykłego. Podróżowanie to jedno z wielu marzeń, które pragnie urzeczywistnić. Domaga się od świata wszystkiego, że czasami po drodze gubi się i tak naprawdę nie wie czego pragnie. W bliższych kontaktach z innymi ludźmi jest wycofany, chłodny, wręcz obojętny. Ciężko wyrażać mu swoje uczucia. Po prostu nie potrafi określić, co tak naprawdę czuje do danej osoby. Zazwyczaj nie mówi, że kocha. Dla niego to słowo jest obce. Lubić - tego słowa bardzo często używa. Niewrażliwość wobec norm społecznych to u niego normalne.

Informacje dodatkowe:

Dziecinny - jego mózg pracuje na obrotach pięciolatka. Potrafi zachwycić się byle czym, czy też skakać po kałużach na bosaka. Zapomina, jak powinno się zachować, a właściwie jego wiedza z zasad wychowania jest ograniczona. Lubi słodycze i słodkie pokemony. Mimo tego, tak naprawdę dobrze czuję się w walkach pokemon. Krwawych jadkach - bawią go.

Obojętność - to jego drugie imię. Taki apatyczny? Nie rozumie zbytnio problemów innych. Pomóc może, ale jak ktoś płacze to mu nie współczuje. Taki odizolowany od emocji, uczuć... Na krzywdę ludzką jest mało obojętny, podobnie jest z pokemonami, ale ich uważa za lepszych od ludzi, więc czasami im okazuje trochę mniej obojętności.

Autodestrukcyjny - często nieświadomy tego, że nie powinno się tak robić i że to nie jest normalne. Potrafi okaleczyć swoje ciało o tak, aby je ozdobić. Dla zabawy, albo uderzy w ścianę i zacznie się śmiać. To jest dla niego, jak sport. Wywołuje hormony szczęścia.

Problemy z pamięcią - nie zapamiętuje łatwo imion, czy tego typu informacji. Bywa nieco roztargniony.