Imię/imiona: Hana
Nazwisko: Mori



Wiek: 17 lat.
Profesja: Trener.
Profesja poboczna: Hodowca.
Towarzysz/towarzyszka: Chmurka!

~~~~~~

Opis wyglądu: Hana to niska, szczupła dziewczynka. Raczej szara myszka, która stara się nie wyróżniać z tłumu. Ma jasne, bursztynowe oczka i długie brązowe włosy. Najczęściej zaplata z nich dwa warkocze, a grzywkę pozostawia naturze - jej kosmyki wywijają się w cztery strony świata.
Poza tym pyzata buzia z kilkoma piegami na nosie, które szczególnie można zaobserwować latem i długie, czarne rzęsy. Poza tym brak znaków szczególnych. Ubrania w jej szafie również nie są specjalnie krzykliwe, chociaż zdarzają się wyjątki.
Opis charakteru: Hana jest prostą osobą. Nie ma na tyle umiejętności, by kłamać, więc tego zwyczajnie nie robi. W zamian jest czasem aż nazbyt szczera. Wiadomo tyle, że jeśli kogoś urazi to nie robi tego specjalnie. Należy do kategorii ludzi, którzy najpierw myślą, potem robią. Bardzo ceni sobie lojalnych ludzi. Jest nieco naiwna i wystarczy krótka rozmowa, by powierzyła komuś coś, co powinna zachować dla siebie. Z tego właśnie powodu dochodzi czasem do przykrych sytuacji.
Historia: Spoglądam przez okno pociągu na zarys zbliżającego się miasta. To tam mam zamiar zacząć poszukiwania, tam znajduje się mój jedyny trop. Opuszczam wzrok na trzymany w ręku pamiętnik, gładząc smukłą dłonią zapisaną kartkę i ponownie czytając wpis - pierwszy, na który się odważyłam.
Drogi Pamiętniku. Tydzień temu umarłam. Jak bardzo nieprawdopodobne się to wydaje, powinnam teraz nieżyć. Czuję jakbym została rozdarta - część pozostała tutaj, na ziemi, a część gdzieś umknęła i nie mogę jej odnaleźć. Jestem niczym do połowy napełniona szklanka. Ale ... po kolei. Dozeszłej środy wiodłam zwyczajne życie. Uczyłam się, miałam dorywczą pracę, chłopaka. Pracowałam w uroczej, cichej kawiarni. Uwielbiałam to co robię. Chodziłam tam trzy razy w tygodniu po zajęciach w szkole, abby zarobić na rzeczy, o które nie chciałam prosić rodziców. Jeszcze wczoraj byłam zwykłą nastlatką, sfrasowaną przyziemnymi kłopotami. Wszystko zmieniło się podczas zmiany. W kawiarni doszło do strzelaniny, podczas której w wyniku zachownia policji zostałam postrzelona. Kula utknęła w moim ciele, z którego nagle odeszły wszystkie siły. Upadłam na zimną, wykafelkowaną podłogę walcząc o każdy oddech. Czułam, żę umieram. I wtedy podbiegł do mnie on. Nie wiedziałam jak się nazywa, skąd pochodzi ani kim jest. Po prostu nachylił się nade mną, wyszeptał kojąco, że wszystko będzie w porządku i przyłożył dłoń do rany na brzuchu. Uwierzyłam mu. Przyjemne ciepło rozpłynęło się po moim ciele. Ból ustąpił i nagle znów czułam się ... w miarę żywa. Nieznajomy odsunął mi za ucho kosmyk włosów, po czym dodał, bym powiedziała, że wywracając się oblałam się kechupem. Nim dotarły do mnie jego słowa, jego już nie było. Nawet mu nie podziekowałam.
Policja uwierzyła w tę wyssaną z palca historyjkę o musie z pomidorów, a ja miałam dalej wieść zwyczaje życie, ale ... już nie potrafiłam. Coś się zmieniło. Ja się zmieniłam. Postanowiłam odnaleźć chłopaka i dowiedzieć się prawdy. Jakim cudem mnie ocalił, skąd posiadł taką moc. Musiał też powiedzieć mi jak pozbyć się tego uczucia częściowej pustki.
Rozpytywałam o niego ładnych parę dni, nim ktoś skierował mnie do miasta, do którego właśnie zmierzam. To mój jedyny ślad. Wiem, że znalezienie go nie będzie łatwe, ale mam czas. Dużo czasu. Ostatecznie dzięki niemu mam go więcej niż powinnam była. Mam tylko nadzieję, że dam sobie radę. Po raz pierwszy w życiu podróżuję sama. Kiedyś musiał być ten pierwszy raz.
Chowam pamiętnik do torby, biorąc głęboki oddech. Zaplanowałam dotarcie tutaj, teraz pozostała improwizacja. Nie byłam w tym dobra. Powiedziała jednak "A", więc muszę powiedzieć i "B". Czuję jak pociąg zwalnia bieg. Czas rozpocząć poszukiwania.
Rodzina: Nieistotna.

~~~~~

Pokemony:

~~~~~

Box | Konto bankowe | Trofea

~~~~~

Ekwipunek:
- pieniądze
- pokedex
- 5x pokeball