Rieul - 2018-07-13, 09:55 Zdenerwowały mnie jej słowa. Miałam wrażenie, że myślała, że zrobiłam to wszystko celowo. Popatrzyłam na nią gniewnym spojrzeniem i wybuchłam. - A myśli Pani, że ja tego chciałam?! - ryknęłam w stronę siostry Joy. - Ten głupi kundel mnie zaatakował, nawet nie chciałam wystawiać mojej najdroższej Any do walki! Zmusił mnie do tego! - krzyknęłam kolejny raz, ponownie zanosząc się płaczem. Chwile nic się nie odzywałam, spoglądając na moją przyjaciółkę i przytulając ją mocniej do siebie. - Przepraszam siostrę. - powiedziałam cicho. - Gdybym mogła cofnąć czas to chętnie bym to zrobiła, niech mi Pani wierzy. Anastasia to moja najlepsza przyjaciółka, jesteśmy razem odkąd wykluła się z jajka, nie wyobrażam sobie życia bez niej. Bo widzi siostra, dla mnie to nie tylko Pokemon, który ma mi służyć w walkach, to też świetny towarzysz podróży, z którym wyruszam w nieznany świat. Jeśli trzeba by było to oddałabym za nią życie. - przytulam ją raz jeszcze, uważając na jej ramię. - I myślę, że ona zrobiłaby dla mnie to samo. - tutaj znowu na chwilę zamilknęłam. Nie chciałam jakoś bardzo się rozgadać, tylko wyjaśnić siostrze Joy, że nie zrobiłam tego specjalnie. - Bardzo dziękuję za opiekę nad nią. A co do niego - miałam na myśli Houndoura. - to niech się Pani nie martwi, już ja go ustawię do pionu. Złapałam go po walce, którą moja mała wygrała, ale nie pozwolę, żeby więcej dręczył ludzi czy inne stworki. Siadam na krześle w poczekalni. Przez te wszystkie emocje związane z naszym wypadkiem w lesie na chwilę zapomniałam o bracie i o tym, co mi mówił. Delikatnie głaskam Anę po jej niby-czapeczce i czekam, aż zwrócą mi Balla z Houndourem w środku. |
||||||
