Pokemon Crystal

Akashi oglądał poczynania dziewczyny, zastanawiając się czy przypadkiem bita śmietana nie wejdzie w jakieś mechanizmy, powodując uszkodzenie nowiutkiej protezy. Do tego wyjątkowo zręczny język mógł coś przesunąć, przestawić czy uruchomić - nie wiadomo, jakie dziwne ustrojstwa wliczały się w cenę tych kilku tysięcy dolców. Dorigane postanowił więc zapobiec kolejnych operacjom i powiedział, ściągając koszulkę:
- Wiesz, słońce, metal mnie nie boli - uśmiechając się lekko. W końcu nawet go nie czuł, więc równie dobrze mogłaby opryskać podłogę tą bitą śmietaną.

A więc wyjątkowo głośno wrzeszcząca kobieta dotrzymała swojej obietnicy - zapłaciła mu jednak 20 000$, jak wykrzyczała podczas przekonywania Akashiego do odbioru porodu jakiegoś szczyla. Do tego przysłała mu kolejny prezent - być może wynagradzający chłopakowi za to, że stracił nogę. W końcu gdyby nie musiał się czołgać wte i wewte zapewne nie naruszyłby delikatnej struktury wystającej kości i latającego we wszystkie strony mięska, więc wspaniali lekarze i pierwszorzędni chirurdzy być może byliby w stanie zreperować jego cenną nogę?
Ale cóż - chłopak nie miał teraz zbytnio czasu na przemyślenia. Przyjrzał się jeszcze swojej metalowej protezie, a potem zrobił smutną minę i zerknął na oficer Jenny:
- Boli - powiedział głosem najsłodszym jak umiał.

Czyli umie pisać - pomyślał Akashi, patrząc na zapisującą - chyba - w notesie jego zeznania panią oficer. Uśmiechnął się na zakończenie swoich zeznań, ale podniósł lekko brwi do góry, kiedy usłyszał w jakim celu została tu przysłana "pani policjant". Na widok grubego pliku banknotów jednakże szeroki uśmiech wrócił na jego twarz, a oczy Dorigane spojrzały się z oczętami jego gościa. Przeszukał szybko swoje kieszenie - o ile takie miał - oraz półkę. Kiedy znalazł pokeballa, cofnął Heracrossa i zerknął jeszcze na drzwi, sprawdzając czy "Jenny" na pewno je zamknęła. Potem przysiadł się do niej, a wzrok Akashiego zjechał w stanik kobiety, tam, gdzie spoczywały najwspanialsze na świecie skarby.
Ręka chłopaka powędrowała do pliku banknotów. Kiedy miał już je w dłoni, dla pewności je przeliczył - w końcu nikt nie chciałby zostać oszukany w tak niemiłych okolicznościach, jakimi jest stracenie nogi.

Po chwili oczekiwania do jego sali weszła sierżant... chwila, to na pewno Jenny? Nie wyglądała jak typowa przedstawicielka swojego zawodu. Wręcz przeciwnie, wyglądała jak typowy przedstawiciel... ehm... innej profesji. Dorigane jednak postanowił zachować się odpowiedzialnie i opowiedział cały przebieg owego zdarzenia - od chwili wypadku, przez posłanie Heracrossa po pomoc i asystę przy porodzie... Chwila! Przecież ten babsztyl obiecał mi pieniądze, o ile dobrze pamiętam! - zamyślił się przez chwilkę Akashi, ale zaraz wrócił do opowiadania całej historii, być może odrobinę podkreślając swoje godne zauważenia bohaterstwa. Na koniec "pochwalił" się jeszcze metalową nogą i zaczął czekać na kolejne pytania od "pani władzy".

Kopię.

Łowię.

Akashi słysząc tyradę lekarza odetchnął lekko w duchu. Miał przy sobie wystarczające środki by opłacić protezę, operację oraz opiekę lekarską - rachunek nie musiał podążać do rodziców. Żeby opłacić jego "wypadek" musieliby nie jeść przez jakieś dwa tygodnie - a to raczej nie wchodziło w grę. Dorigane wstał i przeszedł się parę razy po pokoju szpitalnym, słuchając stukania metalowej protezy o podłogę. Potem skierował się do miejsca, na którym spał Heracross - dokładnie go obejrzał, sprawdzając czy jego pokemon nie ma żadnych ran. Usiadł znów na łóżku i zaczął mimo wszystko czekać na oficer Jenny - po pierwsze, nie czuł się na siłach do uciekania, szczególnie że miał teraz dodatkowo do dźwigania kawał żelastwa, a po drugie nie sądził, że byłby w stanie uciec, przez co w najlepszym wypadku musiałby znów płacić, tym razem za mandat.

Łowię.

Kopię.

Chłopak westchnął i znowu usiadł na poduszkach. Ciągle był odrobinę oszołomiony, ale obecność lekarza odrobinę przywróciła go do rzeczywistości.
- Akashi Dorigane, proszę pana - powiedział, patrząc na mężczyznę - Mieszkałem do niedawna w Pewter City, ale wyruszyłem w podróż, co... ekhm, jak widać, skończyło się jak się skończyło.
Przed podaniem dokładnego adresu swoich rodziców chłopak jednak zamilkł. Dobrze wiedział, że rodziców nie stać na taką protezę - postanowił więc zadać lekarzowi jeszcze jedno pytanie.
- Em, jeśli mogę spytać, ile kosztowała ta proteza? - zapytał, odkrywając koc i patrząc na kawałek metalu - Gdyby była taka możliwość, sam chciałbym ją opłacić.

Akashi otworzył oczy. Przywitała go biel szpitalnego sufitu... i ścian... i pościeli... i dziwne uczucie, towarzyszące "poruszaniu" jedną z jego kończyn. Po chwili siłowania się chłopak usiadł niezgrabnie na łóżku, opierając się o poduszkę. Przez koc widział, że jednak miał dwie nogi. Żaden dziwny kształt nie wskazywał też na to, iż jego kość ciągle wystawała z nogi. Dorigane zastanowił się przez chwilę i uniósł kończynę do góry. Była cięższa niż wcześniej. Pewnie przez gips - pomyślał, opuszczając ją.
Trener przełknął ślinę i odkrył koc.
- Co - wyrwało się z gardła chłopaka, który znów padł na poduszki, wpatrując się w sufit i zastanawiając się jak mogło do tego dojść.

Łowię.

Kopię.

Akashi wyciągnął z apteczki jakieś nożyczki, które służyły mu wcześniej do przecięcia bandaży. Odwinął dzieciaka na chwilę ze swojej kurki i przeciął pępowinę, po czym podał szczyla wrzeszczącej matce. Z tego co wiedział, to chyba dobrze że dzieciak krzyczał - na pewno oznaczało, że nie był martwy. Potem Dorigane odsunął się na krótki dystans - bardziej i tak nie dałby rady - i położył się na ziemi, zmęczony nie tylko przez wrzaski kobiety, ale też przez KOŚĆ WYSTAJĄCĄ Z JEGO NOGI. Miał nadzieję, że ktokolwiek to będzie, pośpieszy się - oby chłopak mógł sobie tylko chwilkę odpocząć.

Kopię.