Pokemon Crystal

Zakradając się w strone samochodu wojskowego czułem zbliżającą się ulgę. Co prawda w łapie dzierżyłem spluwę która w razie niepowodzenia miała posłużyć do strzelania żołnierzy którzy mieli nade mną grubą przewagę, ale w tamtym momencie czułem się na tyle pewnie, że nie zamartwiałem się możliwością niepowodzenia, sądziłem że tak długo jak będę ich obserwował to mnie nie zaskoczą. Kiedy byliśmy już przy aucie przestałem obserwować żołnierzy i kiedy już miałem ładować się na działo, poczułem ten nieprzyjemny chłód na głowie. Chłód ten przestał być odczuwalny kiedy tylko zdałem sobie sprawę w jak złej sytuacji się znajduje. Na moment zamarłem. Po raz kolejny tego dnia w mojej głowie wybuchła burza myśli, z tym że tym razem opcji miałem naprawdę niewiele. Jedyne czego byłem pewien to tego że się nie poddam, dopiero później do mojej głowy dotarła myśl, iż żołdak który do mnie mierzył musiał być jakimś świeżakiem, albo po prostu miał jakąś tam swoją moralność której nie wyzbył się będąc we wojsku. Każdy inny na jego miejscu pewnie od razu by strzelał i już leżałbym sztywny, ale to właśnie dawało mi szanse, przypomniałem sobie jak na szkoleniu wiele razy pokazywali nam co robić w takich sytuacjach i zawsze dobrze mi wychodziło szybkie schylanie się i walenie w przeponę, ale w praktyce czułem przed takim manewrem wielki strach. Niestety musiałem spróbować! Jak najszybciej kucnąłem żeby zabrać moją głowę sprzed lufy, a następnie z całej siły uderzyłem żołnierza łokciem w brzuch, po czym złapałem go jedną ręką za przedramię, a drugą za pistolet który próbowałem wyrwać mu z rąk. Kiedy już pozbawiłem go broni, szybko podniosłem się i na zakończenie uderzyłem go kolbą w głowę. Następnie szybko wskoczyłem na działo, dając przy tym znak do wyruszania w drogę.

Czołgając się do wyjścia czułem już świeże powietrze. Ucieczka miała być dosłownie już za rogiem, kiedy nagle zaczepił mnie ten facet. Cholera! Spodziewałem się że nie jestem jedynym ocalałym, ale tych pozostałych spodziewałem się raczej w okolicy, a w nie w samym wraku. No nic, zauważył mnie i teraz muszę coś wykombinować żeby nadal wyjść z tej sytuacji cało. Moja głowa znowu zaczęła kalkulować, lecz tym razem od tej strony moralnej. Próbowałem jak najszybciej przerobić jak najwięcej scenariuszy. Facet ten widać że znał się na rzeczy i tak samo jak ja, był świadomy sytuacji w jakiej się znajdujemy, równie dobrze mógł przecież siedzieć i jęczeć z bólu czy płakać po zabitej partnerce, a on zachował zimną krew i czekał na okazję aby się uratować. Gorzej z tym że był ranny, a truchło jego kobiety leżało na mnie. Rozwiązanie obu tych problemów może się równać z hałasem, jeśli źle się za nie zabiorę. Co mi szkodzi.. pomyślałem i kiwnąłem do faceta, dając mu znak że mu pomogę. W pierwszej kolejności delikatnie wysunąłem się spod ciała które na mnie leżało, asekurując je przy tym rękoma, aby spadając nie wzbudziła uwagi żołnierzy którzy wciąż są gdzieś w okolicy wraku. Następnie złapałem się za najbliższy fotel i podpierając się na nim stanąłem na nogi. Cały czas czułem skutki tego twardego lądowania, a trzymanie się tego fotela było dla mnie jedyną opcją aby utrzymać się na nogach. Musiałem podjąć kolejne kroki w celu uwolnienia tego faceta, w związku z czym złapałem za pas bezpieczeństwa i odpiąłem go, po czym opierając ramię na oparciu fotela wystawiłem do niego drugą rękę aby pomóc mu wstać i wyjść z tego wraku. Kiedy ten już się podniósł zbliżyłem głowę do niego i po cichu powiedziałem:
-Jeśli masz tu coś ważnego to powiedz mi gdzie to jest. Jeśli nie to wyłazimy z tego burdelu. Podążaj za mną i podpieraj się o fotele. - i nie czekając na jego odpowiedź ruszyłem do wyjścia, cały czas wytężając wszystkie przydatne w tym momencie zmysły. Stale nasłuchiwałem i wypatrywałem możliwych niebezpieczeństw całej tej ucieczki, a w między czasie zerkałem na gościa, któremu zdecydowałem się pomóc. Kiedy już byłem wystarczająco blisko przerwanego fragmentu samolotu, ostrożnie wychyliłem się wypatrując żołnierzy..

Jak tylko zobaczyłem jak dwóch żołnierzy dobija niedobitka, w mojej głowie rozpoczął się kocioł. Między nierozważnymi planami ucieczki przez moment przeszła mi przez myśl historia którą kiedyś usłyszałen po jednym ze szkoleń. Mianowicie historia mówiła o podobnej do mojej katastrofy, z tym że tamta miała miejsce w jakiejś miejscowości co zaczynała się na S a kończyła jakoś na -ńsk. Jednakże szybko uporządkowałem myśli w mojej głowie i postanowiłem jakoś wyjść z tej podbramkowej sytuacji. Przeczekanie nie wchodziło w grę, po takiej kraksie zawsze trzeba posprzątać, a poza tym i tak zajęłoby to wieki, a dla osoby z takimi tatuażami jak moje najlepiej byłoby być jak najdalej stąd. Na szkoleniach również nie przerabiałem tematu 'Co zrobić jak przeżyłeś katastrofę lotniczą'. Musiałem więc improwizować. Pierwsze co zrobiłem to dyskretnie wybadałem oczyma teren przedemną, zapewne samolot na w skutek uderzenia musiał się w jakimś miejscu rozłamać i to właśnie owego rozłamania szukałem. Następnie kiedy już takie namierzyłem, sprawdziłem czy jest jakaś opcja żeby się do niego dostać. Na wszelki wypadek rozejrzałem się też za opcjami awaryjnymi, jakimi są wolne miejsca na których mógłbym usiąść i udawać trupa, gdyby do wraku znowu weszli żołnierze. Inną opcją mogłoby też być po prostu położenie się pod nogami innych trupów, ale to był plan Be, ze względu na hałas jaki mogłoby to wywołać. Kiedy już upewniłem się że jest czysto, ostrożnie ruszyłem do wyjścia z wraku.

Imie i Nazwisko:
Ciro Iosaia
Region:
Kalos
Towarzysz:
Brak
Czy w przygodzie mogą znajdować się wątki 18+:
Tak
Jak ma wyglądać przygoda:
Rozwijanie się trenera który jest w regionie który chce zniszczyć, zbieranie przydatnych informacji o regionie, od czasu do czasu wykonywanie zadań zleconych przez zarząd. Najlepiej przedstawić to jako Hawajczyka gdzieś w Stanach Zjednoczonych, który ma w jakiś sposób sabotować ich działanie. W zależności od przebiegu przygody moje stosunki co do Kalos mogą się zmienić.

Imię:
Ciro
Nazwisko:
Iosaia

Wiek:
19 lat
Profesja:
Trener
Profesja poboczna:
Uzdrowiciel
Team:
Harakiti Island
~~Towarzysz/towarzyszka:~~

~~~~~~

Opis wyglądu:
Ciro to wysoki mulat, jego wyrzeźbione ciało świetnie komponuje się z rytualnymi tatuażami. Ostrzyżony jest na irokeza, ponieważ tak zasłyszał że jest modnie. Od momentu opuszczenia Harakiti ubiera się jak normalny chłopak w jego wieku.
Opis charakteru:
Cichy typ, który na wszelkie próby zaburzenia jego spokoju reaguje impulsywnie. Preferuje towarzystwo swoich pokemonów lub ludzi z wyspy, nie przepada za 'kontynenciakami'. Jak większość mieszkańców Harakiti żyje pamięcią o inwazji.
Historia:
Harakiti, wyspa leżąca jakieś 175 mil morskich od lądu, którego nazwa nie jest Cirowi znana. To właśnie na tej wyspie się wychował. Jako czternastoletni chłopak był świadkiem inwazji ludzi z kontynentu na jego rodzinną wioskę. Zacofana technologia jego ludu nie miała szans z nowożytnością która ich najechała, w związku z czym tak jak większa część jego pobratymców ukrył się w lasach porastających wyspę.
....................................
Ludność Harakiti nie należała do ludzi złych. Żyli w zgodzie z naturą i pokemonami ich otaczającymi, ale zagarnięcie ich ziem bardzo ich zmieniło. Wiedzieli że nawet w gęstych lasach wyspy nie ukryją się przed wrogiem, który z dnia na dzień był co raz bliżej. Starszyzna wioski podjęła decyzję o poddaniu się, a zaraz po jej podjęciu została utworzona grupa, która miała na celu zorganizowanie powstania. Do owej grupy zostali powołani wszyscy mężczyźni z wyspy, w tym ojciec Ciro, Ichiro. W późniejszych latach do grupy dostaje się również sam Ciro.
....................................
Ciro od pięciu lat szkolił się w podziemiach Harakiti. Jego wyniki były na tyle dobre że został przydzielony do grupy dywersantów, którzy przeszli specjalne szkolenia aby mogli bez problemu sabotować działania wroga na jego lądzie. A jego przygoda rozpoczyna się w momencie przetransportowania go na kontynent, gdzie udając normalnego nastolatka ma czekać na polecenia zarządu.

~~~~~

Pokemony:
Pierwszy pokemon zostanie mi przydzielony przez mistrz gry, bo nie mam do tego głowy.
~~~~~

Box | Konto bankowe | Trofea

~~~~~

Ekwipunek:
- pieniądze

- pokedex

- 5x pokeball

Pusto

Na razie pusto

Aktualne fundusze: 5000$

Przychody/Wydatki:
+5000$ na start