Pokemon Crystal

Kaito przyglądał się uważnie poczynaniom swojego pokemona oraz Kimiko. Wywołało to uśmiech na jego twarzy. Widać Totti radzi sobie lepiej w nawiązywaniu nowych znajomości od niego, ale to chyba dobrze. Gdy Kimiko posadziła Totodilea na grzbiecie jelenia jego uśmiech powiększył się jeszcze bardziej. Wiedział, że te piski i dezorientacja to tylko pozory, ale nie był pewny czy zdradzać swojego kumpla.
-Wcale się nie boi!- powiedział spoglądając na dziewczynę -Teraz twój pokemon ma przekichane, bo ten leń będzie chciał ciągle na nim jeździć!- spojrzał z szyderą na Tottiego, a ten odpowiedział mu wywaleniem jęzora z pyska.

W tym samym czasie dotarły do niego również słowa Kimiko. Zaczął je przetwarzać w myślach, po czym rzekł.
-Ok, możemy tak zrobić!- uśmiechnął się -Ale tutaj? Może najpierw wyjdziemy z tych gęstwin, jeszcze coś nas zaatakuje w trakcie walki i co?- powiedział z lekkim zachwianiem w głosie. Mimo wszystko bał się. Troszkę. Będzie to w końcu jego pierwsza potyczka. A co jeśli przegra? Jeśli Totti nie będzie chciał się go słuchać albo w ogóle walczyć. Wtedy jego marzenie o zostaniu trenerem bardzo się oddali.

Bonusy i poziomy:

Kwiecień:
+0,5 lvl Fennekin - Mini Event Fire

Kaito słuchał dziewczyny z zainteresowaniem. Wydawała się bardzo ułożona, wiedziała czego chce, a do tego była lekką buntowniczką. Coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że będzie dobra partnerką podróży. Oczywiście jeśli będzie chciała opuścić miasto, bo na razie chyba na to się nie zanosi. Dużo mówi, ale nie popiera tego czynami.
-Wow...- wydobył z siebie cicho wkraczając w ciemniejszą część lasu. Ten cudowny widok, cudowny zapach działały na niego niesamowicie. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widział. Widział inne zjawiska - głównie związane z wodą, chyba jasne, ale czegoś takiego nie widział nigdy. Może jednak warto było przebyć tę całą drogę.
-Mówisz że jest tu wiele dzikich pokekonow, nie? Jak myślisz, udało by mi się jakiegoś złapać albo chociaż potrenować walkę? Bo wiesz... Tak naprawdę jeszcze nigdy z nikim nie walczyliśmy. - spojrzał na Totodilea a następnie na Kimiko z glupkowatym usmieszkiem na twarzy.

*************
Jak coś to przepraszam za błędy ale pisze z telefonu xD

Kaito kontynuował spokojny marsz, ale gdy usłyszał jak długo ma to trwać jego zapał lekko opadł. W tym momencie marzył jedynie o tym, żeby się położyć i leżeć. Bardzo długo leżeć. Wiedział, że sam taki los sobie wybrał - w końcu chce być najsłynniejszym podróżnikiem jakiego świat jeszcze nie widział - mógł więc być przygotowany na długie łażenie. No i po drugie musi pomóc mieszkańcom Goldenrod. Obiecał to mamie, obiecał to siostrze Joy i teraz w sumie także Kimiko. Nie ma wyjścia, trzeba iść.
Historia dziewczyny lekko go zaintrygowała. Podobna dusza. Tak jak on chce się w końcu wyrwać ze swojego rodzinnego miasta. Kaito czuł, że powinien się z nią dogadać.
-No, ja jestem z Cianwood City. Tam to się głównie zajmowałem łowieniem ryb. Taka tradycja rodzinna, rozumiesz.- wypuścił powietrze nosem i przewrócił oczami -Ojciec to robi, dziadek to robił i tak dalej i tak dalej. Więc w gruncie rzeczy ja też musiałem.- jego twarz pojaśniała. Znów dotarło do niego, że teraz jest wolny i ma cały świat w swoich dłoniach. Może zrobić wszystko czego tylko zapragnie. To było dobre uczucie.
-Ale na szczęście teraz mam inne rzeczy na głowie. Nie żeby mi się to nie podobało, było całkiem fajnie czasami, ale potrzebowałem czegoś innego.- spojrzał na Tottiego -Jak was zalało to mama kazała mi przynieść tę paczkę i ogólnie tutaj pomóc. No i kazała mi nie wracać...- zmrużył oczy i uświadomił sobie co właśnie powiedział -Znaczy, nie w tym sensie, że mam się wynosić... Rozumiesz, nie? Że mogę sobie iść w świat... No i idę!- zaśmiał się

Kaito bez mruknięcia poszedł za Kimiko. Wiedział, że musi pomóc mieszkańcom Goldenrod City jednak bardzo chciał już wyruszyć dalej. Zaczynało go to już troszkę denerwować i nużyć. Ale cóż, zgodził się pomóc więc musi pomóc. Innego wyjścia nie ma. Przecież nie zostawi tego wszystkiego nagle na pastwę losu.
Chłopak szedł spokojnym krokiem rozglądając się dookoła. Chciał zobaczyć czy mieszkańcy zaczynają już sobie powoli radzić i odbudowywać miasto.
-Kimiko! Daleko to jest?- zwrócił się do dziewczyny -A i w ogóle może opowiesz nam coś o sobie? Co tutaj robisz, co lubisz. Wiesz, takie pierdoły, żeby czas szybciej zleciał.- uśmiechnął się do niej. W tym momencie wydawało mu się, że odrobinę zbyt wcześniej wypalił z tym przyłączeniem się dziewczyny do ich paczki. W końcu praktycznie jej nie znał. Ale to przecież łatwo można zmienić.

Kaito odebrał pokeball od Tottiego i od razu wypuścił Fennekina z powrotem na wolność. Wolał przynajmniej na początku mieć pokemona przy sobie, żeby nawiązać jeszcze większą więź. No i nie każdy chciałby siedzieć w małej kulce, gdy wokół nadal dzieją się ciekawe rzeczy. Wejście Kimiko i ożywiający się Chimchar na pewno były interesujące. Chłopak przypatrywał się chwilę dziewczynie, a następnie i jej i małpce, która szybko ją oplotła. Nie wiedział co ma na razie o niej myśleć, w końcu widzi ją pierwszy raz w życiu, ale wydawało mu się, że jest raczej dobrą osobą. Wywołany przez nią do odpowiedzi lekko się speszył.
-Hej.- podniósł rękę do góry, ale nie jakby się witał tylko bardziej jakby niepewnie zgłaszał się do odpowiedzi na lekcji fizyki. Totti spoglądał na niego z politowaniem, a Kaito próbował dalej ciągnąć rozmowę -No, to Totodile. Ma na imię Totti. A ten obok to Fennekin. Ale imienia jeszcze nie ma, nie wiem jak go nazwać.- odpowiedział uśmiechając się lekko. Totodile aż położył się na lisa i westchnął głęboko. Fennekin jeszcze do końca nie poznał nieudolności swojego nowego trenera w kontaktach z innymi istotami. Chociaż doświadczył już tego na sobie, nie wiedział że sprawa jest tak poważna. Kaito szukał jakiegoś punktu zaczepienia, żeby nie wyjść na totalnego idiotę... Chimchar! Spoglądał na uradowaną małpkę i łącząc wątki powiedział.
-Skoro Chimchar nie ma opiekuna to może ty się nim zajmiesz? Widać, że bardzo cię lubi!- prawie że wykrzyczał -I możesz do nas dołączyć jeśli chcesz!- palnął. Totodile szybko się podniósł i z rozdziawionym pyskiem wpatrywał w chłopaka, a łapką szukał Fennekina, aby się o niego oprzeć.

-Hmmm... Z Fennekinem nie powinno być problemu, widać że bardzo nas polubił i pewnie będzie chciał dołączyć do naszej ekipy. Ale Chimchar... Ciekawe kim była ta kobieta. Zanim spróbuję przygarnąć tę małpkę powinienem najpierw ją odszukać.- chłopak pogrążył się w myślach by po chwili wrócić do świata. Spojrzał na Totodilea, a na jego twarzy zagościł uśmiech aprobaty
-Dobra robota, mały. Bardzo przydadzą nam się te rzeczy.- spojrzał na siostrę Joy po czym sięgnął po jeden z pokeballi i zwrócił się w stronę lisa.
-To jak, chciałbyś do nas dołączyć?- uśmiechnął się do niego wyciągając przed siebie dłoń z ballem. Chciał oswoić pokemona z tą myślą. Przecież nie zacznie rzucać w niego pokeballami jak głupi licząc na to że lis da się jakimś cudem złapać. Chciał też pokazać Chimcharowi, że w razie co nie ma się czego bać. Jeśli małpka chciałaby do nich dołączyć to będzie traktowana z należytym szacunkiem i przyjaźnią. Jednak zanim do tego dojdzie, czy w ogóle do tego dojdzie, chciał odnaleźć kobietę, która przyniosła go do centrum pokemon.
-No to co, Fennekin? Spróbujemy?- powiedział z uśmiechem od ucha do ucha po czym lekko rzucił ball w stronę lisa.

Te rzeczy które znalazłem w torbie mam dopisać sobie do KP czy to są rzeczy które już mam w KP, jak np. balle czy pokedex?

Kaito aż wzdrygnął się, gdy Rotom wyskoczył z torby. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widział. Oczywiście widział już pokedex, aż tak zacofane jego miasto nie było, ale czegoś takiego jak te czerwone... coś? Nigdy.
-Może najpierw zeskanuj siebie! Czym ty w ogóle jesteś?- zawołał, ale szybko doszły do niego wyjaśnienia siostry Joy. Troszeczkę go to uspokoiło, ale nadal nie miał pojęcia jak ta rzecz ma niby działać. No cóż, darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Podał urządzeniu wszystkie dane, o które został poproszony.
-Totti, weź sprawdź co tam jeszcze jest w tej torbie.- skinął na pokemona, a sam zwrócił się w stronę Fennekina aby go zeskanować, a następnie zrobić to samo z Chimcharem. Przydałby mu się dodatkowy pokemon, w trójkę zawsze raźniej i bezpieczniej w czasie podróży. Najpierw jednak chciał dowiedzieć się czegoś więcej o lisie i oczywiście o małpce, którą wspólnie uratowali.

Kaito patrzył na siostrę Joy z lekkim niedowierzaniem. Czy właśnie dostał pokemona? Spoglądał co chwilę na Fennekina i Totodile.
-Chyba szybko się zaprzyjaźnią.- pomyślał, a na jego twarzy zagościł lekki uśmiech. Następnie zwrócił się do siostry Joy
-Dziękuję bardzo, to nic takiego.- powiedział drapiąc się w głowę -Mogę zostać do końca dnia, nie ma problemu.- uśmiechnął się do niej -Muszę tylko wiedzieć co mam dalej robić.
Chłopak przykucnął przy lisie i przypatrywał się mu z lekko przymrużonymi oczami. Myślał. Chciał jakoś zagiąć nowo poznanego pokemona. Poznać go, ale w taki sposób, żeby nie myślał sobie, że może robić co mu się podoba tylko dlatego że jest uroczy. O nie nie nie!
-To mówisz, że jesteś Fennekin, tak?- wypalił. Nawet Totodile złapał się za głowę z zażenowania, a Kaito głupkowato się uśmiechał.

Kaito jak najprędzej zareagował na gest Chansey i chciał jak najszybciej okryć wszystkie pokeomony. Zauważył leżące w sali poduszki i zaczął jak najszybciej okrywać jajka
-Dawaj Totti, kto pierwszy ten lepszy!- chciał wzbudzić w Totodile'u chęć rywalizacji. Wiedział jaki to jest pokemon i wiedział też jaki on sam jest. Oboje lubili rywalizować i być najlepsi. Chłopak złapał poduszki będące jak najbliżej niego i zaczął okrywać jajka. Chciał pomóc jak największej ilości pokemonów. Dostosował się już do myśli, że jego podróż nie będzie należała do najprostszych, a w tym momencie pomoc wszystkim zagrożonym pokemonom była jego najważniejszym celem.

Kaito był w szoku. Widząc małego Chimchara jego serce prawie że pękło. Uświadomił sobie też, że małpka nie jest pewnie jedynym pokemonem w takim stanie. Musi być tutaj wiele stworków, które potrzebują pilnej pomocy.
-Pani Joy, trzeba mu jak najszybciej pomóc!- wykrzyczał z przejęciem spoglądając na Chimchara. -Pani się nim zajmie, a my zrobimy wszystko co nam pani powie. W tłumie jest pewnie więcej takich pokemonów, może nawet w gorszym stanie niż on!
Przez jego głowę przebiegały setki myśli. Chciał pomóc wszystkim, ale nie wiedział jak! Nie sądził też że jego przygoda zacznie się w taki sposób.
-Co mamy robić?- zawołał jeszcze raz

Abra, Bagon, Mankey, Riolu, Chimchar, Pancham, Gastly, Scyther, Dratini, Drowzee, Ralts, Machop, Turtwig, Elekid, Magby

To co chłopak ujrzał wkraczając do Goldenrod City przeszło jego największe oczekiwania. Nie spodziewał się, że sprawa była aż tak poważna. Sądził, że jego mama przesadza i sytuacja nie może wyglądać tak źle. Rzeczywistość uderzyła go jak piorun. W jednej chwili poczuł ogromną potrzebę pomocy wszystkim poszkodowanym. Zauważywszy wołającą go kobietę podbiegł do niej jak najszybciej.
-Tak, jestem Kaito. Dzień dobry...- powiedział z przejęciem po czym wyciągnął do niej ręce, aby przekazać jej pakunek -Proszę!- zawołał. Zauważył, że pyszczek jego pokemona także stracił całą radość, a zastąpił go lekki smutek, ale też zdecydowanie i chęć do działania.
-Możemy jakoś pomóc?- zapytał spoglądając na Totodile'a -Zrobimy wszystko! Możemy, nie wiem, przynieść drewna na opał albo nazbierać jagód albo... no nie wiem, cokolwiek!- strzelał słowami jak z karabinu.

Chłopak zrobił oczy jak pięć złotych. Stał jak wryty i nie mógł uwierzyć w słowa mamy. Przez głowę przebiegały mu już wszystkie sytuacje i przygody, które mogły go spotkać. Może w kąciku lewego oka pojawiła się mała, maluteńka łza? Może. Ale tylko może.
-Naprawdę?- spytał z niedowierzaniem. W tym samym momencie uświadomił sobie jednak w co gra Manami. Otrząsnął się i dodał -No tak, no, no, trzeba pomóc mieszkańcom Goldenrod City. Taka tragedia spotyka ludzi, którzy wcale na to nie zasługują.- westchnął -Zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby dostarczyć tę paczkę jak najszybciej. Przecież, no, potrzebują pomocy i w ogóle... no.
Był zbyt przejęty by udawać, że pomoc mieszkańcom Goldenrod City jest jego głównym celem. Oczywiście to był jego główny cel. Nie mieszajmy faktów. Lecz Kaito patrzył na to zupełnie inaczej. Była to jego szansa na wydostanie się z Cianwood City.
-Postaram się dostarczyć tę paczkę jak najszybciej.- mrugnął porozumiewawczo do Manami, tylko zrobił to tak, że nawet ślepy zauważyłby co tu jest grane. Wziął pakunek i plecak od mamy i już miał ruszać w drogę, ale zawrócił się na pięcie, żeby przytulić Manami.
-Dzięki mamo...- przytulił ją jeszcze mocniej -I tak, będę na siebie uważał...- westchnął i skierował swój wzrok na Totodile'a.
-To co mały? Lecimy pomóc gościom z Goldenrod.- znowu mrugnął, tym razem do pokemona, a ten odpowiedział mu tym samym beznadziejnym mrugnięciem. Czy naprawdę nikt tego nie widzi? Nie? No dobra.
Kaito ruszył w stronę wyjścia z miasta...

-Uważaj trochę, co? Jeszcze wpadniesz do wody i się utopisz...- powiedział znudzonym głosem zwracając się do pokemona, po czym zmarszczył czoło, zmrużył oczy i spojrzał w dal. Myśli. Cały ten proces trwał może sekundę -Nie no, chyba jednak byś się nie utopił... ale i tak uważaj.- uśmiechnął się lekko.
Był znudzony. Bardzo. Kolejny dzień na wodzie. W dodatku pogoda nie dopisywała, a jako że Kaito jest głąbem, to nawet się ciepło nie ubrał. Utrapienie.
Chłopak patrzył otępiale w spławik, gdy do jego uszu zaczął dobijać się jakiś dźwięk. Cichy, przytłumiony. Wybudzając się ze swojego transu słyszał go coraz wyraźniej.
-Mama...- zamruczał. Obrócił głowę, aby dostrzec czego może znowu od niego chcieć. Zbyt wiele nie widział, ale wiedział że jak zaraz do niej nie podpłynie to dostanie solidny ochrzan. Manami może wydawać się spokojna i potulna, ale potrafi krzyknąć... Kaito wie o tym najlepiej.
Chłopak zaczął wiosłować w stronę brzegu...