Pokemon Crystal

- Małe, ale rozwijające się ... czyli wywołanie katastrofy w nim nie powinno być zbyt trudne, choć trzeba brać pod uwagę, że mogą przybyć posiłki z tej Pastorii. A ile jeszcze Pokemonów zdołało uciec z tego lasu? Czy one także chcą się zemścić na ludziach? Moglibyśmy zacząć od zniszczenia miasta. Gdybyśmy mieli więcej sprzymierzeńców, wtedy poszłoby o wiele łatwiej, oczywiście jednak trzeba wpierw do tego zadania dobrze się przygotować, ponieważ w przypadku porażki drugiej szansy może nie być. Wpierw musielibyśmy dokładnie poznać teren i wybrać punkty o jak największym znaczeniu, ponieważ ich zniszczenie wywołałoby natychmiastowe poruszenie i kiedy służby ruszyłyby własnie w te miejsca, to wtedy moglibyśmy zaatakować kolejne, przez co musieliby podzielić jeszcze bardziej swoje siły oraz nie potrafiliby podejmować prędko właściwych dla nich decyzji, gdyż powstałoby zbyt duże zamieszanie. Dobrze by było, gdyby w którejś z tych fabryk znajdowałyby się niebezpiecznie materiały, które mogłyby wywołać spore zniszczenia, na przykład taka ropa naftowa, podpalenie jej zapasów spowodowałoby katastrofę. A gdyby w tym czasie odbywało się jakieś wielkie spotkanie ważnych osobistości, to także i je można byłoby zaatakować, chociaż w takim małym miasteczku czegoś takiego by nie było.

* Prawie zapomniałam :(

- To fakt, że na stałym lądzie byłoby więcej możliwości, aby znaleźć kolejnych sojuszników, jednak istnieje ryzyko, że potencjalny wróg mógłby nas wykryć, gdybyśmy postępowali zbyt nieostrożnie. Nim zaczniemy działać w jakikolwiek sposób musimy zebrać jak najwięcej informacji, gdyż bez nich niewiele zdołamy zdziałać. Nieważne, jak silni będziemy, bez wiedzy nie zdobędziemy przewagi. Musimy poznać wroga, nim go zaatakujemy. - jak to mówią, nauka to potęgi klucz. - Z drugiej strony długo na tej wyspie nie będziemy, może jeszcze ze dwa, trzy dni, a wtedy zmienimy lokalizację. To środek zaradczy na wypadek, gdyby ktoś dowiedział się o naszym planie i postanowił nam przeszkodzić. Ludzie nie powinni podejrzewać, że jakieś Pokemony mogą zechcieć im zagrozić, jednak nie oznacza to, że mamy zignorować podstawowe środki bezpieczeństwa. - mam zarys planu, jak moglibyśmy zacząć działać, jednak muszę wpierw zadać parę pytań tej dwójce.
- Powiedzcie, gdzie dokładnie znajdował się las, w którym mieszkaliście? Miasteczko, które było obok, było duże czy małe? Znajdowały się w nim jakieś ważne instytucje, fabryki czy ośrodki turystyczne? Jak można było się do niego dostać? W jakiej odległości znajdowały się inne ludzkie osiedla?

* Na coś się przydaje wiedza z zajęć o terroryzmie :)

- W środku jaskini nikogo nie ma, a znajdując się u jej wejścia będziemy widzieć, czy ktoś się nie zbliża. - zirytowało mnie pytanie pierzastego Pokemona. Chyba nie wątpił, czy posiadam siedzibę, w której chociaż na krótki czas można się zatrzymać? Zanim jednak wprowadzę ich trochę głębiej będę musiał wpierw sprawdzić stan swojego Klejnotu, który będę musiał także lepiej ukryć. Dotychczas to miejsce spełniało swoje zadanie, jednak teraz, kiedy mam zamiar przejąć władzę nad światem, muszę znaleźć odpowiedniejsze. Wpierw zdradzę im część „planu", według którego w ich opinii będziemy postępować, a potem sprawdzę, czy mógłbym ukryć Soul Gem w swoim własnym cieniu i w ten sposób mieć go zawsze przy sobie.
- Pozbycie się wszystkich ludzi nie będzie należało do najłatwiejszych zadań i będzie wymagało wysiłku, jednak istnieje kilka sposobów, aby odrobinę szybciej go osiągnąć. Jedną z nich jest sytuacja, w której to oni sami będą się zabijać nawzajem. Inną, stan anarchii i wszechobecnego chaosu. Tutaj najważniejszym jest, aby ludzie byli podzieleni, gdyż w ten sposób nie będą w stanie skutecznie się bronić. Jednak nim zaczniemy jakiekolwiek poważniejsze działania, musimy stworzyć większą grupę. Dobrze będzie odszukać inne Pokemony, które rozumieją, jakimi potworami są ludzie, zamiast tłumaczyć to nieświadomym, co mogłoby okazać się nieskuteczne. - w tym momencie przerywam, aby sprawdzić, czy słuchające mnie stworzenia po części rozumieją założenia planu.

Askalon wydawał się zrozumieć, czego dokładnie od niego oczekuję, więc ostatecznie kiwnąłem głową i skierowaliśmy się na plażę, gdzie czekali na nas Pidgeotto i Espeon. Ptak widząc jaszczura przywitał się z nim, postępując zupełnie inaczej niż jego „siostra", która zareagowała schowaniem się za większego od siebie Sorę. Wygląda na to, że uważa Charmandera za niegodnego zaufania albo woli dmuchać na zimne, chociaż niewykluczone, że ma jakiś uraz z przeszłości związany z ognistymi jaszczurkami. Może jedna z nich znajdowała się pośród tych, którzy zniszczyli jej dom i zabili bliskich?
- W porządku, nie mam nic przeciwko temu, abyście wraz z nami dokonali eksterminacji całej ludzkości, jednak wiedzcie, że nie będzie to szybki proces. Mam już częściowo ułożony plan, jak moglibyśmy to zrobić, jednak wolałbym nie mówić go na tak otwartej przestrzeni. - jeśli parka Pokemonów gotowa jest dołączyć do mnie, to w celu wyjaśnienia im pewnych elementów zabieram wszystkich pod jaskinię, abyśmy schowani u jej wylotu nie byli zbyt łatwym celem dla kolejnych potencjalnych obserwatorów.

Dobrze. Ta dwójka nie ma oporów przed zabiciem innych pokemonów, więc jeśli wystarczająco dobrze będę manipulował informacjami to zdołam im wmówić, że także Legendy są po stronie ludzi. Dzięki temu nie będę musiał poświęcać aż tak dużej części swojej uwagi na pilnowanie, czy nie planują oni się zbuntować. Muszę jeszcze tylko przekształcić swój plan w taki sposób, aby spełniał pragnienie moich nowych sługusów, a przynajmniej tak ma wyglądać, bo prawdę będę znał tylko ja ... i Askalon ...
Niezadowolony, że mogłem zbyt szybko zdradzić ognistej jaszczurce zbyt wiele rzeczy na temat moich zamiarów docieram na polanę, gdzie mogę zaobserwować rezultat dzisiejszego treningu. Mogę uznać, że Charmander opanował pewną podstawę, z której wychodząc będzie mógł poznać silniejsze ataki, czyli stać się bardziej przydatnym dla mnie, jednak w dalszym ciągu nie ma doświadczenia w walkach, bo nimi nie można nazwać tego, co działo się wczoraj.
- Możesz na razie przerwać. - niech odpoczywa, kiedy będę wydawał mu nowe rozkazy. - Posłuchaj mnie teraz uważnie, ponieważ nie będę ci powtarzał. Od dziś będziesz miał nowych towarzyszy, z pomocą których przejmiemy władzę nad światem. Chcę, abyś nawiązał z nimi przyjazne stosunki, jednocześnie jednak uważnie ich obserwując. Jeśli w jakiś sposób będą chcieli przeszkodzić w moich zamiarach, masz niezwłocznie mnie o tym poinformować, tak, żeby się o tym nie dowiedzieli. - na moment przerywam, aby Askalon mógł sobie przyswoić polecenie. - Oczywistym jest, że nie możesz nic im o tym powiedzieć. Oprócz tego zabraniam ci mówić im o tym, co dotychczas ci zdradziłem, ponieważ nie można im jeszcze stuprocentowo ufać. Jeśli będą cię o to pytać, to odpowiesz im, że nic nie wiesz, tylko tyle, że mam plan, jak pozbyć się ludzi. - hmm, to chyba będzie na tyle. Gdyby w przyszłości wydarzyło się coś nie będące mi na rękę, będę mógł wydać nowe dyspozycje. Na chwilę obecną musi wystarczyć to.
Po upewnieniu się, że Charmander zrozumiał, czego od niego oczekuję, zaprowadzam go na plażę, aby mógł poznać „towarzyszy".

Powód przedstawiony przez tą parkę brzmi całkiem logicznie, a sądząc po sposobie w jaki ptak opowiadał, musi być także prawdziwy, jednak nie będę wierzył im na słowo, w końcu nie mam stuprocentowej pewności, że mówią prawdę. Niech póki co myślą, że zaakceptowałem ich propozycję i razem z nimi zniszczę całą ludzkość, co nawiasem mówiąc brzmi dość zabawnie, a w rzeczywistości tylko ich wykorzystam. Trzymaj swoich przyjaciół blisko, a wrogów jeszcze bliżej, czyż nie?
- Podzielam waszą nienawiść wobec rasy ludzkiej i z największą przyjemnością zobaczyłbym jej upadek, jednak co z Pokemonami, które dały się omotać słodkim słówkom tych nędznych istot? Czy nie będziecie mieli oporów przed otworzeniem ich ślepych oczu za pomocą siły, jeśli dialog nie oświeci ich? A jeśli nie pozostanie nic innego, jak tylko zabicie ich? Czy dacie radę to zrobić? - podejrzewam, że ich nienawiść jest tak silna, że gotowi będą zabić inne Pokemony, które staną im na przeszkodzie, lecz muszę wpierw to potwierdzić, choć i tak odpowiedź nie wpłynie już na moją decyzję.
Po usłyszeniu odpowiedzi dwójki stojącej przede mną oznajmiam im, że ostatecznie zgadzam się na to, aby wraz ze mną wyeliminowali wszystkich ludzi i przywrócili panowanie Pokemonów na całej Ziemi. Teraz, na chwilę obecną, pozostało tylko przedstawienie ich Askalonowi. Powiem im, aby chwilę zaczekali, żebym mógł go przyprowadzić do nich. Muszę powiedzieć im to w taki sposób, aby nie poszli za mną, gdyż chcę wydać kilka rozkazów jaszczurce, których nie mogą usłyszeć.

Czy ta dwójka ogóle zdaje sobie sprawę, do kogo przemawiają? Ptak skądś wie, jak wcześniej byłem nazywany, co w żaden sposób mi nie odpowiada, ponieważ jeśli chcę realizować swój plan, to muszę jak najdłużej ukrywać swoją tożsamość, w każdym calu, przed resztą świata, aby uniknąć niepotrzebnych komplikacji. Poza tym słowa skrzydlatego śmiecia są zbyt podejrzane dla mnie. Dlaczego chcą się do mnie przyłączyć? Moje zamiary są nieznane nikomu, chociaż ... nie, Askalon wie tylko tyle, że mieć władzę i nic więcej. Nie zna on żadnych szczegółów, a kiedy się wykluł, byliśmy sami w jaskini. Jedyną możliwością byłaby ... zdrada.
Gdy tylko myśl ta pojawia się w mojej głowie, zaraz ogarnia mnie gniew, nad którym staram się zapanować, aby te towarzyszące mi stworzenia niczego nie zauważyły. A więc to tak. Już sobie porozmawiam z jaszczurką, jednak wpierw muszę zająć się tymi tutaj i nawet nie muszę się nad tym długo zastanawiać. Oczywiście nie mam zamiaru zgodzić się na ich propozycję. Pidgeotto i Espeon raczej są silni, a takich Pokemonów potrzebuję, jednak ich umysły są „ukształtowane" i tak łatwo nie będę w stanie ich kontrolować, a potrzebuję istot, które nie znają innego życia niż to, które ja im pokażę. Aby byli mi absolutnie posłuszni musiałbym całkowicie zawładnąć ich umysłem, robiąc te ludzkie „pranie mózgu", a tego jeszcze nie potrafię ... może to dobra okazja, aby przeprowadzić eksperyment?
- A skąd u was takie pragnienie? Na to pytanie chyba potraficie udzielić odpowiedzi? - poudaję przez jakiś czas, że się zastanawiam i ostatecznie „zgodzę", aby w najmniej spodziewanej dla nich chwili zaatakować. Wpierw będzie trzeba unieruchomić ptaka, aby nie mógł uciec z wyspy, a potem wraz z jego Shiro poddam go torturom. Mam już nawet pomysł jakim. Unieruchomieni będą tkwić w zamkniętym miejscu bez jedzenia, gdzie będę ranił ich ciała i umysły, potem upozoruję możliwość ucieczki, a wtedy zmuszę ich do walki, w wyniku której ptak zginie ... z rąk swojej siostrzyczki.

* Propozycja kusząca, ale nie chcę ryzykować buntu. Poza tym jak nauczę się robić pranie mózgu, to może spróbuję zrobić to jakiejś Legendzie, aby mi służyła :)

Impertynencja tego pierzastego śmiecia wkurzyła mnie. Niech nie myśli sobie, że ja, Największy Koszmar Świata, pozwolę się szantażować jakiemuś pierwszemu lepszemu ptactwu, które w hierarchii siły stoi o wiele niżej ode mnie! Z wielką przyjemnością natychmiast rozerwałbym go na kawałki, jednak wpierw muszę spróbować się dowiedzieć, ile ten Pidgeotto dokładnie wie i ile powiedział innym.
- Jesteś pewien, że mówisz o mnie? Przecież na świecie jest mnóstwo Pokemonów, które wyglądają tak samo, więc mogłeś pomylić mnie z kimś innym. - blef - Skoro już zamierzasz oskarżać kogoś o nie wiadomo jakie rzeczy, powinieneś wpierw zyskać pewność, czy dana osoba aby na pewno jest tą, która popełniła zarzucany jej czyn oraz czy masz dość dowodów, aby przekonać do swojej racji innych. Załóżmy, że faktycznie porwałem jajko, o którym mówisz. Kiedy to zrobiłem? Gdzie to zrobiłem? Czy ktoś inny może potwierdzić, że byłem w pobliżu tego miejsca w tym czasie? Czy byłoby to dla mnie wykonalne? Czy niema nikogo, kto widziałby mnie w innym miejscu, co dałoby mi alibi? - mówiąc w taki sposób przechadzam się po piasku parę metrów w jedną stronę, po czym pokonuję ten dystans w drugą stronę, tak w kółko. Staram się zaabsorbować rozmową Pokemona, tak aby ten nie zauważył, że wraz z każdą nawrotką przesuwam się odrobinką w jego stronę, aby mój cień znajdował się coraz bliżej niego. Jest jeszcze dość wcześnie, więc nie powinno to być zbyt trudne do osiągnięcia.
W momencie, gdy mój cień dosięgnie Pidgeotta lub ten zorientuje się w moich zamiarach, wystrzelę szybko mackę, którą to spróbuję pochwycić ptaka, nim ten zdąży odlecieć. Jednocześnie, aby zapewnić sobie jak największą szansę na powodzenie tego improwizowanego planu, zaatakuję jedno ze skrzydeł celu za pomocą Thunderbolt w taki sposób, aby trafić w staw łączący kończynę z resztą ciała. Może by użyciu wystarczająco dużej ilości siły zdołałbym pozbawić go tego narządu ruchu, ale na ten moment chodzi mi tylko o uniemożliwienie mu ucieczki. Nie ociągając się natychmiast ruszam na przeciwnika z zamiarem pogrzebania go pod serią kamieni z Rock Slide, aby jeszcze przez moment przytrzymać go przy ziemi, nim go nie dosięgnę. Gdy już znajdę przy nim, łapię go kolejnymi mackami, po czym próbuję sprowadzić na niego sen dzięki Hypnosis, żeby za pośrednictwem jego koszmarów uzyskać odpowiedzi na moje pytania.

Już zacząłem się niecierpliwić i byłem gotowy odpowiednio ukarać Askalona za opieszałość, gdy ten w końcu potraktował trening poważnie, akurat w ostatniej chwili. Rezultat na chwilę obecną nawet mnie zadowalał, chociaż wolałbym, aby wszystko przebiegało o wiele szybciej i sprawniej. Podobno zemsta smakuje lepiej na zimno, ale nie mam zamiaru czekać na nią całej wieczności, im prędzej zacznę eliminować pozostałe Legendy, tym lepiej, a żeby tak się stało, muszę stworzyć odpowiednią sytuację, do czego potrzebna mi jest duża ilość sług. Póki co mam tylko tego Charmandera, nad którym będę musiał jeszcze popracować.
Daję znać kiwnięciem głowy, że rezultat był nawet do zaakceptowania i każę jaszczurce dalej trenować, po czym odlatuję rozejrzeć się trochę po najbliższej okolicy za jakimś zabłąkanym Pokemonem, na którym mógłbym trochę poćwiczyć samemu. Wczorajsza walka z przerośniętym tuńczykiem nie była trudna, więc liczę, że tym razem przeciwnik będzie lepszej jakości, gdyż zabijając same płotki nie przygotuję się do prawdziwego wyzwania, jakim będzie pokonanie ich.

Ku mojemu zadowoleniu jaszczurka w dalszym ciągu leżała tam, gdzie kazałem jej się położyć. Jednak zaraz potem poczułem irytację, jako że kolejny trening miał zacząć się wraz ze wschodem Słońca, a Askalon pomimo tego w dalszym ciągu spał, więc postanowiłem go ukarać, aby na przyszłość nic takiego więcej się nie wydarzyło. Ma on spełniać moje rozkazy, nawet jeśli nie mam mnie w pobliżu. Szybko wnikam w sen małej istoty, aby ją obudzić, a także jednocześnie sprawdzić w jakim stopniu się mnie obawia. Gdy już jestem w jego wnętrzu, przez moment uważnie wszystko obserwuję, aby wyciągnąć jak najbardziej kompletne wnioski, po czym zmieniam go w koszmar. Nie wysilam się przy tym zbyt mocno, po prostu sprawiam, że wszystko niknie w mroku i widać tylko mnie pod postacią złowieszczego cienia.
Po przebudzeniu się sługi przyglądam mu się w milczeniu, chcąc dać mu do zrozumienia, że dla jego własnego dobra nie powinien nigdy więcej zaspać. Pozwalam mu szybko zjeść trochę jagód na śniadanie, po czym zabieram go w głąb lasu w poszukiwaniu miejsca z mnóstwem dużych kamieni albo chociaż takiego, gdzie drzewa nie stają bliżej siebie niż parę metrów. Gdy już uznam, że miejsce się nadaje, wyjaśniam mu, czym dzisiaj będzie się zajmował.
- Dziś będziesz trenował siłę swojego ognia. Widzisz ten cel przed sobą? Twoim zadaniem jest spalenie go, ale nie masz zrobić to za jednym zamachem. - najlepiej nadawałby się do tego głaz, gdyż aby stopić skałę potrzeba naprawdę wysokiej temperatury oraz olbrzymiego płomienia w przeciwieństwie do drewna, które raz dwa może zacząć się palić, by po dłuższym czasie zniknąć, a to przecież nie jest w żaden sposób wymagające.

Sen starca nie należał do szczególnie interesujących. Szedł sobie przez las z małą dziewczynką, która to nagle zaczęła płonąć, po czym on także zajął się ogniem. Gdzie tu sens? To, że bali się iść przez las można jeszcze jakoś uzasadnić, w końcu ludzie są bardzo słabi w zestawieniu z dowolnym Pokemonem i taki beztroski spacer nie musi mieć koniecznie szczęśliwego zakończenia, ale płonięcie żywcem? Tam nie było żadnego ogniska, żadnej lampy czy zapalniczki, która mogłaby to spowodować. Koszmar niby zaspokoił mój głód, ale wolałbym zobaczyć coś ciekawszego następnym razem.
Trochę czasu spędziłem w tym mieście, więc nastała najwyższa pora, abym wracał z powrotem na swoją wyspę. Dobrze byłoby, gdybym zdołał dostać się na nią przed świtem, aby zmniejszyć ryzyko zostania przez kogoś zauważonym. Informacji zebrałem tutaj niewiele, ale w końcu sprawdziłem tylko biuro burmistrza, gdzie załatwia się sprawy związane z gospodarką czy polityką. Poza takimi rzeczami przydałaby mi się wiedza na sprawy ogólne. Może następnej nocy znów tu przybędę i tym razem skupie się na przeszukiwaniu snów zwykłych cywilów, a najbardziej skupię się na tych, którzy częściej wyjeżdżają z miasta. Przedtem jednak muszę wrócić do siebie.
Rezygnując ze sprawdzenia, czy salowej udało się pomóc starcowi ruszam w drogę powrotną, wzlatując wysoko na poziom chmur, aby potencjalnemu obserwatorowi trudniej było mnie dostrzec. Lecąc tak rozglądam się na boki, starając się zapamiętać jak najwięcej szczegółów krajobrazu, ponieważ nie wiadomo, kiedy taka wiedza okaże się przydatna, jednocześnie szukając jakiejś łatwej ofiary, na której Askalon mógłby dzisiaj trenować. Dobrze by było, gdyby udało mi się wywołać jak najszybciej proces ewolucji, aby jako Charizard mógł towarzyszyć mi podczas eskapad.

* W poprzednim tygodniu miałam aż dwa zaliczenia i jeden sprawdzian, więc ciężko było mi wtedy gdziekolwiek odpisać, a nawet podczas weekendu miałam mało czasu. Ale przynajmniej zdążyłam przed terminem :)

Ludzka kobieta nawet nie drgnęła, kiedy przemknąłem pod jej nosem. Ślepa. Skoro już pilnuje, aby nikt nie zakłócił spokoju odpoczywającym, powinna to robić porządnie. Dodatkowa robota jej nie usprawiedliwia. Jeśli nadal będzie bawić się papierami podczas mojego powrotu, to może sprawię, że powieki będą jej ciążyć i jeszcze trochę się nią zabawię ... Odkładam plany dotyczące pielęgniarki na bok i skupiam się na otoczeniu. Według planu umieszczonego na ścianie dziesięć spośród jedenastu drzwi przede mną prowadzi do sal, w których znajdują się pacjenci oraz ich opiekunowie.
Nim zajrzę do któregokolwiek pomieszczenia kieruję się ostrożnie na koniec korytarza, aby sprawdzić to wyjście ewakuacyjne i zorientować się, czy w razie czego mógłbym wydostać się nim na zewnątrz. Po upewnieniu się, czy mam więcej niż jedna możliwość opuszczenia budynku, kieruję się do najpierw najbliższego pokoju, aby zerknąć do niego przez drzwi, w dalszym ciągu starając się pozostać niezauważonym. Gdy sprawdzę, kto znajduje się za ścianą, upewniam się, że nic nie zaalarmowało tejże osoby, po czym ruszam do kolejnej sali i powtarzam ten sam schemat, dopóki nie dowiem się, ile dokładnie jest tutaj osób i w jakim stanie są oni. Gdyby stało się tak, że ktoś zauważy moją obecność albo chociaż postanowi przejść się na nocny spacer, to chowam się pośród cieni, aby obserwować tę istotę dopóty, dopóki nie wróci ona na swoje wcześniejsze miejsce. Jeśli jednak nikt nie będzie mi przeszkadzał, to zerknę sobie do snu kogoś najstarszego spośród wszystkich tutaj. Im więcej lat, tym lepiej, może nawet taki staruszek zejdzie na zawał ...

* Jaki potwór ze mnie się tu robi, chcę wystraszyć na zawał jakiegoś dziadka ...

Po krótkich poszukiwaniach udało mi się znaleźć budynek tutejszej opieki medycznej, w którym mógłbym odrobinę się rozerwać poprzez dręczenie znajdujących się tam istot. Złe snu u chorych raczej nie będą wydawać się zbyt podejrzane, w końcu mogą być one spowodowane lekami, stresem albo jeszcze inną rzeczą, która raczej nie zmusi ludzi do zwrócenia uwagi na otoczenie. Oczywiście będę musiał ograniczyć się do jednej, może dwóch osób, nim jednak w ogóle to zrobię, muszę wpierw ominąć kobietę w recepcji.
Starając się nie hałasować opuszczam ostrożnie budynek, aby obejść go dookoła i sprawdzić, czy nie istnieje alternatywna droga do środka, za pomocą której nie musiałbym zawracać sobie głowy omijaniem pielęgniarki. Jeśli takowa jest, to korzystam z niej, w dalszym ciągu zachowując wszelkie środki ostrożności, ale w przypadku braku innej drogi postanawiam spróbować przedostać w głąb lecznicy przez główne wejście, przemykając pod nosem kobiety od jednego cienia do drugiego, w razie czego czekając nawet kilka minut, dopóki nie będę miał pewności, że patrzy w innym kierunku. Po dotarciu do dalszej części budynku mam zamiar trochę się po nim rozejrzeć, aby na przyszłość znać rozkład pomieszczeń i dopiero wtedy wybrać sobie jakąś ofiarę.

Przeszukanie pierwszego piętra niewiele dało mi informacji na temat tego miasteczka, gdyż papiery, które sprawdziłem, dotyczyły różnych próśb mieszkańców i wiedza z nich raczej mi się nie przyda w przyszłości. Nie zwracając większej już uwagi na pozostałe śmieci ruszyłem na kolejny poziom budynku, gdzie poszło zdecydowanie lepiej. To miejsce znajduje się na drodze prowadzącej do o większe miasta, jakim jest Snowpoint. Znam to miejsce, a właściwie jezioro, które przy nim leży. To w nim chowa się Uxie, a przynajmniej tak było jeszcze jakiś czas temu. Gdybym chciał już teraz rozpocząć polowanie na Legendy, to mógłby on być może nie wśród tych pierwszych, ale też nie pomiędzy ostatnimi. Według siły byłby pomiędzy najsłabszymi a najsilniejszymi.
Czy powinienem już teraz przyciągać jego uwagę? Pierwotnie chciałem pozbyć się wpierw tych słabych, aby później posługując się trzema Lake Guardians sprowadzić Dialgę i Palkię w dogodnym dla siebie momencie. Szkoda jednak byłoby nie wykorzystać w jakiś sposób tego miasteczka w przyszłości. Na chwilę obecną zostawię je w "miarę" w spokoju, ale przemyślę to jeszcze po powrocie na wyspę, nim jednak to robię, opuszczam "biuro" i ruszam na krótkie oględziny po okolicy, rozglądając się za jakimś szpitalem albo przychodnią, gdzie mogą być chorzy ludzie i Pokemony. Mam ochotę trochę się zabawić, nim ruszę w drogę powrotną.

Aż do tego momentu nie natknąłem się na żadną osobę, która by nie spała, dzięki czemu bez problemów dostałem się do miejsca, które mogło pełnić funkcję urzędu miejskiego, choć w żadnym wypadku na takie nie wyglądało. Z racji swojej rangi biuro powinno być umiejscowione w zdecydowanie lepszym miejscu niż w zwykłej, podniszczonej przez upływający czas kamienicy, ale w tym przypadku wyszło mi to na dobrze, ponieważ dzięki temu nie muszę przeszukiwać zbyt wielu pomieszczeń.
Po wejściu do środka decyduję się wpierw sprawdzić znajdujące się na tym piętrze pomieszczenie, a dopiero potem przeszukać kolejne poziomy budynku. Nie wiem, czego mogę dokładnie się spodziewać, dlatego w dalszym ciągu zachowuję czujność i monitoruję obecność innych osób, ponieważ może zdarzyć się tak, że jakiś urzędnik albo złodziej przyjdą tutaj. Tak jak postanowiłem, przeglądam wszystko, co tylko znajdę w pierwszym pomieszczeniu, a potem systematycznie ruszę ku pozostałym. Skoro mam już rozpocząć wprowadzanie swojego planu w życie, to najlepiej będzie, jak dowiem się jak najwięcej o okolicy, skupiając się na znaczeniu tego miasta w gospodarce i polityce regionu. Dobrze będzie, jeśli potrzebne informacje będą zapisane na papierze, a nie umieszczone w tych "komputerach". Nigdy z takiego nie korzystałem, tylko parę razy widziałem, jak ludzie z niego korzystają, więc nie potrafię go obsługiwać. Mógłbym spróbować dowiedzieć się ze snu tego człowieka, który jest na górze, jak go używać, tylko że wszystkiego się raczej nie dowiem. W każdym razie, po sprawdzeniu wszystkiego, co będzie w tym pokoju i w następnych, wejdę do snu tego śpiocha, aby jeszcze i tam poszukać informacji.