Pokemon Crystal

- Szczerze to ja też nie - przytakuję, zajmując jakieś wolne miejsce do siedzenia, by w komforcie poczekać na powrót mężczyzn, a kto wie ile im to zajmie. Założę się, że prędzej przybędzie herbata niż hrabia.
Rozglądam się dookoła, napawając możliwością przebywania w takim miejscu. Nie często ma się ku temu okazję.
- Musimy go podjeść, żeby powiedział nam prawdę - mówię cicho do dziewczyny. - Chociaż może być ciężko, bo nie wiemy dokładnie czego szukamy. Jeśli nie będzie wiedział o co nam chodzi to możemy pokazać twój naszyjnik i mieć nadzieję, że jakoś odświeży mu to pamieć - dodaję.
Zamyślam się.
- Swoją drogą ciekawe co spowodowało tę zmianę. Lokaj twierdził, że kiedyś taki nie był. Podejrzewałbym biżuterię, której szukamy, gdyby nie fakt, że ty się nie zmieniałaś - rozważam na głos. - Prawda? - pytam, bo właściwie nie znam Alison na tyle długo, by to wiedzieć, a ona mogła nie zdać sobie z tego sprawy. Nah, to na pewno nie to.

Jestem zachwycony widokiem rezydencji i otaczającym ją ogrodem. Nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałem. Pilnuję się, by nie otworzyć ust z zachwytu i pohamowuję potrzebę wypuszczenia pokemonów, by one także mogły to zobaczyć. Mam grać poważnego kolekcjonera, nie mogę się zachowywać jakby wypuścili mnie skądś po bardzo, bardzo długim czasie.
Czytałem w książkach i oglądałem filmy, więc nie zdziwiło mnie zachowanie bogacza. Mniej więcej takk zawsze są pokazywani. Jako ludzie zamknięci w swoich pałacach, humorzaści i przekonani, że tylko oni na tym świecie się liczą. Snobi i egocentrycy, którzy tylko przybierają taką postawę, bo przeważnie wewnątrz są pełni kompleksów, strachu i niepewności. Postanawiam nie dać się wyrzucić. Nie przyszedłem tutaj w końcu na herbatkę.
- Witam, jestem Jack, a to Alison - przedstawiam nas pośpiesznie. - Nie zajmiemy panu wiele czasu, mamy dosłownie jedno pytanie - uśmiecham się, po czym postanawiam zaryzykować i zapytać wprost. Lokajowi zapewne nic to nie powie, ale jeśli mężczyzna z mieczem zna wagę przedmiotu, na pewno zdecyduje się na rozmowę. - Jestem zainteresowany pewnym rzadkim kryształem w formie kolczyku, pierścionka, a może naszyjnika?

- I tak i nie - rzucam siadając na czymkolwiek, żeby odpocząć. - Nie udało mi się spotkać z Redmondem, ale znalazłem jego lokaja, a ten zgodził się zaprowadzić nas do swojego pana - tłumaczę wyniki swojej eskapady. - Powiedziałem mu, że jestem kolekcjonerem, a ty moją asystentką - dodaję, żeby później nie zapomnieć. - Miałem nadzieję, że uda mi się załatwić to samemu, ale uparł się, że i ty musisz być obecna. Mamy się z nim spotkać w centrum pokemon, skąd zabierze nas do posiadłości - kończę.
Biorę głęboki wdech i przeciągam się.
- A wy znaleźliście coś więcej, czy póki co Redmond to nasz jedyny trop? - pytam, a kiedy poznam odpowiedź, będziemy mogli ruszać z powrotem. Nie ma co, nachodzę się dzisiaj.

Stoję chwilę w miejscu zastanawiając się czemu nie udało mi się zdobyć potrzebnych informacji samemu, ale znów muszę wciągać w to Alison. Chyba nie dane jest mi jej zaimponować. Swoją drogą ciekawa postać z tego lokaja. Biorę głęboki wdech, po czym odwracam się na pięcie i kieruje z powrotem do sklepu, gdzie czekają na mnie Alison i Raymond.
Mamy całą godzinę do spotkania, więc nie muszę się zbytnio śpieszyć. Postanawiam więc iść wolnym krokiem, spacerkiem. Rozglądam się po okolicy, przyglądam ludziom, budynkom i pokemonom. Ostatecznie po to wyruszyłem w swoją podróż, by poznać świat, a póki co nie miałem ku temu okazji, spędzając czas na bieganiu i okazjonalnie na walce o własne życie.
Jack nie byłby zadowolony, gdyby wiedział co robię z jego ciałem. A może by mu się podobało?

Zastanawiam się chwilę. Nie do końca wiem, co odpowiedzieć. Teoretycznie umówiłem się z Allison, że sam się tym zajmę, a ona poczeka na mnie i informacje w sklepie, ale jeśli coś sknocę, być może będę potrzebował później jej pomocy.
- Podróżuję z przyjaciółką, ale w tej chwili zajmuje się zaopatrzeniem na dalszą wędrówkę, więc martwię się, że zaszczyci nas obecnością - mówię spokojnie. Kiedy nauczyłem się tak świetnie kłamać? - Wiesz jakie są kobiety. U nich zakupy to niemal kwestia honoru. Niemniej nigdy nie powiedziałbym o niej złego słowa. Dzięki niej jesteśmy gotowi na każdą ewentualność - uśmiecham się. - Możesz więc prowadzić do swego pana, nie ukrywam, że odrobinę mi się jednak śpieszy - dodaję z zakłopotaniem.

Uśmiecham się nerwowo. Dlaczego ludzie muszą być tacy ciekawscy. Nie żebym sam nie był, ale ... szybko, wymyśl jakąś historyjkę - tylko wystarczająco wiarygodną. Hmm ... .
- To długa historia - zaczynam. - I niepotrzebnie się martwisz, nie będę go niepokoił. Chciałem jedynie zapytać o pewien przedmiot, który wierzę jest w jego posiadaniu, a ja jestem ... - i wtedy wpada mi do głowy świetny pomysł. - Jestem kolekcjonerem, który podróżuje po świecie zbierając rzadkie i cenne przedmioty - tłumaczę, starając się brzmieć przekonująco.
Zastanawiam się, czy chłopak nie zacznie czegoś podejrzewać, ale mam nadzieję, że płynie w mych żyłach choć odrobina aktorstwa. Staram się też jak najszybciej zmienić temat.
- Widziałem, że posiadasz pokemony, jesteś trenerem? Sam niedawno wszedłem w posiadanie swojego pierwszego pokemona, a mam ich już trzy - uśmiecham się pogodnie na myśl o Acornie, Oaku i Mistletoe.

- Tak - odpowiadam z uśmiechem do młodego chłopaka, najwyraźniej lokaja albo kogoś o podobnych zadaniach. Nikt nie zwraca się do członka rodziny lub znajomego aka "panicz". - Potrzebuje jego pomocy w pewnej prywatnej sprawie. Wierzę, że jest w stanie udzielić mi bardzo ważnych informacji, które najwyraźniej jedynie on posiada - tłumaczę, pilnując się jednak by nie wchodzić zbytnio w szczegóły.
Podejrzewam, że przypadku, jeśli nie zdobędę informacji o klejnocie, Alison będzie chciała wiedzieć, gdzie mieszka ów jego posiadacz, by sama mogła sprawdzić czy na pewno tam jest lub go nie ma.
- Czy jest możliwe bym go poznał? - pytam chłopaka i nagle przypominam sobie o manierach. - Jestem Jack, trener pokemon - wyciągam w jego kierunku dłoń.
Nim jednak gdziekolwiek wyjdę, pytam Joy kiedy będę mógł odebrać pokemony. Po ostatnich wydarzeniach, wolę się bez nich nie ruszać.

Ja poproszę o jajeczko z typem water

Mam zamiar strollować forumowy event :P A tak na poważnie, to brakuje mi w teamie wodnego poka.
I oczywiście odbieram 4RC i dziękuję !

Poznaję, to Lugia ! *.*

- Poddaję się - jęczę, oddając kartkę Rei'emu. - Mam wrażenie jakby spoglądał na hieroglify. Jak można mieć tak koszmarne pismo. Widać przestępcy nie uważają nawet na lekcjach kaligrafii - wzdycham, po czym opieram się o ladę.
Mam ochotę usiąść, zdrzemnąć się i nie wstawać przez jakiś rok. O tak, szklanka zimnej coli, play station i Harvest Moon. Sztywnieję. To nie było moje wspomnienie. Poczułem nostalgię za czymś czego nie pamiętam. Jack?! Oby nie, jeszcze nie. Za szybko. Uspakajam bijące szybciej serce.
- Myślę, że powinniśmy popytać ludzi - przytakuję Alison. - A nie ma chyba lepszego miejsca na zdobycie informacji niż Centrum Pokemon - uśmiecham się, bo przy okazji będę mógł zostawić tam pokemony, aby Joy się nimi zajęła i sprawdziła ich stan. Kto wie przez co tak naprawdę przeszły.
- Powiedziałbym, żeby Rei zajął się papierami, ale skoro nie potrafi ich odczytać... - urywam zastanawiając się na podziałem zadań. - Ewentualnie mogę sam pójść do Centrum, Rei zajmie się sklepem, a Alison jeszcze raz na spokojnie prześledzi notatki. Chyba, że macie inny pomysł? Jestem otwarty na propozycje - kończę, przyglądając się towarzyszom.

- Hmm.... - rozmyślam nad wierszykiem. - Wiele nie wyjaśnia, ale zawsze coś. Tylko ... ciekawe co to za moc? Ktoś ma jakiś pomysł? - spoglądam na zebranych, po czym sam biorę jakąś kartkę i się jej przyglądam. Im więcej osób je ogarnie tym lepiej.
- Może znajdziemy w tych dokumentach jakieś większe wskazówki w stylu - gdzie mamy się udać - mówię, czytając kartki papieru. - O istnieniu kryształów wiedzieliśmy już wcześniej, teraz potrzebujemy tylko wskazówki jak znaleźć którykolwiek poza tym, który mamy - wzdycham. Spoglądam na zegarek. Jestem ciekaw, która jest godzina. Czuję, że znów zaczynam być głodny, a przydałoby się pójść do jakiegoś sklepu po zaopatrzenie na drogę. Czuję, że z samego rana wyruszymy na poszukiwania. Chcę być gotowy do drogi. Nie wiadomo, gdzie zaniosą nas informacje z papierowych dokumentów.

Nie ukrywam, że ucieszyłem się, kiedy Alison pozwoliła zaopiekować mi się również Misdreavus. Poczułem, że jest silnym i przyjacielskim pokemonem, który zasługuje by mieć dobrego trenera. Może kiedyś uda mi się odnaleźć jej "prawdziwego" trenera, tego od którego została uprowadzona i ją oddać? Kto to wie. Póki co jednak wracam całą gromadkę do ich pokeballi, gdyż zrobił się tutaj mały tłok.
- Czego jeszcze się dowiedziałeś? - pytam z zainteresowaniem. Cieszę się, że nasze ryzyko się opłaciło i zdobyliśmy jakieś informacje. Jednego możemy być jednak pewni. Ten co uciekł, wróci. Prędzej czy później i musimy być gotowi. Alison zawsze zdaje się być gotowa. Też będę. Chcę być jak ona - odważny, zdecydowany, gotowy do walki i ucieczki.
- Szkoda, że prowadzisz ten sklep - rzucam mimochodem. - Przydałbyś się nam w terenie - uśmiecham się.

- Myślę, że to bardzo dobry pomysł! - odpowiadam jej z uśmiechem, po czym spoglądam na pokemony. Jest ich nieparzyście, czyli któreś z nas będzie musiało zaopiekować się dwójką. Można by podarować jednego Reiemu, ale ... kiedy tak patrzę z jakim zainteresowaniem spogląda na pokemony, nie wiem czy byłoby to dobrym pomysłem.
- Czuję, że Heracross i Lilipup bardzo się polubili, więc z chęcią go przygarnę. Co ty na to, mały? - zwracam się do pokemona. - Ty i Pikachu chyba też złapaliście więź. Pozostaje kwestia Misdreavus. Myślę, że dałbym radę się nią zaopiekować, ale nie chcę byś czuła się pokrzywdzona - tłumaczę dziewczynie.
Kiedy rozstrzygniemy kto zaopiekuje się którym pokemonem, wracamy do dokumentów.
- Znalazłeś coś ciekawego?- pytam chłopaka. - Czy wróciliśmy do punktu wyjścia?

Patrzę ze smutkiem na zlęknione pokemony. Nie chcę nawet myśleć co musiały przejść te biedne stworzenia, że są w takim stanie. W tej chwili nie liczą się dokumenty, które mogą zawierać jakieś wskazówki, ale te przestraszone istoty.
Ostrożnie klękam przed nimi, ale nie wykonuję żadnych gwałtownych ruchów. Żałuję, że nie mam przy sobie żadnej pokekarmy czy czegoś innego do jedzenia. Kto wie, czy pokemony nie były głodzone. Strach pomyśleć.
- Nie bójcie się, nie skrzywdzimy was - powtarzam słowa Alison w bardzo przyjazny, acz delikatny i cichy sposób. - Acorn, może przedstawisz nas tym stworkom? - proszę swojego pokemona. Jak to się mówi, swój rodzaj zawsze najlepiej się dogada.
Przyglądam się Misdreavusowi. Wydaje się mieć największą traumę.
- Dobrze się czujesz maluszku? Boli cię coś? - pytam. - Rei masz może jakąś karmę dla pokemonów? - pytam chłopaka. Następnie kieruję pytanie do dziewczyny. - Co z nimi zrobimy? Nie możemy ich tak zostawić!

Oczywiście, że nie. Przy okazji chciałem powiedzieć, że złapałem Heracrossa w safari i dodałem go do tematu :(

Mam wrażenie, że wszystko dzieje się w zwolnionym tempie i gdzie obok mnie. Widzę jak oboje z Alison wygrywamy nasze walki, szał napastników, jak rzucają się na nas i fenomenalny nokaut jednego z mężczyzn przez dziewczynę. Słyszę syreny policyjne i widzę uciekającego. Patrzę jak do sklepu wbiegają policjanci, zakuwają nieprzytomnego i jak zostajemy sami. Czas wraca na miejsce.
- Wszystko w porządku? - pytam, bo to jedyne co przychodzi mi do głowy. Podnoszę z ziemi Lilipupa i mocno go przytulam.
- Świetnie się spisałeś maluchu. Jesteś silny i szybki! - całuję go w czółko.
Kiedy dziewczyna odpowie, podchodzę do walizki.
- Otwieramy? - jestem ciekawy co jest w środku. Nie wiem tylko, czy nie zaczekać z tym na właściciela sklepu. Ostatecznie gramy jako drużyna. - Myślisz, że to kolejny artefakt czy coś innego, zapewne kradzionego?