Pokemon Crystal

Jakimś wyjątkowym trafem, dziewczynie udało się dotknąć lewitującą dynię. Ta zdawała się zachichotać, a przynajmniej na to wskazywała jej reakcja i właśnie temu najbliższy był odgłos, który z siebie wydała. Niemniej, sam rudzielec zdawał się niemniej zakłopotany, jak był dotychczas.
- Boo lubi zaczepiać ludzi i... i często znika sama z siebie, nie przejmując się tym co mówię. P-Przepraszam - dorzucił raz jeszcze, po raz kolejny przepraszając dziewczynę i tym razem nieco rozjaśniając sytuację. Z początku też miał swego rodzaju problem z przyjęciem od niej pomocnej dłoni, jednak po nieco utrudnionej próbie samodzielnego zebrania się z desek pokładu, chwycił jej dłoń. - Od... Od taty. S-Sam ma podobnego -wydusił z siebie jeszcze w odpowiedzi na ostatnie pytanie. Co więcej, w oddali dało się już dostrzec ląd. Nieopodal samego statku przeleciała zaś grupka Winguli, które na szczęście nie zapaskudziły desek pokładu. Do tego w pobliżu statku przepłynęły jakieś stworzenia, które najbardziej zdawały się przypominać delfiny, radośnie chlapiące dookoła. Zbliżając się jednak do lądu dziewczyna mogła dostrzec sporych rozmiarów łąki, które najwyraźniej otaczały ich cel podróży. - E-Eddie - wydusił z siebie jeszcze chłopak, wbijając swoje spojrzenie w pokład, jednak nie nakreślając zbytnio tego, co miał na myśli. Czyżby miał tak na imię? A może mówił o kimś? Riolu mierzył zaś lewitującą dynię niezbyt przychylnym spojrzeniem, ale najpewniej zwyczajnie chciał jakiegoś rewanżu.

Stosunkowo krótka potyczka dobiegała powoli do końca. Nie było tu żadnych wątpliwości, że całe starcie mogło pójść znacznie lepiej, jednak jak na pierwszą walkę - nie było źle. Chyba. Zielonowłosy ostrożnie podszedł do leżącego towarzysza, aby przykucnąć przy nim.
- Świetnie się spisałeś i... to twój nowy ruch? - dopytałby się jeszcze, próbując jakoś sięgnąć po kotowatego, coby podnieść go z ziemi i przenieść następnie w bezpieczniejsze miejsce. Mimo wszystko, nie wymagał raczej reakcji, czy nie oczekiwał jej od kotowatego, który w najlepszym stanie raczej nie był. Niemniej, nie kończyło to wszelkich zmagań. Skorzystałby z dłoni profesora, coby wstać, a zarazem przyjąć swego rodzaju gratulacje, a może podziękowanie za walkę. Wszystko po to, aby zadać dość istotne pytanie, mając nadzieje, że w międzyczasie udadzą się gdzieś, gdzie podreperują stan jego kompana. - Jak nam poszło? - ledwie parę zgłosek miały niedługo wyjaśnić i naświetlić nieco jego zdolności bojowe, a może i sam Bast doradziłby mu coś, co kiedyś mu się też przyda.

Chłopak nie musiał długo czekać na swoje zamówienie. Co prawda, rozmowa dziewczyn zbiegła nieco z interesującego go toru, a te pośmiały się trochę z codziennych problemów koleżanek ze szkoły, jednak wkrótce wróciły do poruszonego tematu.
- Słyszałaś, że widziano go dziś rano?
- Rano? Myślisz, że był tutaj przez całą noc? Co jeśli podgląda innych ludzi?
- Nie, chyba. Ponoć kręci się głównie koło biblioteki i wieży.
Mniej więcej takie kwestie wyłapał sam chłopak, a dziewczyny zaczęły rozważać, czy sama biblioteka jest czynna całą dobę i czy ktoś w ogóle zagląda na wieżę zegarową. Przez moment nawet poruszyły kwestię wizerunku chłopaka, a przynajmniej tego, co udało im się podsłyszeć. Miał on mieć szare, albo też białe włosy, szczupłą sylwetkę i ponoć zmęczone spojrzenie. Jednak ile w tym było prawdy? To mógł wiedzieć zapewne tylko chłopak ich znajomej, który ponoć to kiedyś wpadł na ów osobnika. Co jednak z zamówieniem? Szarlotka wydawało się nieco za mocno przypieczona, jednak herbata zdawała się w porządku, jednak nie było to raczej niczym szczególnym.

Rozmowa dobiegła końca, a sytuacja dziewczyny przybrała nieco innych barw. Tym razem to ona obserwowała kogoś, kto zdawał się obserwować wszystkich dookoła. Niemniej, wyglądało na to, że stworzenie nie miało złych zamiarów. Psi kompan stał kilka kroków za przyglądającą się scenerii Nucą. Co zaś miało miejsce na jej oczach? Z bliska mogła lepiej przyjrzeć się chłopakowi, jednak nie w tym rzecz. Zielone tęczówki jej prześladowcy aktualnie wpatrywały się w niewielką dynię.
- Boo, nie możesz tak znikać i zaczepiać inn- - zaczął mówić w kierunku duszka, jednak ten najwyraźniej nie przejmował się jego słowami, latając radośnie dookoła i pokrzykując w sobie tylko znanym języku. Wszystko po to, aby zaraz później wlecieć do pomieszczenia, w którym znajdywała się dziewczyna. Całości towarzyszyło jedynie nieco spanikowane 'stój' oraz próba zerwania się na równe nogi ze strony chłopaka, który to znalazł się na klęczkach w wejściu do pomieszczenia. Wtedy też właśnie spostrzegł dziewczynę, przed której twarzą aktualnie unosiła się dyńka. - P-p... przepraszam - wydusił z siebie tylko zlepek speszonych zgłosek, aby zaraz później skłonić się w jakże przepraszającej pozie typowej dla animacji dalekiego wschodu, czekając najpewniej na reakcję Nucy, czy też wybaczenie z jej strony.

Walka stopniowo się wyrównała, a na twarzy samego nastolatka zagościł nieznaczny uśmiech, który stopniowo narastał pod wpływem ekscytacji. Mimo wszystko, nie oznaczało to jeszcze końca zmagań. Po krótkim namyśle oraz potencjalnej spekulacji względem tego, co mógł oznaczać gest psora, Will musiał podjąć jakieś decyzje.
- Spróbuj zachować dystans i bądź gotowy do uniku. Jeśli Sparks się zbliży to skontruj to przy użyciu Revange, a następnie użyj Scratch. Jak będzie się zbliżał użyj też Ember, aby go spowolnić. Na koniec oddal się i użyj Ember raz jeszcze - podzieliłby się być może ostatnią strategią na to starcie. Wszystko po to, aby móc już tylko czekać na rezultaty jego pierwszej, początkowej bitwy.

Nie sposób ocenić decyzję, którą podjął chłopak. Mimo wszystko, jego psi kompan wymienił z nim tylko porozumiewawcze spojrzenie, po czym odsunął się od potencjalnego zagrożenia. Wszystko po to, aby udać się w przyjemniejsze, bezpieczniejsze miejsce. Po samej wieży zegarowej zostało jedynie nieco kurzu w nosie, czy podźwięk kraczących stworzeń. Niemniej, Ken znalazł się w przyjemniejszej kawiarence, gdzie prócz niego siedziało tam kilka osób. W rogu pomieszczenia siedział mężczyzna w garniturze z jakąś srebrną walizką położoną koło stołu, a w samym środku jakieś dwie - na oko - młodsze nawet fizycznie dziewczyny. Tak jak pierwszy zdawał się delektować kawą w ciszy i spokoju, tak dwie młode osóbki rozmawiały o kimś, kogo to sam chłopak widział. O mężczyźnie, który przejeżdżał wcześniej przez miasto. Z samych fragmentów zdań sam Ken mógł wywnioskować, iż ten odwiedza to miejsce przynajmniej raz w tygodniu, znika na całą noc, a nikt w sumie dokładniej nie wie, kim on jest. Co zaś z jego zamówieniem?
- Dzień dobry. Czym mogę służyć? Podać coś do picia, a może coś do jedzenia? - podeszła do niego jedna z młodszych kelnerek blond włosach. Ubrana była w strój, który najpewniej miał przypominać kostium pokojówki. Co więcej, nie ponaglała chłopaka do odpowiedzi, pozwalając mu na spokojnie wczytać się w menu, które to z kolei zdawało się dość zwyczajnym i standardowym jak dla takich jadłodajni. Odpowiednie miejsce na ciepłe napoje, pole na te chłodniejsze, czy nawet i trunki, a do tego rozpiska raczej to słodszych dań od ciast i ciastek zaczynając a na gofrach i lodach kończąc.

Zwykle się nie mylił, a przynajmniej jego pamięć nie należała do tych podrzędnych czynników składających się na osobę zielonowłosego. Niemniej, wydawało mu się, iż żółte stworzenie znane było pod nieco inną nazwę. Niemniej wypadało się skupić na potyczce, która niekoniecznie układała się po jego myśli. Przygryzł lekko wargę, zastanawiając się na szybko nad strategią.
- Litten, spróbuj uniknąć ataku piaskiem, a przynajmniej osłonić przed nim pyszczek, a następnie skontruj szybki atak przy pomocy Revange. Zaraz potem odskocz i spróbuj skontrować kolejne ataki przy pomocy Ember. (dwa razy) - wyrzuciłby z siebie dość prosty i prowizoryczny plan, który mógł się tutaj okazać jedyną deską ratunku w może nie beznadziejnej, ale też nie za dobrej sytuacji.

Mina na twarzy mężczyzny się nie zmieniła. Teoretyczny pan profesor przyglądał się dalej swojej rozmówczyni, co przez niektórych zostałoby uznane za nietaktowne. Niemniej, ciche westchnienie dobyło się z jego strony.
- Sam region jest nieco chłodniejszy niż większość. Chociaż... częstsze opady śniegu występują głównie na północnym wybrzeżu. W pozostałych miejscach pogoda jest cóż... Jest nieco zimniej, ale zwyczajnie - odpowiedziałby na podstawowy problem, z którym to borykała się dziewczyna. Sama zaś Nuca mogła spostrzec, że zainteresowany wymianą zdań rudzielec dalej się im przysłuchiwał, acz ewidentnie zdawał się unikać spostrzeżenia jego osoby. Czy wina leżała po stronie nieśmiałości? Być może. Może problem leżał zupełnie gdzie indziej, jednak ów spostrzeżenie wydawało się najbardziej trafnym. - Pokemon dynia - Pumpkaboo. Posiada dwa typy - duch oraz trawiasty. Mówi się, że pomagają zbłąkanym duszom przejść na drugą stronę - skomentował kwestie gatunkową napotkanego i opisanego przez młodą trenerkę stworka. Jego głos zdawał się też zabrzmieć nieco poważniej. Przynajmniej w kwestii zadania ów gatunku stworzeń. Po krótkiej chwili namysłu dopytał jeszcze: - Jakiś z nim problem?
Co zaś z chłopakiem? Ten cofnął się od drzwi. Cofnął się na tyle gwałtownie, że wraz z kolejnym zakołysaniem statku upadł na swoje niewymowne miejsce, czemu towarzyszyło krótkie, zbolałe stęknięcie. Sama zaś początkująca trener Pokemon mogła dostrzec jak w jego kierunku udaje się rzeczona wcześniej dynia, co zdecydowanie przykuło uwagę jej psiego kompana.

Niektórzy uznawali ciekawość za pierwszy stopień do piekła. Czy tak było tym razem? Niekoniecznie. Wilczy kompan mężczyzny z pewnością miał nieco ciekawsze znalezisko. Mimo wszystko, dziwnym trafem zamilkł i Ken mógł w niedługim czasie przekonać się dlaczego. Ciemna kulka futra popisała się nieco lepszym węchem, czy wzrokiem, jednak wyróżniający się spośród stęchłego strychu srebrny naszyjnik znajdywał się nieopodal śpiącego w najciemniejszym miejscu poddasza Ariadosa. Do tego spoczywał w gęstszej, aniżeli zwyczajna sieci. Zupełnie tak, jakby ów przedmiot stał się zdobyczą pajęczego stworzenia. Niemniej z pewnością tutaj nie pasował. Co więcej, jeśli się dokładniej mu przyjrzeć, to wyglądał na stosunkowo stary, a do tego dało się go najpewniej też otworzyć. Nie znaczyło to jednak, że było to coś istotnego dla chłopaka i ten mógł zwyczajnie opuścić ów miejsce i udać się na kawę. Lub w dalszą drogę. Jak sam zresztą mógł zauważyć - z miasteczka jedna z dróg prowadziła w stronę zamku, a druga zaś w stronę leśnych obrzeży.

Mężczyzna westchnął z ulgą. Wydawało się to być ledwie dostrzegalnym gestem, jednak najwyraźniej ucieszył go fakt, iż nie musiał wdawać się w zbędne tłumaczenia. Zważywszy jednak na całą rozmowę, zielonowłosy uważniej przyjrzał się dziewczynie.
- Hm... Znajdują się tam głównie lodowe stworzenia, ale prócz nich można złapać też sporo skalnych, duchów, czy nawet trawiastych podopiecznych - odpowiedział na pierwsze z pytań po dłuższej chwili namysłu. Wszystko po to, aby zastanowić się nad jeszcze jedną kwestią dotyczącą tej sprawy. - Z kolei jest tam strasznie mało smoczych i ziemnych Pokemonów - dopowiedział po dłuższej przerwie, w której to Nuca zlokalizowała swojego podglądacza i sprawcę tego dziwnego uczucia. Wcale nie miało to związku z nieobecnym spojrzeniem jej rozmówcy. Nie. Nie była to też natrętna dynia, a raczej osóbka, którą uznała za jej właściciela. Stał teraz przy niedomkniętych drzwiach i najwyraźniej przysłuchiwał się rozmowie dziewczyny potencjalnym profesorem.
- Jeśli masz jeszcze jakieś pytania, to możesz śmiało je zadać. Jeszcze trochę czasu minie, zanim to dopłyniemy do celu - dodałby jeszcze zielonowłosy, uśmiechając się ciut wymuszenie. Zupełnie tak, jakby nie chciał za bardzo kontynuować rozmowy, albo nie do końca należał do tych towarzyskich osób. Niemniej, nie wyganiał dziewczyny, a ta z pewnością mogła zadać tyle pytań, ile tylko chciała lub na ile to miała czasu.

/Jak coś możesz zadać wszystkie pytania jakie masz w następnym poście i spróbuję w kolejnym przyspieszyć nieco wydarzenia byś już mogła dopłynąć. Chyba, że wolisz powoli prowadzić rozmowe.

Niestety, nie każdy plan kończył się powodzeniem. Niemniej, dziewczę postanowiło zająć się inną kwestią. Podróż toczyła się swoim tempem, a statkiem kołysało, jak to na otwartych wodach. Jej kompan nie zdawał się pocieszony jej słowami, jednak z całą pewnością - irytacja nieco ustąpiła, pozostawiając po sobie ślad w formie swoistego naburmuszenia, które odmalowało się na pyszczku psowatego. Pomijając już jednak kwestie problematycznej dyni, Nuca postanowiła zdobyć nieco więcej informacji.
- Nie bardzo. Tak naprawdę będę tam pierwszy raz - powiedział zielonowłosy osobnik, uśmiechając się przy tym nieco jakby wymuszenie. Co więcej, jedno z jego oczu wydawało się jakby nieruchome, czy też ślepe. Spoglądał on jednak raz na dziewczynę, raz na jej towarzysza. Wszystko po to, aby dodać jeszcze: - Z tego co słyszałem to małe miasteczko, które utrzymuje się głównie z połowu ryb i rolnictwa. Jedno z cieplejszych miejsc w regionie. Co do drugiego pytania, hm... zależy co dokładniej chciałabyś wiedzieć - dodał zamyślonym tonem, aby chwilę później spojrzeć do swojego notesiku, który wyciągnął z kieszeni. Co więcej, dziewczyna raczej nie miała wątpliwości, że mężczyzna czekał na jakieś pytanie z jej strony, jednak pomimo tego, mogła mieć wrażenie, jakby ktoś ją obserwował. A może to zwyczajne skutki uboczne spotkania z duchem?

Mieścina nie wychodziła niczym poza standardy normalności. Niemniej, mężczyzna mógł podziwiać otoczenie i spokojnie przemieszczać się wśród miejscowych ludzi. Chwila na spotkanie nowych twarzy, chwila na orzeźwienie i... Ken mógł podjąć jakąś konkretniejszą decyzję. Czarny wilczek nie czekał też zbyt długo, aby to się ochłodzić. Opłukał swój pyszczek w wodzie, aby następnie się z niej otrzepać. Zwrócił nawet uwagę na grupkę gołębich kompanów siedzących po drugiej stronie fontanny, jednak nie postanowił ruszyć do nich. Zaraz potem duet udał się do wieży zegarowej i jak sam budynek z zewnątrz wydawał się zadbany, tak w środku - zwłaszcza w wyższej części nie było tak pięknie. Warstwa kurzu spokojnie odłożyła się na podłodze, czy ścianach, a drzwi oddzielające górę od reszty zaskrzypiały dość głośno. Miejsce wydawało się równie zapomniane co cała reszta. Gdzieniegdzie dało się dostrzec kruczego kompana w postaci Murkrowa, czy Honchkrowa, które zdawały się łypać na duet nieprzychylnym wzrokiem. W kącie pomieszczenia widniała nawet pajęcza sieć. Mimo wszystko, chłopak mógł dostrzec, że miasteczko nie było wielkie. Gdyby nie nieco nowsza infrastruktura, mogłoby robić za nieco większą wioskę. Ponadto poza samym miastem rozciągał się las i typowo górski krajobraz. Jedynym wyjątkiem wydawał się być stosunkowo spory budynek położony na wschód od miasteczka, który najpewniej był zamkiem oraz jezioro znajdujące się w podobnym kierunku. Z drugiej zaś strony, na południu mógł dostrzec jeszcze wyższe góry, jednak nie licząc tego wszystko wydawało się normalne i ciche. Z kolei wilczy kompan zaczął się ciekawie rozglądać po ów 'strychu' i nie bacząc na otaczające go mechanizmy, przystanął w jednym z ciemniejszych kątów pomieszczenia, przyglądając się czemuś dość uważnie.

Najwyraźniej walka nie miała należeć do najprostszych. Z pewnością szybkość przeciwnika stanowiła niemałe wyzwanie. Niemniej, zielonowłosy nie miał zamiaru się poddawać. Nie w trakcie pierwszej walki, która na swój sposób mogła okazać się też tą najważniejszą.
- Litten, spróbuj unikać przeciwnika. Odskocz, używając przy tym Ember. Kiedy ten się zbliży spróbuj uniknąć jego ataku korzystając ze Scratch, a wszystko zakończ jeszcze dodatkowym Revenge, jeśli ten cię zaatakuje, korzystając z tego jak będzie blisko - podzieliłby się kolejną strategią, zaciskając przy tym dłonie w pięści, jakby w geście swoistej ekscytacji tym, że wcale zbyt prosto nie będzie. Co jednak miało przynieść kolejnych kilka chwil? Trudno powiedzieć.

Słowa profesora mogły wydawać się nieco oderwane od rzeczywistości. Szef mrocznej organizacji liderem sali? Sam nastolatek nie bardzo słyszał o takich rzeczach, fascynując się bardziej samą ligą, aniżeli otoczką poszczególnych, zwłaszcza tych złych, osobników.
- Jeśli to pomoże, mogę spróbować jakoś to em... ocenić? Spisywać własne uwagi, czy coś - powiedziałby zielonowłosy, mając na uwadze fakt, że przyjdzie mu i tak zawalczyć z wszystkimi z nich. Chyba. Prędzej, czy później do tego by przecież doszło w drodze po mistrzostwo. - Zwykle raczej go nie używałeś... - odparł zaś w kolejnej kwestii. W końcu nie widział nigdy Bastiena, który toczyłby zaciekłe pojedynki. Kilka starć udało mu się obejrzeć, ale z pewnością nie Basta. Niemniej dotarli w końcu na miejsce i wypadało przekazać pałeczkę bardziej bojowemu towarzyszowi. Ich przeciwnik należał do elektrycznych stworków toteż pojedynek mógł okazać się co najmniej trudny dla kogoś, kto jak sam Litten polegał raczej na fizycznym kontakcie. Nastolatek tylko przykucnąłby przy swoim kompanie i szturchnął nim delikatnie w kierunku placu boju, aby następnie dodać jeszcze:
- Litten. Spróbuj najpierw użyć Growl, aby zaraz potem zaatakować swojego przeciwnika za pomocą Ember. Zaraz potem ponownie skorzystaj z Growl i jeśli tylko zbliżyłby się do ciebie to użyj Scratch i oddal się od niego. W razie ataku spróbuj uniknąć ciosu, a odskakując możesz od razu przejść do Scratch.

Matka natura nie raz lubiła płatać figle. Czy owe światło było elementem dyni? A może stanowiło ono w jakiś bezpośredni sposób część jej ciała lub pozostawało od niego niezależne? Nie sposób tego orzec, a sama anatomia istoty pozostawała dla Nucy niemałą zagadką. Niemniej, dziewczyna miała w tym temacie własne zdanie, jednak owa teoria musiałaby poczekać na możliwość jej sprawdzenia.
- Riolu! - krótkie, acz stanowcze zgłoski dobyły się ze strony jej kompana, jednak nie brzmiały na zadowolone. Mogły się wydawać dość urażone. Zupełnie tak, jakby duma niebieskiego towarzysza została podeptana. Dwa razy. Dało się nawet w tym wyłapać ciche warknięcie, a samo spojrzenie psowatego pomknęło za dynią. Lunre wyglądał zaś tak, jakby w dowolnym momencie mógł się rzucić w pościg, nie dając urwisowi za wygraną. Co jednak z samą dynią? Ta spojrzała na Nucę, aby następnie zaśmiać się i przeniknąć przez ścianę. Chłopaka zaś nie widziała, bo ten wrócił do swojej kryjówki za rogiem, albo poszedł gdzieś indziej po tym, jak stylowo powitał deski pokładu w jakże niezgrabnym uścisku. Nie pozostawało jej więc nic innego, jak zignorować zajście lub włożyć w to nieco więcej siły i rozejrzeć się za winowajcą nastroju jej towarzysza.

//Przepraszam za zwłokę. W przyszłym tygodniu postaram się odpisywać w miarę normalniej.