Pokemon Crystal

Nieciekawa okolica przyprawiała klacz o dreszcze. Jednak samodzielnie wcale nie znalazłaby lepszego schronienia. Przynajmniej jej płomienie nieco rozświetlały wnętrze. Dzięki temu dostrzegła nietypowy, aczkolwiek dziwne znajomy przedmiot. Normalnie ten dzień obfitował w najróżniejszego rodzaju niespodzianki! Solano powąchała zawiniątko, a następnie schrupała. Coś tam dbała kiedyś o linię. Obecnie łasuch wychodził z niej straszny...
-Przepraszam! Zjadłam wszystko zanim spytałam ciebie o cokolwiek. Pewnie jesteś głodny i zmęczony...- Solano skłoniła łeb w przepraszającym geście. Następnie weszła głębiej do jaskini. Zaczęła tupać tu i tam aż wreszcie położyła się przy samej ścianie. Tak było bezpieczniej... Chyba...
-Myślisz, że pozostałe dni będą również takie trudne?- Ponyta myślała bardziej o wędrówce niż przeszkodach.

Solano przez dłuższą chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią. Skłamać czy powiedzieć prawdę? Niby Zefir zyskał jej zaufanie. Aczkolwiek prywatne sprawy lepiej załatwiać pod przykrywką. Ostatecznie klacz wybrała opcję pomiędzy...
-Próbuję odnaleźć dalekiego krewnego. Wiesz... Pragnę odkryć swoje rodzinne korzenie. Może wtedy zaakceptuje siebie taką, jaką jestem... Niestety wiem o nim dość niewiele. Podobno zamieszkuje pradawny las...- Ponyta naprawdę próbowała ukryć ogólne zmieszanie. Czasami wstydziła się faktu, że jej ojcem był ktoś zupełnie obcy. Poza tym ogniste konie "go" nie akceptowały. Międzyczasie Solano szła dalej we wskazanym kierunku. Prawdopodobnie z lotu ptaka wszelkie drogi czy długości wyglądały nieco inaczej. Przecież Zefir omijał przeszkody, gdy szybował po niebie. Czyżby znów jakiś pokemon wykorzystywał jej naiwność?
-Zefirze... Daleko jeszcze?

Solano, słysząc wyjaśnienia odnośnie skrzydeł Zefira, zarżała cicho. To oczywiście miało symbolizować jej rozbawienie. Trudno się uśmiechnąć mają taki długi pysk, prawda? Przynajmniej sprawa noclegu została dość sprawnie rozwiązana. Klacz odczuwała satysfakcję z drobnych postępów. Uciekła, pokonała wielkie psisko, a za niedługo zacznie zwiedzać wielki świat.
-Masz całkowitą rację Zefirze. Przyda nam się prowizoryczne schronienie przed deszczem czy chłodem. Tylko czy te jaskinie nie będą już zamieszkane przez kogoś?- Oczywiście to było pytanie retoryczne, ponieważ zawsze istniała taka możliwość. Jednak niektóre pokemony bywały przyjaźnie nastawione. Zefir stanowił idealny przykład. Poza tym Solano pragnąć odnaleźć ojca nie mogła wybrzydzać.
-Hej Zefir... Widziałeś kiedyś kopytne stworzenie podobne do konia żyjące na wolności?- Teraz albo nigdy! Należało zdobywać wskazówki i poszlaki dotyczące jej pochodzenia. Tymczasem samiczka podążyła śladem swego ptasiego przewodnika.

Błyskawiczna nauka określonej techniki była dziwnym, a jednocześnie zaskakującym przeżyciem. Solano stała przez dłuższą chwilę w milczeniu. Po prostu próbowała ogarnąć co właściwie zaszło. Przynajmniej Zefir zdradził kilka cennych wskazówek. Klacz odruchowo parsknęła i zamachała ognistym ogonem. Najważniejsze, że wyszła z tego bez najmniejszego szwanku.
-No… Prawdopodobnie tak. Pamiętam oślepiający błysk i kilka ruchów, które należy wykonać w odpowiedniej kolejności. Przyznam szczerze, że ta płytka znacznie ułatwi nam ewentualne ucieczki. Chyba umiem stworzyć coś przypominającego mnie.- Właściwie Solano nie umiała dokładnie wytłumaczyć czego się nauczyła. Choć miała cichą nadzieję, że Zefir rozwieje jej wątpliwości. Ostatecznie Ponyta ruszyła powoli przed siebie. Lepiej unikać pozostawania w jednym miejscu przez dłuższy czas. W końcu Arcanine mógł ich wytropić za pomocą węchu. Poza tym istnieli inni trenerzy żądni przygód oraz ciekawych wyzwań.
-Wspominałeś wcześniej coś o dalekich krainach. Wiesz… Zaczynam tobie trochę zazdrościć umiejętności latania. Sama chciałabym zobaczyć jak wyglądają lasy czy rzeki z góry. Pewnie poznałeś mnóstwo pokemonów, jak również ludzi. Odwiedziłeś tyle ciekawych miejsc i przeżyłeś niezapomniane przygody, prawda? Ja przyszłam na świat tutaj. Mam dwójkę rodzeństwa, jak również cudowną mamę. Brat bierze udział w zawodach sportowych, a siostra preferuje pokazy. Natomiast ja kiedyś wystartowałam w wyścigu. Potem coś poszło źle i wylądowałam u profesora. Stamtąd wyruszyłam w podróż. Miałam własnego trenera, ale tamten epizod także dobiegł końca… Teraz próbuje odszukać swoje miejsce...- Solano wreszcie wyrzuciła z siebie część spraw, które ją dręczyły. Skoro Zefir posiadał dużą rodzinę, to pewnie ją jakoś zrozumie. Poza tym górował nad nią mądrością i doświadczeniem...

Przepraszam za poślizg...

Dobra, świeża kolacja nieco uspokoiła klacz. Zaraz potem ogarnęło ją szczere zdziwienie. Niecodziennie znajduje się kolorowy, okrągły przedmiot. Solano ostrożnie powąchała "zabytek". Następnie trąciła płytkę nosem. Ktoś "to" wyrzucił? Możliwe... Ewentualnie jakiś pokemon zgubił swój skarb.
-Zefir! Sfruń tutaj na moment i oceń swoim okiem... Chyba znalazłam coś dziwnego i wykonanego ludzką ręką. Mimo wszystko ten mech wygląda całkiem sympatycznie...- Ponyta zaczęła delikatnie skubać zielony nalot. Usunięcie rośliny powinno dać lepszy obraz sytuacji. Poza tym samica rozmyślała nad paroma istotnymi rzeczami...
-Właściwie Zefirze... Mogłabym spytać skąd pochodzisz? Wiesz sporo rzeczy i tak jakoś...- Oczywiście Solano była gotowa zdradzić swój sekret. Przecież bycie koniem sportowym wcale nie hańbiło kogokolwiek. Ciekawe jak wyglądał jej ojciec...

Tak! Udało się! Wspólnymi siłami ognisty pies został powalony. Przynajmniej jeden problem z głowy. Poza tym nikt ich nie będzie śledził przez dłuższy czas. Chyba... Obecnie Solano pognała śladem Zefira. Kiedy się zatrzymali odruchowo parsknęła, jednocześnie kiwając głową. Cały stres gdzieś uciekł ustępując miejsca ogólnemu zmęczeniu. Reprymenda ptaka jedynie nieco zasmuciła klacz.
-Taka po prostu jestem! Nie zostawiam sojuszników, a raczej przyjaciół... Pomogłeś mi, choć mogłeś odfrunąć gdzieś daleko. Jestem tobie bardzo wdzięczna i dziękuję...- Ponyta mówiła poważnie, a co najważniejsze szczerze. Z tamtą chwilą Zefir został jej towarzyszem podróży. Całe szczęście Solano wiedziała już czego potrzebuje. Może ewolucja Pidgeya znała jakieś ciekawe miejsca...
-Muszę znaleźć nauczyciela Zefirze... Jakiegoś dzielnego, silnego stworzenia, które zechce mi zdradzić jedną czy dwie nowe techniki. Wtedy łatwiej bym się obroniła. Przecież doskonale wiesz, że ludzie nie zostawią mnie samej sobie. Przyciągam wzrok nietypową grzywą...- Samiczna westchnęła cicho i skubnęła trochę trawy. Dobra kolacja powinna przywrócić jej trochę sił, prawda?

Ja biorę

~20 ptk: 3 dowolne TM
- Will-O-Wisp
- Substitute
- Wild Charge

~5ptk: dowolny MT (x2)
-Iron Tail
-Low Kick

Tylko prosiłabym, o klimatyczne wprowadzenie tych ataków, czyli np. jakiś nauczyciel danego typu przekazuje tajemnicę mojej bohaterce :)

Czyżby Solano miała odnieść pierwszą, poważniejszą porażkę? Ognisty pies wyglądał na niezmordowanego oraz nieustraszonego. Bezustannie nacierał mimo uników czy kontrataków klaczy. Najwyraźniej obniżanie obrony działało niczym czerwona płachta. Nagle nastąpił prawdziwy przełom… ”ZEFIR! Odnalazł mnie!” Chyba jeszcze nigdy nie była taka wdzięczna jakiemuś pokemonowi. Przecież ptaszyna mogła ją zostawić i gdzieś uciec. Tymczasem musieli stawić czoła rozwścieczonemu psu. Oczywiście Ponyta myślała krótką chwilę nad ucieczką. Aczkolwiek ostatecznie stwierdziła, że Arcanine podążyłby za nimi albo poważnie zranił którekolwiek z nich. Lepiej unieszkodliwić rywala niż potem czegokolwiek żałować. Dlatego Solano (wykorzystując element zaskoczenia Zefira) wzięła większy rozbieg. Następnie całym ciałem, jak również impetem rozpędu, próbowała znokautować pasiastego przy pomocy Tackle. Jeśli ta opcja średnio zadziała, to wypadało dalej obniżać obronę Tail Whip. Prawdopodobnie Zefir zgani ją za lekkomyślność. Niestety klacz już taka była. Nie odmawiała pomocy komukolwiek i uparcie dążyła do celu. Poza tym była coś winna podniebnemu koledze...

Świetnie! Arcanine był na tyle blisko, że Solano musiała wykorzystać tę okazję. Najpierw spróbowała uderzyć przeciwnika Tail Whip. Ognisty ogon powinien choć trochę osmolić futro dzikiego psa. Niech uzmysłowi sobie, że klacz także dysponowała tym żywiołem. Przecież Solano może chować jakiegoś cennego asa w rękawie, prawda? Następnie odruchowo kopnęła rywala tylnymi nogami. Podobno jej kopyta niby dorównywały wytrzymałością diamentom. Przynajmniej podobne bajki opowiadała Siostra Joy. Niech go boli! Jeśli odskoczy, to jedynym ratunkiem będzie Tackle. Tylko co potem go czeka… Normalnie trener zabiera pokemona do pielęgniarki… Ja pognałam przed siebie, a ta bestia za mną. Czy jego człowiek nas odnajdzie? Ponyta taka już była... Mimo okropnej sytuacji momentami myślała o losie Arcanine. Czy ten gigant nie rozumiał swojej sytuacji?

1. Scyther
2. Ambipom
3. Noivern
4. Wimpod
5. Mienshao

Solano zaczynała podejrzewać, że Arcanine nie grzeszył zbytnio rozumem. Najwyraźniej odkąd wymyślono te czerwono-białe kulki większość pokemonów straciła zainteresowanie życiem na wolności. Gdzie współpraca? Zaufanie? Budowanie więzi? Dlatego klacz zamierzała uciec jak najdalej od tego dziwnego, niepokojącego świata. ”Ciekawe co zrobi, gdy jego pan zacznie dorastać. Zazwyczaj ranczo czy farmę przekazywano najbliższej rodzinie… Natomiast sytuacja tego psa wygląda zupełnie inaczej. Żaden człowiek nie powierzy bezmyślnej bestii swojemu potomstwu...” Ponyta darowała sobie próby nawiązania jakiegokolwiek dialogu. Arcanine miał rację… Obecny stan rzeczy mu pasował, więc niech sobie podróżuje. Ostatecznie Solano zarżała groźnie używając Growl. Następnie unikając ataków ognistego psa kopnęła kamień… Jeden, drugi, trzeci… Chciała trafić wyrwała albo choćby odwrócić jego uwagę. Wtedy z całym impetem zaszarżowałaby na niego korzystając z Tackle. Niech ten puszek wie, że koniec potrafią być waleczne!

CO?! Jak to?! Dlaczego przewrotny los zesłał jej TAKIEGO przeciwnika. Ponyta zamachała nerwowo ognistym ogonem. Nawet zastukała niecierpliwie kopytami. Wielkość oraz majestatyczność rywala wzbudzały grozę. Kiedyś widywała podobne okazy podczas policyjnej służby. Aczkolwiek były mniejsze niż ona sama. Nerwowe drżenie opuściło gardło Solano, gdy Arcanine przemówił. Osobiście nie podzielała jego zdania. Wszak pamiętała specyficzną więź pomiędzy nią, a dżokejką. Niestety klacz musiała uskoczyć przed ognistym podmuchem. Pragnęła wykorzystać element zaskoczenia i zaszarżowała na bok puchatego psa. Mogłaby go powalić, a później uciec gdzieś dalej. Przecież oswojony pokemon nie powinien zostawiać trenera, prawda?
-Nie! Twoje rozumowanie jest złe! Człowiek oraz pokemon powinni funkcjonować jako partnerzy, przyjaciele. Twój właściciel jest równy tobie. Bez niego osiągnięcie celów trwa dłużej niż normalnie. Jednak bez ciebie on także skończyłby marzyć, spełniać sny. Pozostałe relacje przynoszą wyłącznie cierpienie oraz wątpliwości. Kiedyś wspomnisz me słowa dzika bestio...- Ponyta próbowała przemówić przeciwnikowi do rozumu. Pamiętała słodkie początki życia wśród ludzi. Potem wypadek przekreślił wszystko. Jeśli ktokolwiek miał ją pouczać, to przynajmniej pokemon rządzący swym własnym losem!

Prawda była taka, że instynkt Solano całkowicie górował nad zdrowym rozsądkiem. Niestety wrogi pokemon depczący po piętach znacznie pogorszył sytuację. Serce klaczy biło niczym oszalałe, a świst wiatru wypełniał uszy. Prawdopodobnie chłopak dawno by odpuścił, ale jego podopiecznego cechowała niezłomność lub wytrzymałość. Ostatecznie Ponyta wylądowała w ślepym zaułku. Nerwowo stukała nogą o podłoże. Gdyby zwracała należytą uwagę na mijane elementy otoczenia… ”Niedobrze! Zmiana miejsca obecnie niewiele pomoże, a nawet skróci dystans pomiędzy nami. Pozostaje otwarta konfrontacja. Ognisty grzbiet i mocne kopyta muszą wystarczyć...” Różowo-grzywa cierpliwie wyczekiwała nadejścia rywala. Wystarczyło staranować wroga czy wymierzyć solidny kopniak. Aczkolwiek gabaryty przeciwnika mogły stanowić poważny problem. W końcu Solano nie dysponowała żadną techniką dystansową, jak również ognistą. Ewentualnie wypadałoby najpierw porozmawiać z intruzem. Choć klacz dobrze pamiętała, że więź pomiędzy trenerem i pokemonem spychała wszystko na dalszy plan. Oby Zefir szybko ją odnalazł oraz jakoś pomógł. Przynajmniej Solano pochyliła głowę, jednocześnie mrużąc groźnie ślepia.

Niespodziewany upadek trochę oszołomił Ponytę. Całe szczęście, że nawykła do drobnych kontuzji podczas poprzedniego, sielskiego życia. Toteż po krótkiej chwili zgrabnie się pozbierała. Wystarczyło pokiwać głową, aby zmysły powróciły. Dodatkowo Zefir czuwał nad klaczą. Przynajmniej pierwszy i najtrudniejszy etap przeprawy mieli za sobą. Teraz należało zniknąć pomiędzy drzewami. Nawet Solano bawiła początkowa panika. Niestety dwójka młokosów błyskawicznie pozbawiła klacz wątpliwości. ”Wiedziałam! Trzeba było zaczekać aż ludzie pogaszą światła i pójdą spać! Wtedy zyskałabym potrzebny element zaskoczenia. Teraz pozostaje wyłącznie ucieczka… Oby ten chłopak miał kiepskiego cela… A niech to! Dlaczego akurat dzisiaj... Rozwiązania siłowe odpadały, ponieważ ściągnęłyby więcej trenerów albo Siostrę Joy. Lepiej gnać pomiędzy drzewa ile sił w płucach. Ponyta doskonale zdawała sobie sprawę, że dzięki ćwiczeniom potrafiła prześcignąć niejedno stworzenie. Ludzie pod względem kondycji zajmowali ostatnie miejsce. W końcu klacz posłuchała podszeptów instynktu i obrała ścieżkę do wnętrza „tajemniczego” lasu. Chyba... Próbowała omijać konary drzew czy przeskakiwać krzaki. Niestety przez dziki galop nie umiała odnaleźć wzrokiem Zefira. Ciekawe ile metrów tak naprawdę przebyła...