Pokemon Crystal

[Księciu]

Nie byłem zbytnio przybity tym, że wychodzę z domu. Tutejszy klimat nie był dla mnie specjalnie optymalny, ale przez te kilka miesięcy od momentu zamieszkania w tropikach człowiek przyzwyczaja się do wysokich temperatur.
Idę dalej spacerem w stronę Iki, nie śpiesząc się zbytnio. Szukam po kieszeniach słuchawek i ewentualnie sprzętu, do których mógłbym ewentualnie je podpiąć, by posłuchać muzyki. Rozglądam się po pięknie natury i idę w stronę celu.

[Mhrok]

W kieszeni spodni co prawda udało ci się odnaleźć słuchawki, jednak zapomniałeś o wzięciu ze sobą swojej MP3, więc niestety byłeś skazany na przysłuchiwanie się otoczeniu. Był środek tygodnia, a to była jedyna droga, którą dzieciaki udawały się do szkoły w Hau'oli. Jednak kończyły one zajęcia w nieco późniejszych godzinach, więc nie byłeś skazany na słuchanie jakże fascynujących opowieści o tym, że nauczyciel uwziął się na ucznia czy o dramatach piętnastoletnich par zakochanych w sobie na śmierć i życie. Mogłeś w pełni oddać się kontemplacji nad otaczającą ciebie przyrodą, zwłaszcza, że doszedłeś do momentu trasy, która biegła zaraz obok plaży. Zauważyłeś tam coś ciekawego. W jednym miejscu zgromadziła się grupka kilku Slowpoke'ów. Były widocznie czymś zajęte, bo dochodziło między nimi nawet do przepychanek, co raczej było rzadkim widokiem u tego gatunku.

[Kimiko]

Na początku, gdy zobaczyłem stado Slowpoków, nie poczułem, by którykolwiek zwrócił moją uwagę - szedłem dalej w kierunku domu profesora, nucąc sobie pod nosem wesołą piosenkę. Brak MP3 mi nie straszny i mogę się bez niego obyć. W mojej głowie zawsze grała jakaś muzyka z gatunku electro - ot, takie spaczenie powiedzmy zawodowe.
Jednak gdy zauważyłem, że wśród tych powolnych Pokemonów dochodzi do zamieszek, zaciekawił nie ich powód. W sumie sama wataha tych różowych stworzeń powinna mnie zainteresować, ale ich "hiperaktywność" bardziej mnie skłoniła do sprawdzenia co się tam odjaniepawla. Być może to jakaś istota, która potrzebuje pomocy ze strony człowieka? A może jakiś niecodzienny obiekt? Tak czy inaczej zbaczam na chwilkę, ażeby zorientować się o co chodzi.

[Mhrok]

Zszedłeś schodami z biegnącej na wyżej położonej skarpie drogi na plażę. Powoli przesuwałeś się w stronę grupki Slowpoke'ów, dzięki czemu mogłeś dostrzec więcej szczegółów. Wyglądało to, jakby pokemony przepychał się wzajemnie, aby dostrzec do wnętrza. W pewnym momencie w całej tej różowej fortecy zrobiła się dziura, gdyż jeden ze Slowpoke'ów zaczął... zataczać się niczym pijak. Tak na pewno pomyślałby ktoś niedoświadczony, ale ty wiedziałeś, co to jest. Był to stan konfuzji. Wtedy mogłeś dostrzec, że spomiędzy wszechobecnego różu wybija się kolor, który stanowczo należy do innego pokemona. Najwyraźniej to on próbował jakoś przebić się z grupy poprzez użycie konfuzji, jednak nie dało to za dużo. Co prawda jeden z uczestników zamieszek odpuścił, ale dalej cała chmara napierała na złotego skorupiaka.

[Kimiko]

Próbuję się przepchać przez te wszystkie Slowpoki, żeby dostać się do złotego pokemona. Kojarzyłem jego wygląd, często spotyka się je w innej wariacji kolorystycznej na tutejszych plażach. Czyżby to był błyszczący okaz i stąd to zainteresowanie różowych stworów? Moje pytania były odpowiedziami jednocześnie.
Gdy sukcesem okaże się przedarcie przez Slowpoki do okręgu muszlowego pokemona, mówię do niego szeptem, że postaram się mu pomóc i go stąd wyciągnąć, byleby mi zaufał. Gdy ten zwróci na mnie uwagę i przytaknie, po prostu go podnoszę i próbuję odbiec od stada różowych, kierując swój kulejący bieg w stronę chaty Kukui.
Gdy jednak pokemon nie będzie mi ufał, obiecuje mu, że wypuszczę go na wolność kiedy będzie bezpieczny i pozbędziemy się towarzystwa Slowpoków. Przekonuję go do swoich racji i próbuję go wyciągnąć.
Jeżeli żaden ze sposobów mojej próby zaufania się nie powiedzie, wypuszczam Azurila i Brionne i uprzednio zeskanowawszy drugiego pokemona, próbuję rozproszyć Slowpoki.

[Mhrok]

Rozgonienie Slowpoke'ów nie było tak trudne, na jakie mogłoby się początkowo wydawać. Po podejściu jeszcze bliżej do grupki różowych stworów, usłyszałeś jak jeden z nich wydaje do innych długi, nieco podobny do przeciągłego porannego ziewnięcia, dźwięk. Reszta pokemonów odwróciła się, a to wytworzyło lukę w ich "formacji". Wtedy ty, jakby nigdy nic wziąłeś złotego stworka i zaczynałeś odchodzić od tego zgromadzenia. Dopiero po kilku chwilach Slowpoke'i ogarnęły, co się wydarzyło i... zaczęły ciebie gonić! Wyglądały w tym momencie niczym stado rozwścieczonych Taurosów, przed którymi ktoś macha czerwoną chustą. Chciałeś uciec, jednak już od początku wiedziałeś, że ten plan skazany jest na porażkę. Wziąłeś pierwszy lepszy ball i wypuściłeś znajdującego się w nim pokemona, którym okazała się być otrzymana od ojca Brionne. Ta od razu pojęła sytuację, w której się znalazłeś i użyła nieznanego ci ciosu i przy jego użyciu ogłuszyła goniącą ciebie różową hołotę, dzięki czemu mogłeś od niej spokojnie uciec.

[Księciu]

Uf, udało się.
Szaleńczy plan polegający na próbie wykrzesania z siebie jakiejkolwiek aktywności fizycznej i uratowanie muszlowego pokemona zakończył się powodzeniem. Gdy znajdziemy się w dogodnym dla nas miejscu, gdzie nie będzie ani śladu po goniącej nas hołocie Slowpoków, zatrzymuję się i puszczam złotego pokemona, mówiąc mu, że może teraz będzie miał trochę spokoju.
Brionne natomiast w końcu skanuje swoim trenerskim sprzętem, wcześniej oczywiście dziękując jej za pomoc i podziwiając jej siłę. Po zeskanowaniu i kilku pochwałach wycofuję Brionne do kuli i ruszam do Kukui.

[Mhrok]

Odłożyłeś złotego pokemona na równie złoty piasek i ruszyłeś przed siebię. Brionne "szła", a tak właściwie klapała, obok ciebie. W czasie drogi do laboratorium postanowiłeś w końcu zeskanować swój prezent urodzinowy otrzymany od ojca.

Cytat:

#729 Brionne "Stargirl" [17.00] % Ewolucja: Popplio (+ 17lvl) -> Brionne (+ 34lvl) -> Primarina Ruchy: Pound, Water Gun, Growl, Disarming Voice, Baby-Doll Eyes, Aqua Jet. Charakter i historia: Brionne jest bardzo empatycznym i opiekuńczym pokemonem. Można by uznać ją kogoś za wzór matki, jednak w pełni odnajduje się w opiece nie nad własnym potomstwem, a nad własnymi przyjaciółmi. Jak prawdziwa matka-dobrodziejka chroni je, stara się wspomagać w ciężkich chwilach, bawi się, ale i każe wtedy, kiedy są niegrzeczne. Do walk trenerskich podchodzi raczej z dystansem, jednak jeśli wymaga tego sytuacja (jej najbliższy są zagrożeni lub jest to rozkaz trenera) dzielnie staje do walki. Została ona znaleziona przez profesora Kukui na alolańskim wybrzeżu ranną po walce z dzikim Krabbym. Naukowiec zaprowadził go do tutejszego hodowcy, czyli twojego ojca. Pokemon w międzyczasie ewoluował i Kukui uznał, że może być zbyt wymagająca jak dla początkujących trenerów i oddał go twojemu ojcowi na własność. Ten zaś podarował ci ją w prezencie urodzinowym, uznawszy, że odnajdziesz się w roli jej trenera idealnie. Umiejętność: Liquid Voice Płynny Głos - Wszystkie ruchy dźwiękowe zmieniają swój typ na wodny.

Dojście do chatki położonej na plaży nie zajęło wam strasznie długo, zwłaszcza jak mogłeś podziwiać piękną panoramę tropikalnego morza. Przed wejściem do środka oczywiście schowałeś Brionne do kuli, tak nakazywała niepisana etykieta międzytrenerska. Pierwszym, co usłyszałeś po zapukaniu do drzwi był trzask desek. Dopiero po kilku chwilach drzwi otworzył ci wysoki brunet z ubraną białą czapką z daszkiem i... rozpiętym fartuchem lekarskim.
- Och, ty pewnie musisz być Ariel, co? Harley wspominał mi, że do mnie wpadniesz. - przywitał się z tobą Kukui, po czym zaprosił ciebie do środka. - Chcesz może czegoś? Herbata, sok pomarańczowy z lodem, lemoniada?

~ wygląd Kukuiego

[Kimiko]

- A i owszem. - Odpowiadam, gdy ten rozpoznaje we mnie syna hodowcy. - I jeżeli mogę, poproszę o sok z lodem. W czym potrzebujesz mojej pomocy? - Dodaję, przechodząc od razu na ty. Wchodzę śmiało do środka jego domu, rozglądając się po wnętrzu i oceniając styl. Oczywiście nie umyka mi fakt, że Kukui jest bez koszulki. Zwracam na to uwagę jednak w stopniu dla siebie i dla niego komfortowym, żeby nie pomyślał sobie o mnie nie wiadomo co.

[Mhrok]

- Och, wybacz. Jako profesor przyzwyczaiłem się do noszenia kitla podczas przebywania w laboratorium, ale jako że jest u nas tak a nie inaczej, zdarza mi się czasami zapomnieć o założeniu czegoś pod spód. Zatem sok z lodem, tak? - odparł na potwierdzenie, po czym dodał, że zaraz wróci z napitkiem.
Zacząłeś rozglądać się po domu Kukuiego. Urządzony był on w sposób bardzo prosty, poukładany i całkiem praktyczny. Jedną, bardzo przyciągającą uwagę, rzeczą było sporych rozmiarów akwarium, w tym momencie bez ryb w środku, uplasowane w centrum pomieszczenia.
- W lesie na wschód od Iki zagnieździł się jakiś stwór, który straszy tamtejsze pokemony. Są to głównie słabe pokemony typów normalnego czy robaczego, więc najpewniej jest to jakiś nietutejszy pokemon. Możliwe, że jest to jakiś stwór z innej z wysp, jednak dokładnych informacji niestety nie mam. - krzyczał do ciebie profesor z kuchni. - Mam nadzieję, że nie będzie to dla ciebie problem, żeby to zbadać, co? Mówiłem o tym Kahunie, ale jest on zajęty przygotowaniami do turnieju. Wtedy pomyślałem o twoim ojcu, ale on zaproponował mi ciebie. Dlatego, że miałbym oprócz tego do ciebie jeszcze jedną prośbę. - mężczyzna wyszedł z kuchni, miał teraz założoną białą koszulkę na ramiączkach z symbolem PokeBalla na klatce piersiowej, po czym podał ci sok z lodem. - Dostałem od znajomego profesora z Hoenn pokemona. Mówił on mi, że jest on dosyć... specyficzny. Szukam osoby, która by się nim zaopiekowała. Ewentualnie pisałbyś się jeszcze na to? - zapytał ciebie profesor.

[Kimiko]

Przeczesuję włosy od niechcenia, słuchając krzyków Kukuiego dochodzących z kuchni. Zrobiwszy kilka kroków w przód, z założonymi rękoma pożeram wzrokiem jego mieszkanie, analizując w sobie jego gust i wyczucie smaku, niczym prawdziwy koneser sztuki.
Gdy zjawia się wraz z sokiem, odpowiadam pozytywnie na jego zapytanie o wyprawę do lasu, by stawić czoła Pokemonowi, który tworzy tutaj chaos. Biorąc kilka łyków schłodzonego napoju dociera do mnie druga prozpocyjo-prośba profesora, którą odrzucam.
- Proszę wybaczyć, profesorze. Wystarczą mi moje problemy i nierówny sufit. - Tłumaczę, nie chcąc sprowadzać na siebie piekła w postaci specyficznego Pokemona, jakkolwiek pozytywny czy negatywny wydźwięk ma to słowo.- Myślę, że mój ojciec nie będzie miał nic przeciwko przygarnięciu dodatkowego Pokemona pod swoje skrzydła i wychowanie go "na ludzi". - Dodaję, wieńcząc swoją wypowiedź słabych lotów punem, którego odbiór może mieć tak tragiczne skutki jak zatonięcie Tytanika.
Dopijam napój i dziękując za poczęstunek, z krótkim zapytaniem "czy coś jeszcze", pytam o bardziej szczegółowe informacje gdzie mogę znaleźć nieproszonego gościa lasu, jakkolwiek to brzmi. Gdy uzyskam jakieś informację, odkładam szklankę na wolną przestrzeń lub oddaję ją profesorowi do rąk i żegnając się, wychodzę z jego budynku, kierując swoje kroki ku nowemu celowi.

[Mhrok]

- Oczywiście, rozumiem. W końcu już sama moja prośba o zajęcie się tym dzikim pokemonem musi wystarczająco zaburzać swój harmonogram. - odpowiedział Kukui bez jakiegokolwiek żalu w głosie. - Zaś jeśli chodzi o tego stwora. Najłatwiej będzie, jeśli udasz się w stronę Iki, zaś stamtąd skręcisz na wschód. Z jakiś kilometr, do półtorej, za miasteczkiem powinien zacząć się las. To tam ostatnio był widziany stwór. - poinformował ciebie profesor. - I to chyba wszystko. Pozostaje mi tylko życzyć ci powodzenia. - dodał.
Po uzyskaniu dodatkowych informacji od mężczyzny, wyszedłeś na zewnątrz. Czekała tam na ciebie dosyć miła niespodzianka. Na ganku stał, jakby na coś lub na kogoś czekając, pokemon, którego kilkanaście minut temu uratowałeś od zgrai agresywnych Slowpoke'ów.

[Kimiko]

To niesamowicie miłe trafić na osobę, która nie ma pretensji do Ciebie o to, że grzecznie odmawiasz przysługi. Nie jestem wybitnym hodowcą, a moje zainteresowanie Pokemonami tak naprawdę jest świeże i wiele rzeczy będę musiał się nauczyć. Na razie traktuję swoich podopiecznych z większym szacunkiem i miłością, niż robię to w stosunku do innych ludzi i chyba to działa. Zobaczymy na jak długo - jeżeli ten sposób zawiedzie, będę musiał się nauczyć innego podejścia.
Jeżeli mam jakieś akcesorium z notatnikiem, jak telefon z taką opcją, albo dyktafon, korzystam, ażeby zapamiętać drogę, którą przedstawił mi profesor. Jeżeli takowego narzędzia nie posiadam, po prostu próbuję zapamiętać lokację tego miejsca. Równie grzecznie dziękuję za powodzenie i wychodzę z jego domu, idąc ku przygodzie.
Na samym początku szlaku, który miał mnie zaprowadzić do tajemnicznego pokemona, natrafiam na miłą niespodziankę. Złota muszelka, którą uratowałem przed stadem Slowpoków.
- Hej - Zagajam subtelnie, podchodząc, powiedzmy, nieśmiało do Pokemona. Zawsze zastanawiał mnie fakt w jaki sposób one rozumieją naszą mowe i w sumie znaczenie słów. Niezwykłe stworzenia.
- Na kogo czekasz? - Pytam, będąc rzeczywiście zainteresowany. Czyżby czekał na mnie? Czuł się bezpieczniej przy moim boku?

[Mhrok]

Okazało się, że otrzymany od twoich rodziców PokeDex posiada funkcję notatnika. Może nie mogłeś zmieniać wielkości i rodzaju czcionki czy koloru tła, na którym pisałeś, jednak brak takich udziwnień nie był w tym momencie żadną przeszkodą przed tym, ażeby zapisać wskazówki Kukuiego dotyczące dojścia do lasu nawiedzanego przez dzikiego pokemona.
Po twoim pytaniu, złoty pokemon wyciągnął ku tobie język, po czym go schował i zaczął się do ciebie przybliżać. Wyglądało na to, że miałeś rację i stworek był w jakiś sposób tobą zainteresowany. Dotknąłeś jego muszli, aby go pogłaskać. Poczułeś pod palcami przyjemny chłód. Muszla pokemona była gładko wyszlifowana niczym wasz blat w kuchni.

[Kimiko]

Przyjemny chłód bijący od Shelldera był jednym z rzeczy, które naprawdę potrzebowałem w gorące dni na alolańskiej ziemi. Ręki na zimnej muszli gładkiej jak skała obmyta morzem nie trzymam długo, coby nie wywołać dyskomfortu u stworzenia. Uśmiecham się doń serdecznie, rozsierdzony tym chłodem, delikatnie zszuwając swoją dłoń.
- Boisz się tamtych Slowpoków? - Mówię, kucając do stworzenia, będąc na wysokości jego oczu i, powiedzmy, pyska.- Jesteś wyjątkowy, to dlatego. Musisz na siebie uważać. Te różowe Slowpoki nie są zbytnio rozgarnięte, ale i w wodzie, i na lądzie mogą na Ciebie czyhać drapieżne stwory. - Dodaję, pouczając muszlę.
Po chwili namysłu, ani dużej, ani małej, dodaję jeszcze kilka słów.
- Chyba, że to przy mnie chcesz czuć się bezpieczniej i mam dbać o twoje bezpieczeństwo? - Jeżeli spotkałem tę muszlę nad wodą, to znaczy, że może on należeć do wodnego gatunku Pokemon, a to z kolei może oznaczać, że dogada się i z Azurill, i z Brionne. Nie ukrywam, posiadanie stworzenia, który emituje chłód w tych tropikalnych warunkach, to jakby wygrać na loterii, więc można powiedzieć, że same plusy.