Pokemon Crystal

[Mhrok]

- Mają oni możliwość przepowiadania przyszłości? - odparłem bardzo zdziwiony odpowiedzią matki.
Zauważyłem u niej nieco podobną reakcję jak u ojca. Chociaż nie powiedziała mi tego wprost, ona również zdawała się nie pałać zbytnią sympatią do Hany. Co musiała mieć w sobie ta dziewczyna, że nikt za nią nie przepada?
- Uprowadzona? Takie informacje na pewno są bardzo przydatne, zwłaszcza jeśli dotyczą jakiś wpływowych osób. Kto stał za jej porwaniem? - spytałem matki, chcąc dowiedzieć się nieco więcej o Renee, która również była Wyglądającą Świtu.
Dowiedzenie się o prawdziwej naturze Wyglądających Świtu, coraz bardziej zacząłem się zastanawiać nad powodem wysłania nas do Aloli oraz odnalezienie Ireneusa. Czyżby Strażnicy chcieli przez niego dowiedzieć się kto dokładnie zniszczył świątynie? Czy może chcą wiedzieć, ile mamy czasu zanim Lady Rayquaza opadnie z sił? Pytania w dalszym ciągu się mnożyły. Gdy poznawałem odpowiedź na jedno, na jego miejscu pojawiały się kolejne...

[Kimiko]

- Legenda mówi, że zostali oni obdarzeni przez słońce podczas długich medytacji. Wypalony przez promienie słoneczne wzrok został wówczas zastąpiony Prawdziwym Widzeniem przyszłości i przeszłości, przez co są swoistą odpowiedzią na to co nas czeka. Wyglądających Świtu nie zostało zbyt wiele. Być może Ireneus jest jednym z ostatnich obdarzonych, stąd pośpiech w jakim musicie się dostać na alolańskie wyspy. - Dodała kobieta, podnosząc się z kanapy na której siedziała.
- Renee została uprowadzona przez członków gangu panującego w tamtym regionie, tak zwana Drużyna Plasma. Ich celem było uwolnienie wszystkich Pokemonów spod przywództwa ich trenerów poprzez kradzież lub pranie mózgów. Prawdopodobnie ich celem było wywołanie wizji dotyczących tamtejszych legendarnych tao-pokemonów. Niestety nie udało nam się jej uratować. Zabrzmi to absurdalnie, ale w chwili jej śmierci zamieniła się w kamień i rozpadła się na milion kawałeczków. - Midori była widocznie zmartwiona. Retrospekcja przywołała smutne wspomnienia, a radość i duma które wcześniej odczuwała przepadły.

[Mhrok]

Przysłuchiwałem się dalszym wyjaśnieniom matki wręcz z zapartym tchem. Okazywało się powoli, że pozornie proste zadanie, przeistaczało się powoli w bardzo poważną misję. Swego czasu słyszałem o Drużynie Plasma, jednak informacje o nich niezbyt mnie interesowały, ażeby w nie się zagłębiać. Jednak skoro i im Wyglądający Świtu był potrzebny, to dla całej Straży jego odnalezienie może być nieocenioną pomocą.
- To wszystko wydaje się niewiarygodne. - odparłem w pewnym momencie. - Jednak teraz zastanawiam się, czy aby na pewno jestem dobrą osobą do tego zadania. Nie żebym wątpił w swoje możliwości, ale odszukanie Ireneusa wydaje się być w obecnym momencie priorytetem. A przecież w Straży znajduje się wiele innych, bardziej doświadczonych ode mnie osób. - postanowiłem podzielić się z matką swoimi, całkiem nie małymi, obawami.

[Kimiko]

- Straż ma to do siebie, że nie ma już zbyt wielu członków. Od momentu jej świetności minęły dekady, więc decyzja przydzielenia Ciebie do tej misji niekoniecznie musi się łączyć z twoimi umiejętnościami, ale z brakiem odpowiedniej osoby, która mogłaby się tego podjąć. Rada wierzy, że skoro w twoich żyłach płynie nasza krew, to jesteś naturalnie uzdolniony i niebezpieczeństwo masz w żyłach. Wiesz, ja i twój tata również zostaliśmy zwerbowani przez naszych rodziców i nie byliśmy wiele starsi od Ciebie, gdy przystępowaliśmy do wykonywania misji. - Ton twojej mamy nie wskazywał zbytniego zadowolenia z takiego obrotu spraw. Najchętniej cały czas miałaby Cię na oku i pilnowała twojego rozwoju innym kierunku niż szkolenie się w zastępie sekty.
- Poza tym, będziesz pracował z Haną. Nie pałam do niej zbytnią sympatią, ale wie jak walczyć i jest dobra, ale rada za bardzo wyprała jej mózg i jej światopogląd w niektórych sprawach pozostawia wiele do życzenia. Swoją drogą, mam coś dla Ciebie. - Kobieta podeszła do oszklonej witryny, na których półkach uginały się odznaki za osiągnięcia czy misje. Otworzywszy małym kluczykiem cały regał, z jednego z jej pucharów odpięła czerwono-białą małą kulę i zamknąwszy witrynę siadła ponownie koło Ciebie.
- Myślę, że to, co jest w tej kuli pomoże Ci odrobinę w misji i w życiu. Miałam Ci to dać później, jednak to jest bardziej odpowiedni moment. - Dostajesz podarek od Midori.

[Mhrok]

Obraz Hany jako osoby z minuty na minutę rozmowy z różnymi osobami ewoluował, chociaż nadal częścią wspólną był brak sympatii do dziewczyny. Słowa matki, jakoby była on jednak odpowiednim partnerem do wykonywania wspólnej misji, uspokoiła mnie po rozmowie z ojcem, który zdawał się przedstawiać ją w bardziej negatywnym świetle. Kiedy matka wspomniała o łączących nach więzach krwi, chciałem odpowiedzieć "I oby mieli rację", jednak ostatecznie postanowiłem ugryźć się w język i zaniechać wypowiedzenia tych słów.
- Prezent? - odparłem zdziwiony, kiedy to mama wyciągnęła spomiędzy nagród moich i Kazumy małą czerwoną-białą kulę, którą od razu rozpoznałem - w środku musiał znajdować się jakiś pokemon. - Ja... Dziękuję ci bardzo.
Naprawdę byłem zaskoczony podarunkiem. Otrzymałem ostatnio od rodziców Ionę, więc nie spodziewałem się zupełnie, że w tak krótkim czasie dostanę kolejnego pokemona. Normalnie pewnie chciałbym wyjść na dwór, ażeby móc zapoznać się ze stworkiem, miałem jednak przed tym opory. Nie chodziło nawet o padający deszcz, chociaż ten najbardziej zniechęcał do opuszczenia ciepłego i przytulnego domku. Bardziej rozchodziło się o moją wyprawę do Aloli.
- Nie musisz się o mnie obawiać mamo. - odparłem do matki, wstawszy i zbliżywszy się do regału z nagrodami. - Może nie jestem takim świetnym trenerem jak Kazuma, ale będę starał się dawać z siebie wszystko. W końcu rozchodzi się tutaj nie tylko o Lady Rayquazę. Ktoś atakiem na chce zagrozić nam wszystkim.
Dopiero wtedy przypomniałem sobie o kolejnej ważnej dla mnie osobie, oczywiście poza członkami mojej rodziny. Jak mogłem w tym wszystkim zapomnieć o Hiyori? Nie wiedziała on o moim przynależeniu do Straży. Nawet nie była świadoma istnienia takiego rodzaju organizacji. Moje wyprawy tłumaczyłem chęcią treningu w spokoju, jednak dłuższy wyjazd na pewno nie byłby przez nią niezauważony.
- Umówiłem się, że spotkam się z Hiyori. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko? - pytam matki. Powinna ona wiedzieć o tym, że wyjeżdżam. Jednak sam jeszcze nie mam pojęcia, jak się z tego wytłumaczę. Będę musiał coś wymyślić.

[Kimiko]

- Kto wie, czy dzięki Tobie uchronimy świat od dewastacji... - Midori położyła swoje dłonie na twoich i zamknęła w nich kulę, od której biło niepokojące zimno.
- Oczywiście, że nie mam nic przeciwko, czemu miałabym mieć coś przeciwko twojemu spotkaniu z moją synową? - Cała ciężka atmosfera jaka wisiała w powietrzu po waszej rozmowie opadła. Twoja mama żartobliwie nazywa Hiyori synową, bo znacie się od dziecka i paruje was, bo znacie się bardzo dobrze i możecie na sobie polegać.
- Swoją drogą, jak idziesz do państwa Suguro, weź trochę szarlotki. Nie mów tego głośno, ale Astrid nie umie dobrze piec. Całe szczęście, że jej mąż jest niewybredny. - Radosny szczebiot zakończył waszą rozmowę. Kobieta poderwała się z kanapy i udała się na piętro.
Za oknem szaro i deszczowo. Zrobiło się późno.

[Mhrok]

Kiedyś określanie Hiyori jako mojej przyszłej żony peszyło mnie, zwłaszcza w jej obecności, jednak teraz z tego oboje się śmieliśmy. Co prawda czuję coś do niej, nawet coś bardzo, ale ona zdaje się być ze mną zainteresowana jedynie w więziach przyjacielskich. Może i bym chciał, żeby nasze relacje były bardziej zaciśnięte, jednak w zaistniałych okolicznościach może to i lepiej, że między nami nie ma nic więcej.
- Dobrze mamo. Mam nadzieję, że ciocia Astrid doceni to, że dzielisz się z nią swoim wypiekiem. - odparłem do mamy, po czym skierowałem się do kuchni, żeby zapakować do jakiegoś pojemnika nieco szarlotki.
Pogoda dalej nie napawała do wychodzenia na zewnątrz, tym bardziej że powoli zapadał zmrok. Chciałem jednak porozmawiać z Hiyori o moim wyjeździe. Zakładam zatem na siebie swoją ciepłą, czarną kurteczkę i udaję się do domu naprzeciwko.

[Kimiko]

Obraz zza okna niewiele odbiegał od tego jaki wydawał się w twojej rzeczywistości. Strugi deszczu przecinały szarówkę dnia dodając tegorocznemu listopadowi szczyptę melancholii. Tym razem nie marzniesz, jesteś dobrze ubrany, a kaptur - powiedzmy - chroni Cię od deszczu.
Wystarczyło kilka kroków, żebyś znalazł się na posesji Suguro. Duży ogród to znak rozpoznawczy pracy i hobby Astrid Suguro, korpulentnej pani domu, która w życiu niewiele przepracowała, bo znalazła sobie kochającego i wpatrzonego w nią męża, dzięki któremu mogła oddać się swojej pasji. Darien Suguro to wysoki i barczysty mężczyzna, którym swoim urokiem i wyglądem oczarował Astrid. Jako prezes firmy budowlanej jest w stanie zagwarantować swojej rodzinie wszystko, dlatego Hiyori i Astrid niczego nie brakuje. To dzięki Astrid twoja mama nauczyła się dbać o wasz skromny ogród i od niej dostała Budew i Sunkerna, które teraz są niemalże członkami twojej rodziny.
Kilka chwil wystarczyło, żeby Pani Suguro otworzyła Ci drzwi i wpuściła do środka, całując Cię w oba policzki. Ucieszyła się z ciasta, które przekazałeś jej od twojej mamy i wyznała Ci, że zrobiła dzisiaj murzynka, ale wyszedł jej za suchy i musiała go wyrzucić. Po szczypcie uprzejmości zaprosiła Cię do pokoju Hiyori, gdzie pośpiesznie się udałeś.
Dom państwa Suguro jest nowocześnie umeblowany i minimalistycznie ozdobiony. Ich dom jest większy, chociaż brak wielu ozdób naściennych oraz dominująca biel może sprawiać takie wrażenie. Jest tu czysto i schludnie, a po całym budynku roznosi się zapach zielonych jabłek, który emitowany jest z odświeżaczy powietrza.
Pokój owocu miłości państwa Suguro jest... zupełnym przeciwieństwem tego jak ogólnie wygląda ich dom. Ściany są tutaj popielate, na ścianach wiszą plakaty w antyramach. Wychodzące okno przysłonione jest do połowy czarną roletą. Gdy wszedłeś do pokoju, dziewczyna siedziała przy komputerze i grała w jakąś pięcioosobową grę internetową z gatunku MOBA i na początku nie wyglądała na zadowoloną, jednak rozchmurzyła się i przytuliła po przyjacielsku. Hiyori wskazała Ci miejsce na swoim złożonym łóżku w kolorze ciemnej szarości.

[Mhrok]

Pokój Hiyori zawsze wydawał się być niczym doklejony do bryły całej reszty domu. Państwo Suguro starali się trzymać porządek, czasem nawet bardzo sterylny oraz utrzymywać minimalistyczny wystrój wnętrz. Hiyori łamała ten szablon, sprawiając, że wchodząc do jej pokoju, można było poczuć się jak w innym świecie. Świat ten jednak nie był mi obcy, znałem to pomieszczenie prawie tak samo dobrze jak mój własny pokój.
- Znowu się zagrywasz w te gry? - spytałem swojej przyjaciółki. - Że też nigdy ci się to nie znudzi. Co może być fascynującego w rozgrywają pojedynków wciąż od początku? Chyba nigdy ciebie nie zrozumiem. - podsumowałem, po czym nieco się zaśmiałem, jednak tak naprawdę była to nędzna próba przełamania lęku przez powiedzeniem dziewczynie prawdy. No, prawie prawdy. - Muszę ci coś powiedzieć. Wyjeżdżam na jakiś czas z Hoenn. Sam nie wiem, na jak długo. Sądziłem, że powinnaś o tym wiedzieć.

[Kimiko]

Na docinki o grze zaśmiała się delikatnie w swoim stylu, jednak nie odpowiedziała. Gdy ty rozgaszczałeś się, ona kontynuowała rozgrywkę, zdawkowo odpowiadając na pytania, będąc ponownie skupioną. Po twoich słowach zdjęła niebieskie słuchawki z szyi i odłożywszy je na biurko, zamknęła szybko rozgrywkę kombinacją klawiszy na klawiaturze.
- Wyjeżdżasz? Gdzie? - Ton głosu dziewczyny widocznie wskazywał zaskoczenie i odrobinę zawodu. Podniosła się ze swojego gamingowego krzesła, zostawiając bieżącą rozgrywkę samej sobie i siadła koło Ciebie. Hiyori wyglądała dzisiaj ślicznie, ma związane włosy w koński ogon, okularki na nosie, które przykrywają intensywną zieleń jej oczu, czarną koszulkę na ramiączkach z logiem gry i szorty.

[Mhrok]

- Ja...
Nie chciałem jej mówić, że nie mogę. Powinienem to zrobić, w końcu wszystkie szczegóły dotyczące misji nadanej przez Straż są ściśle tajne. Po prostu nie potrafiłem tak tego rozwiązać. Biłem się z myślami, co tak właściwie teraz powinienem uczynić. Jakoś wcześniej wyobrażałem sobie tę chwilę jako mniej stresującą.
- Wyjeżdżam do Aloli. Będę tam... Będę tam trenował z pewną znajomą moich rodziców. - wymyśliłem na szybką jakąś wymówkę, która w sumie do końca nie była kłamstwem. - Sam nie wiem, co ona dla mnie przygotowała, dlatego też nie wiem, ile potrwa mój trening. - dodałem. - Najchętniej bym tam w ogóle nie jechał, ale sama rozumiesz... - starałem się nie patrzeć w twarz Hiyori, gdyż wtedy najpewniej całkowicie się bym rozsypał i byłbym o krok od powiedzenia jej o wszystkim.

[Kimiko]

Z początku była zaskoczona, jednak złapała twoją wymówkę jak ryba przynętę.
- W Aloli o tej porze roku musi być cudownie! Mogę jechać z wami? Moje Torchic i Vulpix chętnie by się wygrzały w tamtejszym słońcu, a ja bym trochę pozwiedzała, bo w sumie czemu nie? Oczywiście zrozumiem, jeżeli ten wyjazd to jest jakaś "tajna misja"... - Dziewczyna przerwała wraz z wejściem jej mamy do pokoju, która niosła tackę smakołyków. Oczywiście ostentacyjnie popatrzyła na ściany w pokoju córki i omiotła wzrokiem cały pokój i skomentowała, że nie powinna zapraszać gości jak ma w nieporządek. Na tacce znajduje się miska słonych orzeszków w miodzie, paluszki i dwie szklanki wypełnione czarną cieczą. Po krótkiej pyskówce między paniami, Astrid życzyła wam smacznego i opuściła pokój. Hiyori wygląda na zbitą z tropu.

[Mhrok]

- Tajna misja? Gdzież, skąd. - odparłem z uśmiechem na ustach.
Hiyori zawsze miała jakiś swój szósty zmysł, który potrafił prawie że czytać mi w myślach. Czasami uznawałem za cud to, że tak długo udawało mi się ukrywać moją przynależność do Straży jak i samo istnienie tej organizacji. Jednak teraz dziewczyna postawiła mnie pod sporym dylematem. Jednocześnie bardzo chciałem zabrać ją ze sobą, w głębi gdzieś nawet liczyłem na to, że sama to zaproponuje, z drugiej strony zaś obawiałem się reakcji Hany jak i starszyzny. W końcu nikt spoza Straży nie powinien brać udziału w misji, nawet jeśli nieświadomie. Tym bardziej, że Hana nie cieszyła się zbytnią sympatią u współpracowników.
- Nie mogę ci tego obiecać, ale postaram się skontaktować z tą moją znajomą i zapytać jej, czy nie miałaby nic przeciwko dodatkowej pasażerce. - odpowiedziałem Hiyori, po wyjściu jej matki, tak naprawdę zrzucając z siebie cały ciężar odpowiedzialności. - Ale nie martw się, zrobię wszystko co w mojej mocy, ażeby zabrać ciebie na zwiedzanie tych tropikalnych zabytków.

[Kimiko]

- Jez, dzięki. Wiesz, jak masz zamiar z tą kolesiówką ćwiczyć jakieś taktyki żeby podbić ligę Hoenn i nie będzie się dało no to trudno, ale dużo bym dała żeby stąd wyjechać. Jak uda Ci się załatwić, to GG. I spoko, jeżeli tam jakieś koszty trzeba będzie pokryć to nie ma problemu, uśmiechnę się ładnie do taty heh. Wyglądasz na spiętego, coś się stało? - Twoje zapewnienia ucieszyły ją, mimo, że być może to tylko słowa rzucone na wiatr. Patrzyła teraz na Ciebie z troską, pytającym spojrzeniem. Znała Cię dość dobrze i chyba nie zamaskujesz swojego spięcia i zmartwienia.
Czujesz niesamowity chłód w swojej kieszeni w miejscu, gdzie drzemią dwie kule ze stworkami podarowanymi tobie przez twoich rodziców. Uczucie podobne do tego, jak gdyby ktoś przyłożył Ci do skóry kostkę lodu.

[Mhrok]

- Ja spięty? Nie, po prostu... Rodzice wydają się martwić o mnie z powodu mojego wyjazdu. Do tej pory byłem poza domem przez krótki czas, a teraz zapowiada się dłuższa nieobecność. Chociaż chyba zamartwiam się na zapas. Chociaż to pewnie dla nich przeżycie, że kolejny syn powoli odchodzi z rodzinnego domu. - miałem nadzieję, że podrzucone przeze mnie usprawiedliwienie w pełni zaspokoi ciekawość Hiyori i nie będzie zbytnio drążyć tematu. - Do tego otrzymałem od mamy pokemona - wyciągnąłem z kieszeni spodni kulę z nieznanym mi stworkiem w środku. - ze słowami, że na pewno przyda mi się on w życiu i podczas mojej podróży do Aloli. Trochę to dziwne, nie uważasz? Nawet nie wiem, jaki pokemon jest w środku? Pozwolisz, że go tutaj wypuszczę? - pytam dziewczyny o pozwolenie, zaś jeśli uzyskam odpowiedź twierdzącą, wypuszczam stworka na wolność, przy okazji skanując go PokeDexem ukrytym w drugiej kieszeni.