Pokemon Crystal

[Mhrok]

Przystanęłaś blisko chłopaków, aby nie zgubić się w morzu innych osób opuszczających statek z regionu Hoenn. Po odpowiednim sygnale zeszliście trójką trapem na suchy ląd. Luka z Michaelem w międzyczasie dogadali się, że razem wynajmiecie trzyosobowy pokój, zresztą jak sam to określił starszy z nich: "Sponsor i tak ponosi koszty, zatem raczej nie będzie miał nic przeciwko". Michael poinformował was również o tym, że jego wyjazd opóźnia się o dwa dni, zatem będzie mógł z wami spędzić nieco czasu. Zanim jednak prześliście do poszukiwania lokum do spania, udaliście się na kolację.

Po pysznym posiłku w pizzerii, tobie przypadła całkiem smaczna wegetariańska wersja, udaliście się w stronę dwugwiazdkowego hotelu. Ceny robiły wrażenie, zwłaszcza, że póki co spaliście w i tak całkiem niezłych jeśli chodzi o warunki Centrach. Jednak po wejściu do waszego pokoju byłaś zaskoczona. Pozytywnie oczywiście. Nie było tutaj nie wiadomo jakiego przepychu, jednak czułaś od tego miejsca coś jakby aurę luksusu. Normalny trener pokemonów raczej nie mógłby na takie coś sobie pozwolić, co innego jednak ktoś z bogatszej rodzinki.
- Może macie ochotę na jakiś sok lub wodę? A może coś ciepłego? - zapytał was Michael, po czym udał się do aneksu kuchennego, będącego rozdzielonym długą wyspą od części będącej czymś na wzór pokoju dziennego.

[Rudzik]

Okej. Czegoś takiego się nie spodziewałam, ale to miłe, że świat potrafi mnie jeszcze zadziwić. Warunki w Centrum Pokemon były dla mnie nawet za bardzo wystarczające, a to, co teraz widzę w dwugwiazdkowym hotelu... o mój boże, rzuciłabym się na to łóżko, gdyby nie to, że ucięłam sobie dłuższą drzemkę na statku. Zresztą będąc już tak blisko, raczej ciężko będzie mi zasnąć. Co powinnam mu powiedzieć, gdy go w końcu zobaczę? Przepraszam, że byłam nierozważnym dzieckiem? Czy tyle naprawdę starczy?
Całe szczęście, że nie jestem sama w tym miejscu i jest ktoś, kto zadał pytanie, które skutecznie oderwało mnie od tego typu rozmyślań.
- Poproszę sok - uśmiecham się do Michaela, po czym czekam z odezwaniem się do Luki do momentu, gdy starszy z kuzynów zniknie w aneksie kuchennym. No i co ważne robię to cicho, żeby tego nie usłyszał. - To w sumie... momentami śmieszne, jak nas widzi twój kuzyn, nie uważasz?

[Mhrok]

- Tobie też mówił coś w stylu: "Wyglądacie razem całkiem fajnie"? - spytał ciebie Luka, po czym się zaśmiał. - Michael jest strasznie miły i traktuję go zupełnie jak przyjaciela, a nie rodzinę. Nie ma on takiego... "zadęcia" jak potrafią mieć niektórzy z "wyższych stref", jak to mówiła kiedyś ciotka. Jest on całkowicie oderwany od tej całej otoczki, zachowuje się zupełnie normalnie. Ale to pewnie już zauważyłaś, prawda?
Michael przyniósł wam napoje, tobie sok pomarańczowy, zaś sobie i Luce jakąś owocową herbatę. Przekazał wam również, że są tutaj dwa pokoje - jeden pojedynczy i jeden dwuosobowy - po czym dodał, że jeśli będziecie mieli taką ochotę, może wam oddać ten pojedynczy.
- Ale zanim o tym, to może coś porobimy? Telewizja albo coś? - spytał was Michael.

[Rudzik]

- Mam nadzieję, że nie okaże się, że jest inaczej, jeśli dowie się kiedykolwiek o moim sekrecie... nie, żebym oczekiwała, że zachowa się tak, jak tamta dwójka w Verdanturf, ale... nadal się trochę boję - uśmiecham się niepewnie, odpowiadając cicho Luce, podczas gdy Michaela nadal nie było w pobliżu. W końcu jednak musiał wrócić i od razu wrócił też temat naszego domniemanego przez Stone'a związku. Cóż, zdaje się, że chyba jednak będę musiała mu trochę zamieszać w głowie.
- Chyba jednak wolelibyśmy ten dwuosobowy, prawda Luka? I jeśli obaj pozwolicie... poszłabym wcześniej spać. Niby też się przespałam trochę na statku, ale podróże strasznie męczą - przy ostatnim zdaniu uśmiecham się lekko i czekam na odpowiedź chłopaków - zaś gdy już ją uzyskam i znajdę się w sypialni, siadam po turecku na jednym z łóżek, zastanawiając się nad jedną rzeczą. No bo przecież w czasie ewolucji słyszałam głos ojca, o ile nie był on zwykłą halucynacją, prawda? Czy jest możliwość, że w jakiś sposób mogłabym teraz spróbować się z nim skontaktować? Może jakaś medytacja by mi w tym pomogła? W każdym razie nie zaszkodzi spróbować.

[Mhrok]

- Jasne, żaden problem. - odezwał się Michael. - Zatem pozostaje mi chyba życzyć tobie miłych snów, co?
- Dobranoc, Lena. - dodał Luka.
Poszłaś do pokoju i usiadłaś na łóżku. Zamknęłaś oczy i zaczęłaś wytężać swój umysł. Chwila po chwili dochodziły do ciebie kolejne dźwięki - hałas telewizora, rozmowa chłopaków, ociężała winda, rozsuwanie się hotelowych drzwi, odległy dźwięk morskich fal. Czułaś się lekko, zupełnie jakbyś leciała, a nie siedziała na łóżku. Ruszyłaś swoimi myślami dalej. Słyszałaś teraz dźwięki lasu, poruszające się pokemony, szum liści, dźwięki płynącej rzeki. Wiedziałaś, że jesteś w okolicach, w których mieszkałaś przez kilkanaście lat, jednak nie wyczuwałaś nic, co łączyłoby to miejsce z twoim ojcem. Wróciłaś ponownie do swojego ciała. Otworzywszy oczy, ujrzałaś ciemność i nieśmiało przedzierające się z salonu światło, które próbowało się tutaj wkraść przez uchylone drzwi. W tle słyszałaś dźwięki z telewizora oraz rozmawiających Lukę i Michaela.

[Rudzik]

Co... co to oznaczało? Mam wrażenie, że moje serce zabiło nieco mocniej, gdy zobaczyłam znajome okolice, jednak też nie wszystko było takie samo. Jakby to nie tam znajdował się mój ojciec...? Więc gdzie on może być...? Pytań nagromadziło się w mojej głowie jeszcze więcej, ale na szczęście mamy chyba czas, by poszukać na nie odpowiedzi. Tymczasem jednak do mojego słuchu dochodzą głosy Luki i Michaela. Pewnie rozmawiają o swoich rodzinnych sprawach. Chociaż powiedziałam już dobranoc, mam ochotę ich trochę podsłuchać, dlatego też zbliżam się do drzwi, gdzie dźwięk dochodzący z sąsiedniego pomieszczenia będzie nieco lepiej słyszalny.

[Mhrok]

- Muszę ci przyznać, że wygląda ona na całkiem miłą dziewczynę. - pierwsze twoich uszu doszły słowa Michaela.
- Jest ona miła, jest dla mnie... dużym wsparciem podczas podróży. - Luka wyraźnie się wahał podczas odpowiedzi, najpewniej chcąc uniknąć przyznania przed swoim kuzynek, że jesteś gijinką.
- Bije od niej dziwna aura, zupełnie jakby sama jej obecność poprawiała humor. - komentował dalej Michael. - Masz farta, że ją poznałeś. Nawet jeśli nie jesteście i nie będziecie parą, czuję, że i tak będzie ona kimś ważnym w twoim życiu. W końcu jesteśmy kreowani między innymi przez ludzi, których poznaliśmy, prawda?
- A co tam u Stevena? Dalej stawia on tylko i wyłącznie na stalowe pokemony? Jeśli chce starać się o przyjęcie do Elitarnej Czwórki, musi mieć jakiegoś asa w rękawie. - Luka zmienił temat, Michael zaś zaczął opowiadać mu o swoim bracie.

[Rudzik]

tl;dr Pomidorek idzie po prostu spać, ale trzeba było nabić 5 linijek XD
To wszystko, co słyszę o sobie brzmi co najmniej jak lekka przesada, chociaż z drugiej strony ludzie oceniają pod względem tego, jak dana osoba zachowuje się przy nich - a ja, nie da się ukryć, przy Michaelu zachowuję nieco dystans ze względu na swoją odmienność oraz fakt, że to rodzina Schwarza. Ale ten tekst o tej dziwnej aurze... czy to możliwe, że ludzie mimo wszystko podświadomie odczuwają moją odmienność? Nie ukrywam, że to w pewnym sensie interesujące, jednakże też z drugiej strony teraz są inne rzeczy, które mnie interesują bardziej i te, które interesują mnie mniej, a rozmowa o drugim kuzynie Luki raczej jest tą drugą sprawą. Raczej nie wierzę, że kiedykolwiek go spotkam, więc nie muszę się chyba nim za bardzo interesować, prawda? Dlatego też odsuwam się od drzwi i wracam z powrotem na łóżko, gdzie staram się jakoś zasnąć. Jutro w końcu czeka nas długi dzień, a dla mnie z pewnością będzie on pełen poszukiwań odpowiedzi na pytania, które zebrały się w ciągu tej całej tułaczki.

[Mhrok]

Sen przyszedł po ciebie niespodziewanie. Sama do końca nawet nie wiedziałaś, kiedy odpłynęłaś do Krainy Morfeusza i zatraciłaś się w jej objęciach. Wizje, które ciebie nawiedziły, były bardzo spokojne, a przy tym niezrozumiałe. Szłaś wydeptaną ścieżką przez las, byłaś sama. W oddali majaczył tobie jakiś kształt, najpewniej jakiegoś człowieka, nie mogłaś jednak określić kto to konkretnie jest. Zaczęłaś biec, dawałaś z siebie sto procent, jednak nie przybliżało to ciebie w żaden sposób do celu. W pewnym momencie przewróciłaś się i ponownie znalazłaś się w pokoju. Na łóżku obok twojego spał Luka, przez firankę w oknie nieśmiało przedzierały się promienie porannego słońca.

[Rudzik]

Nie do końca rozumiem to wszystko. Ta medytacja przed snem i teraz sam sen... czy to ma być jakieś ostrzeżenie? Zwiastun najbliższej przyszłości? Czy aby na pewno podróż do Johto była dobrym pomysłem? W moim umyśle po raz kolejny kotłuje się zbyt wiele myśli na raz - i zdecydowanie nie powinnam o tym teraz myśleć. Co będzie, to będzie i nie mam na to wpływu.
Podnosząc się z łóżka zerkam na pogrążonego we śnie Lukę. Ciekawe, o której skończyli wczoraj rozmawiać z Michaelem... ale w sumie ten krótki pobyt z kuzynem powinien na niego korzystnie wpłynąć nim wrócimy do Hoenn i do dalszego zbierania odznak. Tak myśląc nad tym, nie mogę się tego doczekać, ale wpierw... wpierw herbata - dlatego też przechodzę do aneksu kuchennego części wspólnej, gdzie mam zamiar zrobić sobie coś ciepłego do picia, a przy okazji cokolwiek do jedzenia, póki obaj panowie jeszcze śpią... chyba.

[Mhrok]

Po wejściu do części wspólnej wynajętego apartamentu nikogo nie spotkałaś. Drzwi do sypialni kuzyna Luki były zamknięte, zatem musiał on jeszcze spać. Podeszłaś bliżej aneksu kuchennego i rozpoczęłaś od wstawienia czajnika na gaz, potem zaś zajęłaś się poszukiwaniami kubka i herbaty. Po kilku minutach siedziałaś na kanapie i rozkoszowałaś się pysznym miętowym naparem z nutą cytryny, którą też udało ci się odnaleźć w lodówce. Liście tańczyły w wodzie niczym płatki wiśni na wietrze. Albo jakiekolwiek inne kwiaty, nie koniecznie owocowego drzewa.
- Elenaaa...
Znowu usłyszałaś dziwny głos, zupełnie jakby docierał do twoich uszu... zewsząd. Odstawiłaś filiżankę i gwałtownie wstałaś, po czym zaczęłaś rozglądać się po pomieszczeniu, jednak nic dziwnego już nie słyszałaś. Spojrzałaś się ponownie na wykonaną z przezroczystego szkła filiżankę z naparem. Liście mięty opadły na dno, tworząc nieregularną wyściółkę, ty zaś zostałaś zostawiona z jedną myślą - czemu ten tajemniczy głos wydawał ci się tak dziwnie znajomy?

[Rudzik]

Wraz z filiżanką naparu usiadłam powoli na krześle, starając się zebrać myśli. Odkąd tylko wyruszyliśmy z Hoenn wszystko zaczyna się plątać - tylko dlaczego? Czy to ma związek z moim pochodzeniem oraz tym, że większość swojego życia spędziłam tutaj, w Johto? A może to kwestia tego spotkania z Aion na statku? Albo tego, co dowiedziałam się ze wspomnień Wattsona? Tego wszystkiego jest za dużo jak na moją głowę, a jeszcze w dodatku ten głos. Skąd ja go znam? Albo może...
...czy ja już wariuję?
Będę musiała później poważnie porozmawiać z Luką - bo w końcu miałam być z nim szczera, prawda? A na razie staram się w jakiś sposób uspokoić, powoli spożywając herbatę i licząc na to, że nie usłyszę żadnego dziwnego, znajomego głosu.

[Mhrok]

Kolejne kilkanaście minut przebiegły w błogiej ciszy, która została przerwana przez wyjście z pokoju Michaela. Przywitał się on z tobą, po czym przeszedł do kuchni zrobić sobie śniadanie. Po kilkunastu kolejnych minutach dołączył do was także i Luka. Starszy z chłopaków włączył telewizor, gdyż jak sam przyznał z powodu swojej pracy odzwyczaił się do jedzenia w ciszy. Akurat trafiliście na poranne wydanie wiadomości, w których mówiono głównie o średnio istotnych wydarzeniach. Pod koniec jednak pojawiła się informacja, która ciebie zaciekawiła.
- W okolicach miast Pewter oraz Cerulean w dalszym ciągu dochodzi do dziwnych wyładować elektromagnetycznych. Zauważa się również wędrówki pokemonów z tamtych terenów. Nie znane są dokładne przyczyny tego zdarzenia, jednak Liga Pokemon potwierdziła, że w najbliższym czasie zbierze zespół, który będzie starał się zbadać te dziwne wydarzenia. - przekazała wam blond dziennikarka w okularach.
- Liga Pokemon? Przecież oni zajmują się sprawami liderów i elitarnej czwórki, czyż nie? - Luka wydawał się być zdziwiony tym, co usłyszał.
- Tym także się zajmują. Jednak jako organizacja zrzeszająca najsilniejszych trenerów danego regionu, często są również proszeni o pomoc z rozwiązywaniem problemów, gdzie w tle są pokemony. - wyjaśnił swojemu kuzynowi Michael. - To właśnie Liga Johto zleciła nam badanie wnętrza Góry Mortar. Burmistrz Ecruteak dostawał doniesienia o dziwnych wydarzeniach w tamtym obszarze i skierował się właśnie do Ligi, ażeby to sprawdzić.

[Rudzik]

Śniadanie w sumie przebiegało tak jak normalne śniadanie zapewne w większości zbiorowisk ludzkich - jedzenie, picie, rozmowy, a przy okazji... telewizja. Cóż, ta ostatnia pozycja okazała się być przez większość czasu nudna, dopóki nie usłyszeliśmy o tym ostatnim niusie. Szczerze mówiąc, mnie także to zainteresowało, zwłaszcza, że mówiono o czymś nienaturalnym i dziwnym, a dodatkowo z opisu oraz stopnia zaangażowania Ligi w daną kwestię można było wywnioskować, iż jest to problem o dość sporej skali. Tylko... czy każdy problem da się rozwiązać?
- A jeśli taki zespół wysłany do zbadania i rozwiązania sprawy nie daje sobie rady... to co wtedy Liga robi? - pytam autentycznie zaciekawiona tym wszystkim. Podejrzewam, że zapewne kwestia, którą ma zająć się Michael, nie jest jakaś trudna, jednak te wyładowania elektromagnetyczne brzmią już bardziej poważnie... a ile może zrobić taka grupa, jeśli by się okazało, że za tym wszystkim stoi, na przykład, jakaś rozwścieczona legenda? - Znaczy... pamiętam waszą wczorajszą dyskusję na temat możliwych przyczyn tej ekspedycji i się zastanawiałam... a jeśli te wyładowania to jakaś wkurzona legenda? Przecież... no, zwyczajny człowiek przeciwko legendzie raczej nie miałby szans, prawda?

[Mhrok]

- Tak właściwie nie mamy wymagających zadań. Chociażby nasz zespół ma wejść do wnętrza Mt. Mortar, odnaleźć źródło anomalii i napisać raport, co je powoduje. I tutaj nasza rola się kończy. Później Liga, w zależności od dalszych postanowień, wysyła kogoś innego. - wytłumaczył tobie Michael. - Podejrzewa się, że w Mt. Mortar znajduje się jakiś silny pokemon. Może to być zabłąkana legenda, ale najpewniej jest to jakaś grupka pokemonów o średniej sile. Dlatego wysyła się trenerów, a nie na przykład naukowców. A jeśli mówisz o tak ekstremalnym przypadku... - chłopak zrobił zastanawiającą się minę i wykonał dłuższą pauzę, po której kontynuował swoją wypowiedź. - W zależności od tego, co by ustaliła Liga, chciano by przemieścić legendę albo... Albo ją wyeliminować.
- Wyeliminować? Ale jak to? - odparł zdziwiony Luka.
- Liga stawia dobro ludzi nad dobrem pokemonów, obojętnie od opinii publicznej. Większość osób stara się na to nie patrzeć, argumentując to faktem, że pilnują oni bezpieczeństwa ludzi. - dokończył Michael, wyczuwałaś od niego aurę smutku tym, co musiał wam powiedzieć.