Pokemon Crystal

[Mhrok]

LINK DO STAREJ PRZYGODY

ODLICZANIE OD 4 STRONY

[Rudzik]

Mam sobie odjąć za tę dwójkę balle?
-----------------
A więc nastał nowy dzień, ptaszki dzielnie śpiewają. Dla mnie zaś nadchodzą pokazy i to w dodatku pierwsze w życiu. A ja się jeszcze zastanawiam nad sensem tego.
Pokazy. Toż przecież logiczne, że większość osób będzie starannie przygotowana, a ja... o matko, idę na żywca. Mam wręcz odczucie, że tego nie przeżyję, zwłaszcza że nie wiem, co i jak. Nie chcę podjąć ryzyka. Po prostu się boję... i tyle z moich pierwszych pokazów.
Podchodzę powoli do okna, uchylając je lekko, by wpuścić do środka odrobinę świeżego powietrza. Decyzja zapadła - jednak nie zjawię się na pokazach. Stoję tak jeszcze przez dwie minuty, spoglądając na miasto, które... niekoniecznie wydaje mi się przyjazne. Zbyt duże. I wrogie, wczorajsza sytuacja w parku mi to pokazała. Potem zaś biorę się za jabłko, karmię swoich podopiecznych, a na sam koniec pakuję się i wychodzę, oddając klucz siostrze Joy. Po tym robię jeszcze szybkie zakupy w jakimś markecie (dwie gotowe kanapki, dwie butelki wody, nowa gazeta oraz kolejna paczka karmy dla swoich kompanów) i kieruję się wreszcie w stronę Oreburgha. W końcu nic mi się nie stanie, jeśli odpuszczę sobie te pokazy.

[Mhrok]

Wizja nadchodzących Pokazów podziałała na ciebie... odstraszająco. Zaczynałaś żałować, że się wczoraj do nich zgłosiłaś. Strach przed nimi był na tyle duży, że postanowiłaś ostatecznie zrezygnować z udziału w pokazach i od razu ruszyć do Oreburgha. Po nakarmieniu siebie i pokemonów oraz wymeldowaniu się z Centrum Pokemon ruszyłaś do sklepu, który znajdował się niedaleko. Zakupiłaś tam niezbędne rzeczy, czyli kanapki z pomidorami, mineralna woda, kilo karmy oraz najnowszy numer gazety, płacąc przy tym za wszystko równo 50$. Jak na złość pierwsza strona dziennika miała na sobie ogromną reklamę dzisiejszych Pokazów. A to nie był koniec. Po wyjściu ze sklepu uderzyły w ciebie wręcz plakaty oraz telebimy mówiące tylko o jednym. Wyglądało to jakby cały wszechświat zmówił się przeciwko tobie, chcąc ciebie zmusić do brania udziału w Pokazach.

[Rudzik]

Pffff, czuję się otoczona. Wpierw reklama w gazecie, potem słupy... jeszcze się na mnie ludzie rzucą, bo opuszczam miasto czy coś... dobra, to rzeczywiście przesadzony scenariusz, ale rzeczywiście czuję się otoczona jak cholera. Cóż, chyba na to nic nie poradzę, ale zdania nie zamierzam zmienić. To był głupi pomysł, żeby się tu zatrzymywać, dlatego to naprawię i zniknę jak najszybciej, udając się do Oreburgha. To chyba to miasto tak na mnie podziałało. Miałam przecież skupić się na odnalezieniu informacji na temat tej całej sekty, tak więc... nadal kieruję się w stronę Oreburgha z zamiarem zrobienia postoju za jakiś czas, gdy Jubilife będę mieć już daleko za plecami, a i znajdę dogodne miejsce z jakimkolwiek zbiornikiem wodnym.

[Mhrok]

Pomimo bycia wręcz osaczoną przez cały wszechświat ty dalej trzymałaś się swojego zdania i czym prędzej opuściłaś miasto. Biegłaś, aby nie musieć spędzać w Jubilife ani minuty więcej, niż było to potrzebne. Dopiero po dotarciu na Drogę 203 mogłaś odetchnąć i zwolnić swoje tempo. Miejsce to było nieco odmienne niż trakt na tracie Canalace-Jubilife. Tutaj dominowała zielona roślinność - drzewa, krzewy, trawy - zaś w oddali majaczyło najwyższe pasmo regionu Sinnoh, Mt. Coronet. Od siostry Joy z Canalave dowiedziałaś się, że aby dotrzeć do Oreburgha musisz przedostać się przez tunel w górze, dosyć często uczęszczany przez wszelkiej maści trenerów. Jednak zanim to, musiałaś wpierw dojść do samego podnóża góra, a to nie zajmie ci raczej pięciu minut. Póki co mogłaś podziwiać okoliczności otaczającej ciebie przyrody i powoli przesuwać się do przodu.

[Rudzik]

Dość szybko przemierzyłam drogę... hahahaha, można wręcz powiedzieć, że pokonałam klątwę pokazów z Jubilife. Dobre, dobre... jednak teraz nie czas na żarty. Oreburgh jest już za tym tunelem, a mi chyba nie jest śpieszno do jego pokonywania - mam w końcu cały dzień i w sumie mogłabym dla samej ciekawości zboczyć z trasy. Lubię naturę, jej ciszę i harmonię, dlatego staram się odbić z drogi gdzieś w bok, by rozkoszować się pięknem drzew, a przy okazji znaleźć jakieś puste miejsce w stylu jakiejś polany lub małego jeziorka, gdzie mogłabym się rozłożyć i na razie odpocząć wraz z moimi towarzyszami... kto wie, może nawet coś z nimi poćwiczyć.

[Black Lotus]

Najpierw szłaś główną ścieżką wytoczoną w trawie przez poprzednich trenerów. W pewnym momencie znalazłaś pewną wyrwę w blisko zbitej ścianie drzew i od razu w nią weszłaś. Tutaj plamy suchej ziemi pojawiały się sporadycznie, co znaczyć mogło, że trafiłaś w mniej uczęszczaną przez ludzi część lasu. Po jakiś kilkunastu minutach dotarłaś do niewielkiego jeziorka skrytego wśród wysokich drzew. Tafla wody była idealnie płaska, nie odznaczały się na niej jakiekolwiek niedoskonałości. Tak, na pewno było to odpowiednie miejsce, aby zrobić sobie krótką przerwę!

[Rudzik]

A więc w końcu znalazłam spokojne miejsce. Dookoła jedynie drzewa i woda, a dokładniej malutki jej zbiornik charakteryzujący się gładką, niezmąconą niczym taflą. Po ścieżce zaś mogłam z dużą pewnością stwierdzić, że niewielu ludzi się tu zapuszczało... zapewne, gdyby tak było, to miejsce nie wyglądałoby tak idealnie, żebym miała ochotę spędzić tu godzinę lub dwie.
Przede wszystkim znajduję sobie jakiś kawałek ziemi, by usiąść oraz wygodnie oprzeć się o drzewo plecami. Chcę dać nogom trochę wytchnienia, dlatego przez pierwsze kilka minut nawet się nie podnoszę, a i gdy po tym czasie wypuszczam swoich podopiecznych z kulek, nie zamierzam na razie wstawać. Leniwym ruchem podnoszę dex i skanuję dwa złapane wczoraj kociaki, a następnie odchrząkuję, by się odezwać.
- Zrobiłam na razie trochę przerwy, jednak jeśli będziecie chcieli, to dalszy etap drogi moglibyście spędzić ze mną poza ballami... a na razie chciałam... no cóż... trochę poćwiczyć. Co wy na to? - proponuję cicho, uśmiechając się.

[Mhrok]

Po krótkich oględzinach znalazłaś wręcz idealne miejsce na wypoczynek. Było nim nieco samotne drzewo, które urosło kilka metrów od ściany lasu. Jednak na czym polegał jego ideał? Jego cień był dosyć spory, a dodatkowo skierowany był w stronę jeziora, dzięki czemu będziesz mogła cały czas je sobie oglądać. Przysiadłaś pod drzewkiem, po czym wypuściłaś z kul czwórkę swoich podopiecznych, aby i oni mogli podziwiać piękno otaczającego was miejsca. Postanowiłaś też zeskanować dwójkę nowych stworków złapanych wczoraj, gdyż nie miałaś do tego wcześniej sposobności.

Cytat:

Czarny Liepard Imię: Kitkat Poziom: 21,5 Typ: Ewolucja: Purrloin (20 lvl) -> Liepard Ataki: Hyper Voice (EM) | Scratch | Growl | Assist | Sand-Attack | Fury Swipes | Pursuit | Torment Charakter i historia: Kitkat był kiedyś udomowionym pokemonem, którego pewien bogacz chciał podarować swojej córce. Dziewczynce niestety nie spodobał się podarek i przy najbliższej możliwej okazji wyrzuciła ona kota na ulicę. Jeszcze jako Purrloin, kot odznaczał się całkiem dużym instynktem przetrwania i wytrwałością. Był przy tym całkiem miły i chętnie zaprzyjaźniał się z innymi pokemonami, a w szczególności z kotowatymi. Dlatego też od razu Glameow stała się jego najlepszą przyjaciółką. Jego ewolucja nastąpiła dosyć nagle, a dokładnie podczas obrony Marietty przed dwoma nieco agresywnymi w stosunku do niej chłopakami. Kot poczuł pewną więź z dziewczyną i to właśnie ten impuls aktywował proces ewolucji. Umiejętności: Unburden - Kiedy Pokemon traci trzymany przedmiot w czasie walki, jego szybkość podwaja się. Trzyma: ---

Cytat:

Glameow Imię: Poziom: 12 Typ: Ewolucja: Glameow (lvl 38) -> Purugly Ataki: Fake Out | Scratch | Growl Charakter i historia: Glameow od początku swojego życia wychował się na ulicy. Zazwyczaj zachowuje się jak typowy kocieł - żre, śpi i chce być głasiana. Właściwie dla niej mogły istnieć tylko te 3 rzeczy. O dziwo dość posłuszna jak na kota, ale czasem miewa swoje humory. Ale nawet jeśli ma dzień, kiedy jest nie do życia, nigdy nie pozwala krzywdzić swojej opiekunki. Za bardzo ją lubi. Uwielbia brać udział w aktywnościach, w których mogłaby się wykazać. Bardzo zaprzyjaźniła się z Purrloinem i to ona chciała dołączyć do drużyny Marietty. Umiejętność: Limber - Pokemon nie może zostać sparaliżowany. Trzyma: ---[/code]

Cała czwórka bardzo chętnie przystała na wysuniętą przez ciebie propozycję treningu. Wszystkie od razu ustawiły się w równym rządku prostopadle do ciebie, ustawione w kolejności od najwyższego do najwyższego. Byłaś w tym momencie kimś w rodzaju generała, który miał wydawać rozkazy swoim żołnierzom podczas treningu bojowego.

[Rudzik]

Nie ukrywam, że postawa moich przyjaciół zaskoczyła mnie dosadnie. Nie, żebym coś takiego chciała osiągnąć, bo zależało mi na bardziej luźnej atmosferze, jednak mimo to... czuję pewne ciepło w sercu.
- Nie wygłupiajmy się. Umówmy się, że nie jesteśmy w wojsku, tylko tak jakby... w czasie jakiejś zabawy. Nie wymagam też od was niczego specjalnego, a przynajmniej na razie. Taki właściwy trening też wolałabym na razie wstrzymać do czasu, aż nie znajdziemy się w Oreburghu... chodzi mi bardziej o to, że miasto leży w terenie górzystym, a kamienie to idealne miejsce na trenowanie, zwłaszcza walczących Pokemonów, nie uważacie? W każdym razie dzisiaj chciałam tylko przetestować, jak sobie radzicie z unikami, jeśli chodzi o ataki dystansowe... Vulpix, czy dałabyś radę atakować ich przez około minutę Ember? Wasza trójka natomiast niech postara się unikać tych ataków najlepiej jak się da... tylko nie wpadnijcie do jeziorka, dobrze? Potem zaś zastanowimy się, co dalej - mówię, a następnie przystępuję do uważnej obserwacji.

[Mhrok]

Vulpix wydawała się być nieco spięta, kiedy to jej powierzyłaś rolę miotacza ognia, i to dosłownie. Stanęła ona kilkanaście metrów od reszty, wzięła kilka głębokich oddechów, po czym zaczęła w stronę dwójki kotów i niedźwiadka posyłać serię niewielkich płomyczków. Pokemony omijały je bardzo zgrabnie, żadne nie przyjarało sobie nawet kawałka swojego futerka. Można zatem było uznać, że nauka uników została przez całą trójkę w pełni zaliczona.

Liepard, Pancham oraz Glameow otrzymują po 0,5lv za trening.

[Rudzik]

Powinnam zdecydowanie mieć wodnego Pokemona w drużynie - nie żeby coś, ale taka zabawa z ogniem mogła się gorzej skończyć. Nie chcę następnym razem ryzykować. Boję się, a to przecież normalne... chyba.
- Dobra robota, kochani. Mniej więcej macie przedsmak, co będzie nas potem czekać, gdy dojdziemy do bardziej górzystych terenów. Musimy uważać na spadające kamienie, bo inaczej źle skończymy - wzdycham, a następnie kucam obok Vulpix, delikatnie gładząc jej główkę. - Ty też dobrze sobie poradziłaś, jednak dla ciebie mam też bardziej zajmujące ćwiczenie na późniejszy czas. Na razie może... zrobimy sobie luźną przerwę. Nie, żeby coś, ale chciałabym na razie przejrzeć gazetę, póki mam czas. Potem ruszymy sobie na spokojnie do Oreburgha - oznajmiam, a następnie po krótkim przykazaniu, by bawili się bezpiecznie, siadam z powrotem pod drzewo i wyciągam świeżą gazetę, coby ją przejrzeć w poszukiwaniu ciekawszych faktów.

[Black Lotus]

Cała twoja gromadka wysłuchała twoich słów, zarówno tych dotyczących przeprowadzonego przed chwilą treningu, jak i tych a propos chwilowej przerwy w podróży. Stworkom taka pauza przypadła do gustu. Liepard oraz Glameow, którzy byli w twojej drużynie nowi, zaczęli dokładnie zaznajamiać z Panchamem oraz Vulpixem. Ty mogłaś za to w pełni oddać się lekturze najnowszego numeru gazety. Na pierwszy rzut oka treść była bardzo podobna do wczorajszego wydania - znowu zobaczyłaś reklamę zimowej kolekcji Candice jak i krótki anons o nowo-otwartym Day Care. Nigdzie nie było nawet słowa o Cyrusie, o którym czytałaś dwa dni temu. Najwyraźniej temat otwartego przez niego centrum astronomicznego był jeszcze zbyt świeży i nie koniecznie mogłaś spodziewać się jakiś artykułów na jego temat w najbliższym czasie. Zaczęłaś przeglądać kolejne strony gazet, jednak jedynie udało ci się odnaleźć jedną ciekawą informację - o tym że syn lidera w Canalave dostał posadę w Oreburghu. Ogólnie tekst miał charakter broniący młodego Roarka, który wedle niektórych głosów miał dostać funkcję lidera dzięki swojemu ojcu. W pewnym momencie przerwałaś czytanie, gdyż ciągle słyszałaś powtarzający się dźwięk: "Meril, meril". Opuściłaś gazetę i ujrzałaś stojącą przed tobą niewielką, niebieską i okrągłą niczym kulka myszkę o białym brzuszku i zygzakowatym ogonku zakończonym małą kuleczką. Najwyraźniej to ten pokemon musiał wydawać te powtarzające się dźwięki.

[Rudzik]

A więc o Cyrusie ani słowa... w sumie to mogła się okazać równie dobrze fałszywa wskazówka. Z pewnością wizyta w Oreburghu więcej mi da niż polowanie na jakiegoś tam człowieka, o którym przeczytałam jedynie w gazecie. Ślepy zaułek i tyle w temacie.
Na razie zaś pocieszę się chwilą wolności - świeże powietrze, wody uspokajający szum i nagłe pojawienie się Pokemona... i to w dodatku niebieskiego. Niebieski i czerwony doskonale do siebie pasują, jednakże... nie wiem, co zrobić z tym stworkiem. Mam już czwórkę podopiecznych i mam wrażenie, że jeden dodatkowy tym bardziej wywróci moje życie do góry nogami, dlatego też... uśmiecham się lekko, kręcąc głową.
- Zgubiłeś się, mały? Mogę ci jakoś pomóc? - pytam cicho, naprawdę się tym przejmując - w końcu ten maluch mógł się odłączyć do swojego stadka.

[Black Lotus]

- Ril, ril. - odparł do ciebie z uśmiechem stworek, po czym... wskoczył na twój brzuch i wtulił się w twoje piersi. - Ril, ril, ril. - powtarzał cały czas niczym jakieś magiczne zaklęcie bądź starożytną mantrę.
Twoi podopieczni przerwali swoje dotychczasowe zajęcie i wrócili bliżej miejsca twojego spoczynku, aby móc zobaczyć, jak rozwinie się sytuacja z pokemonem. Przez kilka pierwszych chwil sama zamarłaś niczym w paraliżu, gdyż to co zrobił niebieski szczurek było... dosyć dziwne. Jednak po momencie stworek oderwał się od twoich piersi, po czym z ciebie zeskoczył i zaczął rozmawiać z twoimi podopiecznymi.