Pokemon Crystal

[Mhrok]

środa, 1 czerwca 2016r.

- Witajcie w programie Sunrise w naszym radiu. Jestem Lucio i nadaję do was prosto z Hau'oli. Dzisiaj mamy 1 czerwca, czyli prawie że początek lata. Temperatury dzisiaj będą bardzo wysokie, w południe będzie dochodzić nawet do 30°C. Zatem pakujcie ręcznik i, jak tylko skończycie pracę lub zajęcia w szkole, idźcie na najbliższą plażę!
Jak zwykle obudziło ciebie radio, a dokładniej nadawana w nim poranna audycja twojego ulubionego kanału. Usiadłeś na łóżku, ono zaś niebezpiecznie zaskrzypiało, tobie ten dźwięk jednak nie był obcy i wcale się go nie obawiałeś. Rzuciłeś okiem na zasłony, przez które przekradały się promienie słońca. Nie musiałeś ich w pełni odsłaniać, było już wystarczająco jasno. Ubrałeś się i postanowiłeś zejść na dół, żeby przyszykować sobie śniadanie. Przechodząc przez prób, przypadkowo potknąłeś się. Już miałeś przeklinać siebie w duchu za swoją ciapowatość, kiedy... zacząłeś się unosić. Było to o tyle dziwne, nie tylko ze względu na twoją dosyć pokaźną masę, ale przez to, że lewitowałeś jedynie ty, reszta akcesoriów domowych dalej stała na swoich miejscach. Oznaczać to mogło tylko jedno. Znowu zasnąłeś, nawet nie wiedząc kiedy.

Chronologia:
środa, 1 czerwca 2016r. - http://pokemoncrystal.pl/topics60/1549.htm#28996

[Kimiko]

- Co się tu... - Wymruczałem pod nosem, rozglądając się wokół sennej rzeczywistości, z którą ostatnimi czasy mam dużo do czynienia. Tyle dobrze, że płat czołowy w którym znajduje się ośrodek świadomości nie wyłącza się i potrafię myśleć i być obecny w śnie.
Jebane progi, zawsze z nimi jest coś nie tak - albo się o nie potykam, albo wybijam sobie na nich zęby. Cudownie. Próbuję zaprzestać lewitacji, starając się stanąć na nogach, ewentualnie podpływam do jakiegoś cięższego mebla i trzymając się jego próbuję stanąć na nogi.
Nie ogarnąłem jeszcze w jaki sposób mogę obudzić się z tego stanu. Próbuję się uszczypnąć - jeżeli to nie pomaga, to policzkuje się, chcąc się obudzić. Jestem głodny, a to nie są przelewki.

[Mhrok]

Próba ustania na nogach niestety nie udawała się. Co prawda potrafiłeś wrócić do normalnego stanu, jednak było to jedynie chwilowe i po kilku sekundach znowu zaczynałeś się unosić. Podleciałeś do jednego ze stołków, kiedy jednak go dotknąłeś, nóżka połamała się, a na twoją głowę zleciał ceramiczny dzbanek z kwiatkiem. Poczułeś przeszywający twoją głowę ból oraz mokrą wodę, która oblała twoje włosy. Na moment zamknąłeś oczy, a kiedy je otworzyłeś... znowu siedziałeś na swoim łóżku. Wszystko wyglądało zupełnie normalnie, jednak... czy na pewno takie jest?
- Ariel, śniadanie! - usłyszałeś głos swojej matki dochodzący z dołu.

[Kimiko]

- Idę! - Wołam, będąc upewnionym, że rzeczywistość w której obecnie się znajduję jest prawdziwa. Miejsce w którym upadł dzbanek na moją głowę masuję delikatnie, jednak przestaję gdy przypominam sobie, że na takie "rany" najlepsza jest zimna woda lub lodowy okład. Cudownie, guz gwarantowany.
Dzisiejszy dzień zaczyna się bardzo dziwnie - a potwierdza to fakt, że wystarczy moje mrugnięcie oczkami, ażeby przenieść się spod futryny drzwi na łóżko. Masuję głowę w poszukiwaniu guza, próbując znowu ogarnąć czy to jawa czy sen, dodatkowo szczypiąc się w nadgarstek.
W sumie bez względu na wyniki, ubrany byle jak zmierzam w kierunku kuchni, gdzie - ku mojemu zdziwieniu - śniadanie szykuje mama, a nie jak zawsze ja, sam sobie. W sumie miły gest.

[Mhrok]

Zacząłeś rozglądać się z uwagą po swoim pokoju. Szukałeś jakiś szczegółów, niuansów, które zdradziłyby potencjalnie wyimaginowany przez twój umysł świat. Jako że nie dostrzegłeś żadnych odchyleń od normy, odkrzyknąłeś matce, po czym wstałeś. Wręcz bezwiednie sięgnąłeś ręką w miejsce, gdzie ugodził ciebie dzbanek, jednak nie wyczułeś żadnego guza lub czegoś podobnego. Odczuwałeś tylko i wyłącznie ból idący z tego miejsca. Dla dodatkowego upewnienia się, że wszystko jest okej, uszczypnąłeś się. Świat wokół ciebie nie zaczął wirować, przekształcać się czy rozmywać, zatem można było uznać, że jesteś na jawie. Ubrałeś się, po czym poszedłeś do kuchni.
- Wiem, że z reguły to ty robisz śniadanie, ale dzisiaj chciałam zrobić ci niespodziankę. W końcu dzisiaj są twoje urodziny. - odparła radośnie twoja matka, nakładając kolejnego puszystego naleśnika na talerz, po czym podała ci istną piramidkę. - Nie mogę uwierzyć, że kończysz już dwadzieścia trzy lata. Kiedy minęło tyle czasu?

[Kimiko]

- Dziękuję, to miły gest. Przynajmniej dzisiaj nie muszę stać przy garach. - Odpowiadam, po czym dodaję. - Odpowiadając na twoje pytanie, dwadzieścia trzy lata minęły dzisiaj. - I puszczam jej porozumiewawcze oczko, uśmiechając się szelmowsko, siadając tym samym do stołu. Naleśniki to jedyna rzecz, która o poranku przybliża mnie do wiecznego zbawienia. Ich struktura, smak, zapach i nadzienie to uczta nie tylko dla oczu i języka, ale także dla duszy. Nie zastanawiając się zbytnio nad sensem życia, wcinam śniadanie.
- Co słychać? - Pytam z - powiedzmy - troską w głosie, będąc w sumie ciekawym czy coś zmieniło się od naszej ostatniej rozmowy.

[Mhrok]

- Ojciec ma dzisiaj wystąpienie w Szkole Pokemon. Jest niesamowicie rozchwytywany, jak to ojciec. - Elena zaśmiała się, kiedy wspomniała o swoim mężu. - W wiadomościach zaś mówili o tym, aby i w Aloli wprowadzić zwyczajny system Gymów oraz Ligi. Nic dziwnego, że Międzynarodowa Federacja chce, żeby ujednolicić system we wszystkich regionach. Część ludności się nie zgadza na takie rozwiązanie, uważając, że Próby na danych wyspach są dziedzictwem Aloli. - opowiedziała ci matka. - Sama uważam, że nawet jeśli Federacja miałaby nakazać utworzenie Gymów, Próby nadal powinny być główną atrakcją wysp.

[Kimiko]

- Oczywiście, że to bez sensu. Dziedzictwo Aloli powinno być kultywowane, a nie zastępowane nowoczesnymi regułami i zasadami. Poza tym, Próby nie są wcale łatwiejsze od walk liderskich, więc osoby, które sobie z tym poradziły, powinny się tym szczycić. Ba, wygranie Próby powinno być respektowane w Międzynarodowej Federacji. - Odpowiadam, biorąc kolejnego kęsa. - Czyli u ojca też się powodzi, wybitnie. Cieszę się niezmiernie. - Dodaję, delektując się kolejnym pancakiem, lejąc sobie kolejne hektolitry syropu klonowego i czekoladowego. - Jakieś plany na dzisiaj masz? Zastanawiam się co mam zrobić ze swoim życiem.

[Mhrok]

- Szkoda, że nie wszyscy tak uważają. Do tego największym argumentem wysuwanym przez Federację jest chęć zachowania harmonii i ujednolicenia systemu. Najpewniej nikt nawet nie zastanawiał się nad tym, żeby respektować Próby na reszcie globu. A trochę szkoda. - matka zdawała się być nieco zawiedziona takim obrotem spraw.
Kultura Aloli przypadła całej waszej rodzinie do gustu. To właśnie ten odmienny klimat sprawiał, że asymilacja w tym miejscu była dla was jeszcze przyjemniejsza. Alola była również bardziej spokojnym miejscem, na pewno od tak żywej i ogromnej metropolii jakim jest Castelia.
- Mam popołudniu zajęcia z dzieciakami w szkole. Będziemy omawiali sposoby treningu z pokemonami. - odpowiedziała tobie matka. - Najbardziej znanym jest walka z dzikimi stworzeniami, ale przecież można i w różne inne sposoby rozwijać umiejętności swoich podopiecznych. Och, bym zapomniała. Wczoraj był u mnie profesor Kukui i kazał mi przekazać tobie pewną paczkę. - powiedziała twoja rodzicielka, po czym podeszła do kredensu i wyjęła z niego średnich rozmiarów, prostokątne pudełko przewiązane nieco niedbale czerwoną wstążką. - Zdaje się, że jest to prezent urodzinowy od niego. Niestety nie chciał mi zdradzić, co tak jest, ale zapewniał mnie, że będziesz zadowolony.

[Kimiko]

Od profesora nie spodziewałem się żadnego prezentu; ani ja go nie znam, ani on mnie, ale to niesamowicie miłe dostać podarunek na pierwsze urodziny, które spędzam w zupełnie nowym otoczeniu. Odłożywszy widelec i talerz na bok, zabieram się za otwieranie prostokątnej paczki, będąc niesamowicie ciekawym co jest w środku. Analizując to czym się zajmuje Kukui, zgaduję, że zawartość będzie miała coś wspólnego z technologią pokemon.
Otwieram paczkę prędko, z entuzjazmem pasującym do dziesięcioletniego dziecka niż do mnie. Prezenty mają to do siebie, że zawsze się z nich cieszymy. Wiadomo, nie każdy lubi niespodzianki, ale ja należę do osób które prezenty uwielbiają w takim samym stopniu dawać jak i otrzymywać.
- A od Ciebie co dostanę? - Pytam, szelmowsko uśmiechając się do rodzicielki w międzyczasie przedostawania się do wnętrza paczuchy.

[Mhrok]

W paczce nie znalazłeś jednego przedmiotu, lecz cały zestaw małego trenera. PokeBalle, przewodnik po Próbach regionu Alola oraz nowoczesny PokeDex, który zawierał w sobie również funkcję mapy i telefonu. Było to całkiem sporo, zważywszy chociażby na to, że nie znałeś zbyt blisko profesora Kukui, w końcu był on jedynie znajomym z pracy twojej matki, a mimo to dostałeś od niego prezent.
- Oczywiście, jakże bym mogła zapomnieć o moim kochanym syneczku. - kobieta zmodulowała nieco głos, bardziej jakby mówiła do małego, kilkuletniego dziecka a nie do, jakby nie było, dorosłego mężczyzny. - Jest to wspólny prezent ode mnie i od ojca. Znalazł on tego pokemona jakieś dwa tygodnie temu wyrzuconego na brzeg. Od tego czasu zajmował się nim, a ostatnio stworek odzyskał sporo sił. Wtedy też uznał, że warto by go tobie przekazać. - odparła matka, po czym podała ci mniejsze, sześcienne pudełeczko, tym razem zapakowane jak małe dzieło sztuki. - Jeszcze raz wszystkiego najlepszego Ariel. - dodała z szerokim uśmiechem na ustach.

[Kimiko]

- Awww, wiesz, że nie trzeba było. W sumie to żartowałem z tym prezentem od Ciebie, przecież nie jestem taki łasy na podarunki. Dziękuję Ci pięknie. Z otwarciem tego podarku poczekam na tatę jak wróci. - Uśmiecham się szeroko, wstaję z krzesła i przytulam się do rodzicielki w ramach podziękowania. Na początku jest mi głupio, że tak wypaliłem z tym prezentem, ale z drugiej strony nie widzę po niej zawodu, że sobie roszczę do niego prawo. - To naprawdę miłe, że pamiętacie o moim święcie. I naprawdę, obyłoby się bez prezentu. - Dodaję, dalej trzymając matkę w uścisku.

[Mhrok]

- Wiem, wiem. - odparła matka, po czym przytuliła się do ciebie. - Ale po prostu chcieliśmy sprawić tobie z ojcem przyjemność. Wyprowadzka z Castelii na pewno nie była dla ciebie łatwa, ale jesteśmy tobie wdzięczni, że chciałeś zaopiekować się nami, staruszkami. - kobieta zaśmiała się, a następnie spojrzała na wiszący na ścianie zegar w kształcie Noctowla. - Zdaje się, że niedługo będzie kończył. Jeśli nie masz nic przeciwko, pójdę do ogrodu i razem z Roserade zajmę się roślinami. W tym czasie ty możesz zaznajomić się ze swoim nowym pokemonem. - zasugerowała ci matka, po czym opuściła kuchnię wyjściem na ogród.

[Kimiko]

- Czyli w środku jest pokemon? Psujesz mi niespodziankę! - Mówię pół-żartem, pół-serio, podnosząc się od stołu. Ciekawość szeptała mi do ucha, żeby faktycznie sprawdzić co kryje się w środku, jednak jak sobie postanowiłem, tak też zrobię; poczekam, aż ojciec wróci do domu i wtedy otworzę pakunek, w którym drzemie Pokemon. Przez chwilę zastanawiam się gdzie jest Miku, moja mała kropelka - czy śpi, czy gdzieś harcuje. Będąc w domu rzadko trzymam ją w kuli, więc gdzieś musi być. Wołam ją po imieniu w nadziei, że pojawi się w kuchni.
Tymczasem znoszę użyte naczynia do zlewu i myje je, nie śpiesząc się nigdzie. Nucę sobie pod nosem musicalową piosenkę, odprężając się i poddając się zwykłej rutynie. Gdy skończę, wracam do swojego pokoju i bawię się nowym sprzętem od Kukui.

[Mhrok]

Miku, czyli twoja mała Azurill, spała sobie słodko w salonie. Zbudził ją dopiero twój melodyjny niczym u syreny głos, wtedy do też przykicała na swoim ogonku. Robiła to z dużą gracją i zaangażowanie, ale na ostatniej prostej musiała się, zresztą jak zwykle podczas skakania, przewrócić. Automatycznie wręcz podniosłeś ją na jej nóżki, po czym wróciłeś do zmywania naczyń zostawionych po śniadaniu. Nie było tego dużo, więc po krótkiej chwili mogłeś wrócić do swojego pokoju, żeby w nim w spokoju pobawić się swoim prezentem. Najpierw skierowałeś urządzenie za Miku. Dowiedziałeś się wtedy, że ciała Azurilli są lżejsze od kule na końcach ich ogonów na tyle, że mogą dzięki nim rzucić się w powietrze. Jednak przy dosyć sporej niezdarności Miku, chyba lepiej nie próbować tej sztuczki.