Pokemon Crystal

Anna · Dołączył: 27 Paź 2017 Posty: 3

Szarowłosa kobieta czekała w miejscu, które wskazała Ci poprzez szepty i próby komunikacji. Staliście przed miejską legendą. Opuszczony dom z powybijanymi oknami i podniszczonym murem, na którego posesji stały resztki szklarni oraz zapomniana przez świat, zamknięta na cztery spusty kapliczka, która swojego czasu była celem najbardziej śmiałych nastolatków tego miasta.
Nie była sama - towarzystwa dotrzymywał jej unoszący się na wysokości ramion Chandelure. Wyglądała zupełnie tak, jak sobie wyobrażałeś: odziana w popielatą suknię na ramiączkach z bolerkiem w tym samym kolorze, zarzuconym na porcelanową skórę.
Twarz Anny, bo tak kobieta przedstawiła się w twoich myślach, jest w pewnym sensie magnetyczna, mimo, że bije z niej chłód i wyniosłość. Zaciśnięte usta nie zdradzające żadnych emocji pokryte ciemną szminką. Brudny róż nałożony na kości jarzmowe wyraźnie je wydatnia. Przez chwile postać kobiety z twojej wyobraźni wydaje się zamyślona. Dopiero po chwili jej stalowe oczy napotykają Ciebie, a źrenice wyłapują twoją postać.
- Jak dobrze, że usłyszałeś moje wołanie, Gość. Jestem Anna i niestety sprawy mają się gorzej niż sądziłam. Czy słyszałeś historię o tym, jak dwadzieścia lat temu mieszkańcy Kryształowego Miasta zaczęli znikać z dnia na dzień w niewyjaśnionych okolicznościach?
Och, zapomniałam. Pewnie byłeś wtedy jeszcze dzieckiem, więc nie możesz pamiętać tamtych czasów. - Kobieta ponownie melancholijnie spojrzała na nadkruszony zębem czasu opuszczony dom.
- Tak jak wspomniałam, dwadzieścia lat temu mieszkańcy tego miasta zaczęli znikać. Nie ważne czy to kobiety, mężczyźni czy dzieci. Na przestrzeni kilku godzin miasto opustoszało, stawało się żywym cmentarzem.
Miałam wtedy może trzynaście lat... moi rodzice zniknęli jako pierwsi. W rozpaczy starałam się trafić na jakikolwiek trop, jednak moje poszukiwania były bezowocne. Do czasu, kiedy... nie ukazało mi się... To.
To małe stworzenie przypominające balon chciało, żebym za nim poszła, a jakaś siła nie uznawała mojego sprzeciwu. Pamiętam, że chwyciłam je wtedy za nogi i wtedy zostałam porwana. Zupełnie jak pozostali. Resztę bardzo słabo pamiętam. Unosiłam się wtedy równie frywolnie jak to stworzenie. Byłam pusta i dryfowałam w powietrzu jak balon. Czułam strach, ale i wolność. Wieczną wolność, tak, jakbym w ogóle nie istniała, a wokół mnie podobnie dryfowali porwani ludzie.
Trwaliśmy tak do momentu, kiedy pewien śmiałek nie postanowił uratować swojego brata. Walczył z czymś przy pomocy swojego Pokemona.
Kiedy udało mu się pokonać upiora, poczułam, że znów byłam sobą. Nie pamiętam jednak jak wróciłam do domu. Przez ostatnie dwadzieścia lat był to temat tabu, natomiast... wydaje mi się, że To wróciło. Na słupach i w ogłoszeniach znowu pojawiają się informacje o masowych zaginięciach. Musimy coś z tym zrobić... czy pomożesz mi?

Cytat:

Jeżeli chcesz wziąć udział w evencie, zostaw komentarz pod tym postem z imieniem swojej postaci oraz jednym Pokemonem z twojego składu lub boxu.
Udział w atrakcji można wziąć tylko jednym kontem.
Czas macie do 31.10.2017.
Więcej informacji pojawi się wkrótce.