Pokemon Crystal

[Galliusz]

Nie spodziewałem się, że Rapidash wzmacniając swój płomień będzie wyglądała tak majestatycznie. Gdybym był artystą, a nie uczonym, pewnie długo kontemplowałbym piękno tego, co widziałem. W każdym razie, dzięki silniejszemu światłu mogłem spróbować odnaleźć tajemnicze stworzonko. Nie udało się to od razu. Właściwie przypadkiem istota dała się przyprzeć do skały. Okazało się, że to gryzoń o fioletowym futrze i zakręconym ogonie. Przypominał mi szczura. Nieoczekiwanie Niko stwierdził, że gryzoń jest uroczy. Hmy, to sprawiło, że przyszła mi na myśl pewna idea. Zaczynam od sprawdzenia informacji o stworzeniu w elektronicznej encyklopedii. Potem sięgam po kulę z Armarim. Ten pokemon nie da się schwytać bez walki, poza tym mojemu przyjacielowi przyda się nieco praktyki.
- Wiesz Niko, w tym świecie, by nie być bezbronnym, warto mieć przy sobie taką o to kulę, w której mieszka stworzenie zwane pokemonem – mówię do chłopca, po czym wypuszczam lisa. – Skoro podoba ci się ten gryzoń, schwytam go dla ciebie, byś własnego miał towarzysza i obrońcę. W porządku? – pytam się Niko.
- Uważaj Armari. Na razie nie działaj agresywnie i nie dąż do starcia. Zacznij od oślepienia przeciwnika Sand Attackiem. Następnie spójrz na niego słodkim Baby-Doll Eyes. Wreszcie ziewnij Yawn. Samemu stosuj uniki, ale ostrożnie, nie ma tutaj za wiele miejsca na skakanie. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, osłabisz szczura i będzie ci łatwiej toczyć ten bój. Gdyby gryzoń za bardzo naciskał, odepchnij go Tacklem. – polecam Armariemu.

[Gwen Brown]

I tak niebawem dowiedziałeś się, że masz do czynienia z Rattatą- małym szczurkiem o typie normalnym, który może ewoluować mając poziom doświadczenia równy 20. Dodatkowo dowiedziałeś się, że masz do czynienia z samczykiem, co zdradzał ponoć ciemniejszy kolor futerka i dłuższe wąsiki. Poza tym Pokedex wypluł też ciekawostkę, że jest to gatunek z natury cwany, lubiący czasem podkraść to i owo z dobytku tych mniej rozgarniętych trenerów.
- Naprawdę mógłbyś?
Wyraz twarzy Niko sugerował radosne "Ojej", ale jego oczy... Cóż, oczy to była euforia bliżej nieokreślonych radosnych okrzyków i kwików. Cóż, nie od dziś wiadomo, że oczy zdradzają więcej. Tymczasem przyszła pora spróbować "upolować" tego gryzonia. Pomóc ci miał w tym twój Eevee.
Rozpoczął lisek, za pomocą Sand Attack. Cóż, nie za wiele miał tu do dyspozycji jakiegoś pyłu, ale coś tam wydrapał. Szczurek jednak zaatakował celnym Tackle, chwilowo zyskując na przewadze. Tymczasem Eevee popłnił wyjątkowo słodziutkie oczyska, czym skutecznie obniżył atak rywala. Szczurek ponownie przypuścił "szarżę", ale tym razem nieskuteczną. Armari za to ziewnął potężnie. Nie od dziś wiadomo, że ziewanie jest zaraźliwe. Szczurek też zaczął ziewać i po chwili po prostu usnął na łapkach. To była dobra okazja do ataku, co twój podopieczny wykorzystał, używając Tackle, które dzięki jego umiejętności, zadziałało silniej. Szczurek wygląda jakby miał się zaczynać rozbudzać, ale szanse się wyraźnie wyklarowały na waszą korzyść. Jak na razie szło całkiem, całkiem.

Eevee - 90HP
vs
Rattata - 80HP, atak obniżony o 1 stopień

[Galliusz]

Szybka analiza. Według encyklopedii mam do czynienia z Rattata. Niko wręcz wpadł w euforię, gdy powiedziałem, że mogę mu złapać tego szczurka. Na dnie jaskini leży zbyt mało materiału, by Eevee miał czym sypać w oczy przeciwnika. Przeciwnik jest wojowniczy, ale można go uśpić Yawnem. Na razie się rozbudzał.
- Armari, teraz szybko zaatakuj swego przeciwnika Covet, nim tenże na dobre się rozbudzi. Jeśli dobrze odczytuję efekty tego ataku, powinieneś być w stanie okraść Rattatę, jeśli ten coś trzyma przy sobie. Po tym najpewniej całkiem się rozbudzi, więc ponownie użyj Yawn, by raz jeszcze doprowadzić go do snu. Nim to się stanie, uważaj na jego ataki i odpowiadaj na nie Tacklem. Niezależnie od tego, czy ziewanie podziała, osłab obronę szczura Tail Whipem. Na zakończenie ponów Tackle. Nie zapominaj o unikach.

[Gwen Brown]

Rozbudzał, ale jeszcze nie rozbudził, dlatego Eevee bez przeszkód wykonał Covet. Szczurek nic nie trzymał, ale za to oberwał. Wiele, niewiele- ale dobre i tyle, prawdaż? Rattata istotnie, potem się rozbudził i zdążył zaatakować celnym Tackle... zanim ponownie nie został uśpiony. Jednak wielka jest potęga srogiego ziewnięcia, prawda? A zatem Rattata kimał, nie wiedząc o świecie dookoła. Eevee zaś wcielił w życie "merdanie ogonkiem", które obniżało zdolności obronne szczurka. Na koniec zaś zaszczycił go celnym Tackle.
Sytuacja na ten moment jest taka, że myszek jest bardziej sponiewierany i zasadniczo Tackle zdołał go rozbudzić. Chyba trzeci raz się na ten sam myk nie złapie... A może jednak?

Eevee - 80HP
Rattata - 65HP, atak i obrona obniżone o 1 stopień

[Galliusz]

Taktyka usypiania na razie się sprawdzała, choć jakby powiedział mój starszy brat, każda taktyka działa do czasu, aż przeciwnik znajdzie odpowiednią kontr taktykę. Nie ułatwmy tego temu szczurowi. Czas na kolejną turę starcia.
- Mój drogi Armari, ponownie zaatakuje przeciwnika Tacklem. Zaraz potem osłab go ponownie Tail Whip i… poczekaj aż szczur ruszy do ataku. Gdy będzie blisko, przygotuj się do uskoku i jednoczesnego użycia Yawn prosto w pysk Rattaty, tak żeby nie miał szans na unik. Potem kontynuuj natarcie, niezależnie od powodzenia. Używaj Tackle oraz Covet. Samemu nie trać jednak gardy mimo chwilowego sukcesu. Nie dawaj się trafić przyjacielu. Ja i Niko liczymy na ciebie – dodaję tonem zachęty.

[Gwen Brown]

Początek starcia był dość ciekawy, bo oto najpierw nastąpiła wymiana Tacklami. A żeby było jeszcze pocieszniej... oba chybiły. Potem znowu było pociesznie- oba zaczęły merdać ogonkami, choć pod względem efektów tego merdania szczurek miał gorzej- wszak już raz został "pomerdany". Tymczasem teraz zrobiła się właściwa akcja. Eevee próbował uskutecznić kolejne usypianie szczurka. Szczurek z kolei wykonał najprostszą możliwą rzecz do uniknięcia widoku usypiającego ziewania. Ot zwyczajnie zamknął oczy i osłonił łebek łapkami. Co prawda wystawił się w ten sposób na Tackle (celny), ale tym razem nie usnął. No, czego oczy nie widziały to cię nie uśpi. Czy jakoś tak. Szczurek próbował popełnić Quick Attack, ale chybił tak jak późniejszy Covet liska. Niemniej Rattata już zaczyna się mocniej chwiać na łapkach. Już prawie, prawie...

Eevee - 80HP, obrona obniżone o 1 stopień
vs.
Rattata - 45HP, atak obniżony o 1 stopień, obrona o 2

[Galliusz]

Hmy, Rattata znalazł sposób na Yawn Armariego, ale… myślę, że i tak mogę to wykorzystać na naszą korzyść, by szybciej skończyć to starcie.
- Armari przyjacielu użyj kolejny raz Yawn, to znaczy udawaj, że to zrobisz. Jak Rattata zamknie oczy, uderz go Tacklem i dopiero potem naprawdę użyj Yawn. Być może ta sztuczka pomiesza szyki szczura. Zaśnie czy też nie, atakuj dalej swoją szarżą Tackle. Wtrąć potem Covet, a potem… Chyba nie doradzę ci nic lepszego poza tym, byś dalej atakował i nie dawał się trafić. Gdyż nie ma sensu cierpieć niepotrzebnie, mój mały. Jestem pewien, że wkrótce ten pojedynek się rozstrzygnie. – uśmiecham się pokrzepiająco do lisa.

[Gwen Brown]

Starcie trwało dalej. I dalej wyglądało interesująco. Na początek warto wspomnieć o udanej zmyłce z Yawn, kiedy to szczurek odsłonił się na atak. Zanim został naprawdę uśpiony, zdołał się jeszcze "odwdzięczyć" celnym Tackle. Żeby było pocieszniej, późniejszy Tackle liska... chybił. A może raczej nie tyle chybił, co twój podopieczny pośliznął się na jakimś kamieniu i atakowanie zwyczajnie nie pykło. W międzyczasie szczurek się obudził, ale i on celnie nie zaatakował. Covet liska również chybił celu.
Tymczasem mały Rattata już ledwo stoi. W dodatku ma jakieś takie spojrzenie ku tobie, takie spojrzenie mówiące "Kończ waść, wstydu oszczędź". Opcjonalnie "Dobij, a nie się bawisz jak kot myszą, ty kocie". Hm... Może to dobry moment na rzucenie ballem? W końcu dobrze by było gdyby ten maluch jeszcze dychał zanim zniknie w błysku światła.

Eevee - 70HP, obrona obniżone o 1 stopień
vs.
Rattata - 25HP, atak obniżony o 1 stopień, obrona o 2

[Galliusz]

W tej walce to mój pokemon stał się w tym momencie zdecydowaną „górą”. Zyskał sobie taką przewagą, że Rattata stracił nadzieje na walkę i wyglądał, jakby pragnął, aby się to skończyło. Wygląda na to, że nie ma sensu przeciągać tego pojedynku i narażać obu stworzeń na dodatkowe urazy. Poza tym moim celem jest schwytanie szczura, a nie zbicie go do nieprzytomności lub gorzej. Dlatego:
- Starczy już Armari! – zatrzymuję lisa, by nie atakował dalej. – Ale pilnuj go, by nie uciekł! – dodaję na wszelki wypadek.
Tymczasem sięgam do torby po jedną z pustych kul z zamiarem rzucenia, ale powstrzymuję się. Jeśli dobrze rozważam, ta dziwna więź tworzy się między pokemonem, a chwytającym. Zatem lepiej będzie jeśli to nie ja rzucę kulę. Wkładam ją więc w dłonie Niko, po czym instruuję chłopca.
- Niko, myślę że Rattata jest już dostatecznie słaby, by go schwytać. Wystarczy, że rzucisz w niego tą oto biało-czerwoną kulą, a on zostanie wciągnięty do środka i stanie się twoim towarzyszem. Dasz radę – mówię do niego pokrzepiająco niczym starszy brat, delikatnie popychając w stronę osłabionego szczura.

[Gwen Brown]

Eevee czujnie obserwował poczynania szczurka. Ten jednak nie wyczyniał nic niecnego. Prawdę mówiąc wyglądał jakby nie bardzo miał siły i chęci na wykonywanie czegokolwiek. Ot, pozwolił swoim łapkom rozjechać się na boki i chlapnąwszy na ziemię, obserwował was z nieco, hm... przyziemnej perspektywy.
Tymczasem przyszło do łapania tego małego gryzonia. Postanowiłeś załatwić sprawę jak należy- skoro Rattata miał nalezeć do Niko, słusznie zauwazyłeś, że to on powinien go pochwycić. Poinstruowałes więc chłopca jak ma się do tego zabrać. Cóż, Niko wydawał się jednocześnie zdezorientowany i uradowany całą sytuacją. W końcu jednak podrzucił kulkę w kierunku Rattaty. Ball delikatnie uderzył o gryzonia, odbił się od niego, poczym przeistoczywszy go w promień czerwonawego światła, zassał do środka. Teraz nastąpiła chwila wyczekiwania, kiedy kula gibała się na boki. Kiedy znieruchomiała z charakterystycznym piknięciem, ty już wiedziałeś, że sprawa jest jasna- Niko ma swojego pierwszego pokemona.
- To... już?- Niko odwrócił się od ciebie, niepewny czy już może zacząć świętować- widać to było w jego spojrzeniu.
Tymczasem twój podopieczny przysiadł sobie nieopodal, lekko "zamiatając" podłoże swoim puchatym ogonkiem. W sumie spisał się, nie można powiedzieć.

Eevee zdobywa 1,5lvl za walkę

[Galliusz]

Cała procedura przebiegła bez najmniejszego problemu. Pokonany Rattata nie próbował żadnych sztuczek, tylko padł na brzuch i obserwował bieg wypadków. Tymczasem poinstruowany przeze mnie Niko wyglądał jednocześnie na uradowanego, jak i na zdezorientowanego. Rzucił jednak celnie otrzymaną ode mnie kulą, a trafiony gryzoń zmienił się w czerwoną energię wciągniętą do wnętrza urządzenia. Tradycyjnie przedmiot zaczął wibrować, co najprawdopodobniej symbolizowało opór schwytanego, ale ostatecznie uległ, co oznajmiło nam piknięcie. Niko oczywiście tego nie wiedział, więc nie rozumiał, czy może zacząć świętować. Zaś Armari przysiadł sobie w pobliżu.
- Takoż się składa mój drogi Niko, że już – odpowiadam chłopcu. – Idź po kulę i podejść tutaj do mnie wraz z nią, a sprawdzimy co twój nowy pupil potrafi – mrugam do Niko.
Tymczasem podchodzę do Eevee i głaszczę go po głowie.
- Dobrze się spisałeś mój mały. Proszę, to w nagrodę – mówię, podając lisowi przysmak pokemonów z mojej torby.

[Gwen Brown]

Niko w pierwszej chwili popatrzył na ciebie, potem na kulkę... a potem odtańczył najprawdziwszy taniec radości. Widać, że właśnie zrobiłeś mu dzień. W tym czasie mogłeś zając się swoim podopiecznym. Lisek zamerdał ogonem na dźwięk twojej pochwały, wyraźnie zadowolony (+5 do zadowolenia, bo why not). Chętnie też przyjął od ciebie ofiarowany mu "smaczek". Tymczasem Niko dalej się radował. Odzyskał powagę dopiero gdy poprosiłeś aby wypuścił swojego nowego szczurka, bowiem nie bardzo wiedział jak się do tego zabrać. Poinstruowałeś go więc co i jak.
- W takim razie... Rattata, wyjdź proszę?- chłopiec niepewnie podrzucił kulkę.
Niebawem przed wami ponownie zawitał fioletowy szczurek w całej swej okazałości. Leżał rozpłaszczony na ziemi w niezbyt przyjemnym nastroju. Można powiedzieć, ze nie zwracał większej uwagi na Niko, bardziej skupiał się na posyłaniu ci wrogich spojrzeń. Cóż, może mu przejdzie za jakiś czas.
Wyjąłeś Pokedex, aby przeskanować tego średnio zadowolonego gryzonia. Okazało się, że jest to samczyk odmiany klasycznej, o typie normalnym i poziomie 7. Znał zatem takie ataki jak Tackle, Tail Whip, Quick Attack i Focus Energy, a ponadto tak zwany Egg Move, którym był Screech. Maluch ten ewoluuje na 20lvl w Raticate, a więc doprowadzenie go do "wzrostu" raczej nie zajmie całych lat pracy. Co jeszcze? A tak, umiejętność, którą było Guts. Hm... Całkiem przyzwoity szczurek.
- Hm... Chyba powinienem wymyślić mu jakieś imię. Co powiesz na... Cheddar? To nazwa pewnego sera, a szczurki raczej lubią ser. Podoba ci się?
Ostatnie zdanie Niko skierował do głównego zainteresowanego, ale Rattacie była chyba wszystko jedno. Skoro więc nie wykazywał wielkiego sprzeciwu, oficjalnie został Cheddarem.
- Właściwie, chyba trochę go boli tu i tam po tej walce, są jakieś lekarstwa dla pokemonów?- zagadnął cię Niko, delikatnie podnosząc swego nowego podopiecznego. O dziwo Cheddar nie wykazywał wrogości względem chłopca, za to ciebie dalej świdrował morderczym spojrzeniem, podobnie jak Armariego.

[Galliusz]

Uśmiechnąłem się, obserwując taniec radości Niko, gdy potwierdziłem, że Rattata jest teraz jego. Eevee mniej wylewnie cieszył się ze swojej pochwały i przysmaku. Niemniej moje serce cieszył widok ich zadowolonych mordek, że użyję kolokwializmu. Gdy powiedziałem chłopcu, żeby wypuścił gryzonia, dopiero wówczas się pohamował. Oczywiście poinstruowałem go co ma robić, ale i tak zachowywał się dość niepewnie. Niemniej Rattata pojawił się przed nami w całej okazałości, choć nie wyglądał na szczęśliwego. Z początku bardziej od nowego właściciela zajmowało go rzucanie mi nieprzyjemnych spojrzeń. Ekhm, może to mały gryzoń, ale i tak poczułem się niezręcznie.
Zeskanowałem szczura Pokedexem, dzięki czemu Niko dowiedział się, co też on potrafi. Ze wszystkich dotąd spotkanych przeze mnie pokemonów, ten wydaje mi się najmniej godny poświęcenia mu pracy naukowej. „Jaki szczur jest, każdy widzi” – bym powiedział, choć nie na głos. Niechaj Niko się raduje. Nazwał on szczura Cheddarem, choć samego zainteresowanego nie bardzo to obchodziło. Uśmiechnąłem się, gdy chłopiec zainteresował się stanem obitego po walce stworzenia. Trochę się niepokoiłem, gdy Niko wziął go na ręce, ale Rattata mu na to pozwolił, za to dalej pozwalał sobie na te spojrzenia.
- Ładne imię mu nadałeś, Niko – odzywam się. – I owszem, istnieją lekarstwa dla pokemonów. Z tego co wiem, pewne miejscowe owoce również mają leczące właściwości. Czekaj, sprawdzę, czy miałbym coś dla Cheddara – dodaję, zdejmując torbę i myszkując w niej.

[Gwen Brown]

Sięgnąłeś więc po torbę i postawiwszy na ziemi, zacząłeś ją przeszukiwać. Hm, popaczmy... Suchary, konserwy, pieczywo, zupki błyskawiczne, manierka, namiot, latarka, składany nożyk, zapalniczka, mały komplet "baniaków" podróżnych wraz z sztućcami, karma dla pokemonów, cała masa wszelkiego innego dobytku... Nie, zdecydowanie lekarstw dla pokemonów brak. No, to już przynajmniej wiesz co pasowałoby kupić przy najbliższej okazji.
- Szkoda. To może na razie znowu schowam go do kuli? Chyba będzie mu tak dobrze, a przynajmniej tak mi się wydaje- stwierdził chłopiec.
No, jak powiedział tak też zrobił. Wobec tego mogliście kontynuować wędrowanie przez jaskinie. Zebraliście wszystko, posprawdzali czy nic nie zostało i... daleko nie uszliście. Kawałek dalej, w rozległej jaskini po jednej ze ścian spływał spory wodospad. Naraz zza tego malowniczego cudu przyrody wyskoczyła jakaś postać w ciężkiej zbroi, dzierżąc w dłoni jakby leciutko świecącą, błękitną włócznię.

Postać z początku stała milcząca, celując w was ostrzem. Po chwili dało się jednak usłyszeć dość osobliwy chichot, a potem głęboki głos, dochodzące gdzieś spod hełmu:
- FUHUHUHU! A co my tutaj mamy?
No, jak tak się zastanowić, aż chciało się powiedzieć dokładnie to samo...

[Galliusz]

Poczułem zawód. Mimo moich szczerych chęci oraz fakty posiadania torby przeczącej prawom fizyki, nie udało mi się znaleźć wśród licznych posiadanych przeze mnie przedmiotów leków dla pokemonów. Przekazałem to Niko, a sam zakodowałem sobie w głowie, by przy okazji zaspokoić ten brak. Chłopiec schował więc szczura do kuli, za co go pochwaliłem, bo to było słuszne działanie. Ruszyliśmy dalej, ale zaraz napotkaliśmy na prawdziwy cud przyrody: podziemny, malowniczy wodospad. Ach, gdyby tak mieć szkicownik. Moje artystyczne uniesienia zostało jednak przerwane, gdy zza wodospadu wyskoczyła postać odziana w ciężką zbroję z lśniącą włócznią w dłoni. Jakby automatycznie zasłoniłem plecami Niko. Obcy w milczeniu mierzył w nas bronią, ale w pewnym momencie zachichotał i odezwał się. Nie spodobało mi się to, ale nie czułem lęku. Nie jestem wojownikiem, ale też nie byle kmiotkiem.
- Jestem Mazirra Ra’Sirothe – odzywam się, ale bez żadnego kłaniania, czy uniżenia w głosie. – I tobie mogę zadać to same pytanie jak ty mnie – dodaję z powagą.