Pokemon Crystal

[Galliusz]

Oczekiwałem, że mój pomysł nie wywoła wybuchu radości u chłopca. Widać było po jego spojrzeniach, iż ponownie mierzy się ze swoim lękiem. Cokolwiek wybierze, będzie wysoko ponad ziemią, ale nie ma innego wyjścia. Niezbyt widzę możliwość ominięcia rozpadliny na piechotę. Wtem usłyszałem osobliwy śmiech i z szeroko rozwartymi oczami spoglądałem jak mostem podchodzi do nas, a właściwie biegnie na złamanie karku żywy, wyglądający na ludzki, szkielet lśniący bielą. Jakimś cudem się uśmiechał, szedł żwawo i nosił dziwaczny strój. Słyszałem o nieumarłych w moim świecie, ale żadnego nigdy nie widziałem. Każdy cywilizowany kraj zakazał studiowania mrocznych sztuk, do których nekromancja się zalicza. Ten szkielet nie mogłem jednak nazwać złowrogim. Przedstawił się w iście teatralny sposób. Ja się odkłaniam.
- Witaj mości Papyrusie. Jam jest Mazirra Ra’Sirothe – sam się przedstawiam, po czym wskazuję na chłopca. – W pewnym sensie mamy kłopot. Mój mały towarzysz, Nico, ma lęk wysokości, a potrzebujemy dotrzeć do tamtego miasteczka – unoszę rękę w stronę osady.
Mówię prawdę, ale zupełnie nie wiem, jakiej oczekiwać reakcji po tym… jegomościu.

[Gwen Brown]

Papyrus wysłuchał co masz do powiedzenia, a potem poskrobał się w zamyśleniu po swojej czaszce.
- To może być pewien problem...- stwierdził po chwili, zerkając to na was to na most.
Naraz jego twarz rozjaśnił jeszcze szerszy uśmiech i wydał z siebie coś jakby tryumfalny zaśmiech. Innymi słowy szkielet musiał wpaść na jakiś pomysł.
- Nie frasujcie się przyjaciele, bo ja- Wielki Papyrus, Młodszy Kadet do Królewskiej Straży wiem jak wam pomóc! Pozwolisz, mały koleżko?
Ostatnie zdanie skierował do Niko. Chłopiec nie bardzo wiedział czego się spodziewać, ale ostatecznie pokiwał głową na znak zgody. To co stało się po chwili było tak szalone w swej prostocie, że przez chwilę nie dowierzałeś w to co zobaczyłeś. Mianowicie Papyrus podniósł Niko i... jakby nigdy nic wsadził sobie pod pachę po czym puścił się przez most w szaleńczym biegu. Nie, to nie był bieg. Choroba, to było jak jakiś dziwny, klekoczący galop, czy może nawet cwał. Niko zdążył tylko automatycznie przytrzymać rękami swój kapelusik, aby pęd nie zdarł mu go z głowy- reszta chłopca powiewała siła bezwładu niczym chusta Papyrusa. Ponagliłeś Julenię by nie stał w miejscu. Klacz zwinnie skoczyła w powietrze i puściliście się w pościg za Papyrusem. Zanim się obejrzałeś, szkielet był już na drugiej stronie przepaści i odstawiał chłopca na ziemię. Twarz chłopa wyrażała coś pomiędzy grozą, podziwem i bezbrzeżnym zdumieniem.
- Ha, zrobione! Jak mawia mój brat, najlepsze na strachy jest rzucenie się na głęboką wodę. Czy jakoś tak... Hm... Chociaż jak tak się dłużej zastanowić, to miało więcej sensu gdy uczył mnie pływać. Ale to bez znaczenia, bo teraz wasz problem to już przeszłość, prawda?- Papyrus energicznie klepnął Niko w plecy.
Chłopiec jakby teraz doszedł do siebie. Spojrzał na szkielet i...
- To było... EPICKIE!- wykrzyknął z roziskrzonym spojrzeniem i zaraz zasypał waszego rozmówcę toną pytań o to gdzie nauczył się tak szybko biegać, czy Niko też by tak mógł, a może by go tak ponieść jeszcze raz i inne takie takie. No proszę, widać mądrość brata Papyrusa jest mądrością uniwersalną i pasowną nie tylko do nauki pływania.

[Galliusz]

Szkielet zaczął się drapać po czaszce jakby zastanawiając nad naszym kłopotem. W zasadzie nie oczekiwałem pomocy z jego strony. W końcu Niko udałoby się powściągnąć lęk. Jednakże Papyrus bez żadnej prośby postanowił działać i ku mojemu oraz Nika zdumieniu złapał chłopca pod pachę, po czym zaczął sprintować przez most. To był najdziwniejszy, najbardziej klekoczący sposób biegu jaki w życiu widziałem. Widziałem tylko, że Niko zdążył przytrzymać kapelusz, a zwisając bezwładnie pod ramieniem szkieletu znika mi z oczu. W końcu moje zdumienie minęło i ponagliłem Julenie, by tak nie stała. Na grzbiecie pegaza wzleciałem w przestworza w trop za nimi. Szybkość tej sterty kości była naprawdę zdumiewająco. Kilka chwil później stał już po drugiej stronie mostu i stawiał przerażonego, ale nie mniej pełnego podziwu Nika na ziemię. Papyrus zdawał się naprawdę zadowolony z tego co zrobił, ale ja martwiłem się moim małym towarzyszem. Niko jednak, gdy doszedł do siebie, był zachwycony całą „przejażdżką”. Uff, ulżyło mi. Nieco obawiałem się, że wygra strach i zwinie się w trzęsący kłębek. Schodzę z siodła i podchodzę do nich.
- Cieszię się, że ci się podobało. – Puszczam oko do Nika, a potem zwracam się do szkieletu.
-[i] Nie spodziewałem się takiej formy pomocy, ale… zadziałało. Dziękuję ci Papyrusie, ale mam jeszcze pytanie do ciebie, w zasadzie dwa. Możesz powiedzieć mi, czy macie tu w miasteczku centrum pokemon oraz gdzie mieszka niejaki Sans? – pytam się tego osobliwego jegomościa.

[Gwen Brown]

Papyrus zaraz zamaszyście zasalutował. Oczywiście z szerokim uśmiechem na ustach.
- Kadet Papyrus zawsze na posterunku!- zawołał kiedy podziękowałeś mu za pomoc z przeprawą.
W międzyczasie postanowiłeś podpytać go o to i owo. Szkielet podszedł do sprawy z dość sporym entuzjazmem. Kurcze, zadziwiające jak żywa była ta istota... kojarzona zwykle z byciem martwą kupą kości. Najwyraźniej nikt nie uświadomił Papyrusa, że zwykle szkielety prezentują się no... spokojniej.
- O tak! Nawet więcej niż tylko Centrum! Mamy też kilka sklepów, bibliotekę, kino, placyk targowy, ratusz, hotel, bar...- zaczął ci wyliczać na palcach.
Właściwie jak tak się teraz rozejrzeć, miasteczko może nie powalało wielkością i zdecydowanie nie aspirowało do miana metropolii, ale faktycznie było tu coś więcej niż kilka domków na krzyż. Ale to całkiem dobrze, będziecie mogli się z Nikiem do woli porozglądać. Byłaby to całkiem miła odmiana po ostatnich, dość intensywnych wydarzeniach. Tymczasem gdy z twoich ust padło imię Sansa, wasz rozmówca wyglądał na wyjątkowo rozanielonego.
- Wowie! Toż to mój brat!- zakrzyknął wesoło.
- Jasne, że wiem gdzie mieszka. Choć znając go pewnie gdzieś się teraz szwenda. Nigdy nie umiałem go uprosić by trzymał stanowisko- wiecznie gdzieś go niesie. Ale na pewno gdzieś tu jest!

[Galliusz]

Papyrus wyglądał na zadowolonego z tej zwykłej pochwały. Niezbyt skomplikowany to szkielet jak mi się zdaje. Równie entuzjastycznie odpowiadał na moje pytania. Wymienił mi wszystkie obiekty użyteczności publicznej jakie mieli w miasteczku. W sumie zaskoczyło mnie to. Zmierzając tutaj, spodziewałem się raczej niewielkiej wioski wysoko w górach. Raczej arystokratycznych wygód tutaj nie zastanę, ale zdaje się, że będę mógł odpocząc w godziwych warunkach po wszystkich przygodach ostatnich dni. Moje szlachetnie urodzone ja już się na to cieszy. Wtedy spytałem o Sansa i Papyrus zaczął sprawiać wrażenie, że zaraz odleci na skrzydłach radości. Okazało się, że są to bracia. Powiedział jednak, iż najpewniej nie zastaniemy go w ich domu, ponieważ rzeczony osobnik lubi się szwendać po okolicy.
- W takim razie my również się przejdziemy po miasteczku. Mam ochotę odwiedzić kilka z przybytków które wymieniłeś. Być może spotkam też twojego brata. Byłbym więc wdzięczny, jeśli mi powiesz jak Sans wygląda, abym mógł go rozpoznać – odzywam się.

[Gwen Brown]

Nieśmiało przypominam o ogłoszonku w moim dziale :)

- Nyeheheh! Słusznie prawisz!- wykrzyknął Papyrus na twoje stwierdzenie, że w takim układzie możecie sami się za nim rozejrzeć.
Papyrus zaraz opisał ci swego brata. Miał być niższy od niego, sprawiać wrażenie bardziej przysadzistego, a i ubrany był dość osobliwie- gruba, niebieska bluza z futerkiem przy kapturze, czarne, krótkie spodenki z białymi paskami po bokach...
- ... i koniecznie te jego bladoróżowe, puchate papucie. Wygląda jak pajac, ale co poradzić. Ach i zawsze rzuca tymi swoimi durnymi żarcikami.
Ostatnie zdanie wypowiedział takim tonem, jakby owe żarciki doprowadzały go do szewskiej pasji. Zanim jednak zdążyłeś jakoż sensowniej zareagować, Papyrus momentalnie stał się tym uchachanym szkieletem, wykrzyknął kolejne "Wowie!", a potem oddalił się, jak sam to określił "Na swój posterunek". Gdziekolwiek to było. I takim oto sposobem znowu zostaliście we trójkę- ty, Niko i Julenia.
- Tooo... gdzie teraz idziemy?- zapytał Niko.
Ha, dobre pytanie. W sumie możliwości było całkiem sporo, a że i czas was nie gonił, można było sie spokojnie poszwendać.

[Galliusz]

Cierpliwości
-----------------------

Słuchałem opisu brata Papyrusa z rosnącym zdumieniem. Już ten jegomość był solidnie osobliwym osobnikiem. Wyglądało na to, że Sans okaże się jeszcze bardziej osobliwym. Cóż, nie powinno być ciężko wypatrzeć kogoś o tak szczególnej aparycji. Zdaje się też, że Papyrus nie przepada za poczuciem humoru brata. W każdym razie szkielet nagle postanowił „wrócić na posterunek” cokolwiek to znaczy i zostawił nas w spokoju. Niko pierwszy przerwał nastałą ciszę.
- Cóż mój chłopczę, myślę żeby zacząć od zadbania o zdrowie naszych pokemonów. Martwię się stanem Lunali i Kago. Twojego szczurka też przyda się zbadać. Chodźmy zatem do Centrum Pokemon – oznajmiam, ruszając na poszukiwania odpowiedniego miejsca.
Mam nadzieję, że mieszkańcy tego miasteczko nie będą równie osobliwy co Papyrus.

[Gwen Brown]

Niko nie sprzeciwiał się twojej sugestii. Właściwie nawet przyklasnął temu pomysłowi. Takim sposobem we dwóch tuptaliście przez miasteczko w poszukiwaniu charakterystycznego budynku Centrum. Po drodze mijaliście równiez tubylców, którzy stanowili mieszankę chyba wszystkich raz. Było kilka podobnych wam kotowatych, gdzieś przemknął się niedźwiedź pokroju łajzowatego Pancha, którego miałeś przyjemność poznać... Kilka stworów bliżej nieokreślonych, będących mieszanką samą w sobie. Jednym słowem rozrzut po całości. Ale niestety jak okiem sięgnąć żadnego szkieletu, który pasowałby do opisu Sansa.
Widziałeś już budynek Centrum, kiedy niespodziewanie Niko pociągnął cię za rękaw.
- Zobacz, wygląda chyba jak jakiś konkurs. Zerkniemy?
Chłopiec wskazał na ustawiony nieopodal namiocik. Za czymś w rodzaju lady zbitej z desek, przystrojonej schludnym obrusikeim siedział sobie zasuszony dziadeczek. Taki typ staruszka kojarzący się z suszoną śliwką- drobniutki, chudziutki i diabelnie pomarszczony. Wyglądał na dość dobrotliwego z wyglądu, o ile mocno wyleniałego i pokrytego siwizną lisa można określić dobrotliwym. Aktualnie grzał łapy o kubek, z którego pociągał jakiś gorący napój. Minę miał dość znudzoną, jak ktoś zmęczony życiem. Hm... raczej nie siedział tutaj dla samej idei siedzenia, ale to potwierdzał nawet dość stary plakat mówiący o zagadce z nagrodami. Chyba nie kryje się za tym żaden przekręt.

[Galliusz]

Ruszyliśmy przez miasteczko, mijając jego jakże wielce zróżnicowanych mieszkańców. Popatrywałem na nich z ciekawością, podobnie jak na otoczenie. Niestety nie spostrzegłem nigdzie szkieletu pasującego do opisu. Spostrzegłem za to budynek Centrum Pokemon. Nim jednak tam dotarliśmy, Niko pociągnął mnie za rękaw i wskazał na stojący w pobliżu namiot. Stojącą w środku ladę okupował niewielki starzec zdradzający pokrewieństwo z lisami. Nie wyglądał na podstępnego, raczej na dobrotliwego, ale z lisami to nigdy nie wiadomo. Nie wydawał się być szczególnie zajęty, a jego stoisko okupowane przez chętnych. Napis twierdził, że to zagadka z nagrodą. Szczerze mówiąc nie czułem zaufania do tego osobnika i jego konkursu, ale skoro Niko chce, możemy tam zajrzeć.
- Skoro chcesz Niko, możemy podejść do tego stoiska – zgadzam się i ruszam w stronę jegomościa. – Dzień dobry – witam się, kiedy dojdziemy.

[Gwen Brown]

Niekoniecznie pałając zaufaniem do staruszka, uległeś prośbie chłopca. Staruszek momentalnie ożywił się na wasz widok i wręcz nie posiadał z radości.
- Och, witajcie!- zawołał uradowany.
- Miejscowi już od dawna mają mnie za element tła, a tak dugo nie trafił się nikt nie tutejszy, że myślałem, że już mnie tu śmierć dopadnie- zachichotał.
Tymczasem Niko wskazał ręką na plakat i zapytał o konkurs. Lisowaty pokiwał głową, że jak najbardziej wszystko jest cały czas aktualne i... o dziwo za darmo. Choć jak sam wspomniał, dawniej żądał symbolicznej opłaty za każde podejście do zadania.
- Jak już mówiłem, siedzę tu tyle czasu, a zależy mi strasznie by nagroda powędrowała do kogoś ogarniętego i sprytnego, że już zrezygnowałem z opłat byle tylko zachęcić kogoś by tu podszedł. Za stary się robię, by siedzieć tutaj cały rok... W każdym razie zasady są bardzo proste- są trzy plansze, na których ukryta jest postać pandy. Wiecie, taki czarno biały misiek. Cały myk polega na tym, by na wszystkich planszach odszukać tę pandę i nagroda jest wasza. To jak, chłopcy? Skusicie się? Zróbcie tę przyjemność staruszkowi? Gwarantuję wam, nie będziecie zawiedzeni.
Dziadeczek uśmiechnął się przymilnie, jak to staruszkowie często czynią i podsunął w waszą stronę wspomniane plansze. Hm... To chyba nie powinno być takie skomplikowane, nie? Z resztą, nikt tu nad wami z kijem nie stał, mogliście w każdej chwili sobie pójść. Tymczasem rzuciłeś okiem na plansze:

Coś mi się zdaje, że mnie za to utłuczesz albo zemścisz się na Gweni/Arianie xD W każdym razie panda wszędzie jest i jest do odszukania- sama sprawdzałam! A, na trzeciej planszy panda wygląda identycznie jak ta z 2.

[Galliusz]

Za namową Nika podeszliśmy do straganu starego lisa. Ten wyglądał na wielce uradowanego z tego, że to zrobiliśmy. Tak jak zakładałem, jego stoisko nie cieszyło się popularnością, wedle słów samego zainteresowanego, jakąkolwiek. Mój mały towarzysz zapytał o konkurs. Starzec odparł, że można do zadania podejść za darmo, po czym zaczął snuć opowieść o tym, jak to czeka już od dawna na tego jednego, który się podejmie i odniesie zwycięstwo. Moje zaufanie do tego osobnika wciąż pozostawało na niskim poziomie. Przedstawił nam tymczasem na czym polega zadanie konkursowe. Postawił przed nami trzy plansze z narysowanymi na nich zwierzakami, po czym oznajmił, iż należy odszukać na każdej z nich pandę. Skoro już tutaj podszedłem dla Nika, to mogę i rozwiązać zadanie dla starca, choć nie zależy mi na jego nagrodzie. Tak więc wpatruję się po kolei w planszy. Na pierwszej odnajduję czarnobiałego stwora już po chwili. Druga i trzecia zajmują mi więcej czasu, ale to wciąż kwestia paru minut. Myślałem, że to będzie dużo trudniejsze. Albo to jest podejrzane, albo zachowuję się w tym momencie nazbyt przesądnie jak na kogoś po uniwersytetach.
- Ja już widzę te pandy – szepczę do Nika.
Czekam jeszcze chwilę, by i chłopiec mógł się pobawić, w końcu jego cały ten konkurs najbardziej zainteresował, po czym wskazuję je lisowi.