Pokemon Crystal

[Black Lotus]

- Ja...
Chciałam dokończyć to zdanie słowami "sama nie wiem", wiedziałem jednak, że nie będzie to tak naprawdę żadną odpowiedzią. Brak wyboru w tym przypadku nie był wyborem, zatem musiałam ustalić sobie priorytet. W tym momencie chciałam się dowiedzieć, jak do tego wszystkiego doszło, co sprawiło, że jestem właśnie tu i teraz. Aby uzyskać na to odpowiedzi, musiałam dokonać konkretnego wyboru.
- Nie przedłużajmy tego. - odpowiedziałam profesorowi. - Chcę mieć to za sobą.

[Kyuubi]

Profesor skinął głową i zawołał jednego ze swoich pomocników.
- Takeru pobierze Ci krew i wykona niezbędne testy. Jeśli pozwolisz, ja zajmę się Shoheiem. Takeru, pokaż jej później stołówkę i pokój, dobrze? Przyjdę do Ciebie z wynikami.
Pomocnik profesora był młodym, dość przystojnym chłopakiem ubranym w kitel lekarski. Brązowe, zadbane, ułożone włosy dobrze współgrały z jego piwnymi oczami i szerokim uśmiechem. Coś w jego sylwetce sprawiało, że nie odczuwałaś niepokoju. Sprawiał wrażenie sympatycznego i wyluzowanego.
- Cześć, jestem Takeru - przedstawił Ci się, kiedy profesor zostawił Was samych i ruszył za pielęgniarzami zajmującymi się Shoheiem. Chłopak ruszył w stronę budynku. - Masz dużo szczęścia. Niewiele osób dociera do nas w pełni funkcjonujących. Wygląda też na to, że panujesz nad mocą, którą Ci zamontowali... Albo jesteś krzyżówką pokemona typu normalnego. One zazwyczaj nie powodują mini powodzi, wybuchów toksyn ani pożarów.
Westchnął, popychając drzwi i puszczając Cię przodem. Twoim oczom ukazał się długi, "szpitalny" korytarz. Mało pocieszające miejsce, na dodatek pachnące chlorem.
- Nie przejmuj się, tylko ta część budynku jest taka sztywna - poklepał Cię delikatnie po ramieniu. - Wymagania BHP.
Nie czekając na Ciebie otworzył pierwsze z brzegu drzwi. To, co zobaczyłaś stojąc na korytarzu, przypominało najzwyklejszy gabinet pierwszego z brzegu pediatry.
- Zapraszam. Nie będzie boleć, obiecuję!

[Black Lotus]

- Suzuko. Nazywam się Suzuko.
Jedynie tyle w tym momencie byłam w stanie odpowiedzieć chłopakowi. Z zupełnie nieznanych mi powodów obawiałam się tego, co może mnie czekać. Czyżby był to jakiś ukryty, pokemonowy instynkt przetrwania? Starałam się uspokoić, aby nie zechcieć uciec pierwszym oknem. Takeru starał się rozładować napiętą sytuację, za co byłam mu bardzo wdzięczna. Jego, prawie że przyjacielskie, klepnięcie w plecy dużo mi dało.
- Ja za to postaram się nie zniszczyć gabinetu. - odpowiedziałam chłopakowi, ruszając w stronę kozetki lub innego krzesła. - Obiecuję. - dodałam, starając się przy tym w miarę naturalnie uśmiechnąć.

[Kyuubi]

- O to się nie martw. Gabinet jest przyzwoicie zabezpieczony - zaśmiał się. I faktycznie, kiedy weszłaś do środka zauważyłaś coś na wzór kabiny prysznicowej po lewej od drzwi. Pomieszczonko to było niewielkie, ale wchodząc tam dałabyś radę swobodnie się poruszać, usiąść, a nawet rozłożyć ręce na boki.
- W komorze sprawdzimy, co tak właściwie Ci wszczepili - wyjaśnił Takeru. - Wygląda może niezbyt zachęcająco, ale jest po prostu niezbędna, zrobiona ze szkła kuloodpornego. Pierwszy kontakt z umiejętnościami pokemona często kończy się dość destrukcyjnie, a dzięki temu cudowi techniki mamy około 90% pewności, że nie wysadzisz budynku, choćby niechcący.
Chłopak osłuchał Cię, sprawdził odruchy i pobrał Ci krew do badań. Nic przyjemnego, ale też nic takiego, czego nie mogłabyś znieść. Do gabinetu zajrzała młoda kobieta, odbierając próbkę, najprawdopodobniej po to, żeby zanieść ją do laboratorium. Nie zdążyłaś jej się przyjrzeć.
- Chodź, Suzuko. Zobaczymy, co tam w Tobie siedzi. - Takeru otworzył drzwi szklanej kabiny. Dopiero teraz zwróciłaś uwagę, że komora jest podłączona do jakiegoś niewielkiego komputerka.

[Mhrok]

- Dziewięćdziesiąt procent? Obym nie zepsuła wam statystyki. - odpowiedziałam chłopakowi.
Po standardowych, całkiem ludzkich, badaniach, wstałam z kozetki i niepewnie ruszyłam w stronę kabiny nie-prysznicowej. Całość wyglądała bardzo futurystycznie, dziw aż bierze że tak naprawdę jest to nasza codzienność. Dziwny byłby świat bez tych wszystkich nowinek technicznych czy pokemonów. Wtedy raczej nikt by się nie starał tak rozwijać technologii, a PokeDex już by uchodził za cudowne urządzenie. Taki świat musiałby być nudny.
- Jestem gotowa... Czy coś. - odparłam w stronę Takeru, wszedłszy do wnętrza kabiny. - Mam coś robić?

[Kyuubi]

- Tak - odpowiedział krótko, zamykając za Tobą drzwi od kabiny i upewniając się, że wszystko jest szczelne i dobrze zabezpieczone. - Spójrz tutaj.
Takeru popukał palcem w miejscu, gdzie do komory był podłączony jakiś kabel. Wchodził w szybę i... znikał?
- To mikroczujnik. Wyłapie wszelkie zmiany w energii w komorze i spróbuje je zidentyfikować. Możesz nie zdawać sobie sprawy z tego, że możesz zrobić pewne rzeczy. Przede wszystkim zaczniemy od znalezienia typu. Nie wyglądasz, jakby wszczepili Ci coś wodnego, więc ten żywioł na początek sobie odpuścimy. Spróbuj się skupić, zamknij oczy. Może Ci to chwilę zająć. Wyciągnij przed siebie rękę i postaraj się skoncentrować energię na wyciągniętej dłoni. Może to brzmieć póki co bez sensu, ale przywykniesz do tego z czasem.
Chłopak założył okulary ochronne i stanął przy komputerku podpiętym do komory.
- Możesz zaczynać.

[Black Lotus]

- Dobrze.
Po tym jednym słowie wyciągnęłam przed ciebie otwartą dłoń, zgodnie z poleceniem chłopaka. Zamknęłam oczy i zaczęłam... W sumie sama konkretnie nie wiem, jak to opisać. Starałam się skupić w pełni na swojej dłoni. Nie wiedziałam, z jakim pokemonem byłam skrzyżowanym, co pewnie jakoś ułatwiłoby mi to badanie. Chociaż wtedy nie musiałoby być one konieczne, bo po co miałabym wiedzieć coś więcej.
- Uspokój się Suzu. - w podświadomości rozbrzmiewał mój własny głos. - Skup się na dłoni, tak jak mówił.

[Kyuubi]

Na początku czułaś się niesamowicie... Głupio. Stoisz w jakimś szklanym pudełku, wyciągasz przed siebie rękę i czekasz na cud. W miarę upływu czasu poczucie dyskomfortu zaczęło jednak zanikać, a wyczułaś w sobie coś, czego wcześniej tam raczej nie było. Nie do końca wiedziałaś, jak to wyjaśnić. Tak, jakbyś dorobiła się kolejnego zmysłu i dopiero teraz uświadomiła sobie jego istnienie. Byłaś w stanie zaczerpnąć "czegoś", przekierować to do dłoni i zmaterializować. Szło Ci dość opornie, ale nikt nie urodził się mistrzem w żadnej dziedzinie, prawda?
- Piękne - usłyszałaś głos Takeru. Dopiero teraz zorientowałaś się, czym tak naprawdę była energia, która od niedawna w Tobie drzemała. Po Twojej dłoni skakał wesoło mały, niebieski płomyczek. - Wszystko wskazuje na to, że masz w sobie coś z ognistych pokemonów.
Chłopak zasiadł do komputera i wcisnął kilka klawiszy. Kątem oka zauważyłaś, że przegląda listę ognistych stworków, porównując je z Tobą i zagłębiając się w ich specjalne umiejętności. Tymczasem płomyczek na Twojej dłoni zamigotał, zwinął się w kuleczkę i zgasł. Drzwi kabiny otworzyły się z cichym kliknięciem. Na całe szczęście nic nie wysadziłaś - pewnie dlatego, że ilość energii zużytej przez Ciebie była bardzo mała. Mooooże jakbyś się postarała, spaliłabyś tym płomyczkiem kartkę papieru, zanim zgasł.

[Mhrok]

Uczucie, które towarzyszyło mi przy powołaniu do życia małego, niebieskiego płomyczka, było trudne do opisania. Z jednej strony czułam dziwne podniecenie, z drugiej byłam zaniepokojona, a może nawet nieco wystraszona tym, że jestem zdolna do powołania ognia. Teraz płomień był może i niewielki, jednak w przyszłości może on przybrać o wiele większe rozmiary, co w złym przypadku mogłoby...
- Uspokój się Suzu, przecież nie będziesz chciała nikogo specjalnie spalić. - starałam się uspokoić.
To prawda, specjalnie nie chciałabym nikogo skrzywdzić. Co jednak, jeśli zrobiłabym komuś krzywdę przypadkowo? Nie wiadomo jak w emocjach mogłyby zadziałać moje pokemonowe geny i do czego mogłyby doprowadzić.
- Wiesz coś więcej? - spytałam Takeru, wyszedłszy z kabiny. - Brak wiedzy wydaje się być dla mnie taki... frustrujący.

[Kyuubi]

- Wszystko wskazuje na to, że jesteś Vulpixem. Tylko on spośród ognistych pokemonów ma kilka ogonów. - wyjaśnił Takeru - Ogniste umiejętności potrafią być naprawdę destrukcyjne, dlatego prosiłbym Cię o to, żebyś nie próbowała powtarzać tych ćwiczeń poza wydzielonymi strefami, dobrze? Oczywiście czeka Cię trening, który sprawi, że będzie Ci łatwiej nad nimi zapanować, przynajmniej dopóki nie znajdziemy sposobu na oczyszczenie Waszego DNA. Póki co tyle mogę dla Ciebie zrobić.
Chłopak kliknął jeszcze kilka klawiszy, co spowodowało wydruk danych zebranych podczas badania. Schował dokumenty do teczki i wsunął ją na półkę między kilkadziesiąt innych.
- Mam nadzieję, że nie było jakoś wyjątkowo nieprzyjemnie - uśmiechnął się lekko. - Mogę zaprowadzić Cię na stołówkę albo do pokoju. Ale pewnie jesteś głodna? Nie sądzę, żeby dobrze karmili Was w tamtym laboratorium...

[Black Lotus]

- Oczywiście.
Nawet nie myślałam o tym, ażeby używać swoich umiejętności. Dodatkowo zaczęłam ich się obawiać, kiedy Takeru nazwał je "destrukcyjnymi". Starałam się uspokoić, ażeby nie aktywować swoich nowych mocy przypadkowo. Lepiej, ażebym nie popadała w skrajne emocje, przynajmniej jeśli nie ma ku temu konkretnych powodów.
- Zjadłabym coś. - dopiero kiedy Takeru o tym powiedział, uświadomiłam sobie, że przez ostatni czas przymusowo przeszłam na dietę. - Ale... Moglibyśmy później iść odwiedzić Shoheia? - spytałam go.

[Kyuubi]

- Pewnie, nie ma problemu. Nie wiem, w jakim będzie stanie, więc nie wiem jak blisko będziesz mogła podejść do niego, ale myślę, że warto spróbować. On też jest ognistą krzyżówką, więc będziesz raczej odporna na jego moc.
Chłopak popchnął drzwi i puścił Cię przodem. Wyszłaś na znajomy już korytarz, który teraz był całkowicie pusty. Czyżby to była akurat pora obiadu? Takeru ruszył wgłąb korytarza, oglądając się, czy idziesz za nim.
- Stołówka jest tuż za rogiem - oznajmił, pokazując Ci palcem, w którą odnogę korytarza powinnaś skręcić. - Przyjdę po Ciebie za pół godziny, dobrze? Muszę zanieść wyniki do profesora.
Nie czekał na Twoją zgodę, po prostu wrócił do gabinetu. Nie mając zbyt wielkiego wyboru ruszyłaś na stołówkę, gdzie przez otwarte drzwi już widziałaś kilka gijinek. Ta, która siedziała najbliżej drzwi była zielona i kwadratowa. Cholera wie, co to było. Dalej dziewczyna miała pupę w kształcie sporej dyni, a jeszcze dalej chłopak o ogromnych siekaczach i spłaszczonym ogonie zajmował się konsumpcją drewnianego konara.

[Mhrok]

Wszedłszy na stołówkę, przeżyłam nie mały szok. Były tutaj osoby, które, gdybym zobaczyła w bardziej "normalnych" okolicznościach, nie mało by mnie wystraszyły. Teraz tak naprawdę byłam jedną z nich i o ile zdziwienie było normalne, o tyle krzyk i ucieczka uznane byłyby za co najmniej nie na miejscu.
Idę w stronę bufetu czy innego okienka, gdzie będę mogła wziąć sama lub dostanę jedzenie. Nie wiedzieć czemu, nie miałam ochoty na nic mięsnego, najchętniej zjadłabym jakąś sałatkę czy cokolwiek innego zielonego. Nie żebym kiedykolwiek była wojującą weganką, ale tak jakoś... Dziwnie byłoby teraz jeść kawałek mięsa.

[Kyuubi]

Co jak co, ale musiałaś przyznać, że karmili tutaj dobrze - i różnorodnie. Kiedy podeszłaś do przeszklonej lady, w której wyłożone były dzisiejsze dania, nie do końca wiedziałaś, co tak w zasadzie mogłabyś zjeść.
- Co dla Ciebie, kochanieńka? - za ladą stał wysoki, bardzo dobrze umięśniony, czarnoskóry mężczyzna. Był od Ciebie o dobre dwie głowy wyższy i miałaś dziwne wrażenie, że ma na sobie wyłącznie fartuch i kucharską czapeczkę, jednak nie miałaś jak tego potwierdzić. Mimo jego postury twarz miał bardzo łagodną, zdradzającą sympatię do jego "podopiecznych".
Wybór miałaś szeroki - od mięsa, przez ryby i kotlety sojowe, do wszelkich dodatków typu ziemniaki, kluski, frytki i kilka rodzajów sałatek. Ba, kątem oka dojrzałaś, że ktoś z obecnych na stołówce jadł sobie w najlepsze kebaba w chlebku pita. Do tego dwa rodzaje makaronu, a wszystko wieńczyły pojemniki z różnymi sosami.
- Nie spiesz się, obejrzyj sobie wszystko dokładnie.

[Mhrok]

- Yyy...
Cała ta różnorodność jedzenia była dla mnie przytłaczająca, zwłaszcza po tych dwóch tygodniach, kiedy nasz jadłospis był bardzo, ale to bardzo nieurozmaicony. Mogłam wybrać co mi się żywnie podobało, była przede mną wyłożona spora część potraw z całego globu. I właśnie to sprawiało, że sama nie wiedziałam, co go końca chcę.
- Mogą być frytki. I kawałek jakiejś pieczonej ryby. I do tego jakaś sałatka, może być jakaś z winegretem.
Odpowiedziałam, niezbyt pośpiesznie, mężczyźnie od którego wręcz emanowała życzliwość i dobroduszność. Dalej jednak nie mogłam wyzbyć się tego dziwnego wrażenia, że stoi on przede mną tylko i wyłącznie w fartuchu oraz kucharskiej czapeczce. Idąc do jakiegoś usytuowanego w rogu sali stolika, staram wyzbyć się z głowy tych nieprzyzwoitych myśli.