Pokemon Crystal

[GwiezdnyBurek]

Kot pstryknął palcami i poczułeś, jakby coś szarpnęło Cię i wciągnęło w podłogę. Po chwili pojawiłeś się pośrodku pustyni. Wszędzie, jak okiem sięgnąć, otaczał Cię żar i piach. Twoja towarzyszka pojawiła sie tuż obok Ciebie, by po chwili zmrużyć oczy.
- Dowcipniś, kocia jego mać. Na środek pustyni, bardzo śmieszne. Przezabawne po prostu.-
Wywarczała, po czym machnęła na Ciebie ręką.- Chodź. Wyjaśnię Ci parę kwestii po drodze do oazy. Przynajmniej wywalił nas gdzieś, gdzie orientuję się w terenie.
Kimiko ruszyła przed siebie, spoglądając najpierw w niebo. Chyba ustalała kierunek z pozycji słońca, ponieważ po chwili namysłu zmieniła kierunek i skręciła w prawo. Żar lał się z nieba niemiłosiernie, jednak Kimiko parła naprzód. Po chwili milczenia odezwała się.
- Słuchaj, to nie jest tak, że możesz to zostawić. Ludzie próbowali uciekać, ba, nawet ja próbowałam. Zawsze Cię znajdą, narzucą karę, a wierz mi, trzysta lat nawalania łopatą na Biegunie Południowym w stroju kąpielowym to nic fajnego. Niby trzysta lat to nic, zważywszy, że jesteśmy nieśmiertelni, ale cóż. Dupa odmarza. Generalnie pilnujemy, żeby wszystko odbywało się w duchu historii. Aktualnie jesteśmy w okolicy oazy Siwa, stamtąd mamy trzy dni drogi do Aleksandrii. Kiedy coś idzie nie tak, jak trzeba, centrala wysyła któregoś z agentów by sprawdził co jest nie tak i naprowadził historię na prawdziwe tory. Czasem wymaga to sabotażu małżeństwa, czasem wysłania Kleopatrze kobry w garnku. Różnie bywa. Z resztą, sam zobaczysz.

[Karthus]

Więc… podróżowałem sobie środkiem pustyni, a moim zadaniem było odnalezienie anomalii w czasie i najlepiej jeszcze ją naprawić. Fajnie, bardzo fajnie… To ile zostało do alarmu budzika?
Cała ta sytuacja wciąż wydawała mi się tak nienaturalna, że wcale bym się nie zdziwił, gdybym nagle obudził się, wrócił do normalnego życia i…
Właśnie na tym polegał problem, szkopuł, który trzymał tę szopkę w kupie. Kompletnie nic nie pamiętałem, pustka, biała kartka, jak gdybym nigdy nie istniał. Trudno chcieć wyrwać się ze snu, jeśli w ogóle nie pamiętasz życia, które miałeś, zanim położyłeś się spać.
Szedłem więc w milczeniu, starając się słuchać mojej towarzyski. Trochę to niełatwe… Nie miałem pojęcia jak ją traktować, niby spędziła w “zawodzie” trzysta lat, ale wciąż wyglądała jak dziesięciolatka. Nie mówi jak dziecko, chyba nawet nie myśli jak jedno z nich, ale mimo wszystko…
Starałem się wynieść z jej słów jak najwięcej, ale w sumie skupiłem się jedynie na tym, że znajdujemy się podobno w Egipcie. W sumie szkoda, widząc pustynię, miałem nadzieję, że znajdujemy się na dzikim zachodzie, coś ala WestWorld, no ale nic, skopanie dupy mumii też zawsze na propsie.
Pewnie to głupie, ale dalej traktowałem to, jak sen, albo jak głupi żart, eksperyment socjalny. Przecież nie mogłem uwierzyć ot, tak w gadające koty i wiekowe dziesięciolatki. Jedyna reakcja obronna, jaka mi została, to “just roll with it and have fun”.
W pewnym momencie dziewczynka przestała mówić, było to dziwne uczucie, jakby obowiązku, czułem, że powinienem zadać jej jakieś pytanie. Idealna okazja, z resztą nie to, że nie miałem się o co wypytywać. Fikcja czy nie i tak miałem pełno pytań w głowie.
Otworzyłem usta, by coś powiedzieć i wtedy dopadła mnie pustka. Nic nie przychodziło mi do łba, stałem z otwartą gębą i nie mogłem z siebie słowa wydusić.
Nie chcąc wyjść na kompletnego idiotę, postanowiłem powiedzieć pierwsze, co przyszło mi na myśl.
- Więc… którą część Shreka lubisz najbardziej? - Czując, że zaraz dojdzie do mnie to, co właśnie uczyniłem, postanowiłem zrobić jedyną rozsądną rzecz, którą mogłem teraz zdziałać, czyli brnąć w to dalej. - Jedynka jest świetna i ikoniczna, ale osobiście preferuję dwójkę, bo jest lepszą parodią klasycznych bajek. Trójka jest taka sobie, nie wiem dlaczego, ale wydaje się taka mała i nieznaczna przy pozostałych, a czwórka jest całkiem ok, ale daleko jej do dwójki…

[GwiezdnyBurek]

Może i mumii na razie nic nie zapowiadało, jednak warto było być przygotowanym na każdą ewentualność, czyż nie? Dziewczyna westchnęła ciężko gorącym powietrzem i wskazała na budynki wyłaniające się zza wydm piachu. Palmy przyniosły odrobinę ulgi cieniem, a po chwili mogłeś ujrzeć, że powietrze lekko faluje, co oznaczało, że gdzieś w pobliżu jest zbiornik wodny.
- A, Neb! Gdzieś Ty był!? Już do domu, wszędzie Cię matka szukała!
Łysy mężczyzna palnął chłopca ubranego tylko w spodnie do kolan w tył głowy, a dzieciak odbiegł do jednej z chat.
- Dwójka. Trójka jest taka sobie, a dwójka ma dużo zabawnych nawiązań do innych bajek. No i dwójka ma Kota w Butach!
Dziewczynka wydała się bardziej ożywiona. Mogłeś dostrzec, że zewsząd obserwowali was ludzie. W końcu niekoniecznie często widywało się taki ubiór... no właśnie. Ubiór. I co teraz? Kimiko skinęła na Ciebie i poprowadziła do jednej z większych chat.
- Sharaah!? Jesteś tu?!
Po chwili w ciszy, zza materiału zawieszonego we framudze drzwi, wyłoniła się ciemnoskóra kobieta. W skromnej todze do połowy ud, przewiązanej rzemykowym paskiem powitała Was.
- Znów Was w jakieś dziwaczne miejsce wysłał? No już już... O, tego jeszcze nie znam. Dopiero zaczynasz, młodzieńcze?
Chodźcie za mną, dam Wam zaraz jakieś normalne ubrania..

[Karthus]

Tak bardzo “przejąłem się” nową scenerią, że początkowo nie zrozumiałem wypowiedzi Kimiko. Dopiero po dobrej sekundzie ogarnąłem, że odpowiedziała na moje pytanie, ale głowę miałem zaprzątniętą innym sprawami, aby się nad tym zatrzymać.
Podążałem za małą w kompletnym milczeniu, chłonąc i próbując rozszyfrować to miejsce. Co to za wioska? Oni też są wyrwani z czasu? O co tu biega?
Słysząc wypowiedź czarnoskórej, w mojej małej główce zrodziło się jeszcze więcej pytań.
- Tak… - Odpowiedziałem jej niezręcznie, uśmiechając się przy tym sztucznie. Było to dosłownie wszystko, co potrafiłem w tym momencie z siebie wykrztusić.
Waham się, niezbyt widziało mi się podążanie za tajemniczą i nieznaną kobietą, ale czy w sumie nie robiłem tego wcześniej z Kimiko?
Mimo wszystko uznałem, że to już za dużo, czas na jakieś odpowiedzi.
Czekam, aż ciemnoskóra odwróci się i ruszy przodem, wtedy łapie za ramię młodą, gotowy zadać jej pierwsze, przyzwoite pytanie.
- Co to za miejsce? O co tu biega? - Staram się opanować własny głos, tak aby przypominał rozkazujący szept, a nie… piskliwy krzyk.