Pokemon Crystal

Kesty · It's curse o'clock! Dołączyła: 21 Wrz 2017 Posty: 381

Imię: Lester

Nazwisko: Seymour

Płeć: Mężczyzna

Gatunek: Murkrow

Wiek: Trzydzieści; 7 stycznia (koziorożec)

W y g l ą d

Mężczyzna mierzący sto osiemdziesiąt siedem centymetrów wzrostu z kruczoczarnymi włosami, sięgającymi nieznacznie za ramiona. Charakterystyczny nie tylko przez wzrost i budowę, w której mięśnie przyjemnie się odznaczają pod materiałem koszulki, ale także przez oczy - mające odcień, który ludzie nazywali mahoniowym, w innym wypadkach po prostu czerwonym - oraz blizny: pierwsza na przedniej części uda oraz druga, pionowa na prawym policzku. Przez własną dedykację, utracił część koniuszka palca wskazującego, choć nie jest to uciążliwe. Jego ręka może wygląda mniej estetycznie przez to, jednak Lester nie widzi w tym najmniejszego problemu.

Po przemianie, nie różni się specjalnie od Murkrowa. Jego rozmiar może nieznacznie wychodzić za przeciętną granicę, ale to nic niezwykłego, u pokemonów się tak zdarza, a on nie odstaje od znanych ludziom norm - w końcu zdarzają się osobniki większe i te drobniejsze, gdzie Lester zaliczał się do tych pierwszych. Blizny, które posiada jako człowiek, przełożyły się na wygląd pokemona, jednakże bez bliższego przyjrzenia się, trudno je zauważyć.

C h a r a k t e r

Jako artysta, lubi wzbudzać kontrowersję. W swojej sztuce nie upiększa, obrazy są dalekie od cukierkowych widoków oraz idealnych ludzi. Rysuje rzeczywistość. Rysuje także własne wizje i odczucia, które posiada po rozmowie z poszczególnymi osobami. Kończy się to z różnym rezultatem - część wychodzi zszokowana, inni zachwyceni, a pozostali urażeni, gdy zamiast zachwycającego portretu, dostaną powykrzywianą twarz, groteskową, w niektórych przypadkach ledwo przypominającą ludzką. Lester miał parę historii związanych z klientami w zanadrzu. Gdy pewnego razu usłyszał, przypadkowo dodajmy, jak jeden z jego klientów przechwala się do obrzydliwości swoimi podbojami miłosnymi w gronie znajomych - co wcale nie było podbojami miłosnymi, a prędzej naturalistycznym instynktem do zaciągnięcia i zapłodnienia samicy - Seymour postanowił zamienić na obrazie jego szyję na genitalia. Sądził, że to odpowiedni dodatek do kogoś, kto kierował się najbardziej prymitywnymi odruchami.

Bywa arogancki. I dumny. Zna swoją wartość oraz nie łamał się, gdy ludzie do niego przychodzili, próbując zepsuć jego wizję. Swoja sztukę przeniósł na wyższy poziom - chciał ją ożywić, chciał poświęcić jej siebie oraz innych. Zaczął mieszać z farbą krew ludzką, a z czasem ścierał kości swoich ofiar na proch, który też stosował w swoich dziełach. Zaczął widzieć ludzi bardziej jako materiał, niż żywe stworzenia - w tym również siebie, choć wciąż wznosił się ponad pozostałych; był twórcą. Stąd wziął się ubytek na jego palcu, który najpierw zaczął się jako nacięcie, kiedy nie mogąc znaleźć ofiary, postanowił samodzielnie zaspokoić głód artystyczny, ulewając swojej krwi. Robił to parę razy, nie tylko z palca, lecz to nie pozostawiło po sobie tak widocznych konsekwencji.

H i s t o r i a

Jego życie było dość spokojne. Przynajmniej spokojne jak na artystę, który z czasem stał się seryjnym mordercą. Jego dom nie był mały, ale zawalony obrazami i materiałami do ich tworzenia. Miał układ z pobliską galerią, co kupowała jego dzieła. Niezależnie od nieraz trudnego charakteru Lestera, ten posiadał niebywały talent, który był doceniany przez wielu. Posiadał również parę prywatnych kupców. Rysował przeróżnie, od krwawych maków, przez zwierzęta, ale do najbardziej kontrowersyjnych należały portrety - również główny powód, dlaczego znalazł się w obecnej sytuacji.

Mężczyzna, który do niego wtedy przyszedł, był ślepym na sztukę ignorantem, dlatego Lester przedstawił go w sposób, w jaki uważał za jedyny słuszny - jako ślepca. Nie skończył z samym odebraniem mu wzroku, odebrał całe gałki oczne, pozostawiając dwie, głębokie pustki, otoczone popękaną skórą o nienaturalnym kolorze. Listę nieprzyjemnych detali dałoby się ciągnąć w nieskończoność: jak wypływająca z bezzębnych dziąseł ropa bądź siwiejące kosmyki, ale wszystko sprowadzało się do jednego: klient nie był zachwycony. Lester uważał to za trafniejsze przedstawienie i mimo, że jego rozmówca agresywnie temu zaprzeczał i nalegał, by artysta zaczął tworzyć zgodnie z jego instrukcjami, brunet się nie ugiął.

Nawet teraz, znając konsekwencje, dalej pozostałby uparty. Może bardziej ostrożny, ale nie zmieniłby swojego zdania.

Maszyna, do której został wsadzony siłą, nie była w żadnej części legalna. To cichy eksperyment, który wypluwał lepsze oraz gorsze rezultaty, a Lester miał na tyle szczęścia, że jego ostatni klient także okazał się jednym z jej sponsorów. Laboratoranci byli bardziej niż szczęśliwi z dostanego, już unieszkodliwionego obiektu. Od dłuższego czasu pracowali nad możliwością swobodnej przemiany człowieka w pokemona lub o posiadaniu ich mocy. W jakich celach? Nikt nie był na tyle uprzejmy, żeby Seymourowi powiedzieć. Bruneta nie obchodziły ich wielkie marzenia, teraz miał inne rzeczy, którymi się przejmował.

Stał się Murkrowem. Wywiezionym gdzieś daleko i porzuconym, zgodnie z wolą mężczyzny, który go dostarczył do laboratorium. I od tamtego momentu, Lester nie marzył o niczym innym, jak sprawić, by tamten ślepiec pożałował, że zostawił go żywego.

R o d z i n a

Jakaś jest - była, za dużo o niej nie wiadomo. Możliwe, że wydziedziczyła Lestera, możliwe, że już nie żyje bądź martwi się o swojego syna, niezależnie jak wielkim dziwakiem się stał. Brunet nie utrzymuje z nimi kontaktu już od dłuższego czasu. Może się to zmienić, jeśli pierwsi wystawią rękę, ale jeśli nie, małe prawdopodobieństwo, że coś się zmieni. Z najbliższej rodziny, prócz ojca i matki, posiadał jeszcze adoptowanego brata - nie wie, czy jego rodzice więcej osób przygarnęli do swojego domu, odkąd Lester stamtąd wyjechał.

C i e k a w o s t k i

- Staje się rozdrażniony, jeśli ktoś mu odbierze możliwość tworzenia.

- Jest oburęczny.

- Z czasem stał się bieglejszy w anatomii i niekonwencjonalnej chirurgii.

- Nie lubi marnować materiału, dlatego z czasem, wykorzystując niezużyte materiały, zaczął tworzyć lalki.

- Miał krótki epizod, parę- może paręnaście lat temu, gdzie popadł w alkoholizm. Ma do tego okresu mieszane uczucia, nie tylko przez swoją pokrętną, artystyczną wizję upadku człowieka, w której też widzi pewien rodzaj piękna. Podczas jednej, z licznych wtedy, nocy spędzonych w barze, oddał w zastaw rodzinny zegarek o sporej wartości. Wykupiła go Zoe - kobieta, którą znał ze sklepu artystycznego, z którą również zdarzyło mu się zamienić parę słów więcej, którą mógłby nazwać przyjaciółką. Miała złote serce i bardzo możliwe, że Seymour wykreował wobec niej silniejsze uczucia.

- Kiedy Zoe musiała się zająć dzieckiem swojej siostry (którą wzięła ze sobą do sklepu), Lester dał jej ręcznie zrobioną lalkę.