Pokemon Crystal

[Gwen Brown]

Zad zakryty, wiatr nie hula między pośladami, więc można założyć, że nie złapię jakiejś infekcji. Może. W każdym razie niebawem doktor Annie prowadziła nas do swojego gabinetu. Właściwie fajnie było tak tuptać sobie, nie bacząc na krążących w pobliżu strażników i pójść tam, gdzie zwykle taki przeciętny człowiek raczej nie ma prawa wstępu. Gabinet, do którego niebawem weszliśmy był w zasadzie gabinecikiem. Niedużym, ale dość przyjemnym w ogólnej ogólności. Przysiedliśmy sobie, a doktor Annie zaraz postawiła przed nami ciastka i zaczęła się krzątać przy czajniku.
- Dla mnie zwykła herbatę, nawet bez cukru- odparłam.
Potem dostałam też wizytówkę z namiarami na doktor Annie. Od razu sięgnęłam do torby i włożyłam kartonik do swojego portfela.
- Właściwie czym pani się teraz zajmuje? Jakieś badania, analizy?- zagadnęłam uprzejmie.

[Galliusz]

- Dla mnie też, ale z cukrem – odezwał się Remi, po tym jak ty „zamówiłaś” herbatę.
- W takim razie ja też skuszę się na herbatę – zaśmiała się Annie.
Woda wkrótce się ugotowała, a przed wami spoczęły trzy filiżanki gorącej herbatki. Annie od razu podniosła swoją i upiła łyk, słuchając twojego pytania. Odłożyła naczynie.
- Moja specjalizacja to stare teksty, Gwen. Szukam ich, zabezpieczam przed zniszczeniem, a potem staram się odczytać tekst i go przetłumaczyć na współczesny język. Szczerze mówiąc zdarza mi się eksperymentować, gdy trafię podczas badań na jakiś „przepis”. Dzięki temu mogłam się dowiedzieć z czym do mnie przyszłaś i jak próbować temu zaradzić. Niestety jak widać zdarza się, że w tekście uważanym za kompletnym, może brakować jakiegoś ważnego akapitu. Westchnęła. Szczerze mówiąc bardziej bawię się analizą słów niż chemią, radiowęglem, czy komputerem. A teraz obecnie siedzę w tym muzeum i badam co mi wpadnie w ręce, ale staram się o fundusze na wykopaliska w dalekich krajach – opowiedziała ci pani doktor. Znowu siorbnęła herbaty i zjadła ciasteczko. – A co z wami? Jakie macie plany na tą chwilę? – odparła pytaniem.

[Gwen Brown]

Nie ma to jak dobra herbata do ciastek. Popijając gorący napój, przysłuchiwałam się słowom Annie. Nie specjalnie znałam się na pracy naukowej, ale odniosłam wrażenie, że nasza rozmówczyni przez większość czasu jakby się nudzi. Niemniej to co robi i tak brzmiało dość interesująco.
- W takim razie życzę, aby te wykopaliska doszły kiedyś do skutku- odparłam uprzejmie.
- My? Chyba nic aż tak zajmującego. Oboje jesteśmy trenerami, więc najszybciej jakieś treningi z naszymi podopiecznymi, ja może skuszę się na występ w Lidze. Mama śmieje się że chciałaby utrzeć nosa ciotce. Moja kuzynka dotarła do 3 miejsca w Lidze Johto, a z kolei mama ma marzenie bym dotarła co najmniej do drugiego, a najlepiej wygrała- zachichotałam.
- Właściwie nasza podróż jest dość luźna. Wędrujemy sobie własnym tempem, nie gonimy jakoś przesadnie, nie zawsze trzymamy się utartych tras. Takie trochę wędrowanie na przypale, ale to jest całkiem w porządku. Czasami całkiem sporo się dzieje, jak widać chociażby po dzisiejszych wydarzeniach.

[Galliusz]

Bez wątpienia herbatka i ciastka były dobre. Miło było sobie tak posiedzieć w spokoju i pogaworzyć z kimś.
- Dziękuję Gwen – odparła Annie na twoje życzenia.
Tymczasem wysłuchała twojej opowieści, co jakiś czas potakując.
- Brzmi wspaniale. W młodości sama próbowałam trenować pokemony, ale nie miałam do tego ręki. Okazało się, że bardziej jestem delikatna dla starego pergaminu niż dla żywych stworzeń. Jednak przy tamtej okazji odwiedziłam kilka starych miejsc, które utwierdziły mnie w przekonaniu, że chcę zajmować się historią. I tak poszłam na studia – zachichotała się, wspominając swoją przeszłość. – Może gdybym przeżywała takie przygody jak wy, nie siedziałabym dziś w tym gabinecie, a chadzała po szerokim świecie – dodała żartobliwie. – Cóż, ja również życzę wam powodzenia w tym, cokolwiek sobie zaplanujecie – rzekła na koniec.
Tymczasem zadzwoniła komórka Annie. Pani doktor odebrała, zamieniła kilka szybkich słów i rozłączyła się.
- Ktoś zauważył bajzel w magazynie – westchnęła. – Niestety muszę iść do szefa i opowiedzieć mu jakąś wiarygodną historyjkę. Oznacza to, że czas się pożegnać. Dzwońcie jak będzie się coś działo i wpadnijcie, jeśli będziecie mieli okazję – rzekła, podnosząc się zza biurka.

[Gwen Brown]

Podziękowałam uprzejmie za życzenia dotyczące naszych planów. W sumie trudno zgadnąć co my z Remim jeszcze nawywijamy, ale profilaktycznie przyda się każde "powodzenia". Tak na wszelki wypadek.
Tymczasem czas mijał, ciacha się wcinały, a herbatka dopijała. Ogólną sielankę przerwał telefon, po którym dowiedzieliśmy się, że ktoś zauważył bajzel w magazynie. Kurde, przypał. Zapytałam jeszcze, czy aby na pewno nie narobiłam jej kłopotów w robocie i czy aby na pewno jednak nie zostać i w czymś pomóc. Skoro jednak doktor Annie miała już jakiś plan, nie zamierzałam wcinać się między wódkę a zakąskę, jak to mawiają starzy górale. Pożegnaliśmy się więc grzecznie i ruszyliśmy ku wyjściu z muzeum.
- Mimo wszystko trochę mi głupio. Mam nadzieję, że nie będzie miała kłopotów z mojego powodu- odezwałam się do Remiego, kiedy już byliśmy na zewnątrz.
No, teraz zasadniczo to byliśmy wolni. W sensie nie bardzo wisiały nad nami jakieś terminy czy wydarzenia, można było wrócić do szwendactwa "w trasie". Ale to potem. Bo teraz...
- Hm... Co ty na to, by znaleźć sobie jakiś zaciszny kącik i sprawdzić tę paczkę, która znalazłeś? Przyznam, że aż mnie skręca by się do niej dobrać- zaproponowałam.

[Galliusz]

Wyszliście zatem z gabinetu Annie. Pani doktor odesłała was do windy, a sama poszła do dyrektora. Zjechaliście na parter i udaliście do wyjścia, odprowadzani wzrokiem przez znajomy duet kasjera i strażnika. Kasjerowi chyba dalej było głupio. W każdym razie byliście po chwili na schodach, gdzie zagadnęłaś do chłopaka.
- Też mam nadzieję, że sobie poradzi. Ale to zdolna babka – odparł Remi.
Oczywiście był równie chętny zobaczyć zawartość paczki co ty.
– Wokoł muzeum jest taki jakby park, powinny być tam jeszcze jakieś ławeczki. Na pewno znajdziemy sobie jakiś kącik – oznajmił i cóż, pociągnął cię za rączkę.
- Jak miło, że moja Gwen pozostała moją kochaną Gwen. Przez moment się bałem, że ci te łuski tak zostaną. A w jakim szoku byłem, gdy nagle zamiast ciebie, w magazynie stanął wielki smok. Też się tak czujesz, gdy mnie zmienia w kota? – mówił, gdy szliście do parku. –Hej Gwen a, jakby cię znowu zeskoczyło, to dasz mi na sobie polatać? – rzucił jeszcze żarcikiem, uśmiechając się pod nosem.
Szliście alejką biegnącą wokół muzeum, aż zobaczyliście ławeczkę osłoniętą tujami przed wzrokiem przechodniów. Remi wskazał głową na ten zakątek. Siadacie?

[Gwen Brown]

Po wyjściu z muzeum Remi wspomniał o parku wokół muzeum. Dobry wybór. Tuptając w poszukiwaniu jakiejś samotnej ławeczki, mogliśmy trochę pogadać o tym co się wydarzyło tak we własnym gronie. Musze przyznać, że przemyślenia Remiego o całej tej gadziej sprawie były dość pocieszne.
- To mówisz, że chciałbyś mnie przelecieć, tak?- rzuciłam żartobliwym tonem, kiedy Remi wspominał tym, że chętnie by na mnie polatał gdyby mnie kiedyś znowu zesmoczyło.
- A tak na poważnie to nie mam nic przeciwko. Jak tylko ogarnę jak nie zaplątać się we własne łapy, jak działają skrzydła i co zrobić by nie popełnić katastrofy w ruchu powietrznym to nie ma sprawy. A wracając do twojego pierwszego pytania to chyba bardziej na początku. Po jakimś czasie chyba przywykłam, że czasem robisz się jeszcze bardziej puchaty i przytulaśny. Ale fakt, odczucia są dość osobliwe, ale bardziej w tę pozytywną stronę. Teraz przynajmniej mam pogląd jak ty się czujesz kiedy się przemieniasz.
Tymczasem natrafiliśmy na samotną ławkę pośród tuj. W pobliżu nikogo, więc można było tam przycupnąć, bez stresu że będzie na nas patrzeć każdy przechodzeń. Skinęłam Remiemu na znak zgody i delikatnie pociągnęłam go w tamtą stronę.
- Przytulnie tutaj. No, to zerknijmy co my tutaj mamy...- stwierdziłam, po chwili wyjmując paczkę z zamiarem jej otwarcia.

[Galliusz]

Remi głośno się roześmiał z twojej odpowiedzi na jego żarcik.
- Ano chciałbym, skarbie – dodał przez śmiech. – Zrobimy ci tresowanie smoka w wolnym czasie.
Spoważniał, gdy mówiłaś o swoich odczuciach wobec jego przemian w kota.
- Myślę, że mi trudniej będzie się przyzwyczaić, że moja dziewczyna zmienia się w smoka wielkości autobusu niż mojej dziewczynie do mnie zmieniającego się w podręcznego futrzaka – zachichotał. – W sumie, nie spodziewałem się, że kiedyś połączy nas nie tylko miłość, ale i posiadane przypadłości. Tak jakby jedziemy teraz na tym samym wózku, Gwen – stwierdził.
Tymczasem siedliście sobie na upatrzonej, ustronnej ławeczce, gdzie zabrałaś się za rozdzieranie papieru chroniącego paczkę. Remi z ciekawością zerkał ci przez ramię. Pod papierem kryło się kartonowe pudełko, które stukotało, gdy nim potrząsnąć. W końcu otworzyłaś karton i… wysypało ci się na kolana aż 14 pokeballi!
- O wow Gwen! Ktoś cię musi kochać! Czy ja o czymś nie wiem? – rzucił żartobliwie Remi, jak to on.

[Gwen Brown]

Uśmiechnęłam się do niego zawadiacko.
- No nie? Jak to się w życiu pociesznie układa.
Tymczasem dobrałam się do paczki. Rozerwałam papier, a potem wyjęłam kryjący się pod nim karton. Ostrożnie nim potrząsnęłam. Coś zagrzechotało. Znaczy się przedmiotów mogło być kilka. No nic, nie dowiem się póki nie otworzę, a tam... posypały się pokeballe. Przeszło dziesięć! Nie wiem kto sprezentował mi coś takiego, ale zdecydowanie się nie spodziewałam. Jeśli to miała być niespodzianka- zdecydowanie się udało.
- Sama jestem ciekawa. Hm... może to od rodziców? Albo rodzinka popełniła zbiorową zrzutkę- choć nie wiem na jaką okoliczność, nie mam dziś urodzin. No bo kto jeszcze? raczej wątpię by nagle przypomniał sobie o mnie ktoś, kogo wcześniej spotkaliśmy w czasie podróży.- zaczęłam zastanawiać się na głos.
Choroba, tyle nowych podopiecznych... Jak tak dalej pójdzie trzeba będzie zacząć podbijać jakieś tereny, by ta gromadka mogła sobie w spokoju funkcjonować. Ale to nie jest zajęcie na dziś. Na plany kolonizacyjne jeszcze przyjdzie czas.
- No, kto by tego nie wysłał, to teraz trzeba będzie się ładnie przywitać i zobaczyć co my tu właściwie mamy.
Nauczona dawnym doświadczeniem z czworaczkami Eevee i tym jak wiele chaosu narobił sam Tipperath, tym razem postanowiłam wypuszczać stworki pojedynczo. Przywitać, przeskanować, utulić, nadąć imię, utulić i następny. Może wyglądało to głupio i bardziej tak maszynowo, ale tylko w ten sposób uniknę problemów z tymi stworkami, które lubią sobie popsocić. Poza tym łatwiej ogarnąć na raz jednego pokemona niż cała czternastkę. No nic, może być zabawnie.

[Galliusz]

Trudno powiedzieć od kogo mogłaby to być paczka. W końcu tak papier, jak i karton nosił tylko imię i nazwisko adresata, czyli ciebie. O nadawcy uparcie milczały. Jak sama stwierdziłaś, możliwości jest wiele.
- Nie wiem, Gwen. I na mnie nie patrz. Ja nie mam o tym zielonego pojęcia – odparł Remi na tyle poważnie, że trzeba mu było uwierzyć. – Nie uważasz, że za dużo robi ci się tych przyjaciół? Jak tak dalej pójdziesz, będziesz mogła założyć nie minizoo, a super mega wielkie zoo z każdym możliwym pokemonem w kilku egzemplarzach – dodał żarcikiem. – No to do dzieła – rzekł, gdy stwierdziłaś, że czas przywitać się z nowymi pokemonami.
Zgodnie z planem, wzięłaś jeden z pokeballi i wypuściłaś jego mieszkańca. Wyłoniła się z niego samiczka Eevee, tylko o zupełnie czarnym futrze, która natychmiast, z uch achanym pyszczkiem wskoczyła ci na kolana, domagając się pieszczot.
- To ci dopiero wyjątkowy lisek, kochanie – rzekł Remi, głaszcząc lisiczkę. – Co tam masz jeszcze?
Tak więc wypuszczałaś kolejne pokemony: Miałaś tam Jigglypuffa, który zaczął drepciać dookoła, jakby gotowy do dalekiej podróży. Volcaronę, który patrzył na wszystko tak morderczym wzrokiem, że dla bezpieczeństwa lepiej go było wycofać z powrotem do kuli. Następnie pojawiła się Maractus, która nie zwracała uwagi na ciebie, tylko oglądała z fascynacją najbliższy krzaczek. Z kolei Unown o kształci ? był bardzo tobą zainteresowany, jakby miał jakieś naukowe zacięcie. Z kolei alolański Diglett patrzyła na ciebie gotowa do zrobienia cokolwiek rozkażesz. Wyjątkowo wyglądająca Chinchou wydawała się urocza i filigranowa, ale dla psoty poraziła cię leciutkim prądem. Smoochum przywitała cię poważnym spojrzeniem. Potem była Alomomola, która zdawała się obrażona tym, że wypuściłaś ją poza wodą, ale i tak starałą się wyglądać godnie. Następnie błysło, bowiem pojawiły się shiny Solosis, który jednak wydawał się nieśmiałym stworzonkiem. Kolejny pokemon, Poliwag, również okazał się nieśmiały. Jeszcze poznałaś sympatyczną, różową Venonant. Jeszcze wyjątkowo żwawy, żółty Oricorio. Na koniec pojawiła się blada Mimikyu, chyba albinos, która trzymała przy sobie jakiś kamyk, niczym przenajświętszy skarb.
- Cóż za barwna gromadka – rzekł po całej prezentacji Remi.

[Gwen Brown]

Post z cyklu- Gwenia zrobi z siebie typową blondynkę, bo raz na jakiś czas jest to wskazane, bo tak xD

Po kolei wypuszczałam pokemony z paczki. Remi miał rację- gromadka okazała wyjątkowo barwna, zarówno pod względem gatunkowym jak i pod względem charakterków. Były tu typy które zerkały na nas spode łba, były typowe pieszczoszki, ale były też stworzonka jakby neutralne.
- Żebyś wiedział, rozrzut po całości- zachichotałam, kiedy ostatni stworek ponownie wylądował w ballu.
Każdy był inny, ale każdy był na swój sposób kochany. Ostatecznie przesypałam kule do swojej torby. Heh, to ci dopiero zagadka tej dekady- jak ja to wszystko tam mieszczę? Tu chyba działa prawo rządzące wszystkimi damskimi torebkami świata- są po prostu bezdenne i żyją swoim życiem. Po dłuższym zastanowieniu, stwierdziłam, że troszkę sobie w niej "pokopię".
- Bo widzisz, kotuś, z babskimi tobołkami to jest tak, że tam jest wszystko- i to co trzeba i to co nie trzeba, to co się wkładało, a nawet to, co to nikt nie pamięta, by było tam wkładane. Po prostu tam jest. Raz na jakiś czas trzeba zrobić przegląd, bo może akurat objawiło się coś, o czym istnieniu nie miałam pojęcia- odezwałam się z głową, praktycznie w środku torby.
Bo jak już grzebać, to po całości, tak by prawie tam wleźć do środka. Raczej nie oczekiwałam bym znalazła coś nowego, ale pogrzebać nie zaszkodzi. Skoro trafiła się ta dziwne przesyłka, może akurat coś się zmaterializuje? Ostatecznie nic nie znajdę i wyjdę na lekko trzepniętą. Chociaż kiedyś, kiedyś wygrzebałam takim sposobem czworaczki Eevee, kiedy byliśmy bodajże w Celadon City, więc to moje grzebanie takie całkiem bez sensu nie jest. Czasami miałam wrażenie, że tam wytworzył się jakiś miniaturowy wymiar, który rządził się zupełnie innymi prawami. Ale może to tylko wrażenie?

[Galliusz]

Zanurkowałaś zatem do swojej torby, a Remi przyglądał ci się z rozbawieniem, gdy przegrzebywałaś niemożliwie obszerną zawartość, którą jakimś cudem nosiłaś na ramieniu. Przy okazji opowiadałaś o tym jakim to nadprzyrodzonym zjawiskiem są damskie torebki.
- Cóż mogę rzec – rozłożył ręce. – Tylko nie wpadnij do środka, bo przez tydzień cię tam nie znajdę – zażartował sobie twój chłopak.
Niby nie oczekiwałaś znaleźć niczego nowego wśród ton pokeballi, medykamentów, żarcia i innych pierdów, a mimo to, gdzieś na dnie, którego o dziwo sięgnęłaś, wymacałaś duże owalne, obiekty wydzielające ciepło. No cóż to mogłoby być? Remi zamrugał na twoją minę.
- Nie mów mi, że znowu wymacałaś coś, o czym będziesz się zarzekać, że nigdy tego wcześniej na oczy nie widziałaś? – zapytał.

[Gwen Brown]

Z braku lepszych rzeczy do roboty po prostu dałam nura w torbę. Dosłownie. Jakim cudem wlazłam tam prawie do połowy? Nie wiem. Tu MUSIAŁY działać jakieś czary, no nie ma opcji by nie! Tak czy siak, kopałam sobie zawzięcie aż naraz...
- Skąd wiedziałeś?- odparłam na chwilę "wyłaniając się" ze swego tobołka. Ton i spojrzenie miałam jak najbardziej poważne, nie jakieś śmichy-chichy.
Jasna choroba, kopałam sobie dla śmiechu, a wyszło, że się autentycznie do czegoś dokopałam. Ciepławe, twarde, owalne. No jaja. Jak nic jaja. Nie wiedziałam jeszcze ile, ale na pewno więcej niż jedno. Opanowawszy się po pierwszym szoku, dałam kolejnego nura do wnętrza torby, tym razem z zamiarem wydobycia tych jajuszek na światło dzienne. Ciekawe jakie cuda zniosła ta moja torba jajorodna...

[Galliusz]

Kiedy wyłoniłaś się z torby, by opowiedzieć o znalezisku, Remi zrobił tą ponurą minę kogoś, kto niechcący coś wykrakał i się ziściło. Uwierzył ci od razu. Cóż znał cię dobrze.
- Gwen, ja nie wiem jak ty to robisz – mruknął. – Masz torbę bez dna, do której potrafisz zanurkować jak do szafy i jeszcze potrafisz stamtąd wyciągać rzeczy, choć nie wiesz skąd się tam wzięły – mówił z zadumą. – No to co tam teraz masz? – zapytał, wracając do swojego typowej pogodności.
Zanurkowałaś ponownie do torby i zaczęłaś wyciągać jajca. Jedno, drugie, trzecie, czwarte i… po chwili grzebania piąte. Każde inne, ale wszystko bez wątpienia miały żywych lokatorów, bo były ciepłe w dotyku oraz co jakiś czas zdarzyło im się zadrżeć. A napociłaś się, żeby wydobyć je z tego pierdzielnika jaki masz tej przepastnej torbie, że hej. Remi przyglądał się jajcom.
- Ty masz tam całe Day Care w tej torbie, kochanie? Czy może połączenie z innym wymiarem obradzającym w jajce? – uśmiechnął się. - Sprawdź o co tym razem wzbogaci się twoje zoo - zaproponował jeszcze.

[Gwen Brown]

No to nurkowania ciąg dalszy! Ponieważ miałam w tej torbie srogi rozpierdzielnik, wolałam wbić się do środka z jakimś rozpędem, by znowu aż tyle nie kopać. Zaprawdę, trzeba będzie tam zrobić jakiś ładon. Nie miałam jeszcze pojęcia jak, bo torba żyła swoim życiem, ale kiedyś spróbuję coś poczynić. Tymczasem dokopałam się do jaj i powoli wydobyłam je na powierzchnię. Jedno, drugie... W sumie pięć.
- Nie wiem, kotuś. Momentami zastanawiam się czy kiedyś coś nie wylezie ze środka i nas nie zeżre gdy będziemy spali. Z dwojga złego wolę znajdować w środku jajka i jakieś przedmioty- zachichotałam w odpowiedzi.
No nic, trzeba było przyjrzeć się tym jajuszkom... albo przyspieszyć akcję i pójść je wykluć w Centrum. Wtedy będę wiedziała na pewno co się w nich kryło. Niby moja wiedza o pokemonach była spora, ale jednak przy jajkach zdarzało mi się przegapić jakiś szczegół na skorupce i machnąć się w szacowaniu gatunku. A zatem można by się przejść do Centrum... co w zasadzie nie było takie głupie. Na ballach zaoszczędzę, maluchy załapią się na "przegląd" medyczny, same plusy.
- Remiś, co ty na to, by przejść się jeszcze na szybkości do Centrum i wykluć te jajka?