Pokemon Crystal

[Galliusz]

W poprzednich odcinkach
-----------------------------------------------------------------------------------------------

Postanowiłaś od razu odebrać swoją nagrodę i wykorzystać dysk, dlatego podleciałaś do ołtarza i dotknęłaś. Tak jak uprzednio, na przedmiocie zalśniły symbole, a do twojego umysłu zaczęły płynąć informacje odnośnie… wykorzystywania walorów kobiecego ciała i czarowania swym wdziękiem osobników płci przeciwnej? Tak, poznajesz ruch Attract. Po chwili dysk zmatowiał, a obok ciebie lewitowała bardzo zafascynowana Viol.
- Ojeku! A co to właśnie zrobiłaś? To było ładne? I co? Nie zabierasz ze sobą dysku? – pytała się ciebie wypluwając słowa z szybkością karabinu.
Cóż, teoretycznie wykorzystany dysk ci nie był potrzebny, więc mogłabyś zostawić jej go jako element dekoracji. Jednak jeśli myślałaś, że pozbędziesz się od razu Frillish… cóż, czekał cię zawód. Na twoje słowa, Viol zaczęła lecieć za sobą.
- Tak sobie pomyślałam, że poznam twoich znajomych. I przy okazji zobaczę drogę, którą się tutaj Ariano dostałaś. Nie masz nic przeciwko prawda?
Odniosłaś wrażenie, że czego byś nie powiedziała, nowa znajoma chwilowo cię nie opuści. Tak więc wleciałyście do tunelu we dwójkę. Tam przeszłaś z racji wielkości korytarza w chód, a bardziej elastyczna Frillish dalej sobie lewitowałaś. Raczej nie powinnaś mieć problemów z powrotem na powierzchnię. Jakoś nic się tutaj nie zmieniło od twojego ostatniego przejścia tędy.

[Gwen Brown]

Jak postanowiłam, tak też zrobiłam. Dysk błysnął, mój mózg zalała fala myśli i... dowiedziałam się jak kokietować płeć przeciwną. W sumie, niby nic, ale użyteczne, jak tak się zastanowić. Tymczasem Viol zwróciła uwagę, że nie zabieram dysku.
- Wiesz, tak właściwie zależało mi na jego właściwościach. Poza tym myślę, że ładnie tutaj wygląda, niech zostanie- odparłam, podrywając się do lotu.
No i zostawiłam swoją torbę u Norfiego, a dysk był zbyt cenny, aby nieść go całą drogę
Okazało się, że Viol nie odpuści i postanowiła lecieć ze mną. Hm, ostatecznie, co mi to przeszkadza?
- W porządku, może nawet tak będzie lepiej? W takim razie podążaj za mną- stwierdziłam.
Teraz wystarczyło tylko wrócić tu tą samą drogą, którą się dostałam. Nie powinno to być specjalnie skomplikowane. A w razie jakby się napatoczył ktoś średnio przyjemny po drodze miałam jeszcze Viol na podorędziu.

[Galliusz]

Cóż, Viol typowo dla siebie ucieszyła się serdecznie, gdy dowiedziała się, że zostawisz jej element dekoracyjny na miejscu. Jeszcze bardziej się ucieszyła, kiedy powiedziałaś, że nie masz nic przeciwko jej towarzystwu. W każdym razie szłyście dalej do wyjścia, a Frillish rozglądała się ciekawie dookoła.
- Jej, ale ten Steelix namieszał tutaj. Pewnie nie tylko ten tunel mi zrobił – stwierdziła.
Na szczęście żadnego wielkiego, wściekłego węża nie spotkałyście na swojej drodze i wkrótce dotarłyście do pionowego tunelu i cóż… nie mogłaś od razu zacząć lecieć, bo było za wąsko, więc musiałaś się trochę wspinać. W przeciwieństwie do Viol, która lewitowała dzięki swojej duchowej części natury. Wkrótce jednak mogłaś machnąć skrzydłami i razem znalazłyście się na powierzchni. Viol rozejrzała się dookoła.
- Och, dawno już nie opuszczałam swoich czterech ścian. Tak tutaj dużo wolnej przestrzeni i w ogóle – gadała sobie, a potem zamyśliła się. – To gdzie są twoi znajomi? – zapytała w końcu.
Ano w pobliżu nie było ani Fifiego, ani Norfiego. Pewnie starszy brat dalej trenował Fletchlinga i w trakcie oddalili się od wylotu dziury. Czekasz na nich, czy lecisz ich szukać?

[Gwen Brown]

Powoli, z mniejszymi lub większymi trudnościami, ale w końcu wydostałyśmy się na powierzchnię. Na szczęście wspomniane trudności nie wynikały ze spotkania z jakimś rozeźlonym, stalowym olbrzymem, tylko ciasnoty przejścia, uniemożliwiającego mi swobodne rozłożenie skrzydeł. Tymczasem wędrówka po tunelach była za nami, ale... nigdzie nie widać było pierzastych. HM, przecież to na pewno to miejsce, poznaję tę kotlinkę.
- Chyba będziemy musiały na nich zaczekać. Kiedy ich ostatni raz widziałam, stwierdzili, że troszkę potrenują kiedy mnie nie będzie. Musieli się trochę oddalić- odparłam.
Trudno powiedzieć gdzie mogło ich ponieść. Ale skoro zostawili mnie tutaj, abym przeszukała tunel, to najpewniej wrócą tu po mnie. Tak nakazywałaby logika. Znalazłam więc sobie jakiś wygodny kącik do przycupnięcia i po prostu na nich czekałam. W międzyczasie nadstawiałam uszu, może uda mi się uch wcześniej usłyszeć. A jeśli nie ich, to ewentualne niebezpieczeństwo. Bo nigdy nic nie wiadomo.

[Galliusz]

- No to poczekamy – zaśmiała się Viol, po czym zaczęła fruwać po okolicy i przyglądać się… właściwie wszystkiemu.
Patrzyła na drzewa, na krzaki, na trawę, na głazy, zaglądała pod mniejsze kamienia. Wyglądało to bardzo zabawnie, aż zaczęło ci się chcieć śmiać z Frillish. Ty zaś znalazłaś między skałami mięciutką „matę” z trawy i mchu, gdzie sobie usiadłaś. Czas leciał, a humor zaczął cię opuszczać. To nie było bezpieczne miejsce. W oddali na niebie widziałaś sylwetki, które mogły należeć do dużych pokemonów, a i pewnie nie mniejsze nieloty żyły gdzieś w pobliżu. Zdążyłaś się nawet zacząć martwić o twoich ptasich znajomych oraz siebie i Viol. Nagle śmignął nad tobą jakiś cień, ale gdy spojrzałaś w górę, zobaczyłaś pomarańczowe pióra jastrzębia, a obok niego znacznie mniejszą ptaszynkę. Wrócili, a po chwili wylądowali. Znaczy się, Norfi wylądował, bo Fifi runął ledwo żywy na mchową matę obok ciebie. Mało nie wpadł na twoją osobę.
- Wybacz, że musiałaś czekać Ariano, ale musiałem uzmysłowić bratu, że jeśli dalej będzie się lenił to długo nie pożyje. Myślę, że zrozumiał lekcję – odezwał się Norfi i spojrzał na brata, który uniósł skrzydło na znak, że faktycznie rozumie. – W każdym razie co znalazłaś na dnie tej dziury? I kim jest ta… Frillish? – zapytał zdziwiony.
- Hejka, nazywam się Viol – odparła radośnie twoja towarzyszka, patrząc promiennymi oczami na oba ptaki.

[Gwen Brown]

Czekałyśmy... I czekały... I czekały... Viol z ciekawością przyglądała się każdej jednej rzeczy na powierzchni, co wyglądało dość pociesznie. Ja zaś przysiadłam sobie w jakimś kątku, przy skałach. Miałam chęć znowu poćwiczyć ze Steel Wing, ale nie chciałam ryzykować. Tutaj chwila nieuwagi wystarczyła, aby coś wielkiego i nieprzyjemnego mogło mnie zeżreć. Tak więc musiałam wyglądać powrotu Norfiego i Fifiego. Ten drugi ledwie żył, więc musieli trenować na prawdę ostro. Na razie nie chciałam go zaczepiać, niech ptaszyna sobie odetchnie. Tymczasem Norfi zaczął zadawać pytania, więc pospieszyłam z wyjaśnieniami.
- Na dole spotkałam właśnie ją. Ale po kolei. Z tego co udało mi isę dowiedzieć, tunel zrobił jakiś wściekły Steelix, który był i przetoczył się gdzieś w siną dal. Na dole było pusto, właściwie tylko Viol była tam jedyną żywą duszą.
Potem opisałam jeszcze jej dotychczasowy dom, to jest jaskinię z wodospadami i jeziorem oraz tymi wszystkimi roślinkami.
- Tak więc wygląda na to, że tunel jest całkiem bezpieczny, a ty zyskałeś nową sąsiadkę- stwierdziłam na koniec do Norfiego

[Galliusz]

Norfi wysłuchał z poważną miną twych wyjaśnień, a gdy skończyłaś, kiwną w uznaniu głową.
- Dobrze się spisałaś Ariano. Dziękuję, że zaspokoiłaś moją ciekawość. Teraz będę mógł nauczyć cię czegoś – rzekł do ciebie, po czym spojrzał na Viol. – Więc mieszkasz tam na dole Frillish?
- O tak! – Viol zaklaskała w ekscytacji płetwami. – I kurka fajnie, że mam teraz drugie wyjście na bardziej zamieszkałą część gór. Wychodząc swoim zwyczajowym wyjściem mogłam pogadać co najwyżej z wiatrem, albo skałami, a one nie są zbyt rozmowne, nie?
- No nie są – zgodził się sokół.
- Dobra, to ja teraz wracam do siebie, trochę się oporządzić, a potem sobie pozwiedzam okolicę – powiedziała Frillish, ruszając do dziury.
- Tylko cię tak ostrzegam, ale okolica nie specjalnie sprzyja zdrowiu małym pokemonom – mruknął za nią Norfi.
- Aj tam, poradzę sobie – Viol machnęła płetwą. – To cześć wam i dzięki Ariano za odwiedziny – po czym zniknęła w dziurze.
- To był… specyficzny pokemon – wysapał leżący obok ciebie Fifi.
Norfi wyglądał na zbitego z pantałyku spotkaniem z Viol.  

[Gwen Brown]

Norfi wydawał się zadowolony z wyników mojego małego śledztwa. Kiedy zaczął rozmawiać z Viol, odeszłam kawałek i przycupnęłam obok Fifiego. Rudzik wyglądał ociupinkę lepiej, ale w dalszym ciągu ledwie dychał.
- Taak, Viol jest bardzo specyficzna. Widocznie samotność jej nie służy- stwierdziłam, kiedy Frillish zniknęła w tunelu.
No, ale teraz jak sama zauważyła, będzie mieć nieco więcej towarzystwa. O ile wcześniej jej nic nie zeżre. Chociaż, może nie...
- To, co teraz?- zapytałam nieśmiało.

[Galliusz]

Po twoim pytaniu, Norfi na chwilę się zamyślił, spoglądając to na ciebie, to na swojego brata. W końcu odezwał się.
- Dasz radę lecieć, Fifi? - zapytał się brata.
- Oh, pozwól mi jeszcze chwilę odpocząć Norfi, wtedy polecę, chyba - odpowiedział Fletchling, ciągle leżąc na mchu.
Sokół kiwnął głową.
- Masz chwilę. Potem polecimy do mojej jaskini – mówił dalej, tym razem zwracając się bardziej do ciebie. – Odstawimy tam mojego niezbyt nadającego się już dziś do czegokolwiek brata, bym nie musiał się obawiać o to, że coś nim zakąsi, gdy nie będę patrzył. Wtedy spokojnie zajmiemy się przez resztę dnia twoim atakiem, Ariano, o ile nie boisz się, że będziesz po moim treningu wyglądała jak mój braciszek – dodał, uśmiechając się specyficznie.
Cóż, wyglądało na to, że niedługo poznasz nową zdolność.

[Gwen Brown]

Norfi przedstawił nam plan działania. Fakt, nie trzeba było specjalnej obserwacji, aby zauważyć, że jego brat chwilowo średnio nadaje się do czegokolwiek. Niewykluczone, że niebawem i ja będę wyglądać tak samo. Kiedy Norfi zapytał mnie czy nie przeraża mnie taka ewentualność, zaprzeczyłam ruchem głowy.
- Już dawno się nauczyłam, że porcja wysiłku nigdy nie jest zła. Nawet jeśli miałabym potem nie mieć siły na zrobienie czegokolwiek.- odparłam.
Cóż, przysiadłam więc na razie w pobliżu Fifiego i czekam na rozwój wypadków. Nie mogłam się wprost doczekać, kiedy zaczniemy i co właściwie przygotował dla mnie Norfi.

[Galliusz]

Tak więc sterczeliście jeszcze przez jakiś obok tej dziury. Trwało to na tyle długo, że Viol zdążyła wrócić, ale nawet nie zatrzymała się obok was, tylko pomachała i poleciała w siną dal badać nową dla niej okolicę. W końcu Fifi wstał i kiwnął łebkiem, że możecie ruszać. Tak więc polecieliście, ale wolniej niż w tą stronę. Podczas lotu Norfi cały czas frunął koło brata i pilnował go, by przypadkiem nie opadł z sił, no i nie poleciał w dół. Cóż, jakkolwiek surowym nauczycielem by nie był, braterskiej miłości nie dało mu się odmówić. Było wczesne popołudnie, gdy bez przygód dotarliście do siedziby Talonflame’a. Fifi od razu poszedł się uwalić. Ty tymczasem stałaś w raz z Norfim przy wejściu do jego jaskini.
- Tutaj nikt nie odważy się wejść bez mojego polecenia, więc Fifi może odpoczywać w spokoju. Teraz zgodnie z obietnicą mogę cię zacząć uczyć. Pytanie tylko, czego mam cię uczyć? Opowiedz mi co już potrafisz i co byś chciała jeszcze umieć. – zwrócił się do ciebie sokół.

[Gwen Brown]

no więc trzeba było czekać. Trochę to zeszło, ale nie przeszkadzało mi to. W sam raz, abym i ja odzyskała nieco sił po potyczce z Viol. Potem polecieliśmy do jaskini Norfiego, gdzie też jego brat mógł w spokoju sobie "zwiędnąć" w jakimś kątku. Tymczasem Norfi postanowił przeprowadzić ze mną leciutki wywiad odnośnie moich umiejętności. Wymieniłam mu więc wszystkie ataki jakie znam.
- Dodatkowo całkiem nieźle się wspinam i trenuję też w wolnych chwilach bezszelestny lot. Aczkolwiek tej drugiej umiejętności nie opanowałam jeszcze do końca, chociaż myślę, że uda mi się to samodzielnie dopracować. Co mogłabym umieć... Hm, jakichś ataków mogłabym się nauczyć zawsze. Pomyślałam o czymś innym. Tu w górach jest całą masa różnych przeszkód, pogoda jest zmienna i wieją silne wiatry. Może więc pomógłbyś mi poprawić moją szybkość i zwrotność?
Pamiętam swoje poprzednie starcia. Odniosłam wrażenie, że jestem zdecydowanie trochę za wolna, albo nie jestem w stanie odpowiednio się nagimnastykować aby zrobić jakiś efektywny unik czy inny manewr. Gdybym opanowała kilka jakichś interesujących sztuczek każde kolejne potyczki przychodziłyby mi nieco łatwiej.

[Galliusz]

Norfi wysłuchał cię, pomyślał i w końcu kiwnął dziobem.
- Dobrze – rzekł całkiem zadowolony z twojej odpowiedzi. – Widzę, że masz zadatki na prawdziwą wojowniczkę skoro uważasz, że rozwijanie własnego ciała jest równie istotne co poznawanie nowych ataków. Nie jeden pokemon zapędził się w naukę potężnych technik, ale potem w trakcie walki okazywał się za słaby, by poprawnie ich użyć. Jeśli chodzi o poprawianie szybkości i zwrotności znam idealne miejsce, z którego sam wielokrotnie korzystałem, więc to sprawdzona rzecz. Tylko uprzedzam, że jak tam polecimy, wrócimy dopiero na wieczór. Jeśli chcesz coś jeszcze zjeść, albo inaczej się przygotować na trening, zrób to teraz, bo potem nie będziesz już miała na to czasu – ostrzegł cię jeszcze sokół i mówił absolutnie poważnie.

[Gwen Brown]

Norfi wydawał się zadowolony z mojego wyboru. Ostrzegł mnie jednak, że jak już polecimy, to wrócimy dopiero na wieczór i jeśli mam coś do zrobienia, mam to zrobić teraz.
- W takim razie jeszcze szybko coś przekąszę- odparłam.
Nie chciałam opaść z sił w trakcie treningu. Dlatego wygrzebałam ze swego zapasu jedną jagodę Tamato i od razu ją zjadłam. Potem łyczek wody i w zasadzie byłam gotowa.
- Dobrze, możemy lecieć- powiedziałam, kiedy znalazłam się przy wyjściu z jaskini.
Teraz pozostaje tylko robić to co powie sokół. I mieć nadzieję, że na koniec nie padnę ze zmęczenia tak jak Fifi...

[Galliusz]

Norfi nikt nie powiedział, tylko czekał cierpliwie, gdy na prędce pochłonęłaś jagodę, którą popiłaś wodą. Gdy byłaś gotowa, Talonflame rzucił tylko:
- Leź za mną
I wystartował, a ty za nim. Polecieliście w inną część gór niż rano, Ze względu na obecność Norfiego nie musiałaś się martwić atakami, ale trochę machnąć skrzydełkami musiałaś. Sokół leciał swoją „spacerową” prędkością, ale to nie równało się twojej nieśpiesznej prędkości oczywiście. Niemniej wkrótce dolecieliście do wyjątkowo poszarpanego wzniesienia, pełnego ostrych skałek, jaskiń i wąwozów. Nie było wątpliwości, że to jest właśnie miejsce Norfiego. Teren tworzył idealny, naturalny tor treningowy. Twój towarzysz wylądował opodal dwóch skalnych słupów tworzących coś w rodzaju bramy.
- Jak cię podoba Szponiasta Góra? – zapytał się ciebie. – Lepiej, żeby się podobała, bo spędzisz tutaj kilka godzin – zachichotał. – Zrobimy tak. Najpierw polecimy nie za szybko, bym mógł pokazać ci trasę, którą będziesz potem powtarzać. Oczywiście jak najszybciej potrafisz. Miej oczy dookoła głowy, bo jeśli w porę nie skręcisz, możesz wbić się w jakąś skałę. Lecimy rundę pokazową, czy chcesz się jeszcze po napawać widokiem góry? – zapytał się jeszcze Norfi.