Pokemon Crystal

Spojrzałam zdezorientowanym wzrokiem na kufle na piwo. Jedno to picie w godzinach pracy, ale drugie to picie do śniadania. Może i zdarzało mi się pić alkohol w podobnych godzinach, ale okoliczności były zazwyczaj inne. Nie zdecydowałam się napić zanim nie zrobi tego też moja rozmówczyni, głównie w wyniku zmieszania. Słuchałam bardzo długo nie mogąc uwierzyć w to co słyszałam. Czy takie informacje były naprawdę zatajane w Coates? Dlaczego nikt z zewnątrz nie przekazał nam takich informacji. Jak to możliwe, że tak duże wydarzenie mi umknęło? Dopiero po chwili dotarło do mnie coś, co było poniekąd przekazem podprogowym. Czułam jak wzbierają we mnie różne emocje, głównie złość. W pewnym momencie uderzyłam ręką w stół możliwe, że odrobinę za głośno jak na tę godzinę.
- Chris zaginął kiedy mnie nie było i nikt naprawdę nie był w stanie mnie poinformować? - Gdyby nie Espurr na moich kolanach prawdopodobnie poderwałabym się z krzesła. Jedyne co uspokajało mnie w tym momencie to to, że teraz już wiemy, że Chris gdzieś jest i radzi sobie w życiu całkiem nieźle. Ale kiedy to się działo moi rodzice mogli ze mną rozmawiać i mogli mi o tym powiedzieć. Jeszcze więcej złości wzbudzał we mnie fakt, że Fabia nazwała to miejsce czymś między laboratorium a więzieniem i powiedziała że ludzie zachowywali się później dziwnie. Co Chris musiał tam przejść? I dlaczego on? Jaki wpływ miały te wydarzenia na to, co teraz dzieje się w jego życiu?
- Czy mam pytania? - Mój ton był przesiąknięty sarkazmem. Miałam teraz tak wiele myśli. - Dziesiątki. Tyle, że żadne z nich nic nie zmieni. - Dopiero w tym momencie wpadłam na pytanie, które faktycznie może mogło mieć jakieś znaczenie. Postarałam się także uspokoić swój ton głosu. To w końcu nie była jej wina, nie powinnam wyładowywać się na niej. - W sumie to jest jedna rzecz. Czy wiadomo coś o reszcie tych ludzi? Kim byli, co teraz się z nimi dzieje?

Otworzyłam na moment szerzej oczy na widok reakcji pokemona. Ma charakterek, tyle mogę podejrzewać. Otworzyłam więc dłonie, aby pokazać mu, że nic przed nim nie chowam, ale i tak podeszłam bliżej.
- Nie ufasz mi, co? - Powiedziałam opanowanym głosem - Ale patrz, nie mam złych zamiarów. Po prostu chcę Cię poznać, widzisz?

Szybka akcja widzę xD
Zmotywowana szybkim powodzeniem w poszukiwaniach podchodzę do pokemona z uśmiechem na ustach.
- Hej kolego! Ładny dzień mamy, co? Miałbyś coś przeciwko spędzeniu ze mną odrobiny czasu? Bo wydaje mi się, że szukam właśnie kogoś takiego jak ty.

Prawie zadławiłam się kawałkiem tosta kiedy nazwała go przystojniakiem. Ile ona właściwie ma lat? Nie ulegało wątpliwościom, że mówiłyśmy o tej samej osobie. Może i nie wyglądał najgorzej, ale negatywne doświadczenia jakie wiązały się z jego osobą nie pozwalały mi na spojrzenia na niego jak na "przystojniaka". I choć to była pierwsza dziwna rzecz którą powiedziała, to jednak nie ostatnia. Powiedziała, że Chris zniknął? Teraz w sumie wiadomo co się z nim dzieje, ale nie mam pojęcia kiedy i w jakich okolicznościach się wyniósł. A potem cała ta reszta. Rycerze? Rycerze kto? I jakie plotki? Czy to ma związek z tym, co dzieje się teraz? Ale minęło tyle lat od tego czasu. Było powiązanie czy nie, szofer wydawał mi się podejrzany. Nawet nie dlatego, że go nie lubiłam, choć może tylko trochę.
- Wydaje mi się, że nie słyszałam o niczym z tego co mówisz, jeśli mam być szczera. Masz ochotę mi to trochę rozjaśnić? I czy powiedziałaś, że Chris zniknął? Przecież wiemy, że trenuje.
Cała ta sytuacja była co najmniej dziwna i stawała się coraz dziwniejsza z każdą następną rzeczą, której się dowiadywałam. I w sumie ucieszyło mi się, że trafiłam w dziesiątkę z osobą, którą mogę o coś dopytać. Jednak to stara znajoma.

Też dołączam do poszukiwań póki jeszcze mam czas

Nie, to nadal nie to. Idę szukać dalej

Z rzeczy znalezionych w lodówce zdecydowałam się przyrządzić sobie tosty. Espurr jak widać nie zaznał jeszcze życia. Zastanawiało mnie jak udało mu się nauczyć bycia tak wybrednym żyjąc dziko. Całe życie kradł ludziom ciasta? Wtem rozbrzmiał głos, który brzmiał dla mnie niezwykle przyjemnie, gdyż kojarzył się głównie ze słodkim dzieciństwem.
- No nie? - Roześmiałam się w odpowiedzi. Przypomniały mi się czasy, w których bez zawahania zwracałam się do wszystkich służących najpierw per "ciociu", a potem nawet po imieniu. Teraz też mówienie jej na "ty" nie powinno być niczym dziwnym. W ostatnich latach do wszystkich dorosłych osób musiałam zwracać się oficjalnie, "pan" i "pani", dlatego nie było to dla mnie tak oczywiste, jednak ostatecznie poczułam się przy niej bardzo swobodnie. - Kiedyś dorobi się cukrzycy. - Westchnęłam, wyciągając tosty z tostera. - Jasne, jeśli nie masz nic przeciwko. Kiedyś będzie musiał nauczyć się jeść tę karmę, ale to może nie być dzisiaj. - Ugryzłam tosta. Dobry, tak jak te robione własnoręcznie. Te w Coates, podawane na śniadanie, często były niedosmażone, jako, że były robione hurtowo. - Cieszę się, że dalej tu jesteś. - Zagadnęłam. - Coś tu się zmieniło, kiedy nie nie było? Widziałam nowych pracowników. Z tym szoferem rodzice od dawna współpracują? - Uznałam tę rozmowę za dobrą okazję do zapytania o szofera. Teraz nie wypada jej uciec, w końcu ona sama zaczęła rozmowę. Ponadto, lubiła mnie, nie powinna zbytnio mnie zbywać. Nawet jeśli nie powie mi nic wprost, może będę w stanie odczytać w jej odpowiedzi coś o tym, co dzieje się teraz w życiu moich rodziców.

Ach, chyba pożałuję tego ominiętego Growlithe'a xD Mijam i idę dalej

Kurcze, kuszące bardzo, ale jego chyba też odpuszczę

Ojej, ale słodko. Jednak za cel obrałam sobie jego sąsiada z regionu i póki co mam zamiar się tego trzymać.

No to wkraczam na następne łowy

- Super! - Zawołałam, zadowolona z sukcesu. Wyciągnęłam z torby balla i pokazałam go Aronowi z uśmiechem, po czym stuknęłam go nim delikatnie.

- Cieszę się, że jesteś zainteresowany. No więc mam najlepszą przyjaciółkę, Dianę, która jest pokemonem tak jak Ty. Na pewno byście się dogadali. Mam też znajomych którzy są trenerami tak jak ja. Wszyscy by Cię bardzo dobrze przyjęli i inni pewnie by mi zazdrościli, że mam takiego pokemona jak Ty. I może mógłbyś mi pomóc zdobyć więcej pokemonów. Co Ty na to? Chciałbyś ze mną zostać? - Cały czas utrzymywałam ciepły ton. Czułam, że jestem już całkiem blisko.

Uśmiechnęłam się widząc pozytywne efekty.
- To co, jesteśmy teraz kolegami? Chociaż nie, najpierw wypada się przedstawić. Ja jestem Ajana. Tobie też moglibyśmy wymyślić jakieś ładne imię. I chętnie przedstawiłabym Ci więcej moich kolegów, co o tym myślisz?

W końcu wyciągnęłam z plecaka trochę karmy dla pokemonów, którą wzięłam z domu. Wyciągnęłam rękę z karmą w kierunku Arona.
- Proszę bardzo. - Uśmiechnęłam się. No dalej, idzie dobrze. - Nie jestem taka straszna, co? Możesz mi zaufać. Cały czas siedziałam spokojnie, żeby nie przestraszyć pokemona. Wyciągnęłam do niego również drugą rękę. - Mogę Cię pogłaskać?