Pokemon Crystal

Wskoczyłem na równe nogi, wyprostowałem ręce, strzeliłem kośćmi palców następnie ziewnąłem zasłaniając usta prawą ręką. Wypuściłem pokemony z małych więzień.
-Już poranek, zjedźcie coś. Jak wypuszczę Was kolejnym razem trenujemy! Otworzyłem pożywienie dla poke-stworów. Skoczyłem pod szybki prysznic, poprawiłem ubranie ze skór i futer.
Czym prędzej zszedłem do recepcji, nie mając już nadziei na spotkanie anioła wyszedłem z Poke Center.
Skierowałem się w stronę antykwariatu z książkami. Chciałem jak najprędzej spytać o książkę związaną z pokemonami bądź poke-duchami. Widząc jak dużo czasu zostało mi do pracy, naturalnym byłoby odwiedzić resztę zakamarków miasta, kto wie, a nóż się coś ciekawego zobaczy.

Leżąc już na łóżku, leniwie wyszukałem jedzenie przeznaczone dla pokemonów, by następnie wypuścić moich towarzyszy z balli i wręczyć im je. Poczekałem, aż stworki się najedzą.
-Jutro zapolujemy, zaznacie więcej swobody niż dotychczas. Schowałem pokemony do pokeballi.
Byłem dość wymęczony więc nie wstawałem z łóżka, ale jako, że nie mogłem zasnąć postanowiłem jeszcze raz zaplanować jutrzejszy dzień.
~Muszę wstać wcześniej, udam do antykwariatu z książkami. Może znajdę jakąś książkę dla siebie. Potem praca, chciałbym dowiedzieć się więcej od Roberta o wolontariacie w schronisku dla pokemonów. Na sam koniec polowanie, a raczej mały trening. Założyłem ręce za głowę, uśmiechnąłem się wiedząc, że jutrzejszy dzień nie będzie dniem straconym i momentalnie usnąłem.

Przykucam aby się zastanowić. Po chwili biegnę w kierunku placu Jaune, zostawiając innych za sobą.

Widząc, że wszystko się zgadzało podpisałem umowę, a następnie oddałem ją Amandzie. Było już dość późno i poczułem lekkie zmęczenie. Moje samopoczucie było dość kiepskie, dość mocno czułem jeszcze swoje rany, które nie zdążyły się jeszcze wyleczyć. Nic więc dziwnego, że pomyślałem o zasłużonym odpoczynku.
-Czy zostało coś jeszcze do zrobienia? Mogę w czymś pomóc? Zamierzałem wykonać ostatnie prace porządkowe jakie zleci mi Amanda i od razu udać się do pokoju, który zajmowałem. Być może spotkam ta piękna kobieta, która mi pomogła. Przypomniało mi się również, że pasuje wypuścić stworki, aby mogły coś zjeść.

Wykonałem mały rekonesans. Popatrzyłem na młodą dziewczynę, z którą w pierwszej kolejności rozmawiałem kiedy wszedłem do lokalu. Być może była córką, albo raczej wnuczką Amandy. Staruszka, no cóż jest szefową, a Robert.. nie wiedziałem co o nim myśleć, nie wydał mi się interesujący. Zresztą zależało mi tylko, żeby się z nim dogadać i dobrze współpracować. Przy natłoku pracy i nowych obowiązków człowiek może się zapomnieć. W czasie tego krótkiego przestoju od razu poczułem głód i pragnienie. Postanowiłem skorzystać z okazji, że jestem w restauracji i kupić sobie coś na ząb, póki jeszcze mogę patrzeć na to jedzenie. Lecz najpierw zajmę się swoimi obowiązkami, no i trzeba będzie spisać umowę.

To były wyjątkowe święta, gdyż ich nie obchodziłem. Mimo, że miałem wiele uroczystych biesiad. Tylko jedna okazała się mieć jakiekolwiek znaczenie, było to zaskakujące, ale smutne zarazem.

Powiało chłodem, więc wezmę ten czarny.

Zacząć żyć.

Kiedy zobaczyłem staruszkę wstałem, schyliłem głowę zachowując jakiekolwiek wyrazy savoir-vivre jak również szacunku do osoby starszej. Wysłuchałem szczegółów. Chcę zarobić, a tutaj mogłem sporo więcej, choć z większym wysiłkiem i zaangażowaniem. Byłem na to gotów.-Byłbym zainteresowany. Jednak szukam pracy góra na miesiąc, przez ten czas dalej mogłaby Pani szukać... kogoś na moje miejsce.
-Jeśli byłaby Pani skłonna dać mi pracę mogę zacząć od zaraz. Wskazałem na Roberta, który widocznie nie wyrabiał z obsługiwaniem klientów.
~Decyzja podjęta, los niech mi sprzyja.

W mieście Vermillion w regione Kanto na pewno już od bardzo dawna wszyscy przygotowują się na nadejście nowego roku. Iluminacje świetlne w mieście z sala pokemonów elektrycznych będą na najwyższym poziomie. Znajduje się tutaj także port więc nad taflą wody zobaczymy piękne kolorowe wybuchy!

-Spójrz tam! Wskazałem palcem na odległy horyzont.
-Piękne prawda? Pewnie zastanawiałaś się co tam jest. Tam dopiero jest prawdziwy świat. Tutaj, może i jest przytulnie ale jesteście ograniczeni.
-Ja przemierzam ciągle nowe krainy, których nie da się objąć nawet własnym umysłem. Ty znasz swój teren tutaj, ale czy wiesz co jest za zona? Czymś naturalnym jest ciekawość świata. Czasem jednak trzeba umieć podjąć odważną decyzję, kiedy przyjdzie taka okazja. Przestałem dłubać w kawałku drewna, z którego wyszła piękna figurka łudząco przypominająca Rowleta. Postawiłem ją na ziemi, sam natomiast wstałem.
-Tak jak mówiłem, zbieram towarzyszy. Możesz się do nas przyłączyć. Nie jestem jak tamci trenerzy! Wskazałem na wejście do zony, z którego przyszedłem.
Musisz odpowiedzieć sobie na pytanie. Czy zaryzykujesz i porwiesz się ciekawości wyruszając ze mną? Czy zostaniesz tu w klatce, w pozornym szczęściu...
Wyciągnąłem safari balla z kieszeni, a rękę w raz z nim wyprostowałem w kierunku sówki.

Wiedziałem, że warto dziś podjąć już decyzję związaną z podjęciem pracy. Godziny pracy w antykwariacie wydawały się co najmniej kuszące. Całe popołudnie i wieczór mógłbym spędzać na treningach, ale czy ten zarobek był odpowiedni... Wiedziałem, że zaraz się o tym przekonam. Wszedłem do restauracji. ~Ale zapieprz... Widząc biegającego w te i nazad kelnera, troszkę się zaniepokoiłem. Żadnej pracy się nie bałem, ale wysiłek musi być właściwy do zarobku, ciekawe czy tak będzie. Podszedłem do lady i usiadłem na wysokim barowym stołku. Popatrzyłem w kierunku młodej kobiety.
-Szukam szefa tego przybytku. Powiedziałem kierując kciuk w kierunku szyby, za która widniało ogłoszenie o pracę.
-Chcę się dowiedzieć szczegółów, szukam pracy.

Zbieram plony matki ziemi!

Widząc zainteresowanie sówki, łapię z nią lekki kontakt wzrokowy, patrząc na nią spod lekko opuszczonej głowy. Wyciągam z kieszeni niewielki fragment metalu oraz kawałek drewna. Korzystając z okazji strugam w drewnie, podczas monologu.
-Trochę dowiedziałem się o Twoim gatunku. Muszę przyznać, że jestem zafascynowany.
W momencie wypowiadania tych słów skręcam głowę jak najbardziej w lewo, a następnie w prawo. Puszczam oczko do sówki i kontynuuje. Biorę głęboki wdech.
-Ahh świeże powietrze, cudowne prawda?
-Widzisz tam? Koniec zony? Wskazałem prostując rękę i wyciągając palec wskazujący.
-To jest jedna z ścian klatki, w której przyszło Ci żyć. Posmutniałem, a moja twarz wydała się zamyślona.
-Jestem Cailinto, łowca. Szukam godnych towarzyszy, którzy będą równi pośród mnie.

Kiedy starzec, rzekł "A ja akurat szukam pomocnika", uśmiechnąłem się i kierując rękę do tyłu, kciukiem wskazałem na szybę, za którą widać było ogłoszenie. -Dlatego tu jestem.
-Jakie godziny pracy? Złapałem się za podbródek.
-Mimo wszystko będę musiał się zastanowić, nim podejmę decyzję.
Praca w antykwariacie nie była wymarzoną, restauracja jeszcze gorsza. Jednak wiedziałem, że gotówka zawsze się przyda. Zwłaszcza teraz, kiedy zabrano mi większość dóbr. To dopiero początek, chciałem przesiedzieć w mieście jakiś czas. Musiałem dać czas zagoić się raną, dodatkowo nadarzała się okazja treningu z towarzyszami.
Spojrzałem w dół. ~Trzeba sprawdzić ofertę restauracji.

Podchodzę do ptaszyny, utrzymując jednak stosowny dystans. Chce wybadać charakter stworzenia, aby ustalić plan działania. Ostrożnie przysiadam niedaleko i obserwuję pokemona. W tym samym czasie wyciągam trochę karmy i wystawiam na działanie wiatru, aby zapach niósł się w stronę sówki.