Pokemon Crystal

Kolejne informacje, które przekazywała mi kobieta zadziwiały mnie jeszcze bardziej. Cieszyłam się, że moja mama chciała ze mną zostać, jednak dobrze, że ją od tego odwiedli. Ktoś musiał się przez ten czas zajmować Xanderem, a taty zapewne nie było jeszcze w domu.
- Czy mogłaby mi podać pani dokładniejszą datę? - zapytałam nieco spanikowana, odliczając na palcach, czy nie wyrzucili mnie już ze szkoły, nim się do niej tak naprawdę dostałam. - Kiedy będę mogła wyjść? Muszę być jak najprędzej w jednej z tutejszych szkół - oznajmiłam, po cichu licząc na przychylne informacje. O ile w ogóle będę miała gdzie iść. W przeciwnym razie wrócę do domu i zepsuję sobie resztę życia...
Pokiwałam jedynie głową, zgadzając się na jej propozycję. Chciałam usłyszeć głos kogoś znajomego, ale rozsądnie było z tym poczekać do rana. Nie chciałam stawiać całego domu na nogi w nocy.
- Jak to "też"? - w moim głosie nadal można było wyczuć oburzenie, ale przedzierało się przez nie moje wielkie zaskoczenie. Zupełnie zapomniałam już o tym, że pielęgniarka wcześniej wspominała o jego codziennych odwiedzinach. Widocznie wstrząs mózgu utrudniał mi zapamiętanie niektórych informacji. Albo wynikało to po prostu z mojej natury. - Nie wiem, czy chce się z nim widzieć - odpowiedziałam, dziejąc się z kobietą moimi obawami tym spotkaniem.

Na widok pielęgniarki lekko się uśmiechnęłam. Wyglądała całkiem przyjaźnie, a i wyglądała na taką, która emanowała wręcz empatią, a nie tylko czystym obowiązkiem związanym z jej pracą. Wsłuchałam się uważnie w jej słowa, bo zdawało mi się już, że się przesłyszałam. Tydzień? Leżałam tutaj tydzień i dopiero się obudziłam? Musiało być poważnie...
- Zdecydowanie pamiętam to, że przechodziłam na zielonym świetle. Ten ktoś się nie zatrzymał, to nie była moja wina - spróbowałam wytężyć umysł do chwili, w której mnie potrącono, jednak było to trudne. Tak, jakby uszkodził nie tylko moje ciało, ale również i pamięć. A może po prostu nie chciałam pamiętać? Jedno było pewne, nie obwiniam się za ten wypadek. Tam na pewno było zielone światło. Szli też inni piesi... prawda?
- Od... tygodnia? Co mi się właściwie stało? Mam jakieś... złamania? I czy oni tutaj są? - zawaliłam ją pytaniami, na które chciałam znać odpowiedź. Może to głupie, ale na własne oko nie potrafiłam określić swojego stanu. Może to wszystko przez to, że byłam obolała i nie mogłam wyczuć, skąd emanuje ból? Nie ukrywam, że chciałabym zobaczyć się jeszcze z rodziną, ale nie chciałam ich też martwić. Tygodniowy pobyt w Metropolis w szpitalu raczej nie był zbyt dobrym pomysłem. - Chłopak? Ten, który mnie potrącił? I... I bardzo dobrze! Ma się o co martwić - odpowiedziałam urażona, splatając ręce na klatce piersiowej. Oczywiście, że byłam na niego zła, ale tliła się we mnie dziwna ciekawość co do jego osoby. Przychodził tutaj dzień w dzień? Męczyło go sumienie? Czy nie powinien znaleźć się w areszcie? Na pewno są na to jakieś paragrafy.
- Poproszę, nieco zaschło mi w gardle - podziękowałam pielęgniarce, po czym nieco odkleiłam się od szpitalnego łóżka, żeby napić się wody.

Takich przygód w drodze do akademika to się na pewno nie spodziewałam. Myślałam, że po tym, jak dowiedziałam się od strażnika stacji wszystkich szczegółów na temat drogi, reszta pójdzie już z górki. Oczywiście nie mogłam przewidzieć tego, że ktoś nie uszanuje przepisów drogowych i wjedzie we mnie na środku pasów. Nawet nie na początku, tylko w połowie drogi... A teraz leżałam, zapewne w szpitalu i rozmyślałam nad tym, czy wywalili mnie już ze szkoły za to, że nie stawiłam się w akademiku na czas. Może było to głupie w takiej sytuacji, ale naprawdę zależało mi na tej szkole. Powinnam się bardziej przejąć moim stanem, ale na pierwszy rzut oka nie mogłam od razu stwierdzić, jakich doznałam obrażeń. Na pewno byłam obolała i miałam posiniaczone ciało. Na głowie miałam ranę, prawdopodobnie już zaszytą - i nie musiałam widzieć siebie w lustrze ani dotykać czoła, ze strzępków świadomości, jakie zostały mi zaraz po wypadku pamiętałam, że krew się z niego sączyła.
Nie próbowałam nawet wstać. Wolałam nie sprawdzać, czy mam na tyle sił, aby nie znaleźć się na podłodze. Zamiast tego postanowiłam znaleźć jakiś przycisk, który wezwałby do mnie pielęgniarkę. Wiem, że był środek nocy, ale chciałabym dowiedzieć się, ile już tutaj leżę i czy mój stan jest poważny. Jeżeli szpital powiadomił moją rodzinę o wypadku, a jest to wielce prawdopodobne, to pasowałoby ich przynajmniej uspokoić. Mama na pewno szaleje z niepewności.

Czy się tego spodziewałam? Poniekąd. Myślałam jednak, że zajadę do akademii bez większych przeszkód. Nieudogodnienie w postaci stania mogłam przeżyć, bo była to wina mojego roztrzepania - prawie spóźniłam się na pociąg! Chwila, w której wypchnięto mnie z wagonu była dosłownie strzępkiem czasu, byłam tak zszokowana rozwojem wydarzeń, że nie zdążyłam na to nawet jakkolwiek zareagować. Oczywiście, że byłam zła, ale teraz mi to nie pomoże. Dobrze, że miałam przy sobie przynajmniej mój bagaż, bo gdyby został w pociągu, pewnie chodziłabym pierwszy semestr w tym, co mam na sobie. Dobrze, że przynajmniej dostanę mundurek...
Pozbierałam się z ziemi, zwracając uwagę na to, czy nikt nie urwał mi obcasa podczas tego brutalnego napadu. Jeszcze tego brakowało, żebym szukała drogi na akademię kulejąc. Poprawiłam na sobie ubranie, wzięłam głęboki oddech i złapałam za walizkę i torebkę, którą zarzuciłam na ramię. Dopóki miałam jakiś wybór w tym, kogo poradzić się o drogę, postanowiłam nie spuścić z oczu strażnika stacji, który przed chwilą się tutaj pojawił i dogonić go w miarę moich możliwości. Kto jak kto, ale on powinien znać to miasto. Tak przynajmniej przypuszczałam i taka była moja jedyna nadzieja.

Echo Kallum
Region i miasto: obojętne, można powiedzieć, że Echo jest w drodze do akademii/jest jeszcze chwilę w domku, ale nie jest ustalone jednoznacznie, gdzie ta szkoła się znajduje. tl;dr masz pełną dowolność.
Pora roku: odpowiednia dla rozpoczęcia roku szkolnego - koniec lata?
Cele: przeżyć edukację w szkole, zdać ją tak, aby móc wyruszyć we własną podróż, chociaż to już odległe plany, więc może jej się jeszcze system wartości zmienić, a więc i cele.
Postacie: w KP nie ma uwzględnionych żadnych szczególnych postaci poza rodziną, ale w szkole Echo raczej ich nie uświadczy, chyba że przyjadą w odwiedziny. Jeżeli chodzi o postacie kanoniczne, to może jakiś profesor zakręci się akurat w tej uczelni? Wiesz, swoją pracę przy wydawaniu pokemonów jakby nie patrzeć stracili, więc mogą się skupić wyłącznie na swoich badaniach nt. tych stworków, ale może któryś zapragnął edukować młode umysły?
Klimat rozgrywki: taki typowy life school gdzie będzie mieszanka wszystkiego - dramat, romans, fajny humor i w ogóle, można tam dać dosłownie wszystko. Moja postać też jest gotowa na wszystko. C:
Dodatkowe: te ważniejsze kwestie ustaliliśmy chyba na PW, racja? Mam nadzieję, że nie będę dla ciebie zbytnim obciążeniem i będziemy się razem świetnie bawić. ^^'