Pokemon Crystal

[Fallen]

Imię: Echo
Nazwisko: Kallum
Wiek: 16
Profesja: Trener
Profesja poboczna: Hodowca
Organizacja: ---
Towarzysz: ---



Charakter: Echo na pewno nie można nazwać kobietą zorganizowaną. Wręcz przeciwnie - jest niezwykle roztrzepana i robi wszystko praktycznie na ostatnią chwilę. Nie znaczy to jednak, że jest głupia czy też ma jakieś braki w swojej obecnej wiedzy. Lubi się uczyć chociażby ze względu na to, że bez tego niewiele osiągnie. Ma świadomość tego, że kiedyś wykorzysta tę wiedzę w swojej dalszej drodze życiowej, dlatego chłonie do swojego mózgu każdą informację, która wydaje jej się przydatna. No właśnie, ma pamięć wybiórczą i niekoniecznie wszystko, czego by chciała, zostanie zapamiętane. Jest tak na przykład z nazwiskami ludzi czy nazwami gatunkowymi pokemonów, dlatego też nie rozstaje się ze swoim dziennikiem, w którym upamiętnia wszystkie spotkane stworki.
Jest niezwykle towarzyską istotą i niezbyt dobrze czuje się bez jakiegokolwiek towarzystwa. Lubi przynależeć do jakiejś grupy, na pewno nie jest jednostką indywidualną.

Wygląd: Rosła to ona z żadnej strony nie jest. Raczej takie typowe chucherko, nieznajomi by powiedzieli, że pewnie niedożywione to to. Tak się jednak składa, że ma niemożliwie szybki metabolizm, co sprowadza się do tego, że je za trzech, a i tak po niej tego nie widać. Ma niekończący się apetyt na słodycze, prawie jak każda kobieta. Buźkę ma drobną i raczej dziecinną, co stara się nieraz zatuszować delikatnym makijażem. Oczy ma koloru nietypowego, bo wpadają w pudrowy róż, oczywiście za sprawą soczewek kontaktowych. Aktualnie to jej ulubiony kolor, dlatego też postanowiła, że zrobi sobie taki także na głowie! Swoje różowe włoski związuje najczęściej w dwie luźne kitki, chociaż z włosami to akurat uwielbia eksperymentować i często można ją zobaczyć w innej fryzurze, na ten przykład koku, warkoczu (umie zapleść praktycznie każdy), czy też po prostu zwykłych, rozpuszczonych.
Nie można jej zaliczyć do typowych “desek”, co to, to nie! Co prawda nie ma największych piersi, które podobałyby się zapalonym mangowcom, ale ich rozmiar absolutnie jej odpowiada. Jeśli zaś mowa o kompleksach, to zdecydowanie doskwiera jej niski wzrost. Nie akceptuje siebie jako niziołka, dlatego też próbuje to skorygować za pomocą obcasów albo platform. Jak dobrze być kobietą.

Historia: Życie dalej toczyło się swoim błędnym kołem. Trenerzy wyruszali w swoje pierwsze podróże, zdobywali odznaki, przystępowali do wielkich turniejów mających na celu wyłonić najlepszych z najlepszych. Nie dla wszystkich los był jednak tak łaskawy. Zdarzało się coraz więcej przypadków, w których młodzi, niedoświadczeni trenerzy ginęli w rozległych lasach, topili się podczas przeprawy przez większą rzekę czy nawet spadali z dużych wysokości, próbując przejść dany obiekt “na skróty”. Kolejnym, rosnącym problemem, który należał już do tych poważniejszych był fakt, że dzikie pokemony stawały się coraz śmielsze w swoich postępowaniach, a co za tym idzie - agresywniejsze. Kompletnie nieprzygotowani trenerzy całkowicie nieuważnie i nieostrożnie zwracali na siebie ich uwagę, prowokując je do ataku, co przypłacali uszczerbkiem na zdrowiu, a czasem nawet życiem.
Wszystko to doprowadziło do sytuacji, w której ludzie zaczęli się zastanawiać, czy aby na pewno obecny świat jest bezpieczny dla dziesięciolatków, którzy często nieświadomie w niego wkraczali. Zaczęły się rozmowy. Głowy regionów debatowały nad tym, jak usprawnić ich system, aby nie zrezygnować z walk o odznaki, mistrzostw, a tym bardziej bezpiecznego podróżowania. Pomysłów było wiele, ale najczęściej się nie przyjmowały, mając zbyt wielu przeciwników. W końcu jednak znalazła się idea, której przyświecało wielu. Postanowiono otworzyć specjalne szkoły, tudzież akademie, które miały być obowiązkowym przygotowaniem do wyruszenia w swoją własną podróż. Formatów nauczania było wiele, niektóre uczelnie miały specjalne wymagania, rangi czy też same specjalizacje. Powstawały szkoły publiczne, jak i prywatne. Udoskonalono nawet system, który od teraz nadzorował pracę uczniów i decydował o tym, kto nadaje się do trenerskiego życia. Od teraz pierwszego pokemona można było dostać jedynie w szkole i z dobywać je właśnie w niej. Jedno było pewne - żaden nastolatek, a tym bardziej dziecko, nie mógł już wyruszyć w podróż na własną rękę. Jeżeli ktoś nie chciał przystąpić do szkoły (nie było ustalonych ram wiekowych, można było zacząć naukę w dowolnym wieku nastoletnim), musiał wybrać dla siebie inną drogę życiową, która nie miała niczego wspólnego z podróżowaniem ani pokemonami. Do grupy zapaleńców chcących uczęszczać do szkoły należała oczywiście Echo, która w tym roku miała zacząć swoją naukę...

Rodzina: Natasha - mama, liderka sali specjalizująca się w typie lodowym. Wbrew swojej specjalizacji jest niezwykle ciepłą i rodzinną kobietą, która zawsze służy pomocą. Chciała, aby córka powiązała swoje życie z pokemonami, dlatego też wysłała ją do prywatnej akademii.
Elias - ojciec, podróżnik, który zajmuje się eksploracją zapomnianych miejsc na świecie. Ze względu na swoje hobby, a także pracę, nie miał częstego kontaktu z córką, chociaż zawsze starał jej się to wynagradzać wyjątkowymi upominkami. Jemu także zależało na tym, aby Echo nie wybrała zwyczajnego i według niego nudnego życia, w którym musiałaby sobie radzić bez pokemonów.
Xander - młodszy brat, zapaleniec, który chce wyruszyć w swoją własną podróż, chociaż niekoniecznie chce się uczyć. Właśnie dlatego rodzice zdecydowali, że nie jest jeszcze gotowy na to, aby zacząć naukę w akademii. Ma dobry kontakt z siostrą, chociaż nieraz zdarzały się między nimi kłótnie. Zazdrości jej nieco tego, że jest coraz bliżej spełniania swoich marzeń.

Box | Konto bankowe | Trofea

Startera dostanie dopiero w przygodzie ze względu na historię.

Ekwipunek: (fabularnie nie ma nic) pieniądze , pokedex , 5x pokeball

Bonusy:
---

[Panda]