Pokemon Crystal

Spojrzała na Ciebie z lekkim uśmiechem i skinęła głową. To było dosyć oczywiste, że las z pewnością był pełen dzikich stworzeń, skoro ona sama wahała się, by przejść bez towarzystwa Perseusza. Po chwili jednak skinęła głową, odgarniąc z twarzy ciemne kosmyki. Jeleń kroczył przed Wami dumnie, unosząc wysoko głowę.
- Pełno tu stworzeń, jednak nie polecałabym się na nie rzucać. Możemy za to poćwiczyć, jeśli chcesz. Z Perseuszem lub Alexandrem. Totti jest Pokemonem wodnym, więc Chimchar będzie dla niego wyzwaniem.
Kimiko puściła oczko do krokodyla, który radośnie zamachał w jej stronę łapkami, po czym wskoczył na jej plecak, zostając tam już, oplatając łapkami jej szyję. Po chwili jednak chyba zrobiło jej się ciężko, gdyż zdjęła Pokemona z pleców i delikatnie posadziła go na grzbiecie Sawsbucka. Totti pisnął, przestraszony, jednak po chwili wtulił się w miękką jak puch sierść, obserwując wszystko z ogromnym WOOOW na pyszczku.
- Ciekawe, Perseusz zazwyczaj jest marudny, jeśli chodzi o jeźdźców... wyglada na to, że się polubili.

Dziękuję za Shuppeta, szkoda, że odchodzisz i wiem, że to po części moja wina i mojego pogmatwanego życia. Powodzenia z nową postacią, natomiast ja u Ciebie zostaje :)

A1,B2,C3,D4,E5

F 10, A 8, G6,

Przyjrzałam mu się uważnie. Po chwili mój tęskny wzrok powędrował w ślad za karabinem. Ni nie po to się męczyłam, żeby zdobyć akurat ten.
- Trzecia randka. Okej, zapamiętam.
Mimowolnie uśmiechnęłam się pod nosem i podparłam rękami biodra, słuchając, co Wrzaskier ma do powiedzenia. Pierwszy szok już minął. Nie teakie reczy się widuje w armii, z resztą, zewsząd otaczają nas Pokemony, więc co dziwniejszego może się jeszcze wydarzyć? No raczej niewiele. Po dłuższej chwili wpatrywania się w kościanego barda westchnęłam lekko. Już wiedziałam, że to typ, który sobie nie odpuści. Poza tym pomoc zawsze się przyda, a pomoc istoty takiej jak Wrzaskier będzie jeszcze bardziej nieoceniona. Po chwili przytaknęłam.
- Owszem, zgadzam się. Zwiążę z Tobą swój los. Pod jednym warunkiem. Mogę dostać swój karabin? Obiecuję, że mierzenie zostawię na trzecię randkę.
Odgarnęłam włosy z twarzy i spięłam je wsuwką za uchem, by mi nie przeszkadzały. Pomimo otaczającej mnie zimy, czułam ciepło bijące od ognia, tańcące radośnie płomienie liżące leniwie spoczywające w okręgu pale drewna. Przysiadłam na pniaku i zaproponowałam to samo Wrzaskrowi.
- To teraz mi dokładnie wyjaśnij na czym dokładnie polega związanie z Tobą mojego losu.
No bo niby co właściwie się z tym wiąże? Ciągłe zamienianie mi snajperki w baloniki i serpentynki? Dejcie spokój.

A przepraszam, my bad :(

W takim razie sadzę 4 enigmy, po 2 na jednej grządce!

Bardzo przepraszam, że musiałeś tyle czkekać, połąmało mi komputer, potem połamało mnie :/ ale już piszę :3

---------------------------------------------------------

Dziewczyna pokiwała głową ze zrozumieniem, a widząc, jak mina CI zrzedła na tak długi spacer, zaśmiała się krótko.
- Nie martw się, zrobimy postój ze dwa razy, droga po drugiej stronie lasu jest dosyć wyboista. Możliwe, że będziemy musieli skorzystać z pomocy.
Rozejrzała się po okolicy i wzięła bardzo głęboki wdech. Sam nie musiałeś tego robić - oszałamiający zapach drzew iglastych przedzierał się do Twoich nozdrzy. Zapach grzybów, kwiatów i drzew pobudzał, dodawał energii. Kimiko westchnęła cicho.
- Mnie ojciec trzymał pod kloszem całe życie. Jak zdarłam kolano na podwórku to nie mogłam wychodzić przez półtora tygodnia, bo przecież muszę się wygoić i dojść do siebie. Nie docierało do niego, że przez to dzieciaki biorą mnie za jakąś nawiedzoną. Bo przecież "to tylko dzieci". Tylko, że jak masz dziesięć lat to te dzieci są dla Ciebie wszystkim co masz. Mi nawet wędkować nie wolno było, bo jeszcze skaleczę się o haczyk albo wpadnę do wody... Daj spokój, żałosne. Oczywiście ojciec jest przekonany, że pójdę w jego ślady i zostanę mikrobiologiem. Ta, po moim trupie! Chcę iść do Akademii Hodowców Pokemon! Ale rodzice twierdzą, że to idiotyzm, że wszyscy wiedzą jak się zajmować Pokemonami, równie dobrze mogłabym iść na ASP.

Westchnęła i po chwili wskazała miejsce, gdzie las robił się ciemniejszy. Drzewa tam wydawały się być grubsze i starsze.

- Widzisz? To najstarsza część lasu. Żyje tam mnówstwo gatunków, które uznane są za niebezpieczne bądź niezdolne do funkcjonowania z trenerem, co ja uważam za totalną bzdurę. Ludzie po prostu pozwolili się tym Pokemonom wychowywać w dziczy od wielu Pokoleń, więc te Pokemony nie znają ręki trenera. Nie atakują co prawda, jeśli się ich nie sprowokuje, lepiej jednak mieć się na baczeniu. A, czekaj!

Wyjęła Ball z torby i podrzuciła go lekko. Ze środka wydostał się piękny, ogromny jeleń. Parsknął cicho i spojrzał na Kimiko poważnymi, ciemnymi oczyma. Na jego porożu mogłeś dostrzec niewielkie, różowe, słodko pachnące kwiaty. Jeleń ruszył ścieżką, a Kimiko za nim.

- Chodź, Perseusz nas poprowadzi. Nic nie odważy się go zaatakować w lesie.