Nie trzeba było długo czekać, jak poranek przebudził Twoje naturalne instynkty. Po chwili znalazłeś całkiem spory sad, w którym roiło się od przeróżnych owoców. Gdzieś pomiędzy tymi drzewkami hasały sobie Buneary o puszystych ogonkach. Tymczasem w całej okazałości udało Ci się ujrzeć ogromne jabłko, wielkości powiedzmy 1,5m. Wydawało się być jakieś specjalne, gdyż stało na podeście z drewna i było otoczone krzewem kolczastym. Cała okolica wydawała się być jakaś niebagatelna. Wokół panował lekki chłodek, ale przyjemny. Wiatr nie dokazywał tak jak wczorajszego wieczora. Oddalając się od północy zauważyłeś jak odgłosy, które od wczoraj nie dają Ci spokoju cichną. Wtem Twojemu bystremu wzrokowi ukazała się przecudna kaskada, która swój dzielny bój z lądem kończyła w maleńkim jeziorku o tak krystalicznej wodzie, że mogłeś spokojnie dojrzeć dna. Wszędzie było pełno małych drzewek, a gdzieniegdzie odnaleźć dało się krzewy różane. Uwagę Twoją zwróciło także ogromne dzieło florystyki, jakim był wielki klomb kwiatowy, w którym zastosowano techniki Ikebany*. Cały klomb był tak skonfigurowany, że układał się w obraz jakiegoś stworzenia, jednak nie byłeś w stanie z daleka określić jego gatunku. Cóż wybrać? Tyle elementów krajobrazu, a czasu tak mało...

Wieczorna aura zdawała się nie odpuszczać. Na spokojnie uszykowałeś sobie legowisko, by móc zmrużyć oko. Wszystkie preparacje przebiegły pomyślnie, a mróz panujący dookoła przestał Ci chwilowo przeszkadzać. Nie trzeba było długo czekać, aż noc mknęła dzięki czeluści głębokich snów, które jej towarzyszyły. Mogłeś w nich ujrzeć siebie i Vande nareszcie razem szczęśliwych i pełnych życia. Lataliście ponad krajem i niszczyliście wszystko, co było złe na tym świecie. Jednak nie trzeba było długo czekać, aż ten sielankowy nastrój zniszczy nagły głośny huk. Zbudziłeś się w środku mrocznego lasu. Ognisko ugasło, a pułapka była nieruszona. Widziałeś tylko jakiś niewyraźny cień stworzenia, któremu towarzyszyła okropna mgła i chłód. Po chwili udało Ci się dostrzec, jak zabiera coś ze zniszczonych straganów i odskakuje w stronę północy. Zniknął tak szybko, że nie zdołałeś się mu bliżej przyjrzeć. Zmęczenie ogarnęło Twoje powieki w nadnaturalny sposób i już po chwili ponownie drzemałeś. Tuż przed zaśnięciem usłyszałeś tylko ciche -Dobra robota, Hypno. Czyżby ktoś Cię uśpił, byś nie widział zbyt wiele? Aż do poranka nie mogłeś niestety nad tym pogdybać. Słoneczne promienie zbudziły Cię niemalże od razu. Pozostały Ci tylko szczątkowe wspomnienia ostatniej nocy i okropny chłód, gdyż ognisko było ugaszone przez cały ten czas.

Mienfoo skinął głową w waszą stronę i udał, że nic się nie stało. Josh niechętnie przyznał rację i uśmiechnął się. Mienfoo z kolei był tak napalony na trening, że w pewnym momencie wykonał coś niesamowitego... malec użył przed chwilą Drain Punch! Pokemon najwidoczniej tylko na to czekał, gdyż triumfalnie zaczął skakać w miejscu z radości. Następnie w przypływie energii stanął naprzeciwko Ciebie i spojrzał pewnym wzrokiem, kłaniając się po raz kolejny.-MIEEEEN-wydał z siebie okrzyk bojowy.-Chyba ten malec chce z Tobą walczyć!- powiedział Josh uśmiechając się do Ciebie podjudzająco. Nawet Popplio wyskoczyła z balla i zaczęła skakać na ogonku na znak radości. Chyba wszyscy dzisiaj byli zapaleni do bitwy, a dzień dopiero się rozpoczął. Słoneczko przygrzewało i delikatny wiatr łagodził gorąc, który panował wokół. Mimo wszystko kwestia bitwy była zależna od Ciebie, w końcu to Twoja historia, nie?

[Uwaga: Już za 5 postów pojawi się WAŻNY WYBÓR dla fabuły, od którego będzie zależało bardzo dużo.]

Josh spojrzał na kamień wzrokiem analityka-Mogę się mylić, ale...wydaje mi się, że to jest kamień-powiedział z poważną miną. Po czym nie wytrzymał i wybuchł śmiechem.-A tak kompletnie serio, nie mam bladego pojęcia co to za kamień, ale na pewno ma jakieś znaczenie, skoro Frillish Ci go dała.- dodał chłopak i pomógł Ci wstać. Skoro wasza przygoda tutaj się skończyła Josh postanowił odprowadzić Cię do domu.-Szkoda, że nie zrobiłaś tego zdjęcia... jesteś pewna, że dasz radę? Nie chcę żeby nasza podróż była utrapieniem, a raczej fajną przygodą!-powiedział chłopak i szedł z Tobą jeszcze kawałek. Idąc tak nagle Twoim oczom ukazał się nietypowy widok. Dosłownie kilka kroków przed wami maleńkie stworzenie hopsało sobie i tańczyło. Był to mały, słodziutki Pokemon, który z przyczyn bliżej nieokreślonych nosił na plecach sombrero.

Stworek wyglądał jakby trenował. Uderzał rękoma w powietrze, wykonywał różne akrobacje dzięki rękom i skakał z jednego miejsca na drugie. Gdy tylko Cie ujrzał, uprzejmie ukłonił się w japońskim stylu, na znak szacunku i wrócił do treningu z powietrzem. Ten malec był uroczy i bardzo taktowny, jak na dzikiego Pokemona. Joshowi opadła kopara i przez chwilę zaniemówił. Gdy ogarnął się wydusił z siebie-Lea... Czy ten Pokemon właśnie nam się ukłonił?-spytał z niedowierzaniem w głosie.

Uniknąłeś dłuższych pertraktacji z Derrhakiem i wyruszyłeś w stronę leśnych gąszczy z dala od obozu i miasta. Pozostało Ci więc ruszyć w jedyny sensowny kierunek- na północ. Czułeś jak z biegiem kolejnych metrów przebytych, robi się coraz zimniej i zimniej. W oddali dostrzec mogłeś już nietypowo wyglądającą górę. Z lasu nadal dobiegały niepokojące odgłosy. Miałeś wrażenie, że im bardziej się poruszałeś wgłąb tego świata, tym głośniejsze się one stają. Echo nadawało tym dźwiękom jeszcze donośniejszy charakter. Tymczasem po dłuższej tułaczce wieczór przywitał Cię chłodnym wiatrem. Znalazłeś w środku gaju pewien nietypowy ustrój drzew. Stały one w kręgu i przypominały zniszczony, opuszczony obóz. Zawalony szałas, ogromne drzewo z wielką jamą przy korzeniach, kilka mniejszych drzew, przy których znajdowały się stare, poniszczone stragany. Wydawało się, że jest to idealne miejsce na nocleg i ewentualne rozmyślania nad dalszą tułaczką. Najgorszy był mróz, który coraz bardziej Ci doskwierał. Wydawało się nawet, że choć nie poruszałeś się dalej, chłód nabierał rozmachu. Szczególnie, że wiatr rozpoczął swoją cowieczorną podróż przez całą krainę. Byłeś na pewno sam, nikogo nie było widać, a słychać jedynie głośne dźwięki z głębi kontynentu. Zasnąć w tych warunkach? Horror! Jednak już po kilku godzinach dało się usłyszeć... a raczej nie usłyszeć już niczego. Odgłosy ucichły.

W jednej chwili Pokemony zaczęły tańczyć dookoła Bryku, natomiast Frillish nie zniknęła. Tylko z rozpaczliwą miną dotknęła Cię swoimi mackami. Użyła na Tobie Rest i natychmiast poczułaś się senna. Upadłaś na trawę obok zatoczki. Frillish pojawiła się w Twoim śnie i ukazała Ci obraz...

Widziałaś jak przed Twoimi oczami rozpływają się fale, a w oddali widać Bryk. Młodzi zakochani ludzie pływali obok Bryku. Dziewczyna zaciągnęła chłopaka na kamień i romantycznie się pocałowali. Cały ten sielankowy nastrój przerwał głośny ryk, któremu towarzyszył ogromny impuls świetlny, który już po chwili przemienił się w strumień energii. Widziałaś jak ogromny promień przeszywa las i sprawia, że staje on w płomieniach, wypalając drzewa wokół Bryku tak, jak byłaś to w stanie ujrzeć dzisiaj. Dziewczyna widząc, jak wszystko pochłania dym wepchnęła chłopaka przez ostatni niepalący się fragment lasu, by przeżył. Kłęby dymu osłoniły cały Bryk, smog pochłonął dziewczynę, która próbowała schronić się w wodzie, jednak stężenie powietrza było zbyt małe i straciła przytomność. Utonęła w zatoczce na Bryku. Okazało się, że wszystko spowodował nieszczęśliwy wypadek, w którym nieodpowiedzialni trenerzy walczyli w lesie, a jeden z nich nakazał Arcanine'owi użyć Flamethrower...

Po chwili ujrzałaś kolejny obraz, jak Frillish pojawia się w Bryku, by spotkać się z chłopakiem, który przeżył pożar. Spotykali się w tym miejscu co miesiąc... jednak któregoś dnia nie zjawił się. Zrozpaczona Frillish czekała i czekała... lecz na próżno. Chłopak nie przyszedł już nigdy więcej...

Ostatni obraz, który pojawił Ci się przed oczami to Ty i Josh. Siedzicie w Bryku i rozmawiacie. Nagle pojawia się między wami Frillish i używając Ominous Wind otuliła was wiatrem na wzór małej trąby powietrznej...

Wtem obudziłaś się nagle, mając przed oczami wizje, którymi uraczyła Cię Frillish. Josh i wizjonerka stali nad Tobą.-Lea!!!!! Wszystko w porządku! Bogu dzięki!-powiedział Twój ukochany i przytulił Cię...

Ten sen był naprawdę niecodzienny. Pierwsze dwa wydawały się być historią tego biednego Pokemona, natomiast ostatni? Był czymś niespodziewanym i raczej niecodziennym. Frillish lewitowała nad jeziorkiem ze smutnym wzrokiem i przyniosła Ci coś z jego dna. Skinęła głową jak gdyby mówiła "Dziękuję".

Ten mały kamyczek emanuował energią, która wydała Ci się bardzo ciekawa. W tym samym momencie Frillish opatuliła was swoimi mackami w sposób podobny do przytulenia i zanurzyła się w jeziorze, znikając w nim.

Josh uśmiechnął się-Lea, nie rozumiesz. Ten Frillish to Twoja przepustka do wolności!-odrzekł chłopak i podał Ci aparat-Ten Frillish to miejscowa legenda, którą próbowałem znaleźć od tygodni... Za jej fotografię można dostać wysoką nagrodę! Taką, która pozwoli Ci wyrwać się z tego miasta i wyruszyć w podróż! Razem ze mną!-powiedział cicho podekscytowany. Rzeczywiście obiło Ci się o uszy, iż jakiś konkurs fotograficzny zawitał do miasta. Jednak nie miałaś pojęcia, że Joshowi aż tak zależy na Tym, by z Tobą podróżować. Frillish latała bezwiednie wokół kamienia i posyłała wodne kręgi w niebo. Głośno płakała i wydawała z siebie odgłosy rozpaczy w kierunku niebios. Widać było jak dookoła kamienia zbierają się przeróżne ryby - Basculiny, Chinchou oraz Magikarpie. Słuchały uważnie tego, co mówi Frillish. Nagle Pokemon zaczął romantycznie śpiewać. Jednocześnie wokół niej zebrał się niepokojący wiatr. Odczułaś ogromny niepokój, gdy fioletowa aura zaczęła nadawać wiatrowi kolor. Całe miejsce stało się w jednej chwili tak magiczne, a zarazem strasznie mroczne.-Spójrz Lea! Ten Ominous Wind oplótł cały Bryk!-powiedział i spojrzał na Ciebie.-To idealny moment na zdjęcie! Wyceluj dobrze i ujmij jak najwięcej, ale tak, by w centrum kadru był Frillish-powiedział chłopak i uśmiechnął się promieniście.

Derrhak oburzył się-Nie dbam o to, czy jesteś stąd czy nie. I dla Twojej wiadomości, znajdujesz się w jednym z obozów, w których chronimy bezbronne stworzenia przed drapieżnikami, takimi jak Ty! Nie obchodzi mnie, czy jesteś wolnym strzelcem, czy chcesz wrócić do domu. Jeśli jesteś jednym z Dzikich, to nie zbliżaj się do obozu. Albo moja gwardia cię unieruchomi i uwięzi-odrzekł i wskazał na gromadę około 20 różnych Pokemonów latających, unoszących się nad lasem.-Daję Ci ostatnią szansę na uspokojenie się. Nikt nie musi ginąć!-dorzucił Derrhak i oczekiwał na Twoją reakcję. Tymczasem leśne stworzenia zaczęły w panice uciekać z pola bitwy. Różnorakiej maści robaki i Pokemony trawiaste wiały, gdzie pieprz rośnie. Tymczasem w oddali słychać było głośniejszy już odgłos... chrapania? Słońce zachodziło coraz szybciej, a mrok spowił już niemal cały las. Pozostało Ci tylko zdecydować, odpuścić i być może zasięgnąć języka i rady u mieszkańców obozu, oddalić się i szukać szczęścia gdzie indziej lub spróbować walczyć z całą gwardią Pokemonów. Wybór niby oczywisty, jednak los bywa nieprzewidywalny. Wzrok 21 silnych wojowników skupił się na Tobie. Jaką decyzję podejmiesz?

Prolog

... I gdy próbowałeś zabić Charizarda, niesłychanie potężny cios wbił się w Twoją klatkę piersiową.-Nie rób głupot szczeniaku! Myślisz, że możesz sobie ot tak wejść na cudzy teren i urządzać sieczkę?!-powiedział ogromny stwór, który swoimi ogromnymi dłońmi przeniósł rannego Charizarda na bok.

-Nazywam sie Derrhak. I nie radziłbym Ci krzywdzić choćby jednego z moich towarzyszy. Nikt nie zadziera z Ryushugen! A w szczególności jakieś nieokrzesane monstra.-powiedział poważnym tonem i przyjął postawę obronną, w razie gdybyś go zaatakował. W Twojej głowie kręciła się myśl "Co to jest Ryushugen? I kim jest ten Derrhak?" Przylutował Ci równo i nie miał przy tym najmniejszego wysiłku. Spotykałeś dużo silnych Pokemonów, co oznaczało, iż coś ważnego musiało się znajdować niedaleko, jednak cóż to mogło być? Może Twój upragniony cel? A może kolejny fałszywy trop? W oddali słychać było niepokojący dźwięk, który na Twoje szczęście nie podnosił się nawet o decybel. Wokół było coraz ciemniej, Twoje harce trwały wystarczająco długo, by powoli słońce zaczęło zanikać za linię horyzontu. Powoli las i jego gęsta struktura wydawały Ci się być coraz bardziej zbliżone do jednego organizmu, a Derrhak sprawiał wrażenie zanikającego w pogłębiającej się czerni, która sekunda za sekundą wypełniała Twoje pole widzenia.