Pokemon Crystal

Candy rozwaliła się na podłodze piszcząc z zachwytem. Tresh zerka na Ciebie
- To... co robimy? Czekamy czy idziemy szukać? - zapytał schodząc też na dół po jeszcze jedno ciasteczko... Albo dwa z tego co widzisz. Twoi rodzice siedzą już w domu, zaczęło robić się chłodno, mimo tej pory roku. Tym bardziej, że słońce zaszło za chmurami. Wygląda na to, że będzie padać. A biorąc pod uwagę, że macie tylko jednego wierzchowca, którym jest zmęczony Entei... Cóż... Sama musisz podjąć decyzję

- No dobrze, dobrze - uśmiechnął się i załozył spodnie. Potem przytulił Cię do siebie z uśmiechem na pysku
- Nie, nie może nam się nie udać. Czy cokolwiek nam się kiedykolwiek nie udało? - zapytał wesoło całując Cię prosto w czoło - Mamy przyjaciół... Wiesz, to nawet fajne mieć kogoś, na kim można polegać - dodał, patrząc Ci prosto w oczy. W sumie przed Tobą chyba nie miał ich zbyt wielu... Za to miałwielu wrogów. Akirę i inne demony, Wiedzącego z podziemi, smoki... Tak, sporo tego było.

No jest... A raczej był, bo gdy usłyszał o Twoim problemie to od razu tak się zmartwił, że mu przeszła ochota. Wziął Cię na ręce i przytulił
- No to trzeba będzie znaleźć to coś co zabiera Ci energię i to wykończyć - zamuczał słodko całując Cię w czoło - Nie martw się, kochanie. Jestem z Tobą - chwycił Twoją dłoń i pogładził ją delikatnie. Widzisz, że mimo wszystko nie jest rozczarowany tym, że Ci się nie udało. Widać przyzwyczaił się do braku klejnotów rodowych. Zresztą dużo się o nim dzisiejszego dnia dowiedziałaś, i nie mów, że nie.

Pokemony wyglądają teraz na wyjątkowo szczęśliwe, zwłaszcza Litleo. Entei rozłożył się na zewnątrz zachwycony i pogryza sobie ciacha. Trevor aktualnie opala się na słoneczku i w ogonie ma jakieś tam ciastka. Demon tupta za Tobą zaskoczony
- Hym... Gdzie Ty mnie ciągniesz? - zapytał po kilku krokach w stronę sypialni - Wiesz, jesteś ranna... Może kiedy indziej, hmm? - zamruczał, myśląc chyba, że zebrało Ci się na amory. Well, jemu na pewno...

Mężczyzna pokiwał głową po chwili, ale potem pisnął zaskoczony
- Ej! No co Ty? - zapytał, upuszczając ciasteczko. Candy natychmiast niemal wpadła do kuchni i porwała je z niewinną minką mówiącą "no co, wy i tak tego z ziemi nie zabierzecie", po czym czmychnęła do pokoju obok pochrupując je z zadowoleniem. Demon wywrócił oczami
- Nie myślałaś nigdy, żeby ją oddać do adopcji? - zapytał po chwili żartując znów. Candy zaczęła warczeć z drugiego pokoju dobitnie dając znać co myśli na temat takich żartów

Demon spojrzał na Ciebie i cicho westchnął
- Ja wiem, że było Ci ciężko, naprawdę... Ale chyba nie bylem dla Ciebie aż taki zły, prawda? - zapytał cicho, patrząc na Ciebie smutno. Wyjął tacę z Twojej ręki i spojrzał prosto w Twoje oczy
- Czy byłem? - zapytał po chwili przechylając łeb. Cóż... Na to pytanie nie da się dobrze odpowiedzieć - A poza tym... Zmieniłem się. Tak mi się przynajmniej wydaje - dodał kradnąc jedno ciacho ogonem. Sądził chyba, że nie zauważysz... Nic z tego

- Zaraz, zaraz. Skoro ja się spowiadam, to Ty też dokończ. Ładnie proszę - mruknął, patrząc Ci prosto w oczy, nieco zaniepokojony na Twoje słowa - Masz co w szufladzie? - uniósł brew. Candy dyskretnie ulotniła się czując gęstniejącą atmosferę szykującej się prawdopodobnie kłótni. Ciastka właśnie kończyły się piec, zza okien dobiegały was dźwięki ptaków i Twojego taty w ogródku. Wszystko jednak było nieco wytłumione. No to się wpakowałaś... Demon nadal patrzy na Ciebie wyczekująco

Właściwie ciasteczkom przyda się jeszcze parę minut. Demon spojrzał n Ciebie i uśmiechnął się ciepło. Jest coś w jego spojrzeniu... Coś takiego, co upewnia Cię, że jeżeli nawet cokolwiek się między wami skończy, to nie z jego strony
- No... Urwała mi klejnoty - rzucił po chwili, też zerkając w stronę piekarnika - A co do chłopaka... Z tego co wiem, to pracuje na drugim końcu kraju. Dawno go w sumie nie widziałem... Sam nie chciał się ze mną widywać jak już dorósł. Ale fakt, byłem wtedy niezłym skurwysynem - zaklął wzdychając pod nosem - Teraz ma jakieś 32 lata... Hej, może was poznam? - zażartował słabo

- Nie jestem aż taki stary - wywrócił oczami - Ale tak, miałem kogoś. Na poważnie to jedną samicę... I wolę tego nie wspominać. To ona mnie... no wiesz... Jak się dowiedziała, że jej już nie kocham, po kilkunastu latach - skrzywił się na samo wspomnienie - Nie byłem wtedy jeszcze aż tak poważany jak teraz, ani nie miałem takiego bogactwa. Wiesz, jak jest. Miłość czasami zanika jeśli ta druga osoba kompletnie przestaje o nią dbać. Bo ileż można wychodzić z inicjatywą? - westchnął, jakby próbował się przed Tobą tłumaczyć. Candy uniosła łeb mrucząc pocieszająco. - Ale nie, dzieci nie miałem. To znaczy... - zawahał się na dłuższą chwilę, wbijając wzrok w ścianę za Tobą - Można powiedzieć, że miałem syna... Adoptowanego - dodał wzdychając ciężko

Niestety, ani Darkrai, ani tym bardziej Cresselia nie mają miejsc, które nazywałyby domem. Oba te pokemony są wędrujace, z miejsca do miejsca. Ciężko będzie wytropić któregoś z nich... Choć już i tak podejrzewacie, że jeden z nich siedzi gdzieś blisko. Co jednak z drugim?
- Co myślę o czym, o dzieciach? Lubię dzieciaki. Chociaż są małe, głośne i denerwujące to je uwielbiam. A Ty? - zapytał z lekkim uśmiechem na pysku. Masz dziwne podejrzenia... A co, jeśli on już jakieś miał? Albo, co gorsza, miał i zjadł? Nie, to byłaby przesada... a może? Był, i w sumie nadal jest, demonem, zdolnym do wszystkiego
- No... Co do drugiego pytania... Samice zachodzą w ciążę, tylko że w przeciwieństwie do ludzi, u nas nasienie... Hmm... Jakby to określić... Pojawia się... hmm... "magicznie" jeśli można to tak ująć. Nie potrzebujemy "jaj" - prychnął i wywrócił oczkami

Ciastka po pół godzinie w piekarniku. Nie spodziewałaś się, że tak sprawnie wam pójdzie, a tu proszę. Niespodzianka! Poza tym zauważyłaś, że demon nie ma bladego pojęcia o gotowaniu w żaden sposób. Candy zadowolona wylizała wszystko do czysta i położyła się pod stołem czekając na gotowe ciasteczko
- Hm... Wypadałoby to coś zdobyć... Tylko jak znaleźć Cresselię? No i wypadałoby też pozbyć się tego stwora z naszej okolicy, inaczej nikt nigdy się nie wyśpi - oznajmił po kilku minutach namysłu - A ty potrzebujesz snu żeby się zregenerować

Niestety, tym razem ciastek niet. Za to w pokedexie znajdujesz dość ciekawe informacje... O pokemonie imieniem Darkrai który jest zdolny do wywoływania koszmarów, jest również przez nie "przywoływany". Jedyną formą obrony przed nimi jest Lunar Wing, przedmiot, a raczej pióro, mówiąc ściślej, otrzymywane od Cresseli. Tresh nie bardzo wiedział, czego od niego chcesz, więc poszedł za Tobą do kuchni zaintrygowany
- Będziesz robić jedzonko? - zapytał widocznie głodny. Candy ruszyła za tobą wiedząc doskonale co się szykuje i licząc na możliwość oblizania miski jak za dawnych czasów

Jedno było pewne - nie miałam doświadczenia w obcowaniu z pokemonami. Jednak widząc, jak kruk zamiera i odlatuje wcale nie potrzebowałam dodatkowej wskazówki od medalionu, by wiedzieć, że zbliża się coś, co może rozerwać mnie na strzępy. Słowem - zbliżał się potwór. Nie wiem jeszcze jaki... Ale mam wrażenie, że wcale nie chcę się dowiedzieć. Nie teraz, kiedy jestem niemal bezbronna. Zerkam na mojego płomiennego towarzysza
- Czas na nas. Lepiej, żeby to coś nas nie wywęszyło - rzucam półgębkiem do ogiera. Tylko... Gdzie uciekać? Nie ma czasu na zastanawianie się. Jak najdalej od tego czegoś. Przynajmniej tymczasowo. Biorąc pod uwagę kierunek, w którym zerkał Murkrow postanawiam wybrać przeciwny
- Chodź! - mówię do konia. Mam tylko nadzieję, że nie uszkodził się bardziej, niż to jest widoczne. Jego pełna sprawność może być mi później potrzebna. Na chwilę obecną nie chcę go męczyć

Mężczyzna od razu przytula Cię i głaszcze. Entei tylko westchnął i wywrócił oczami. Twoi rodzice patrzą na Ciebie i kiwają głowami
- Taaa... Wy też? - zapytała Twoja mama zmęczonym głosem odkładając książkę. Widać, że ich też to ruszyło i to mocno - To raczej nie jest naturalne, nawet nasze pokemony wyglądają na wykończone po tej nocy - dodała kilka sekund później. Noivern zaskrzeczał potakująco z piórkami w pysku. Candy domaga się pieszczot od Ciebie pomrukując z zadowoleniem, że już wróciłaś. Z lasu słyszysz jakieś poruszenie... Co to to to jest?