Pokemon Crystal

Zbieram i sadze na pozostałych. *trzyma kciuki za powodzenie misji*

Miałam satyskacje uderzając go w policzek. Zasłużył sobie, a ile można słuchać jego odzywek prawda? Odprowadziłam go tylko wzrokiem, gdy wychodził.
-Niespodzianka?-troche mnie przeraził. Miałam dość niespodzianek conajmniej na kilka tygodni.- Mam nadzieję, że to będzie miła niespodzianka...
Też sie uśmiechnęłam do chłopaka. Kochany z niego człowiek. Zupełne przeciwieństwo Jeremiego. Ale nagle mnie olśniło.
-Zaraz zaraz...-powiedziałam wchodząc do samochodu.-Wśród diabłów? To znaczy, że wy wszyszcy jesteście...
Zapytałam zaniepokojona

Zatwierdziłam koniec treningu, czas się trochę pointegrować z resztą drużyny. Pobawiłam się z moimi pokemonami i powygłupiałam się z nimi. Gdy Pichu zaczęła biegać stwierdziłam, że może z nią potrenuję poprzez zabawę. Znalazłam jakiś leciutki kamyczek i położyłam go na jej ogonku. Poleciłam jej, by go trochu poodrzucała i dałam jej wyzwanie, by kamyczek nie spadł na ziemie. Byłam bardzo ciekawa jak jej pójdzie. Swoją drogą wymyśliłam już trening dla Starlego. Gdy Pichu się zmęczyła ja znalazłam wiele patyczków.
-czas poćwiczyć twój Steel Wing- powiedziałam do ptaszka.-Wzleć w powietrze, ja będę podrzucać patyki, a twoim zadaniem będzie ich niszczenie używając Steel Wing. Przy okazji poćwiczymy twoją prędkość. Postaram sie rzucać patyki coraz szybciej. Twoim zadaniem jest zniszczenie każdego patyczka.
Powiedziałam spokojnie i czekałam na reakcje pokemona. Nie oszczędzałam go, podrzucałam patyczki jeden po drugim. Wiedziałam, że Starly jest zawzięty i to zadanie będzie dla niego sporym wyzwaniem.

Już chciałam odpowiedzieć Nathanielowi coś w stylu: Ja też mam taką nadzieję..., ale Jeremy musiał wtrącić swoje trzy grosze. Mimo, że Nath i Elias go ucieszyli ja nie odpuściłam. Po prostu dałam mu w pysk z otwartej dłoni, zasłużył sobie. Wiedziałam, że chłopacy nie pozwolą mu aby mi oddał więc czułam się trochu bezkarna.
Zapewniłam służącą, że to przecież nic takiego i szczerze się do niej uśmiechnęłam. Wzięłam na ręcę Noibata i postanowiłam z nim porozmawiać. Trzeba będzie, go przyzwyczajać do psich pokemonów. Może Elias mi w tym pomoże wraz z swoim Arcaninem?
Kiwnęłam głową na słowa białowłosego i weszłam do pokoju po wszystkie moje rzeczy. Oczywiście też starałam się uporządkować pokój, by panie sprzątające miały mniej pracy.
Gdy wszystko co moje miałam przy sobie, wyszłam na korytarz i czekałam na chłopaka.

-Rozumiem cie, po tej całej historii sama inaczej patrze na te wszystkie miłosne książki i seriale z wampirami...-odpowiedziałam Eliasowi. Wygląda na takiego wrażliwego romantyka, jednak potrafi być stanowczy i opanowany. Ciekawe połączenie, ciekawy człowiek, no i całkiem przystojny.
Oj prawda prawda, skrucha to już coś! Oczywiście to doceniłam.
Obserwowałam cały czas Noibata, bałam się, że przez strach coś wywinie. Jednak wszystko potoczyło się dobrze.
Grzecznie poprosiłam o kawę, a po jedzeniu zaczęłam sprzątać po sobie i po pokemonach jeśli zjadły swoje porcje. Wysłuchałam w spokoju Nathaniela, i tak już było mi wszystko jedno.
-Domyślam się, że i tak nie mam nic do gadania w tej sprawie. Ale skoro już wszystko jest ustalone to nie będę wam specjalnie utrudniać.

Z bólem serca, ale jednak wymieniam Oddisha z Valenci (specjalna strefa safarii) na tą fajną duchową Buneary

-O no to super, i zgadłeś bardziej interesują mnie pokazy. Powiedziałam i zanim poszliśmy do kuchni skoczyłam jeszcze po moich małych przyjaciół. Po drodzę do kuchni spytałam Eliasa o książkę. Byłam bardzo ciekawa, czy chłopak interesuje się wampirami, czy po prostu lubi romansidła.
Gdy weszliśmy do kuchni przywitałam się z wszystkimi i życzyłam im smacznego. Na Jeremiego nawet nie spojrzałam, nie jest godzien. Z zainteresowaniem przyglądałam się Lycanrocowi, to bardzo interesujący pokemon. Kto wie, może będzie mi dane go złapać?
Kiwnęłam głową dając znak Eliasowi, że zrozumiałam. Zgarnęłam 3 miski, ułożyłam je w rządku i wsypałam do nich karmy. Wypuściłam moich przyjaciół i nakazałam im zjeść śniadanko. Dopiero gdy pokemony zaczęły jesć zajęłam się sobą. Umyłam dłonie i nałożyłam sobie jajecznicy i posmarowałam tosta masłem.
Uśmiechnęłam siędo dziewczyny i oficjalnie się przedstawiłam. Zaczęłam jeść swoje śniadanko obserwując swoje pokemony, by niczego nie zmalowały.

Uśmiechnęłam się widząc jak nietoperek się łapie, to już kolejny towarzysz do kolekcji. Czas się umyć, tak więc kierunek łazienka. Jakoś nie uśmiechało mi się korzystać z czyiś kosmetyków, dobrze, że miałam swoje sprawdzone. Mamusia wiedziała jak mnie spakować. Gdy wróciłam natychmiast zasnęłam w swoim ciepłym łóżku. Po takim dniu, długi sen był jak złoto. Jak dobrze, że już nie miałam żadnych snów, jeszcze tego by brakowało. Gdy się przebudziłam, naciągnęłam kołdrę na głowę. Tak bardzo nie chciało mi się wstawać z łóżka. Po porannej toalecie spotkałam mojego opiekuna, przywitałam się z nim.
-Ehm pewnie, a znajdzie się coś dla moich pokemonów? Nie chciałabym, by były głodne w podróży, sam rozumiesz- powiedziałam spokojnie.

A mogłobyć tak pięknie...
Widziałam zawahanie w oczach słodkiej sadzonki, trzeba ją delikatnie nakłonić.
-Nie musisz się obawiać. Zadbam o ciebie najlepiej jak tylko będe umiała, będziesz podróżować ze mną wraz z moimi towarzyszami. Będziesz poznawać nowe tereny i nowe pokemony, ze mną nie stanie ci się żadna krzywda. Możesz być o to spokojna...

Huhu idzie dobrze ^^
-Wiesz co to pokazy prawda? Mogłabyś w nich błyszczeć, zwłaszcza po ewolucji.- mówiłam siadając obok pokemona.-Ahh już sobie wyobrażam siebie na pokazach z tobą obok. A jakbyś ewoluowała w Bellosoma, mogłybyśmy tańczyć hula wśród Petal Dance, który mogłabyś poznać pod moim okiem... Podoba ci się taka wizja? Chciałabyś tak? Wystarczy, że dotkniesz balla. Powiedziałam i położyłam przed stworkiem Safariiballa.

Uśmiechnięta stuknęłam pokemona ballem. Gdy się złapał, wypuściłam go, byśmy razem wszyscy spali, zawsze raźniej prawda? Ja przed snem skoczyłam jeszcze na szybki prysznic . Po powrocie wgramoliłam się na łóżko. Nie gasiłam laatarki, nie czułam się jeszcze pewnie w ciemności. Spróbowałam zasnąć.
Rano po przebudzeniu ruszyłam do łazienki by się ogarnąć. Zęby, włosy itp itd. Stwierdziłam też, że warto nakarmić moich towarzyszy, by sie nie pozjadały.
Ciekawa byłam czy coś może mnie jeszcze zaskoczyć? Czy wielka opatrzność ma już jakiś plan dla mnie?

Byłam pod wielkim wrażeniem pracy mojej starterki. Oczywiście wspierałam ją w każdej chwili i dopingowałam ją po każdej nieudanej próbie. Efekt ataku bardzo mi się podobał. Niby nie mam ataku Telekinesis, ale mam za to Psychica. Poprosiłam moją starterkę, by użyła Psychica i zaczęła manewrować tak okręgami, by okręgi utworzyły kule, w której byłaby Mira. Starałam się jej to jak najlepiej zobrazoewać używając do tego zerwanych kwiatków (zrobiłam z kilku łodyżek małe okręgi które ze sobą połączyłam, w środek włożyłam mały kwiatek. Gdy starterce udało się zapanować w okręgami, poprosiłam ją by zaczęła nimi tak manewrować, by okręgi się obracały. Gdy się jej to udało zarządziłam małą przerwę na relaks. Dałam Mirze 10 enigm i zaczęłam się bawić z moimi pokemonami.

-Dziękuję... Mówiłam odbierając od chłopaka latarkę. Nie mogłam odwrócić wzroku od falującego torsu chłopaka. Na szczęście sam Elias rozwiązał ten problem cofając się. Miałam nadzieję, że nic głupiego sobie nie pomyślał.
-Przepraszam, że cie obudziłam, na prawdę nie chciałam-powiedziałam cicho skruszona. -Ale ten mały szarlatenek nieźle mnie wystraszył. A fakt, że jest ciemno nie ułatwił jakoś tej sytuacji. Zwłaszcza, że boję się ciemności...
Ostatnie zdanie wypowiedziałam bardzo cicho, trochę wstyd nie? Dorosła dziewczyna wrzeszcząca na widok małego pokemona.
Położyłam palącą się latarkę na szafce, tak by oświetlała pokój. Znów kucnęłam przy stworku.
Gdy ten usiadł mi na dłoni uśmiechnęłam się leciutko, a drugą dłonią pogłaskałam pokemona.
-Słodziutki jesteś wiesz? I niezwykle przerażający... Może chcesz do mnie dołączyć?
Zapytałam i podniosłam pokemona, razem z nim usiadłam na łóżku. Tam przedstawiłam go swoim podopiecznym. Miałam nadzieję, że się polubią.

Gdy białowłosy się zjawił skryłam się za jego plecami. Za dużo przeżyłam dzisiejszego dnia, by zgrywać odważną. Przy okazji miałam okazje lepiej się mu przyjrzeć. Wyglądał dość uroczo w takiej sytuacji.
-Nie jest wporządku! Jakaś bestia tu jest- powiedziałam wystraszona i jeszcze bardziej skryłam mu się za plecami. Patrzyłam oświetlane miejsca przez chłopaka, a moim oczom ukazał sie mały wystraszony pokemon. Zrobiło mi się go żal, na prawdę nie chciałam go wystraszyć.
Wychyliłam sie do pokemona. Powoli starałam się do niego zbliżyć.
-Przepraszam, że coe wystraszyłam. Ale ty mi też napędziłeś stracha, a jeszcze jest ciemno i o- zaczęłam się już plontać w tym co mówie. Wyciągnęłam rękę w kierunku nietoperka.

A Akina może dostać 2000$?