Pokemon Crystal

- Jestem Nuca - odparła dziewczyna, zakładając, że to właśnie swoje imię wypowiedział rozmówca. Jednocześnie wodziła zachwyconym wzrokiem za przelatującą gromadą Wingulli. Zawsze ogromnie lubiła patrzeć na ich pełne gracji ruchy. Potem zatrzymała spojrzenie na zbliżającym się trawiastym brzegu, jednocześnie zastanawiając się nad problemem rudowłosego chłopaka.
Z wyjąkanych tłumaczeń i obserwacji jego niezgrabnych, zupełnie pozbawionych swobody ruchów, Nu stwierdziła, że Eddie to osoba nie tylko nieśmiała, ale również pozbawiona wiary w samego siebie. Nic dziwnego, że przy takiej osobowości miał problemy z opanowaniem zachowania swojego Pokemona… Zwłaszcza, jeżeli posiadał on Pumpakaboo dopiero od niedawna – co wydawało się bardzo prawdopodobne.
- Być może jesteście ze sobą jeszcze zbyt krótko - odezwała się, by tchnąć w Eddiego trochę optymizmu. - Ja i Lunre też musieliśmy trochę razem przejść, nim wytworzyło się między nami pełne zaufanie i wzjamenie zrozumienie. A mimo to nawet teraz zdarza nam się mieć zupełnie odmienne zdanie w pewnych kwestiach. - Nuca mrugnęła figlarnie do Riolu, który najwyraźniej jeszcze nie zapomniał o incydencie z duchem, pragnąc odzyskać utraconą godność. Nagle w głowie dziewczyny zajaśniał pomysł... Być może uda się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. - Może udział w walce jakoś pomógłby wam się zgrać? Nic tak nie łączy jak współdziałanie i silne emocje... Adrenalina i te sprawy. To bardzo zbliża. Po odebraniu wyposażenia od profesora moglibyśmy stoczyć mały pojedynek; Pumpakaboo kontra Riolu.
Dziewczyna powiodła pytającym spojrzeniem po całej trójce.

Przepraszam za zwłokę, bardzo zajęty dzień miałam.

Jeden sojusznik odpadł im na starcie... Ale nie ma tego złego, co na dobre by nie wyszło; dzięki temu być może przez jeszcze jedną turę stworzenia skupią choć część swoich ataków na królicy, zamiast na Greninji i Kecleonie. Taką Miriana miała nadzieję.
- Pewnie znów będą chcieli niszczyć klony, tak więc Excido użyj ponownie Disable na tym Salamance’u. Vulpixa na razie zostawiamy... Jako ognisty typ nie powinien stanowić szczególnego zagrożenia... Oby. Ponieważ utraciliśmy ważnego zawodnika ofensywnego, wspomóż następnie Greninję w ataku. Zaatakuj go przy pomocy Dizzy Punch, by zachwiać tym olbrzymem. Ponieważ jego kamienne ciało sugeruje podatność na wodę, użyj Water Pulse dwukrotnie. Najlepiej atakuj tak, byście z Greninją stali po jego przeciwnych stronach i raz za razem naprzemiennie atakowali, nie dając mu chwili na złapanie oddechu

Vulpix... Ciekawy wybór na trzeciego Pokemona. Lisek wydawał się słaby przy swych dużych sojusznikach, jednak to mogły być tylko pozory.
Kobieta wysłuchała poleceń Robina, po czym sama zwróciła się do swojego Pokemona:
- Na początek Excido użyj tradycyjnie Camouflage, by wtopić się w tło i poruszać przez całą bitwę niemal niezauważonym. Gdy Greninja będzie tworzył swoje kopie, będzie to idealny moment, by uderzyć Vulpixa Water Pulsem w celu ułatwienia ataku naszym sojusznikom. Potem użyj dwa razy Disable - po jednym na każdego skrzydlatego olbrzyma. Którego pierwszego obezwładniać, to będzie zależało od ruchów, jakie użyją. Staraj się zablokować te ataki, które będą super efektywne na któregoś z naszych sojuszników.

Miriana przetarła oczy ze zdumienia. Takich cudaków to świat jeszcze nie widział! Torterrowy Salamance i Tyranitarowy Charizard... Ciekawe. Zastanawiające dla kobiety było, czy ten drugi jest w stanie latać z tym kamiennym cielskiem.
- Moim zdaniem skupienie się na wyeliminowaniu jednego Pokemona jest dobrym pomysłem, jednak nadmierne zignorowanie dwóch pozostałych przeciwników byłoby zbyt ryzykowne. Nie możemy ryzykpwać utratą któregoś z naszych Pokemonów. Ponawiam moją propozycję z Double Team oraz Disable, by jak najbadziej utrudnić ofensywę reszcie Pokemonów. Mój niewidzialny Kecleon może zająć się również kontrowaniem ich ataków i uprzykrzaniem im życia, gdy wasze Pokemony będą próbować wykończyć jednego z tej trójki.

Miriana spojrzała w zamyśleniu na Pokeballe.
- Ich wygląd nie jest przypadkowy, to pewne. Myślę, że sugeruje on, jakie Pokemony skrywają się wewnątrz. Ten złoty kojarzy mi się z mitycznym Celebim. Zwróćcie uwagę na tę liściastą czapeczkę i skrzydełka, przypominające tego Pokemona. Dodatkowo istnieją legendy o złotym Pokeballu, który skrywa właśnie to stworzenie. A kim może być ten drugi?

- Hmmm, wygląda na to, że zadanie będzie znacznie trudniejsze, niż przypuszczaliśmy. Nie wiemy, jaki Pokemon skrywa się w Pokeballu ani czy wilczyca nie ma ich tam schowanych więcej... Możliwe, że wypadnie po jednym przeciwniku na każde z nas. Niezależnie jednak od tego, sądzę, że rdzeń taktyki powinien wyglądać następująco: mój kameleon, po uprzednim wtopieniu w tło, będzie blokował najbardziej kłopotliwe ruchy przy pomocy Disable, a w przerwie na to atakował dystansowo. Te ataki będą pełniły rolę odwracacza uwagi przeciwnika od właściwego zagrożenia, czyli wystawi go bezpośrednio na silne fizyczne ciosy Lopunny. Czasem dodatkowo Excido może pociągnąć wroga za nogę językiem, by stracił równowagę i stał się łatwym celem dla królicy. A Greninja powinien regularnie odtwarzać swoje klony, co spowoduje u wrogich Pokemonów dekoncentrację. Wówczas podobnie jak u mojego Kecleona, przeciwnik nie będzie wiedział, z której strony spodziewać się następnego ciosu od wodnej żaby. A my w tym zamieszaniu możemy próbować powoli przysuwać się do pucharu.
Miriana powiodła wzrokiem po sojusznikach, oczekując na aprobatę bądź negację jej planu.

- Ależ nie ma za co - odpowiedziała Nuca, wyciągając do chłopaka rękę, aby pomóc mu podnieść się z podłogi.
Wszystko wskazywało na to, że rudowłosy jest trenerem Pumpakaboo, ale zupełnie nie może sobie poradzić z tak żywiołową istotą. Do tego jego nieśmiały charakter kazał mu przejmować się tą sytuacją znacznie bardziej, niż to było konieczne.
- Nic się nie stało. Twój przyjaciel pewnie po prostu nudzi się na statku i szuka teraz jakiegoś zajęcia. To nic złego - dodała, aby uspokoić chłopaka. Następnie Nu wyciągnęła dłoń, aby spróbować połaskotać dynię; choć jej palce najpewniej przelecą przez ciało ducha, być może pomoże to nawiązać kontakt z Pokemonem. Potem zwróciła się do właściciela ducha z pytaniem:- Gdzie znalazłeś tak uroczego towarzysza?

- W porządku. Aczkolwiek ja bym jednak rozważyła chociażby obwiązanie pyska, jeśli wilk wykazałby nadmierną chęć gryzienia. Zęby to jednak jego najmocniejszy atut - powiedziała Miriana. Potem zaczęła przeglądać w umyśle ataki dystansowe swojego towarzysza. - Ja na początek użyłabym wodnego ataku; Water Pulse mojego Kecleona może porządnie zmoczyć mu futro, przez co stanie się nieco bardziej ociężały. Możemy również wymanewrować go w czasie walki tak, że Pokemony obejdą go z wszystkich stron i jednoczesnie wtedy zaatakują. Co do umiejętności naszych Pokemonów... Lopunny i Greninja są bardzo szybkie i mogą skakać niezwykle wysoko, co daje przewagę nad wilkiem i pozwoli go zdekoncentrować; wspomniany Double Team idealnie by tu pomógł. A niewidzialność mojego Excido pozwoli mu niekiedy nawet na zadanie ataku fizycznego z znienacka. Taki niespodziewany atak może go wytrącić z równowagi i wtedy silne ataki waszych Pokemonów będą mieć większą szansę, by trafić idealnie w cel.

Kobieta przytaknęła Robinowi. Ona również uważała, że samo chwycenie pucharu byłoby zbyt proste.
- Myślę, że najprościej byłoby unieruchomić tego wilka. Mój Excido i pana Greninja - kobieta skinęła głową mężczyźnie - mogłyby użyć swoich języków, by związać wilcze łapy i pysk. W ten sposób nie będzie mógł nam w niczym przeszkodzić. Aby im to umożliwić, można użyć Lopunny, która upozorowałaby atak i w ten sposób odwróciła jego uwagę. A Double Team Greninji dodatkowo w tym pomoże.

”Dzień dobry” byłoby grzeczniejsze - pomyślała starsza pani, jednak powstrzymała się od komentarza. Nie do końca ufała współzawodnikom, jednak życie zdażyło ją nauczyć, że zwykle współpraca popłaca najbardziej. Z pewną rezerwą postanowiła więc przyjąć ofertę młodego człowieka.
- Zachowaj czujność. Mogą chcieć użyć podstępu - szepnęła do swego kameleona, głośno zaś powiedziała: - Jestem Miriana. Jeżeli mamy współpracować, proponuję zebrać się w jednym miejscu i omówić taktykę poza zasięgiem wilczych uszu.

Walka z Hitmonlee była pestką; teraz dwójka uczestników stanęła przed dużo cięższym zadaniem. Starsza pani szybko oszacowała swoje siły i doszła do przykrego wniosku, że nie jest w stanie w klasyczny sposób sforsować dziury. W obliczu takiego problemu przysiadła i zamyślona zaczęła gruntownie przyglądać się otoczeniu. Najwięcej uwagi poświęciła lewitującej lianie. Miriana zmarszczyli brwi. A co, jeżeli ona wcale nie unosiła się w powietrzu...? Może została tam umieszczona, aby zasugerować, że znajduje się tam jakaś niewidzialna skała czy coś w tym stylu?
- Excido, poślij no swój długi język i zbadaj przestrzeń pod tym pnączem. Jeżeli wyczujesz coś innego niż powietrze, sprawdź dokładnie kształt, wielkość i fakturę tego czegoś.
Jeżeli kameleon znalazł w tym miejscu stały grunt, Miriana spróbuje oprzeć o niego deskę, przejść po niej i ponownie przerzucić deskę, tym razem już na drugi koniec przepaści. Jeżeli zaś nic takiego nie znajdą, spróbuje przy pomocy Dizzy Punch kameleona zrobić dziury w deskach, przewlec przez nie liany i w ten sposób utworzyć z nich prowizoryczny most, modląc się, by się pod nimi nie zarwał. Następnie kobieta wyśle swojego niewidzialnego przyjaciela na zwiad, by sprawdził, czy tajemnicze postacie to ich przeciwnicy czekający na środku labiryntu. Jeżeli nie, skierują się w boczną ścieżkę.

Niespodziewanie napotkany Pokemon nie wyglądał na chętnego do pokojowej rozmowy. Dwójka wędrowców stanowiła dla niego raczej coś w rodzaju potencjalnego worka treningowego! Miriana przyjęła to jednak ze spokojem godnym Buddy. Może przeciwnik miał przewagę typów, ale jej kameleon również trzymał parę asów w rękawie.
- Excido, pokaż mu, z kim próbuje zadzierać. Pozwól przeciwnikowi na wyprowadzenie pierwszego ataku i wykonaj w ostatnim momencie zgrabny unik; zapewne na starcie użyje on swego ulubionego ruchu, więc zablokowanie go przy pomocy Disable na chwilę zdekoncentruje Hitmonlee. Wykorzystaj ten moment na uderzenie go przy pomocy Shadow Claw po nogach, by zachwiać na chwilę tym mięśniakiem. Ucieknij na bezpieczną odległość, dostosowując swój kolor do tła. Fakt, że będzie miał problem, by cię dostrzec, zwiększy twoją szansę na wykonanie super efektywnego Psybeam. Potem odczekaj chwilę, pozwól mu dostrzec czerwony pasek na twoim brzuchu i gdy przeciwnik rzuci się na ciebie z atakiem, odrzuć go przy pomocy Water Pulse. Jeżeli jeszcze nie będzie miał dość, następny atak uniemożliw mu, oplatając mu nogi twoim niesamowitym językiem; pociągnij i przewróć go na ziemię. Potem dobij leżącego, wyprowadzając kolejny mocarny Psybeam. Na sam koniec wykonaj ostateczny cios uderzeniem Dizzy Punch.

Nuca dość sceptycznie podeszła do legendy o przeprowadzaniu przez Pokemona dusz na drugą stronę, choć musiała przyznać, że mimo wszystko ta wizja przewodnika w zaświatach, który swoim światłem wskazuje właściwą drogę, była dość atrakcyjna. Pumpakaboo… Ten Pokemon wydawał się dziewczynie coraz bardziej zagadkowy.
- Nie, skąd. Wszystko w porządku – odparła Nu na pytanie zielonowłosego. – Po prostu mnie sobą zainteresował. Dziękuję za poświęcony czas i miłego rejsu. – Posłała mu lekki uśmiech na odchodne.
W tym momencie dziewczyna zarejestrowała nagły upadek swojego „szpiega”. I – o wilku mowa! – pojawił się również ten mały Pumpakaboo. Owa scena wyglądała niemal jak deja vu tego, co wydarzyło się przy pierwszym spotkaniu z duchem. Przypadek…? Być może, ale warto było zbadać sytuację. Nuca na migi nakazała Riolu zachowywać się cicho, po czym dyskretnie postąpiła parę kroków w kierunku rudego, aby mieć lepszy widok na przestrzeń za półotwartymi drzwiami. Chciała zobaczyć, co teraz wydarzy się między chłopcem a Pumpakaboo.

Język niemiecki od samego początku był dla mnie zmorą. O ile nauka innych przedmiotów nie stanowiła nigdy problemu, tak języki obce słabo wchodziły mi do głowy. Jednak o ile do angielskiego miałam chęć i motywację, by go porządnie opanować, tak na obowiązkowych godzinach niemieckiego czułam się jak skazaniec i przedmiot ten traktowany był przeze mnie na zasadzie „byle zdać”. Zwłaszcza w liceum, gdzie dostałam taką nauczycielkę, która byłaby w stanie obrzydzić każdy przedmiot. I tak wyszło, że po sześciu latach nauki mało co umiałabym powiedzieć w tym języku.

Jej rozmówca, choć starał się być miły, wyraźnie dystansował się do całej rozmowy, słabo maskując swoje uczucia słowami uprzejmej zachęty. Jako osoba, która sama nieraz potrzebowała chwili samotności dla siebie, Nuca nie chciała męczyć zielonowłosego, więc postanowiła poruszyć jeszcze tylko dwie kwestie.
- Dziękuję. A czy ma pan jakieś informacje o tamtejszych warunkach pogodowych? Będzie zimno, to wiadomo, ale co poza tym? Powinnam być przygotowana na częste opady deszczu lub śniegu, silne wiatry, czy jednak zwykle pogoda jest dość ładna?
Wysłuchując odpowiedzi, dziewczyna jednocześnie poświęcała część myśli chłopakowi wyglądającemu ciekawsko zza drzwi i przysłuchującemu się ich słowom. Czyżby był tak bardzo nieśmiały, że bał się do kogoś podejść? To by tłumaczyło całe jego wcześniejsze zachowanie…
Po wysłuchaniu odpowiedzi zielonowłosego Nuca zwróciła się do niego z tymi słowami:
- Mam tylko jeszcze jedno, ostatnie pytanie. Otóż gdzieś tutaj po statku kręci się intrygujący Pokemon duch; jest niewielki, z wyglądu podobny do dyniowego lampionu. Góra ciemna, dół różowy z dziwnym światłem wewnątrz. Pomyślałam, że może zna pan ten gatunek i mógłby mi o nim co nieco opowiedzieć. - Tutaj dziewczyna zerknęła znów na obserwującego ich chłopca, ciekawa reakcji na zainteresowanie Nu jego domniemanym Pokemonem.
(Jeżeli nie wydarzyło się nic szczególnego, dziewczyna podziękowała rozmówcy i zajęła swoje dawne miejsce przy burcie, wpatrując się w morskie fale).