Pokemon Crystal

//ja... chyba jeszcze żyję :')

Och..? To bardziej wyglądało jakby on ją wybrał na swoją podopieczną, a nie ona jego. Laila przez chwilę przyglądała się z mieszanymi uczuciami na czerwono-białą kulkę w swojej dłoni. No niby złapała go, ale trochę w lamerski sposób (:D). Ukradkiem spojrzała na niezbyt zadowolonego Shisuia i miała cichą nadzieję, że jednak ten zaprzyjaźni się z jaszczurką. Osobiście nawet się przekonała do elektrycznego pokemona. Był całkiem zabawny, no i rzecz jasna silny. Może w przyszłości będzie ją irytował jego złodziejski charakter, ale przez jego uroczą mordkę będzie chyba w stanie mu wybaczyć.
Podrapała Shisuia za uchem i zaproponowała mu wejście do balla. Lucario nie wyglądał na takiego w najlepszej kondycji. I w sumie Heliolisk też był trochę podrapany. Chciała się udać do najbliższego Pokecentrum, by wyleczyć oba pokemony i jak najszybciej skierować się stamtąd do wieży Pryzmatu, czyli tam gdzie polecił jej iść Set.

Szwecja

Nuggetsy

Ha! jestem prawie o 2 miesiące starsza! x)
Wszystkiego najlepszego Viv-Kaiwe

Taka o Banette dla ciebie

No dobra, teraz czuła się nieco mniej pewnie, niż przed wydaniem rozkazów Shisuiemu. Przygryzła nerwowo wargę, patrząc na stan Lucario. Wyglądało to kiepsko, zwłaszcza, że nie miała przy sobie żadnych medykamentów ani jagód na zniesienie chociażby paraliżu. Musiała szybko coś wymyślić, bo nawet nie zdąży mrugnąć okiem, a przegrają.
Gdy jednak Heliolisk zaczął się do niej zbliżać, nerwowo zacisnęła dłoń na kuli. Co on robił? Przez chwilę nawet czuła strach, widząc kontem oka, że Shisui nie może się ruszyć z miejsca przez paraliż, a dziki pokemon się do niej wciąż zbliża. Szybko jednak zdała sobie sprawę, że jaszczurka nie chce jej zrobić krzywdy. Przynajmniej jej się tak zdawało, patrząc na jego ruchy wobec niej.
- Ekhm… - odchrząknęła niezręcznie. To było trochę dziwne, że mając przewagę, Heliolisk nagle przestał walczyć. - Wiesz, jakbyś tego nie kradł, to nie byłoby tego zamieszania. Po co to robiłeś, co?
Uważnie przyglądała się pokemonowi, po czym ostrożnie wyciągnęła przed siebie rękę, chcąc jakoś podnieść te nieszczęsne pieniądze. Miała tylko nadzieję, że się nie wyrypie do przodu przez tą złamaną nogę.
Widząc wyraz jego mordki zrobiło jej się go trochę szkoda. Ale tylko trochę. Okradł ją i zaatakował, więc czemu znów nie miałby jej tego zrobić? Nie była pewna tego, co Heliolisk zrobi, więc pewniej chwyciła swoją kulę, gotowa się nią bronić, jakkolwiek głupio by to nie brzmiało. Czekała teraz tylko na jakiś ruch z jego strony.

Matematyka

Ostatnio mam fazę na to ;---; KLIK

zad. 1
http://imgur.com/UOAYDWH

zad. 2
1. wut Jeśli Filip wciąż czekał na Kubę w domu, a Kuba był już na zewnątrz, to jeden nie mógł nieść drugiego bez głowy.
2. 8, bo 2 nie żywe wciąż są w stawie.
3. Do pokemonowej mamy jajka.
4. Zbijają sobie pioruny na przywitanie.
5. W basenie nie było wody, tylko lawa.

//sorki że tak w dziwnych odstępach czasowych odpisuję(tak mi się wydaje, że dziwnych), ale mam teraz sporo na głowie i jakoś nie mogę się zebrać zeby odpisać + jak to nie problem, to zmieniłam dialogi na kolor, a ataki będę dawać pogrubione ^^

Ojca? To musiał być jakiś żart. Mogła rozumieć, że jeśli to sprawka Seta, to pewnie miał on dobre intencje. Mimo wszystko średnio jej się to podobało, mógł jej chociaż o tym wcześniej powiedzieć. To, co usłyszała od policjantki było takie… niespodziewane. Samo myślenie o którymś z rodzicieli ją dołowało i wzbudzało rozgoryczenie. Niby stało się to dawno temu, więc powinna mało co kojarzyć. I faktycznie, ledwo co pamiętała twarze i głosy rodziców. Jednak gdyby ich wtedy nie zaatakowano, pewnie wciąż mogłaby ich dokładnie widzieć i słyszeć.
Spakowała wszystkie rzeczy, które dostała od Seta i pielęgniarki, by wyruszyć w stronę wieży. Przez całą drogę jej myśli krążyły wokół wszystkich wydarzeń od momentu jej przybycia do Kanto. Próbowała jakoś pozbierać myśli, gdy nagle pod jej nogami przeleciał jakiś żółty pokemon. To był Heliolisk trzymający w łapkach pieniądze. Chwila… To nie były przypadkiem jej pieniądze? Zważając na to, że nie miała stałego dochodu, nawet te kilka dolarów mogło się okazać dla niej bardzo cenne. Do tego jeszcze ich bezpośrednio zaatakował! Od dawna nie była tak zirytowana czyimś zachowaniem, jak w tej chwili tym Helioliskiem.
- Serio? Nie mam nastroju na takie sytuacje – burknęła, patrząc na znikające już Protect Lucario. Widząc nastawienie elektrycznego pokemona to ten raczej nie odda skradzionej mamony po dobroci. - Nie pozwól mu uciec Lucario! Zacznij od Quick Attack, żeby się do niego szybko zbliżyć i potem wykonaj Power-up Punch, zwiększysz dzięki temu siłę następnych ataków. Następnie użyj Low Sweep, może to go jakoś spowolni. Na koniec spróbuj szczęścia z Counter, może cię zaatakuje i będziesz mógł mu odpowiedzieć ze zdwojoną siłą.

Pokiwała głową na słowa Seta i podziękowała mu. Dzięki temu, że wcześniej śledziła poczynania Conna podczas zdobywania odznak w Kalos, wiedziała, że wieża, którą widziała ze szpitalnego okna to właśnie wieża Pryzmatu. Budynek był tak wysoki, że zapewne można go było zobaczyć z każdego miejsca w Luminose City, więc ze znalezieniem go nie będzie mieć problemu.
Gdy po jakiś dwóch godzinach po odejściu Seta przyszła do niej wcześniej zapowiedziana policja, trochę się zestresowała. Przykryła dłoń oznaczoną kompasem drugą dłoniom, by nie dojrzeli tatuażu od Kayona. Jakoś nie chciała, by go zobaczyli, nawet jeśli wyglądem nie odbiegał od normalnego tatuażu.
Gdy w końcu zapytali się ją o konkretne rzeczy, przypomniała sobie o dzikim pokemonie. Oblizała nerwowo wargi, starając się skupić myśli. Jeśli chciała im o wszystkim powiedzieć, to właśnie miała szansę. W końcu to policja, prawda..?
- Podróżowałam jeszcze z dwójką znajomych, żeby… pozwiedzać z nimi ich rodzinne strony – zaczęła im opowiadać. - Nie wiele mogę powiedzieć o innych pasażerach, bo przespałam większość podróży. Wszystko się zaczęło jakoś... może godzinę przed lądowaniem. Samolotem zaczęło trząść, ludzie zaczęli panikować i zawyły wszystkie alarmy… Trudno mi cokolwiek sobie przypomnieć, to był totalny chaos.
Spojrzała uporczywie na dłonie leżące na kolanach. Wiedziała, że teraz wszyscy w pomieszczeniu ją obserwują, czekając na dalsze wyjaśnienia. Jeśli zakończyłaby w ten sposób jej odpowiedź, na pewno wyszliby stąd nieusatysfakcjonowani.
Miała sekundy na podjęcie decyzji o powiedzeniu prawdy.
- Cóż… może to się wydawać dziwne, ale pamiętam jak widziałam coś za oknem. To było coś dużego i miało skrzydła. Chyba było brązowego ubarwienia. - Na chwilę się wstrzymała, udając, że się jeszcze nad czymś zastanawia. Chyba tyle im wystarczy. - Dalej nie pamiętam. To były sekundy jak to widziałam, niestety nie jestem w stanie powiedzieć nic więcej.
Nie skłamała, ale też nie powiedziała całej prawdy. Czuła, że będzie lepiej, gdy pozostawi sprawę dzikiego pokemona dla siebie. A przynajmniej do czasu, gdy nie spotka się z Setem. Miała nadzieję, że ten jej powie coś więcej o tym… potworze. A może to jakiś potwór nim kierował? Nie miała pojęcia jak ktoś mógł panować nad takim bydlakiem, ale wolała nie odrzucać innych możliwości w takiej sytuacji.

Na początku nie mogła uwierzyć w słowa pielęgniarki. Nie żyją? Wszyscy? Przełknęła ślinę, patrząc się tępo w sufit. To było strasznie dziwne wiedzieć, że ci wszyscy ludzie, że Bonnie i Clemont – ich już nie ma. Jeszcze niedawno była nimi otoczona na pokładzie samolotu, zmierzała tam gdzie oni, a teraz z tej masy osób pozostali tylko ona i Lucario. Poczuła się przez to dziwnie samotna i mała.
Dopiero po chwili uświadomiła sobie co to tak naprawdę oznacza. Już nigdy nie pogada z Bonnie o jakiś nic nie znaczących rzeczach i z Clemontem o jego wynalazkach. Choć znała ich tak krótki czas, to zdążyła z nimi się jakoś związać, a przynajmniej tak jej się wydawało. Myślała, że będzie ryczeć jak głupia, a jedyne co, to poleciało jej kilka łez i czuła ogromny ucisk w gardle. Nie była w stanie wykrzesać z siebie większej ilości emocji. Może to przez to, że już raz kiedyś coś takiego przeżyła?
Na widok obcego zmarszyła brwi, nie bardzo wiedząc jak zareagować. Dopiero po tym, jak się odezwał, uspokoiła się. Domyśliła się, że Kayon o którym mówił mężczyzna był tym, który opowiedział jej o Seikatsu. A ponieważ o rozmowie o Seikatsu wiedziała tylko ich dwójka i Lucario, raczej nie mógł jej kłamać i postanowiła mu jakoś zaufać.
- Emm, dzięki… Chyba. - Patrzyła się na niego z zakłopotaniem, nie bardzo wiedząc co jeszcze powiedzieć. - Mam na imię Laila, a ty?
Poczuła jak się czerwieni z zawstydzenia. Miała nadzieję, że to pytanie nie zabrzmiało jakby była mentalnie na poziomie przedszkolaka.

Widząc strach w oczach podopiecznego poczuła lekką niepewność co do swojej decyzji. W końcu zdecydowała o tym sama, nawet nie myśląc, by zapytać go o jego zdanie. Teraz jednak było już za późno, stało się. Patrzyła na to całe zdarzenie, na te obrazki jak z horroru i coraz bardziej żałowała, że się na to zgodziła. Gdy Riolu zniknął w rozbłysku światła, na początku nie za bardzo wiedziała co się stało. Światło zaczęło jakby ją pochłaniać, a ona mrużąc oczy przed męczącą wszechobecną już bielą, poczuła jak coś na jej lewej dłoni się tworzy. W tamtym momencie zaczął pochłaniać ją ból, a obraz przed jej oczami stał się zamazany.
Zanim odpłynęła całkowicie, usłyszała ostatnie słowa kota i z ich kontekstu zdała sobie sprawę, że on nie mógł być jej bratem. Uświadomiła sobie, że przecież tym stworem mógł być ten ktoś, kogo widziała wcześniej na dziedzińcu – postać z jasnymi włosami i długim ogonem. Teraz tylko on przychodził jej do głowy.tak, wcześniej o nim zapomniałam i dopiero teraz sobie przypomniałam, że taki ktoś był xD
To, co działo się potem, nie za bardzo do niej docierało. Otumaniona przez ból, pamiętała pojedyncze szczegóły i to dzięki nim później wywnioskowała, że jest w szpitalu. Gdy już otworzyła oczy jako bardziej przytomna osoba, zobaczyła nogę w gipsie i nieco się skrzywiła. To może jej nieco utrudnić przemieszczanie się, no i samo w sobie było uciążliwe.
Potem spojrzała w bok i zobaczyła swojego Shisuia. Jednak nie był on tym małym pieskiem, tylko dużym Lucario. Wpatrywała się w niego przez chwilę, nie za bardzo wiedząc jak zareagować. Czyli to wszystko, co przed chwilą się wydarzyło… To stało się naprawdę? O dziwo przyjęła to do wiadomości z dziwnym spokojem. Spokojnie, żeby nie wystraszyć podopiecznego, podrapała go za uchem.
- I jak się czujesz po ewolucji? - zapytała pokemona. Z ulgą dostrzegła, że nie był ranny.
Powoli wracało do niej wszystko, co stało się w tamtym „wymiarze”. Czując swoiste swędzenie na lewej dłoni, przypomniała sobie o ostatnich słowach kota. Z trudem podniosła lewą dłoń, chcąc zobaczyć ten cały kompas. Jeśli kot mówił prawdę, będą mogli naprawdę pozbyć się Seikatsu. Patrząc na to z perspektywy czasu zoabaczyła, że z tym stworzeniem i z figurą kwiatu lotosu jest powiązany jej brat. Może gdy zakończy sprawę tego przedmiotu, jakoś przybliży się do spotkania z bratem? Na razie jednak powinna się skupić na teraźniejszości. Powinni zrobić coś z tym przedmiotem, by dalej nie zagrażał pokemonom.
...Właśnie, oni. Co się stało z Clemontem i Bonnie? Co się właściwie stało z samolotem i pasażerami? Chciała się dowiedzieć w jakim mieście się znajdują. Postanowiła znaleźć jakąś pielęgniarkę i zapytać o to jak ta cała sytuacja wygląda. Poszukała przy łóżku pilota, którym przywołałaby jedną z nich. chyba takie są w szpitalach :o

Losuję

Widząc jego reakcję na jej pierwsze pytanie nieco się speszyła. Nie chciała obrazić kota, po prostu... tak jakoś wyszło. Wymamrotała ciche „przepraszam”, ale chyba tego nie usłyszał.
Gdy jednak usłyszała, już po raz drugi, tą samą odpowiedź poczuła lekką irytację. Gdyby wiedziała, to by nie zadawała pytań bez sensu. Przynajmniej wydawało jej się, że pytania miały jakiś sens. Może teoretycznie widziała przed chwilą Conna, jednak nie było to takie spotkanie, jakiego oczekiwała. Z drugiej strony mógł tak mówić specjalnie, bo zwyczajnie nie chciał jej odpowiedzieć na te pytania ze znanych tylko jemu powodów. A gdyby tak..? Przyjrzała się bliżej istocie, starając się odnaleźć w niej coś znajomego. Zmarszczyła czoło i wydęła dolną wargę. Kotowaty na pewno nie przypominał z wyglądu jej brata, ale w końcu miał ten sam głos, co on. Może stwór był jakimś swego rodzaju przekaźnikiem. O to mu chodziło? Czy może jednak było to zbyt naiwne myślenie?
Szybko odsunęła na bok swoje przemyślenia, gdy dostała jakąś pozytywną odpowiedź. Z ciekawością czekała na kolejne słowa kota. Cierpliwie wysłuchała jego wyjaśnień i gdy zobaczyła obok siebie Shisuia, odetchnęła z ulgą. Uklękła obok niego i przytuliła do siebie, dziękując za wcześniejszy ratunek.
- Mówisz ewoluować? - zwróciła się do kota. Nie do końca wszystko rozumiała, ale postanowiła zaufać kotowatemu. W sumie nie miała innego wyboru. To całe gadanie o aurze i Seikatsu... Czuła, że w rzeczywistości nic nie wie i to on w tamtym momencie był jej jedynym przewodnikiem. I choć działała pod presją, czuła ekscytację na myśl o przemianie Riolu. W końcu mogli zrobić jakiś krok do przodu. - Dobrze, w takim razie pomóż nam i powiedz gdzie iść.

Spodziewała się krzyków, ognia i krwi, jednak ukazało jej się coś zupełnie odwrotnego. Nicość zszokowała ją tak samo, jak zszokowałby ją wcześniej wyobrażany obraz katastrofy. Tym bardziej, że później z ciemności wyłonił się cały dziedziniec wraz z dwoma postaciami niedaleko niej. Nie zdążyła dobrze pomyśleć nad absurdem całej tej sytuacji, gdy dostrzegła skrajne podobieństwo czerwonowłosego do Conna. W jednej sekundzie przez głowę przeleciało jej milion myśli i pytań. Chciała podejść do niego i jego towarzysza, jednak z frustracją zdała sobie sprawę, że nie może się ruszyć. Nogi jakby przyrosły jej do ziemi.
Gdy próbowała zrobić krok do przodu, cały świat dookoła niej zaczął się rozpływać. Z rozpaczą przyglądała się znikającym postaciom. Chciała coś do nich powiedzieć, jednak było już na to za późno. Wszystko dookoła niej przybrało wygląd jakiejś obcej galaktyki, a ziemia stała się lstrem odbijającym cały ten wszechświat.
Czuła jak z każdą chwilą coraz bardziej głupieje. Musiała bardzo mocno uderzyć się w głowę. Widząc podbiegającego do niej i mówiącego kotowatego stwora tylko się w tym upewniła. O co miała go pytać? Dlaczego ma on głos jej brata? Czym on jest? I gdzie oni są? Gdzie jest Shisui i rodzeństwo?
Przez chwilę nawet myślala, że zginęła w wypadku, jednak natychmiast wyparła ten pomysł z głowy. To niemożliwe. Była pewna, że to wszystko po prostu działo się gdzieś głęboko w jej umyśle. Pokusiła się nawet na stwierdzenie, że ktoś naprawdę chce jej coś przekazać. Że to nie jest żaden wymysł, tylko autentyczne zdarzenie. ...bo niby dlaczego miałoby być inaczej?
Nerwowo się rozejrzała, nie mogąc ze stresu spojrzeć zwierzęciu prosto w oczy. Pytać, miała pytać.
- Czym ty jesteś? I co się stało z samolotem?
To było pierwsze, co przyszło jej do głowy. Ledwo co wydusiła z siebie te dwa pytania, a na język cisnęło jej się kolejne tysiąc. Pamiętała jednak o jego wcześniejszej przestrodze o czasie. Musiała się w końcu skupić i zacząć pytać o coś naprawdę dla niej ważnego.
- Gdzie jest mój brat? Ja… muszę z nim porozmawiać.
Nie czekając na jego odpowiedź, szybko wyszła do niego z drugim pytaniem. Wciąż miała przed oczami widok upadających na ziemię wyczerpanych pokemonów i nie chciała tego tak zostawiać.
- Wiesz może czym to jest? - Pokrótce opisała wygląd i działanie tajemniczego przedmiotu. - Jak to powstrzymać?