Pokemon Crystal

[Imala]

Zatrzymałam się, łapiąc oddech. Rozejrzałam się uważnie, niedaleko znajdowała się osada, jeżeli nic mnie nie zmusi, to ją wyminę. Teraz jednak trzeba porządnie odpocząć. Skierowałam swoje kroki w stronę krzaków. Okolica wydawała się spokojna, więc nie miałam się czym przejmować... Raczej... W każdym razie mogłam w końcu odetchnąć. Usiadłam na ziemi i spojrzałam na Shadow. Pogładziłam ją po głowie.
- Wszystko w porządku? - wolałam się upewnić, że nic poważnego się jej nie stało. Następnym razem będę musiała być bardziej ostrożna. Jak tylko nabierzemy sił, to ruszamy w dalszą wędrówkę. Każdy postój zwiększał szanse na szybki złapanie mnie. Oby matka była naprawdę zajęta. Spojrzałam przed siebie, wypatrując jakiegokolwiek niebezpieczeństwa, chociaż tutaj nie powinno mi nic grozić, ale nigdy nic nie wiadomo. Lepiej być cały czas czujnym.

[DJSonaX]

Obie byłyście zmęczone i osłabione po potyczce z ptakami, a gdyby nie Wybawca, pewnie nie byłoby was nawet tutaj. Chcąc złapać oddech, schowałaś się wśród krzaków, trudno sobie wyobrazić, kto mógłby chodzić tutaj o tej godzinie, ale ostrożności nigdy za wiele.
Usadowiłaś się w miarę wygodnie, oparta o małe gałązki, choć kłuły cię w plecy, dawały oparcie. Idealny układ, przynajmniej niewygoda nie pozwoli ci zasnąć.
- Dobrze... - Odparła słabo Shadow. - Potrzebuję pięć minut snu... - Dodała, kładąc się wygodnie na twych nogach.
Nie mogłaś jej mieć za złe, w końcu oberwała bardziej od ciebie. Niech śpi, niebyła ciężka, mogłaś nawet ją nieść. Potrzebowałaś tylko kilka minut spokoju i odpoczynku, potrzebowałaś tylko na sekundę zamknąć oczy...

~~~

Biegłaś przez las. Byłaś w swojej wilczej formie i pędziłaś przez nieskończony labirynt drzew. Obok ciebie był ojciec, też w zwierzęcej postaci. Było tak jak zawsze, tak jak przy każdym polowaniu... ale coś zdawało się nie tak. Tata zawsze był szczęśliwy i wesoły podczas łowów, teraz zaś był smutny i zmartwiony. Coś go trapiło i nie pozwalało mu to się oddać chwili.
Nagle coś się zmieniło, świat stał się bardziej ponury, a za tobą spadło drzewo. Nie miałaś czasu się zatrzymać, gdyż kolejne zaczęło lecieć na ciebie. Przyśpieszyłaś, ale kolejne drzewa zaczęły spadać. Niektóre lądowały o centymetr za twoim ogonem, inne o krok przed twoją głową. Byłaś kompletnie przerażona, a po twoim tacie nie było śladu.
Zaczęłaś go rozpaczliwie wołać, szukając jakiejkolwiek poszlaki po nim. Przed sobą ujrzałaś jak las zaczyna płonąć, przerażenie i panika jedynie się w tobie pogłębiły.
Dotarłaś do granicy, stanęłaś tuż przed palącym się lasem. Zaczęłaś wołać jeszcze mocniej. Wiedziałaś, że on tam jest, że potrzebuje pomocy, ale nie mogłaś się do niego dostać, ogień był zbyt mocny.
Nagle ujrzałeś go, był w swojej ludzkiej formie. Był tam daleko, wśród płomieni. Zawołałaś go, a on odwrócił się.
- Obudź się.

~~~

- Obudź się! - Poczułaś jak coś miękkiego naciska na twoją twarz. - Tenebris, obudź się!
Przed oczami ujrzałaś zmartwioną Shadow, która namolnie, acz skutecznie, cuciła się łapką.
- Zaczęłaś trząść się i majaczyć przez sen, ale to nie jest teraz ważne. Spójrz! - Zorua wskazała ci łapką niebo.
Księżyca i gwiazd już nie było widać, a sam nieboskłon zaczął powoli się rozjaśniać. Na horyzoncie ujrzałaś delikatne pomarańczowe światło. Słońce zaraz zejdzie.
Jeszcze jakieś pół godziny, a koguty skutecznie rozbudzą całe królestwo.
Przespałaś kilka dobrych godzin.

[Imala]

Wybudziłam się dość nieprzyjemnego snu, a raczej zrobiła to Shadow. Podobno sny są odzwierciedleniem naszych lęków. Tutaj mogłam się z tym zgodzić. Przetarłam dłonią twarz i spojrzałam na niebo. Nie dobrze...
- Zbierajmy się, im szybciej, tym lepiej. - odłożyłam Shadow na ziemię i sama wstałam, otrzepując się z suchych liści, gałęzi i co tam jeszcze było. Spojrzałam na wioskę. - Lepiej będzie, jak obejdźmy ją w bezpiecznej odległości, tak aby nikt nas nie zobaczył. - spojrzałam na moją towarzyszkę. Wzięłam głęboki wdech chłodnego, porannego powietrza i pewna siebie ruszyłam w dalszą drogę. Straciliśmy kilka godzin, ale nic nie mogliśmy z tym zrobić. Te ptaszyska dały nam mocno w kość. Jak już wstanie słońce, będziemy musiały szczególnie uważać. Całkowicie ludzka forma, będzie najbezpieczniejszym rozwiązaniem. Nałożyłam kaptur na głowę, dokładnie zakrywając nim twarz. Byle przejść cicho obok wioski i oby matka spała jak najdłużej.

[DJSonaX]

Shadow kiwnęła główką, była pewnie wciąż zmęczona oraz głodna, jednak z jej pyszczka nie wydobyło się słowo narzekania. Razem ruszyłyście w dalszą drogę. Sama przybrałaś całkowicie ludzką formę, Zorua zaś, dzięki iluzji, przybrała formę czarnego kota, który był gatunkiem o wiele częściej spotykanym w tym rejonie.
Słońce powoli zbierało się do góry, a ty natknęłaś się na kolejny problem. Obok wioski znajdowały się same pola, obszerne na wiele kilometrów, w końcu musiały wyżywić całe królestwo, a co gorsza były kompletnie łyse. O tej porze roku nic nie rosło jeszcze, więc przemierzając je, byłabyś widoczna z daleka.
Niedługo wszyscy mieszkańcy wioski powstaną i nie będziesz miała tutaj żadnej możliwości ukrycia się.
Za nim jednak zdążyłaś cokolwiek postanowić, twoich uszu dobiegło potężne wycie. Znałaś dobrze ten dźwięk, nie mogłaś pomylić go z niczym innym. Królewski róg, używany tylko w nagłych sytuacjach. Okuty w magiczne runy, był słyszalny na terenie całe królestwo. Nie było wątpliwości, pościg się zaczął, a ty wciąż byłaś niepokojąco blisko domu.

[Imala]

Podążałam polami, naciągnęłam kaptur na głowę. Może i pola nie dawały za dużo ochrony przed ciekawskimi, ale, nie przejmowałam się tym zbytnio. Dla mieszkańców okolicznej wioski mogła być co najwięcej jakąś zbłąkaną osobą niczym więcej. Moja towarzyszka postąpiła, jak należało. Koty były praktycznie wszędzie, a już zwłaszcza na polach, gdzie swoje kryjówki miały myszy.
Byłam w miarę spokojna, do czasu. W pewnym momencie jeden dźwięk zmroził mi krew w żyłach. Zaklęty róg. Odwróciłam się za siebie. Pościg się rozpoczął. Zaklęłam pod nosem. Została mi już tylko jedna opcja. Zmieniłam się w wilka, może i byłam znacznie bardziej widoczna, ale za to i szybsza. Chwyciłam Shadow w pysk, tak aby, nic jej nie zrobić i zaczęłam pędzić przed siebie. Gnałam ile sił w łapach, musiałam oddalić się jak najdalej od zamku. Rozglądałam się na boki, musiałam znaleźć coś, gdzie będę mogła się ukryć. Najlepiej gęsty las, tam będę mogła biec dalej, a jednak będę o wiele mniej widoczna, co zdecydowanie zwiększy moją szansę na udaną ucieczkę.

[DJSonaX]

Shadow nie protestowała, gdy chwyciłaś ją bez słowa pyskiem. Będąc w swojej pełnej wilczej formie, ruszyłaś pędem przez pola. Zdawałaś sobie sprawę, że będziesz widoczna, ale nadrobisz tak sporo czasu, a za parę kilometrów skręcić w las i znikniesz w gęstwinach drzew.
Królewski róg zadął, co oznaczało rozpoczęcie pościgu. Na ten moment mogłaś jedynie obawiać się strażników i ewentualnych łowców przygód, chcący zgarnąć sowitą nagrodę za dostarczenie cię żywą, niekoniecznie w nienaruszonym stanie, do zamku.
Prawdziwa pogoń rozpocznie się w nocy, gdy ruszą wilkołaki. Najlepsi z najlepszych, oddział twojego ojca. Tak potężni, jak wierni królowi. Twój tata musiał pokonać każdego z nich, aby pokazać swoją dominację jako samiec alfa, ale to im w żadnym stopniu nie umniejszało. Kochali twego ojca jak brata, ale pod jego nieobecnością, przyjmowali jedynie rozkazy od królowej.
Jedyna szansa to uciec jak najdalej, gdy tylko złapią twój trop, to będzie już tylko kwestia czasu, zanim cię dopadną.
Mając to wszystko w głowie, pędziłaś przed siebie. Po kilku godzinach morderczego biegu zaczęłaś czuć rwanie w mięśniach, twoje ciało powoli zaczynało odmawiać ci posłuszeństwa. Zignorowałaś to, wciąż byłaś za blisko. Piana leciała ci z pyska, ze zmęczenia zaczynałaś tracić wzrok. Każdy mięsień palił żywym ogniem, a umysł nie potrafił się skupić na niczym innym, oprócz morderczego biegu.
Podświadomie wiedziałaś, że zaraz padniesz z wyczerpania, ale trans wilczej formy nie pozwalał ci zaprzestać szaleńczego pędu. Biegłaś wolnej i wolnej, lecz nie zatrzymywałaś się.
Niespodziewanie Zorua wyrwała ci się z pyska. Do tej pory trwała w milczeniu, jednak teraz postanowiła ci się przeciwstawić. Do głowy uderzyła ci wilcza furia, byłaś gotowa na nią naskoczyć i nawet...
Wystarczyło, że spojrzałaś jej w oczy, aby wilczy aspekt odszedł z twojego umysły. W jej oczach ujrzałaś strach, jednak nie dlatego, że bała się ciebie, lecz dlatego, iż bała się o ciebie.
- Tenebris, proszę! - Zaczęła błagać cię Shadow. - Nie możesz tak dalej biec! Odpocznij trochę, ja jestem wypoczęta, więc na pewno nie zaśpimy znowu! - W jej oczach zaczęły pojawiać się łzy.
Nawet nie zauważyłaś, kiedy znalazłyście się w lesie. Nie znałaś tych terenów, co znaczyło, że musiałyście nadłożyć spory kawał drogi. Słońce świeciło wysoko na niebie, a wy nie miałyście nic w ustach od kolacji.
Rozglądając się, ujrzałaś na prawo starą wieżę wartowniczą, relikt dawnych czasów. Zniszczona i opuszczona. Mogła idealnie nadawać się na schronisko, jak i na pułapkę.