Pokemon Crystal

[Mhrok]

- To byłaby chyba dobra wymówka. Zawsze mogłabyś powiedzieć, że chcesz odpocząć czy coś. Zaś jeśli chodzi o dostanie się do Fuyuki... Najszybciej chyba byłoby statkiem. Łódź ojca raczej nie dotrwałaby aż do Rustboro czy samego Fuyuki. Jednak może być problem ze mną, skoro zostałem uznany za zaginionego. Nagłe pojawienie się w porcie może przysporzyć mi problemów, a teraz liczy się każda minuta. Chyba, że Moltres... - zwróciłem się do Hany. - Chociaż nie, to raczej zły pomysł. Wielka ognista legenda raczej nie umknęłaby ludziom, co również nie ułatwiłoby nam zadania. Chyba będzie trzeba spróbować z podróżą statkiem. - stwierdziłem ostatecznie.

[Księciu]

- Tak chyba zrobię. - Podsumowała swoje rozmyślania dziewczyna, wracając do was myślami i wzorkiem. Uśmiechnęła się do Ciebie uroczo, jednak wychwyciłeś coś z jej mimiki. Była zmartwiona. Błysk zaniepokojenia rzucił Ci się w oczy między uśmiechem, a delikatnym potrząśnięciem głowy by rozwiać kumulujące się myśli w głowie.
- Transport może być problematyczny. Musielibyśmy zorientować się jak płyną promy do Fuyuki, o ile jakieś płyną. Moglibyśmy spróbować tam polecieć - mój Pidgeot i Moltres uniosłyby was, a ja poleciałabym o własnych siłach, jednak uważam, że straciłabym dużo cennej energii i musiałabym się zregenerować, a nie chcąc poświęcać... cóż, nie chcąc zabijać niewinnych ludzi, moja regeneracja mogłaby trochę potrwać.
Wiesz, każdy sługa ma swoje mocne i słabe strony i niestety moją słabą stroną jest niski bazowy poziom many, który powinnam sama uzupełniać. - Kobieta popatrzyła na was porozumiewawczo, przerywając chwilowo swój wywód. - W gruncie rzeczy zostałam stworzona do zabijania, ale oszczędzam swoje siły, żeby móc iść pacyfistyczną drogą. Uważam więc, że prom będzie dla nas bezpieczny.

[Mhrok]

- Wspominałaś o tym, że Fuyuki leży niedaleko Rustboro. Może nie musimy szukać promu do tego małego miasteczka. - odparłem, po czym usiadłem przy laptopie ojca. - Moglibyśmy poszukać promu do Rustboro. Jest to największe portowe miasto w zachodniej części regionu, zatem powinniśmy móc się tam dostać, nawet jak nie bezpośrednio, to z przesiadką w Lilycove albo Slateport. Moglibyśmy wtedy przedostać się z Rustboro do Fuyuki o własnych siłach, albo polecieć na Pidgeocie. Podróż na taką odległość raczej nie byłaby już bardzo wyczerpująca, mam rację?
Po uzyskaniu od Hany odpowiedzi na niejako retoryczne pytanie zaczynam szukać informacji o promach z Sootpolis do Rustboro. Jeśli nie będzie istniał żaden bezpośredni prom, staram się odnaleźć jakiś z przesiadką we wspomnianych przeze mnie wcześniej miastach. Jest dopiero wczesne południe, więc dzisiaj powinniśmy jeszcze móc opuścić miasto, co byłoby nam w aktualnej sytuacji bardzo na rękę.

[Księciu]

Przeglądanie ofert przeszkodził Ci...
Chłód.
Poczułeś go w standardowym miejscu. Kieszeń twoich spodni i skóra ud zaszczypała znajomo, co zwiastowało czujną obecność lisicy. Nie zdążyłeś na to jakkolwiek zareagować, ponieważ kilka sekund później blade światło roziskrzyło się na blacie biurka zaraz obok monitora, prezentując śnieżną istotę w towarzystwie płatków śniegu i szronu pod łapami.
Stworzenie wlepiło w Ciebie swoje spojrzenie, przekrzywiając łebek na lewo, jakby zastanawiając się nad czymś. Kątem oka dostrzegłeś zainteresowanie Rowleta nowym gatunkiem, jaki przyszło mu zobaczyć, jednak został on całkowicie zignorowany przez lodowego lisa.
- Kyoh.. - Mruknęła Piruluk, zeskakując z blatu i kierując się ku wyjściu z pokoju, by zatrzymać się przy równoległych drzwiach. Siadła i znów wlepiła w Ciebie swoje oczy, oczekując od Ciebie czegoś.

[Mhrok]

Chłód w okolicy kieszeni spodni? W pierwszym momencie byłem zaskoczony, jednak uświadomiłem sobie, że mimo wszystko, nie jest, i raczej już nie będzie, nic dziwnego. Nim się obejrzałem z kuli wyskoczyła Piruluk. Rowlet był nią zainteresowany, jednak lisiczka nie odwzajemniała tego, nawet nie patrzyła na nowego członka mojej drużyny. Vulpix wyszła z gabinetu i podeszła pod drzwi sypialni rodziców. Wstałem od komputera i podszedłem do niej.
- Coś się stało? - spytałem, po czym znowu spojrzałem na drzwi.
Sypialnia rodziców była jedynym pokojem w domu, którego nie odwiedziłem po wydarzeniach tamtego dnia. Jednak nawet wcześniej rzadko tam zaglądałem, ojciec częściej przesiadywałem w gabinecie, mama zaś była na dole albo pracowała w ogrodzie. Ostrożnie otwieram drzwi i zaglądam do pokoju. Piruluk raczej nie wyskoczyłaby z PokeBalla bez powodu. Muszę zapamiętać, żeby brać sobie do serca jej ostrzeżenia.

[Księciu]

Lis nonszalancko wszedł do pomieszczenia, traktując Cię trochę jak powietrze. Sypialnia wyglądała bardzo skromnie - dominuje to brązowe drewno z elementami bieli w odcieniu kości słoniowej. Całość utrzymana jest w japońskim i zmodernizowanym stylu, łącząc dwa charaktery i kultury. Oczywiście zachowane są tutaj zasady minimalizmu, tak jak w reszcie pomieszczeń. Duże, małżeńskie łoże na środku pokoju, po którego obu stronach znajdują się małe stoliczki nocne z lampkami. Ściana za łóżkiem jest udekorowany nowoczesnym, japońskim freskiem przedstawiającym drzewko kwitnącej wiśni z opadającymi płatkami kwiatów na wietrze. Na ścianie z drzwiami, na lewo znajduje się szafa i komódka, zaś po prawej jest mały segmencik, dwudrzwiowa szafeczka, na której postawiony jest wazon ze świeżymi kwiatami i figurka przypominające berło, na którego końcu błyszczy chłodno biały kamień. Zupełnie, jak berło królowej lodu.
Właśnie na tym przedmiocie lis utkwił swój wzrok.

[Mhrok]

Sypialnia rodziców wyglądała nadzwyczaj zwyczajnie. Tak naprawdę jej wystrój nie wskazywał na to, że mogą oni należeć do jakiegoś antycznego zakonu chroniącego legendarnego pokemona. Widać było zainteresowanie kulturą japońską i jej dominację w wystroju pokoju, który najpewniej dekorowała moja mama. Jedynie jeden element dekoracji - dziwne berło z błyszczącym kamieniem. Nie tylko ja go podziwiałem, ale także Piruluk. Podchodzę do szafki, po czym chwytam berło i podchodzę z nim bliżej Vulpix, cały czas przyglądając się kamieniowi.
- Coś z nim nie tak? - pytam lisiczki.

[Księciu]

Ona się do Ciebie jedynie... uśmiechnęła. Jeżeli można nazwać wykrzywienie pyszczka w dość nienaturalnym grymasie, to właśnie okazała Ci odrobinę sympatii, by bez żadnego dźwięku/słowa dotknąć łapką ów kamień na berle.
Intensywne światło roziskrzyło pokój twoich rodziców i zwróciło uwagę twoich towarzyszek, które dołączyły do oglądania widowiska zwanego ewolucją. Kształt małego lisa zmienił się, rozrastając się i stając się większym, dostojniejszym. W pokoju zrobiło się mroźno, gdy światło przełamało się, a spod niego na świat wyjrzała zupełnie nowa istota. Sięgający nieco ponad metr lis w kolorze jasnego lilaku, którego sierść mieni się śniegiem. Fantazyjne futro opadające kaskadą niczym włosy oraz bujna, gruba sierść tworząca swoisty kołnierz na szyi. Smukła sylwetka przechodząca w rozłożysty ogon przypominający śniegową chmurę z której uchodzi dziewięć ogonów. Szczyt elegancji.
Czerwone oczy skupiały się teraz na Tobie, a kąciki pyska stworzenia nie były niczym głaz. Lis uśmiechał się do Ciebie subtelnie, tajemniczo.
- W końcu. - Usłyszałeś gdzieś z tyłu głowy, magiczny i zagadkowy głos należący do nikogo.
Jednak zanim zdążyłeś coś odpowiedzieć, twój PokeDex odezwał się głośno, przerywając ciszę zachwytu.
- Ninetales poznaje Frustration!

Cytat:

#038 Shiny Alolan Ninetales "Piruluk" ♀ [50.00]% Ewolucja: Vulpix (+ Ice Stone) -> Ninetales Ruchy: Powder Snow, Tail Whip, Roar, Baby-Doll Eyes, Ice Shard, Confuse Ray, Icy Wind, Payback, Mist, Feint Attack, Hex, Aurora Beam, Extrasensory, Safeguard, Ice Beam, Imprison, Blizzard, Gruge, Captivate, Sheer Cold TM: Toxic, Hail, Ice Beam, Blizzard, Protect, Rain Dance, Double Team, Attract, Payback, Aurora Veil, Frost Breath, Substitute, Dark Pulse, Frustration. EM: Freeze-Dry, Moonblast, Charm MT: Aqua Tail, Iron Tail, Zen Headbutt, Icy Wind Charakter i historia: Została schwytana wraz ze swoimi dwiema siostrami na lodowym szczycie w Aloli podczas kilkudniowej eskapadzie przez Yuuki ze Smoczego Rodu pochodzącą z Blackthorn City w Johto w ramach Próby Lodu, by ukazać wyższość smoczego typu nad lodowym. Została przekazana wraz z jedną z jej sióstr Midori jako prezent podczas pierwszej misji, a następnie przekazana Yukine przez Midori również w postaci prezentu przed pierwszą misją. Każda z trzech sióstr strzeże jednej generacji Smoczego Rodu. Jako wcześniejsza forma nie przepadała za chłopakiem ze względu na jego płeć, ponieważ jej dwie poprzednie opiekunki były kobietami i podobnie jak ona, działały w podobny sposób. Samiec był dla niej wyzwaniem, na które nie chciała się zgodzić, jednak jako zdobycz nie miała za dużo do powiedzenia. Obiecała sobie i Midori dbać o jej syna i chronić, gdy zbliżać się będzie zagrożenie. Niestety, zawiodła w ochronie jego życia podczas zabójczej pułapki w siedzibie Zakonu, gdyż jej umiejętności nie były na tyle dobre by przerwać działanie nacierających na Yukine ścian. Od tamtego czasu rosła w niej frustracja, pragnienie ewolucji. Postanowiła przezwyciężyć swoją niechęć i sprawić, że jej opiekun będzie trwał z nią w zdrowiu i powodzeniu do końca swych dni. Jej ewolucja przebiegła dzięki starożytnemu artefaktowi, który ją do siebie wezwał. Artefakt ten należał do Yuuki - tej samej smoczej trenerki, która złapała trzy śnieżne Vulpixy w ramach swojej próby śniegu. Berło Śniegu, ponieważ tak nazywała się krótka różdżka zakończona oszlifowanym Lodowym Kamieniem, przelało swoją ukrytą moc na Vulpix, pozwalając dostąpić jej ewolucji. Jej charakter również uległ zmianie. Nadal filigranowa, pełna finezji i gracji, jednak bardziej otwarta i podchodząca z mniejszą ignorancją do swojego opiekuna. Swoją rolę strażnika bierze bardzo poważnie. Mówi się, że alolańskie Ninetalesy potrafią przemawiać do osób z nimi związanych. Umiejętność: Snow Warning Alarm Śnieżycowy - Kiedy Pokemon wchodzi do walki, zaczyna padać grad. Efekt ten zanika dopiero po pięciu turach.

- O.. o łał. - Wydusiła z siebie Hiyori, przyglądając się tej samej istocie, która wcześniej ją zaatakowała.

[Mhrok]

Patrzyłem na procesji ewolucji niemal z otwartymi ustami. Mała Vulpix zmieniła się... zupełnie nie do poznania. Widziałem kiedyś zwyczajną Ninetales, ale alolańska, lodowa wersja była czymś zupełnie niesamowitym. Spojrzałem na PokeDex, który odruchowo wyciągnąłem, kiedy się odezwał, i zagłębiłem się w jego lekturę. Najbardziej poruszyła mnie część o wydarzeniach w siedzibie Zakonu, jak i kolejne powtórzenie o historii mojej rodziny. Historii, której niezbyt dobrze znałem. Spojrzałem w oczy Ninetales, po czym, jakby odruchowo, rzuciłem okiem na ostatni akapit.
- "Potrafią... przemawiać"? - w pewni zdziwiony powtórzyłem w myślach te dwa wyrazy, po czym podniosłem wzrok znak urządzenia i ponownie spojrzałem na Piruluk. - Ty... Możesz ze mną rozmawiać?

[Księciu]

- Tylko jeżeli chcą lub jest to koniecznie. - Damski, subtelny głos, który pojawił się z tyłu twojej głowy. Wcześniej owiany tajemnicą, teraz jednak bezbłędnie zinterpretowany jako dźwięk należący do twojej Ninetales. Jedno jednak pozostało bez zmian. Eteryczna lisica, prawdziwa królowa śniegu, tym razem zdematerializowała się do postaci czerwonego światła, by powrócić do swojej kuli, nie dając Ci jakiegokolwiek pola na rozmowę.
- Gratuluję. Myślę, że Midori byłaby zadowolona z tego, co się wydarzyło. - Przez ciszę, jaka się zalęgła, przebił się głos Hany w zupełnej neutralności. Uśmiechała się delikatnie, gdy wasze spojrzenia skrzyżowały się, by następnie odwrócić się na pięcie i wrócić do gabinetu twojego ojca.
- Szybko ewoluowała. Musi jej na Tobie strasznie zależeć. - Zauważyła Hiyori słusznie. - Mała łobuziara, oby teraz była trochę bardziej powściągliwa.

[Mhrok]

- Dziękuję. - odpowiedziałam Hanie, patrząc na kulę, w środku której znajdowała się Piruluk.
Kiedyś bycie w szeregach Zakonu uznałem za nic nieznaczący tytuł, że po prostu jestem szarą myszką, która i tak nie będzie miała dużego wpływu na działanie całej organizacji. Teraz jednak okazywało się, że mimo wszystko wplątałem się w coś dużego, coś jeszcze nie do końca dla mnie zrozumiałego. Ilość niewiadomych nie powinna być dla mnie jednak w tym momencie przeszkodą, zwłaszcza że ich rozwiązanie pozwoli mi nie tylko odnaleźć rodziców, ale i poznać przyczynę tajemniczej zmiany Kazumy.
- Dobra, trzeba się dowiedzieć, o której będziemy mogli wyruszać. - odparłem do towarzyszek, po czym przeszedłem z powrotem do gabinetu i, zasiadłszy przez laptopem ojca, wróciłem do wyszukiwania promów.

[Księciu]

Pierwsze, co rzuciło Ci się w oczy gdy zasiadłeś do biurka z laptopem, to godzina. Zegarek aktualnie pokazywał [12:02]. Podczas kiedy Ty wertowałeś oferty promów, dziewczyny zajęły się szukaniem, zbieraniem i pakowaniem potrzebnych rzeczy i prowiantu. Po około dwudziestu minutach znalazłeś dość ciekawą ofertę promu odpływającego z Sootopolis do Slateport o 14, gdzie czas podróży wynosi 3h 30min. Bilet kosztuje 300$ za jedną osobę.
Zawoławszy do siebie dziewczyny w celu dalszego uzgadniania podróży, pojawiła się jedynie Hana, która przyniosła ze sobą dwa brązowe plecaki z wyhaftowanymi inicjałami YH i KH. - Znalazłam je w piwnicy w szafie. Przydadzą się. Zapakowałam trochę prowiantu z lodówki. Uprzedzając twoje pytanie, Hiyori poszła spakować się do siebie i zostawić kartkę rodzicom. Udało Ci się coś znaleźć?

[Mhrok]

- Prom odpływa a niecałe dwie godziny. Dopłyniemy nim do Slateport przed osiemnastą. - odpowiedziałem Hanie zwięźle.
Dopiero teraz zwróciłem uwagę na plecaki, które dziewczyna trzymała. Inicjały były mi dobrze znane, jak i materiał czy kolor tych toreb. Starałem się stłamsić swoje wspomnienia, jednak cały czas myślałem o Kazumie. Zwłaszcza o tym, co doprowadziło go do tego, że zrobił to co zrobił we wnętrzu siedziby Zakonu.
- Znalezienie kolejnego promu pod wieczór będzie raczej problematyczne. Myślę, że powinniśmy przenocować i później rano szukać kolejnego środka transportu. - zaproponowałem dziewczynie. - Wygląda na to, że zostało nam jedynie udać się do portu.

[Księciu]

- Musimy jeszcze pomyśleć jak ukryć twoją tożsamość. Nie możemy pozwolić, żeby ktokolwiek Cię rozpoznał, bo to mogłoby być dla nas utrapieniem. - Odpowiedziała Ci kobieta, zaczesując kosmyk różowych włosów za ucho. - Musimy się skontaktować z Hiyori. Masz jakiś telefon?
Waszą rozmowę przerwał nagły gest Hany, by utrzymać ciszę. Z położonym palcem na zamkniętych ustach zaczęła przysłuchiwać się otoczeniu, a w tym samym czasie usłyszałeś otwierane drzwi i nieznany Ci, męski głos, który nie należał do nikogo, kogo byś znał.
Z ruchu ust kobiety wyczytałeś słowo "policja", a to znaczy, że zasiedzieliście się chwilę.
- Anka, tych śladów wcześniej nie było. Ktoś tutaj był. - Dotarło do Ciebie, podczas gdy siedzieliście cicho jak myszy pod miotłą.

[Mhrok]

Głosy policjantów nie napawały mnie optymizmem. Zaczynałem rozmyślać nad dwiema ewentualnościami. Jedną z nich było wyjście naprzeciw nim i próba wyjaśnienia, że nie jestem jednym z zaginionych. Byłoby to jednak trudne, zwłaszcza że moim jedynym alibi była walka w siedzibie nieznanego nikomu Zakonu, gdzie walczyłem z moim bratem. Brzmiało to co najmniej absurdalnie i najpewniej zostałbym zaprowadzony na komisariat i maglowany przez kilka godzin jak nie dni. Z tego brała się druga opcja - ucieczka.
- Hana, musimy uciekać. - szepnąłem do niej, po czym sugestywnie spojrzałem w stronę okna. - To jedyna droga.