Pokemon Crystal

[Draggy]

Imię: Marshall
Nazwisko: Eurineger
Data urodzenia: 06.07.1995
Profesja: Trener
Profesja poboczna: Hodowca
Partner: ~Brak
Opis charakteru:
Marshall jest raptowny od samego urodzenia, nigdy nie może doczekać się czegoś jak przeciętna osoba by to zrobiła i zawsze przyśpieszanie danego procesu ściąga na niego niechybną zgubę. Często przypalał różne potrawy, nastawiając piekarnik na większą moc i skracając czas pieczenia. Ma słabą wolę, nie potrafi odmówić sobie przerwy na drobną przekąskę, nie wspominając o daniach głównych. Jest bardzo dziwnym typem człowieka, gdyż łączy w sobie dwie różne osoby: introwertyka i ekstrawertyka. Z jednej strony, nie przeszkadza mu gdy siedzi sam ze sobą i rozmyśla nad różnymi mało istotnymi rzeczami, z drugiej zaś zawsze gdy pojedzie ktoś warty jego uwagi ten nie omieszka zaczepić go i spróbować nawiązać kontakt. (Czasem "kontaktuje się" z innymi aż do przesady.) Lubi ponure dni, ponieważ w takie właśnie nie musi szukać wymówki dlaczego niczego nie chce mu się nic robić, ani dlaczego opróżnił kolejny słoik masła orzechowego. Można by to nazwać początkową fazą rozdwojenia jaźni, ale nie byłaby to do końca prawda. Co prawda, zdarza mu się gadać do samego siebie, ale to tylko w fazie głębokiego filozoficznego transu w jaki wpada gdy przebywa w odosobnieniu przez dłuższą chwilę. Jest bardzo wyrozumiały, potrafi zrozumieć problemy innych i najczęściej stara się im pomóc. Niestety, jego niezdarność niweluje wszystkie jego plany. Jedyną rzeczą która jest w stanie wytrącić go z równowagi jest seria niepowodzeń zakończona hucznym polegnięciem jednego z jego marzeń w gruzach, co zdarza się bardzo często. No i nieposłuszni ludzie. Marshall nienawidzi ludzi nieposłusznych, którzy nie chcą zastosować się do jego poleceń, albo przyjąć postawy jaką im narzucił. Reasumując, Marsh to indywidualista chodzący swoimi ścieżkami, które czasami bywają tak kręte, że nawet najlepszy kartograf bałby się sporządzić ich mapę.
Opis wyglądu:
Marsh to mierzący metr osiemdziesiąt pięć chłopak. Jest chudy, sylwetka w kształcie klepsydry, szerokie ramiona, talia zaś wąska jak u osy, tudzież znów szerokie biodra. Piękne, dębowo brązowe oczy zdobią jego bladą twarz, niczym dwa klejnoty na jedwabnej tkaninie. Drobny nos, idealnie wkomponowany jest w całą twarz chłopca. Usta są równie drobne co nozdrza, nie rzucające się w oczy, za to namiętne i rozpalone. Jego blond włosy, względem długości możemy uznać za średnie, bądź lekko długie, niczym złote kłosy, kilka kosmyków z grzywki luźno opadających na oczy, szczególnie przykuwa uwagę. Na swe zgrabne i zwinne ciałko przyodziewa najczęściej białą bluzę, do kompletu z jaskrawo żółtą chustą pod szyję, czarnymi Nike''ami oraz jeansami, ledwo trzymające się tyłka Jamesa, gdyby nie skórzany pasek. Jak wspominałem jest wysoki oraz zwinny, co za tym idzie, jego długie kończyny, wytrenowane przez lata pomagania ojcu znakomicie pełnią swoją funkcję podczas ucieczek oraz wysiłku fizycznego, lecz sam Marshall pomimo sporych starań i ciągłego podjadania nadal pozostaje drobny i nadzwyczaj chudy. Podsumowując więc, jest on typowym dla swojego wieku młodym mężczyzną, o nieprzeciętnej urodzie i szczupłej sylwetce, połączonej z symbolicznie mizerną budową ciała.
Historia:
Pewnego dnia w Vermillion na świat przyszło pulchniutkie, kudłate dziecko- Marshall Euringer, zwany również Marshem. Marsh szybko urósł, tracąc swoje piękne krągłości,
powiązane w pewien sposób z darem jaki otrzymał w dniu narodzin, darem wiecznego głodu. Jednak, przychylny gest losu sprawił, że jego ojciec posiadał własną restaurację, w której wraz z matką Marshalla pracował. On jako kucharz, ona jako kelnerka. Swoje dzieciństwo chłopiec spędził pośród różnej maści garnków z pachnącymi potrawami w środku oraz skwierczących kawałków mięsa na rozgrzanych patelniach. Nie przeszkadzało mu to ani trochę, gdyż zawsze zdołał podjeść to i owo. Pomimo nieustających skarg pracowników na dziecko kręcące się po kuchni jego ojciec zawsze wybaczał mu przewinienia i puszczał skradzione kawałki tortów oraz naleśniki w niepamięć. Pomimo to, rodziciele żyli w poczuciu winy, że ich dziecko wyrośnie na obrastające w tłuszcz prosię. Ich wszelakie zmartwienia rozwiał okres, kiedy za namową ojca Marsh zaczął mu pomagać. Najpierw podając składniki i wykonując proste zadania, takie jak zmywanie naczyń, aż wreszcie po latach praktyki samodzielnie przygotowując posiłki dla klientów. Któregoś dnia, kiedy powierzono mu zadanie posprzątania całej kuchni oraz wymycia naczyń był tym tak znużony, że nieumyślnie upuścił talerz na podłogę, rozbijając go na setki drobnych kawałków. Gdy schylił się, aby podnieść odłamki szkła usłyszał ciche mlaskanie dobiegające spod zlewu. Przerażony, iż dzikie Rattaty zamieszkały w restauracji rodziców, chwycił drewnianą łyżkę, wziął zamach i uderzył w "coś", co okazało być się nieco twardsze niż przeciętny gryzoń. Nieco przerażony, postanowił stawić intruzowi czoła. Włożył rękę pod mebel. Nagle, pod ręką poczuł coś twardego a zarazem miękkiego. Nieco zdziwiony wyciągnął ów przedmiot, który okazał się być rozbitym jajkiem. Z jaja tego, po chwili głowę wystawił mały Togepi, który cicho zajadał jagodę. Musiał widocznie cały przywędrować z Johto wraz z dostawą jajek. Marshall nie miał serca wyrzucać go za drzwi, więc po cichu przemycił go do pokoju, pomimo jego podejścia ojca do trzymania Pokemonów w zakładzie. Przez następne dni, stworek ukryty w dużej kieszeni fartucha Marsha towarzyszył mu podczas pracy, gdzie od czasu do czasu dokarmiany był jagodami. Do czasu. Pewnego razu chłopak był tak zapracowany, że nie zauważył tego jak Pokemon wydostał się z jego kieszeni w celu napełnienia pustego żołądka. Jak każdy Togepi, pomimo swojej słodyczy bywają niezdarne- a przez to jeszcze bardziej urocze. Niestety stworek chwyciwszy trochę jagód w swoje łapki, chcąc napełnić brzuch w drodze po pożywienie przewrócił się i rozrzucił nieco rozgniecionych w rękach owoców na naleśniki, które Marsh chwilę wcześniej przygotował. Chłopak wrócił w ostatniej chwili, kiedy kelnerka zanosiła danie do klienta. Zauważywszy dziwną plamę na jedzeniu z oddali rzucił się w pogoń, niestety, na próżno. Danie dotarło do klienta. Przez chwilę poczuł się skończony. Bał się, że ojciec wyrzuci go z restauracji. Ba! Z domu! Po około pół godziny, zauważył owego klienta rozmawiającego z jego ojcem. Nagle przerwali i krzyknął:
- Kto przyrządzał dzisiaj naleśniki!?
Wszyscy patrzyli przerażeni po sobie, a Marshall garbiąc się z tyłu sali podniósł rękę. Ojciec ręką dał mu znak, aby podszedł bliżej. Posłusznie wykonał polecenie, idąc niczym na ścięcie głowy.
- Czy ty przygotowałeś danie które przed chwilą zjadłem, młodzieńcze? - zapytał klient.
- T-tak. - odpowiedział przerażony.
- Gratuluję! To była najpyszniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek jadłem! Proszę, zdradź mi sekret owego dania!
Marsh został zmuszony do opowiedzenia ojcu i konsumentowi o Togepi oraz o tym, jak go znalazł. Ten drugi o dziwo nie wezwał kontroli sanitarnej, lecz potraktował to jako "miłą przygodę o jakże zaskakującym finale", jak to sam określił. Tak oto za radą ojca Pokemon został oswojony i schwytany, a jego przepis stał się słynny w całym Vermillion. Miesiące mijały, a przygotowywanie zwykłych, lokalnych przysmaków przestało go zadowalać. Czasami marzył o nauce przyrządzania zagranicznych potraw oraz o bukiecie zapachów i smaków jakich jeszcze nigdy nie zaznał. Usłyszawszy od dostawcy pożywienia, który importuje składniki z innych regionów historię, o legendarnym owocu który daje poczucie smaku absolutnego, postanowił wyruszyć w świat. O dziwo, ojciec nie próbował go zatrzymać, nawet jeżeli wyśmiał go słysząc o ów owocu. Jedyne co powiedział to:
- ... A kiedy wrócisz, zobaczymy czy cokolwiek z zagranicznych fanaberii pobije moje dania! Tylko nie przynieś hańby rodowi Euringerów! A teraz synu, idź! Idź tam, gdzie cie serce poprowadzi.
To jeszcze bardziej zachęciło Marshalla do wyruszenia w świat. Miał teraz cel! Razem z Togepi odnaleźć legendarny owoc i udowodnić ojcu, że jego podróż nie odbyła się na marne.
Rodzina:
- Kenneth Eurineger - Ojciec Marshalla, posiada restaurację, w pracuje jako kucharz. Restauracja ta była przekazywana z pokolenia na pokolenie, lecz ciągle powątpiewa w to, czy Marsh jest godnym spadkobiercą.
Pokemon: Rhydon
- Elise Eurineger - Matka Marshalla. Pracuje jako kelnerka w restauracji należącej do jej rodziny.
Pokemony: Venomoth
Pokemony:

Togepi
Imię: Spike


Poziom: 5 [00%]
Ewolucja: Togepi (Szczęście)-> Togetic (Shiny Stone)-> Togekiss
Charakter i historia:
Marshall znalazł go w restauracji swoich rodziców, kiedy zmywał naczynia. Natychmiast się polubili. Marsh dawał mu jagody, a ten rozbawiał go kiedy tylko miał przerwę. Przypadkiem wynalazł przepis na naleśniki z jagodami. Spike, tak samo jak jego trener jest niesamowitym obżartuchem, nie potrafi odmówić sobie pysznej, dojrzałej jagody gdy taką zobaczy. Czasami bywa wredny i dźga innych kolcami na swojej głowie. Stąd też jego imię.
Czuje się odpowiedzialny za wspieranie podczas Marshalla jego wędrówki. ( No i liczy też, że spróbuje trochę tego i owego. Może trochę więcej, niż trochę. Ej, to nie jego wina, że lubi dobrze zjeść! )
Umiejętnośc:
Hustle - Na początku walki atak Pokemona zostaje zwiększony (x1.5), ale celność jego fizycznych ruchów spada o 20%. Dodatkowo, jeśli Pokemon jest na pierwszym miejscu w drużynie, szansa na napotkanie silniejszych Pokemonów wzrasta o 50%.
Ataki:
Growl, Charm, Metronome
Trzyma:
Nic

Legenda ataków:
Atak - Technical Machine
Atak - Hidden Machine
Atak - Move Tutor

Box | Konto bankowe
Trofea

Galeria z trofeami

Zawartość plecaka:
- 5000$
- Pokedex
- Pokeball (5)

[Mhrok]