Pokemon Crystal

[Rudzik]

To mnie dopiero sytuacja zaskoczyła... w sumie to nawet nie wiem, co o tym myśleć, ten stworek tak nagle na mnie naskoczył. Nagły skok... i to dziwne tulenie... do diabła, co do niby miało być? Pokaz gościnności dzikiego stworka? Na wszelki wypadek przyglądam się, czy maluch nie zostawił na moich ubraniach jakiegoś śladu, a następnie spoglądam na niego nieco przymrużonymi oczyma. Nie wiem naprawdę, co mam zrobić.
- Czy... on ma pokojowe zamiary? Czy mam się zacząć na poważnie bać? - pytam swoich kompanów, nie ukrywając lekkiego wycofania w głosie.

[Black Lotus]

Marill na szczęście nie pozostawiła na twojej odzieży żadnych oznak swojego czułego uścisku. Mysz, która rozmawiała cały czas z twoimi podopiecznymi, zdawała się nie mieć żadnych niecnych zamiarów względem ani ciebie, ani pokemonów. Glameow w pewnym momencie odszedł od gromadki, po czym podszedł bliżej ciebie i położył się przy twoim udzie. Twoja ręka jakby automatycznie powędrowała na jego plecy i zaczęłaś delikatnie głaskać kota, któremu się to bardzo podobało. Twoim podopieczni, zaraz po twoim pytaniu, spojrzeli na ciebie i mogłaś zauważyć na ich twarzach uśmiech, zatem można było uznać, że Marill jest raczej nieszkodliwa.

[Rudzik]

A więc nie mam się czym martwić. Chyba to i dobrze, bo gdybym musiała... to raczej nie byłoby za ciekawie. Chcę jeszcze dziś, bez żadnych problemów dojść do Oreburgha, gdyż... po prostu się boję. Nie chcę, by w czasie ewentualnego wieczornego spaceru powtórzyła się sytuacja z wczoraj. Owszem, Kitkat i reszta zgrai jest blisko mnie, ale mimo to mogą mnie nie uratować... a boję się myśleć, co by się stało wczoraj, gdybym ich nie spotkała. Na pewno nie siedziałabym teraz tutaj.
Na razie zaś muszę podjąć rozsądną decyzję, dlatego też gładzę delikatnie Glameow po futrze, spoglądając na wesołą gromadkę. Daję im jeszcze dziesięć minut, a następnie podnoszę się na równe nogi, pakując się i kiwając głową.
- Dość już chyba tego postoju. Wiem, że jest tu fajnie, ale... jednak musimy dojść do następnego miasta. Pożegnajcie się z koleżanką, to zaraz ruszymy, dobrze?

[Mhrok]

Stworki pożegnały się z niebieską myszką, która wskoczyła do jeziora i zaczęła do was jeszcze machać. Ruszyliście w czwórkę leśną ścieżką, jednak za nim wkroczyliście na główną drogę do Oreburgha, schowałaś swoją małą gromadkę z powrotem do ich kul. Gdybyś tak szła, na pewno być zwróciła czyjąś uwagę, a tego raczej póki co nie chciałaś. Szłaś, szłaś i szłaś, aż doszłaś do jaskini nazwanej Oreburgh Gate. Zobaczyłaś również, że przed wejściem zebrana była spora grupka ludzi. Okazało się, że czekają oni na darmową kolejkę, dzięki której w sposób bezpieczny można przedostać się do miasta. Czekałaś jakieś kolejne pięć minut, zaś sama przejażdżka trwała kolejny kwadrans. I voila! Udało ci się dotrzeć do Oreburgha! I to jeszcze zanim słońce zaszło. Ognista kula tworzyła teraz przepiękny widok, przedzierając się promieniami pomiędzy skałami, które były naturalną granicą miasta. Gdzie teraz pójdziesz?

[Rudzik]

A więc udało nam się dotrzeć do Oreburgha... i nic mnie nie wróciło na pokazy. Mogę chyba zacząć świętować, ale muszę się też pilnować, by nie skończyło się tak, jak poprzedniego dnia. Wbrew pozorom wydarzenia z ubiegłej nocy pozostaną w mej pamięci prawdopodobnie do końca życia... mogło się przecież skończyć gorzej niż się skończyło... prawda?
Na razie skupię się na podziwianiu Oreburgha. Wbrew moim wcześniejszym uprzedzeniom, to miejsce przypomina mi Geosenge, chociaż jest zdecydowanie większe od niego. Atmosfera też wydaje się być znacznie przyjemniejsza, a czuję doskonale, że to miejsce nie znajduje się na cmentarzysku. Będę miała spokój w nocy, a ten zachód... bajka! Wschód zapewne też jest taki ładny. Nie mogę się doczekać.
Tymczasem pierwsze, co czynię, to pójście do Centrum Pokemon. Muszę sobie zająć pokój... i wbrew pozorom, położę się już chyba spać. Chcę jutro wstać na tyle wcześnie, by jeszcze potrenować i dopiero wtedy udać się do tutejszego lidera. Mam zresztą przeczucie, że z Aidenem i resztą kompanii, walka będzie prosta jak budowa cepa.

[Mhrok]

Nagle ze sporych rozmiarów grupki osób, które wraz z tobą jechały kolejką przez Oreburgh Gate, nie ostała się ani jedna osoba. Szłaś akurat obok wykopalisk węgla, surowca z którego zarobek miała większość osób w tym mieście. Alternatywą było jedynie zatrudnienie w tutejszym laboratorium, ewentualnie jednym z mniejszych sklepików czy restauracji. Dowiedziałaś się tego z rozmowy dwóch starszych kobiet, które siedziały za tobą w kolejce.
Przechodziłaś akurat obok sporych rozmiarów dziury, która mniej więcej do jednej drugiej wysokości była zapełniona wodą. Była to najpewniej pozostałość po wykopce węgla. Starałaś się trzymać jak najdalej od brzegu tego zbiorniczka, bo w końcu jeszcze mogłabyś do niego spaść, jakiś nieostrożni pracownicy mogli wylać na ciebie hektolitry wody, a ty byś osiadała na dnie i oglądała promienie słońca tańczące w wodzie... obojętnie jak to wszystko niedorzecznie brzmiało. Bezpiecznie dotarłaś do normalnej ścieżynki, po czym udałaś się do Centrum Pokemon o suchej nodze. Po wejściu do lecznicy zostałaś przywitana przez jak zwykle uśmiechniętą siostrę Joy. Kobieta szybko załatwiła ci własny pokój, po czym wyjaśniła jego umiejscowienie na piętrze. Szybkim krokiem tam się udałaś, jak zwykle było to małe ale dosyć urocze pomieszczenie. Byłaś na tyle zmęczona, że pozwoliłaś sobie tylko na rzucenie torby na krzesło i od razu padłaś na łóżko.

niedziela, 11 września 2016r.

Promienie wschodzącego słońca przebijały się nieśmiało przez zasłonkę zawieszoną w oknie. Muskały one twoją twarz, jak małe dzieci zapraszające kogoś dorosłego do zabawy. Łóżko jednak nagle zrobiło się takie wygodne i cały czas odpędzałaś moment, w którym będziesz musiała wstać. Jednak przypomniałaś sobie złożoną wczoraj obietnicę - że uda ci się wcześnie obudzić i potrenować wcześniej ze swoimi pokemonami, zanim uderzycie na siedzibę lidera.

[Rudzik]

Wieczorem byłam na tyle zmęczona, że nie wgłębiałam się już w szczegóły, a od razu po wejściu do pokoju rzuciłam się na łóżko i zasnęłam. Trochę szkoda, że zasnęłam w ubraniach, ale co poradzić, takie życie i niewiele z tym zrobimy. Najważniejsze, że trochę wypoczęłam i jestem w stanie dzisiaj skutecznie działać, by nieco dorobić kasy oraz stoczyć pierwszą poważną walkę w życiu...
...tylko wpierw muszę stać. A słoneczko tak cudnie świeci. I jeszcze łóżko taaaaakie miękkie...
...no ale muszę wstać. I zamierzam to zrobić. Z pewnym trudem podnoszę się z wyrka, przecierając oczy, po czym szybko staram się sprawdzić godzinę oraz ogarnąć wszystkie podstawowe czynności rano - umycie się, przebranie w inne ciuchy, nakarmienie siebie bułą oraz podopiecznych karmą. Dopiero później zaś wychodzę z Centrum w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca na trening.

[Mhrok]

Gdy wstałaś, wybiła równo godzina 7.00. Wzięcie porannego prysznica, przebranie się oraz przygotowanie się zajęło ci zawrotne 20 minut, zaś zjedzenie wraz ze swoimi podopiecznymi śniadania kolejny kwadrans. Zanim byłaś gotowa do wyjścia była już 7.40.
Po wyjściu z Centrum Pokemon zaczęłaś rozglądać się po okolicy w poszukiwaniu jakiegoś miejsca, w którym mogłabyś na spokojnie zająć się treningiem swoich podopiecznych. W pobliżu lecznicy nie było jednak żadnej areny lub chociażby kawałka wolnej przestrzeni, zatem zaczęłaś iść nieco głębiej w miasto. Szłaś obok ściany z litego kamienia, kiedy to zobaczyłaś pewne wybrzuszenie w jej gładkiej powierzchni. Na górę prowadziły solidnie wyglądające schody wyryte w kamieniu. Czyżbyś znalazła właśnie odpowiednie miejsce na trening?

[Lime]

Tak więc udałam się w samotną wędrówkę po Oreburghu w celu znalezienia odpowiedniego miejsca na poranny trening. Najbardziej by mi pasował kawałek jakiegokolwiek płaskiego terenu, jednak w samym mieście ciężko raczej czegoś w tym stylu uświadczyć. Niemniej w pewnym momencie zauważyłam schody. Jak to przejście wykute w litej skale, na początku je przeoczyłam, ale po dłuższej obserwacji... czemu by nie wejść na górę? Postanawiam zaryzykować i to już nie dla samego treningu - podejrzewam, że widok z wyższego punktu na miasto będzie oszałamiający. Gdy już dotrę na górę, wypuszczam moich kompanów na zewnątrz, a następnie delektuję się widokiem. Tak... to chyba jest dla mnie prawdziwa wolność.

[Mhrok]

Miałaś rację, że po wejściu na ten naturalny taras widokowy ujrzysz przepiękny widok. Panorama miasta, na które co prawda w części składała się część przemysłowa, i tak zamierał dech w piersiach. W oddali widziałaś również kotlinę w górze oraz znajdujące się dalej zielone tereny. Czyżby Oreburgh nie był aż tak odgrodzony od reszty świata, jakby się mogło na początku wydawać?
Twoje pokemony powitały ciebie z śmiechem, kiedy wypuściłaś je z ciasnych kul. Gdy tylko się rozejrzały wokół, wiedziały raczej, że nie zostały wypuszczone, abyś mogła się z nimi pobawić, tylko masz w tym jakiś głębszy cel. Dlatego też po chwili rozmów zupełnie zamilkły i czekały na twoje instrukcje.

[Rudzik]

A więc czas na ostatnie przygotowania przed starciem. Może nie będzie tak źle, ale na pewno sprzyjają nam widoki - są cudowne i w życiu nie spodziewałabym się, że w takim miejscu związanym głównie z wydobywaniem surowców znajdzie się taka lokacja jak ta, z której będzie można spojrzeć na wszystko z innej strony. Także otaczające nas w okolicy góry mnie tak nie przerażają. Natura... czy to tu należę? W sumie życie w samym sercu dziczy nie byłoby złe, a ten płaski teren... idealnie by się nadawał do zbudowania domu.
Ale dość myślenia o osiadłym trybie życia. Dopóki nie znajdę odpowiedzi na swoje pytania, nie powinnam nawet o tym myśleć, bo czuję nawet, że zagadka tej całej sekty nie znajduje się w jednym jedynym miejscu. Chcę dowiedzieć się jak najwięcej. Na razie jednak kasa jest priorytetem, bo niewiele mi jej już zostało - a muszę coś jeść.
- Widzę, że wam też się podoba tutaj - zaczynam cicho, pozwalając sobie na lekki uśmiech, a następnie wzdycham. - Cóż, wiecie już chyba, że nie umiem dobrze motywować, a chciałam... jeszcze trochę poćwiczyć. Boję się, że... niekoniecznie damy sobie radę przeciwko liderowi, a z drugiej strony też... znalazłam chyba miejsce, gdzie nie ma żadnych dzikich stworków do poćwiczenia... no cóż. Poćwiczymy chyba "na sucho" same ataki... - tłumaczę, przy okazji rozglądając się dookoła, by stwierdzić, czy moje słowa są rzeczywiście zgodne z prawdą.

[Black Lotus]

Zaczęłaś rozglądać się za ewentualnymi przeciwnikami do treningu, gdyż taki "suchy trening" raczej nie przyniósłby znaczących rezultatów, zważywszy, że szykowałaś się do poważnego pojedynku z liderem sali. Powoli maszerowałaś po płaskowyżu, starając się odnaleźć jakikolwiek ślad dzikiego pokemona, jednak po kilkunastu minutach dalej nic nie znalazłaś. Usiadłaś zrezygnowana na kamieniu, który... zaczął się machać, po czym zrzucił ciebie z siebie i odtoczył kawałek dalej. Głaz okazał się być pokemonem. W tym momencie rozwścieczonym pokemonem gdyż na nim usiadłaś.

[Rudzik]

Zrezygnowana niepowodzeniem usiadłam na pierwszym lepszym głazie, jednak ten... zaczął się ruszać? Zrzucił mnie? Co to w ogóle miało być? Przez moment czuję się skołowana, ale oświecenie następuje dość szybko - toż to przecież pokemon! I to jeszcze kamienny! Idealny do treningu, lecz... który z moich podopiecznych go najbardziej wymaga? Glameow i Vulpix niemal od razu wykluczam - Vulpix jest ognistym stworkiem, więc podejrzewam, że w starciu z kamieniem nie będzie miała dużych szans. Glameow natomiast... zna Iron Tail. I tyle. Boję się wyrządzić jej krzywdy, a myślę, że przy naszym następnym starciu przydadzą się bardziej. Zostają więc Kitkat i Aiden. Wybór... hm...
- Aiden, zawalczysz, prawda? - zwracam się do Panchama, a następnie przenoszę wzrok na przeciwnika. To będzie ciężka walka, w co nie wątpię. - Zacznij od Grass Knot, a następnie wykonaj szybko Double Team, by zmylić wroga, gdy będzie chciał cię zaatakować. Potem ponownie zaatakuj - tym razem Karate Chop i natychmiast odskocz, wykonując w ten sposób unik.

[Mhrok]

- Cham, cham. - odparł z walecznym tonem niedźwiadek, po czym przyjął bojową pozę.
Pancham po chwili wybił się z tylnych łapek i zaszarżował na Geodude'a. Kamienny pokemon nie miał szans uniknąć trawiastego ciosu, musiał go bardzo zaboleć. Ten jednak nie pozostał dłużny i zaczął rzucać w Panchama kamieniami, które podnosił z podłoża. Zadania nie utrudniały mu wytworzone przez niedźwiadka klony, gdyż rozmach rzutów Geodude'a był całkiem spory. Jednak kolejny cios, tym razem o typie walczącym, zdawał się na chwilę pohamować jego bojowe nastawienie ale nie na długo. Stwor zaczął toczyć się w stronę Panchama z dużą prędkością i po uderzeniu wybił go w powietrze, po czym znowu zaczął rzucać w stronę niedźwiadka kamieniami.

[Rudzik]

Nie jest dobrze, bo zaczęły latać kamienie... ale na to też się znajdzie dobry sposób. Na razie zaś pozostaje mi zacząć wierzyć w swoje umiejętności trenerskie.
- Dobrze, Aiden. Na razie początek mamy za sobą. Musisz uważać przede wszystkim na lecące kamienie... w sumie jesteś typu walczącego, mógłbyś spróbować je "rozbijać" przy pomocy swoich piąstek, ale jeśli nie dasz rady - spokojnie, skup przede wszystkim się na unikach. Gdy tylko będziesz miał okazję do ataku, postaraj się przemknąć pomiędzy ostrzałem skałek i z całej siły zaatakować przeciwnika Karate Chop poprawionym zaraz później Comet Punch. Następnie zaś odskocz i ponownie próbuj unikać ewentualnych ataków, zwieńczając całość Dark Pulse posłanym w kierunku Geodude'a.