Pokemon Crystal

[Panda]

Skoro dostały nauczkę, to i na razie nawet nie będą planować żadnej balangi domowej. Wiedząc czym to może się skończyć. Dobrze, że nabyliśmy tylu nowych przyjaciół, aczkolwiek... te dzieci zbiorą zaraz całą drużynę, a nawet jeszcze nie są wiekowo gotowe na bycie trenerem/koordynatorem. Wizyta u profesora po startera im chyba nie będzie potem potrzebna, skoro już jako tako mają swe pierwsze pokemony. Podróż na nowy ląd przebiegła bez niespodzianek, co mnie bardzo cieszy. Tego by jeszcze brakowało, by po drodze ktoś się zagubił wśród dzikich fal. Podobało mi się to, jak Saitou kontroluje nasze maluchy. Widać było, że nie pozwoli sobie na żadne nietaktowne zachowanie. Tak czy siak, dopłynęliśmy i mogliśmy zacząć działać.
-My z Saitou weźmiemy samochód, bo i tak już Hana z Hitsu są nieco zmęczone podróżą statkiem, a nie chcemy by nam padli w trakcie wędrówki. Będziemy przynajmniej wyglądać jak taka typowa rodzinka, przy czym wtopimy się w otoczenie. - Zdecydowałam spoglądając na partnera, bo to on tutaj ma prawo jazdy. Jednak... czy jest na siłach prowadzić samochód? Toć dopiero wyszedł ze szpitala. Wolałabym poznać jego zdanie w tej kwestii.

[Kyuubi]

- Pewnie. Zresztą, tak będzie chyba najszybciej, prawda? - Saitou rozłożył ręce. Hana i Hitsu rozglądali się ciekawie dookoła, ledwo hamując swoje zapędy, żeby na coś Was naciągnąć.
- Owszem. My też weźmiemy samochód, tak będzie chyba najwygodniej. W końcu nie przyjechaliśmy tu zwiedzać. Znaczy, jasne, możemy, ale najpierw mamy do załatwienia coś innego. - Hakuren poczochrał dzieciaki po głowach. - To co, ścigamy się do wypożyczalni?
Na maluchy tekst o wyścigu zadziałał wyjątkowo odświeżająco. Oboje dostali nagłego przypływu sił, i razem z Hakurenem zniknęli Ci z oczu. Całe szczęście, że sama wypożyczalnia była w zasięgu wzroku, więc wiedziałaś, gdzie ich szukać.
- Świetnie. Zmęczą się trochę przed podróżą, to może po prostu zasną w aucie i nie będą marudzić. - Saitou zwrócił się do Ciebie i Darka - My może też już chodźmy. Kupimy jakiś prowiant na drogę?

[Panda]

Portfel już miałam gotowy na wszelkie zachcianki pociech, ale oczywiście nie zamierzałam wszystkiego od razu wydać. Nie wiadomo ile czasu spędzimy na tej wyspie. Musimy oszczędzać, jeśli ma nam starczyć na jedzenie, transport i też na to, co chcą młode szkraby.
- Przydałoby się. Niby zostały nam jeszcze jakieś kanapki, ale znając nasze pociechy, to zaraz zjedzą wszystko i będzie trzeba kombinować po drodze, a na to też czasu nie mamy. Teraz kupimy na zapas jedzenia oraz picia. - Powiedziałam, po czym skierowałam się w stronę najbliższego sklepu.

[Kyuubi]

Saitou zapakował do wózka zgrzewkę cytrynowej wody - orzeźwiającej, ale nie słodkiej. Do tego pakowane rogale i kanapki z niepokojąco długą datą przydatności do spożycia. Może nie jest to najzdrowsze, ale z pewnością się nie zepsuje. Dorzucił jeszcze dwa soki marchewkowe z butelką z cyckiem, żeby dzieciaki nie porozlewały nic po drodze.
- Co jeszcze powinniśmy wziąć? Jakieś słodycze? - zapytał. - Nie powinniśmy brać ich zbyt dużo. I na pewno bez czekolady, żeby się nie rozpuściła, ani żeby nie dało się nią uwalić tapicerki. Może weźmiemy im krakesy albo paluszki? I herbatniki?
Musiałaś przyznać, że Saitou myślał o wszystkim dość praktycznie i brał pod uwagę to, że jadą z Wami dzieci. Wrzucił do kosza jeszcze torbę termiczną, żeby Wasze schłodzone napoje utrzymały swoją temperaturę choć trochę dłużej.

[Panda]

- Możemy wziąć paczkę paluszków i jakieś herbatniki. Rozdzielimy to tak, by nie zjedli wszystkiego w jeden dzień. Jeszcze do tego dwie paczki żelków. Tylko takie same, by się nie kłócili, że któreś ma o dwa robaczki czy zwierzaczki glutkowate więcej bądź też dostał ładniej wyglądające. - Rzekłam sięgając po owe słodkości. Weźmiemy też jakieś chusteczki oraz wyposażenie apteczki typu plastry i środki dezynfekujące, gdyby nie daj boże, któreś zechciało się skaleczyć czy rozbić nogę o kamulce.

[Kyuubi]

Saitou zapłacił za zakupy. Wyjechaliście z koszykiem przed sklep, gdzie czekali już na Was Dark i Hakuren w podstawionych wozach. Dla siebie panowie wzięli niskie, szybkie, sportowe auto, z kolei dla Was rodzinnego SUVa. Dzieciaki siedziały w fotelikach na tylnym siedzeniu i jadły drożdżówki, które zapewne dostały od Hakurena. W końcu miał do nich jakąś nieopisaną słabość.
- Bak jest pełny, GPS już Wam ustawiliśmy, samochód jest na mnie - Dark rzucił Saitou kluczyki, które ten złapał w locie. - Nie rozwalcie go, bo nie stać mnie na to, żeby pokryć koszty.
- Ja bym pokrył. - Hakuren wzruszył ramionami. Przypomniało Ci się, że chłopak pochodził z dość bogatej rodziny, a Dark robił za jego służącego tak, jak Saitou kiedyś za Twojego.
- Nie będzie takiej potrzeby, w końcu w chipsach prawa jazdy nie znalazłem - Saitou westchnął, otwierając drzwi srebrnego samochodu od strony pasażera. - Wsiadasz?

[Panda]

Powinnam też sobie załatwić prawo jazdy. Wcześniej nie miałam na to za bardzo czasu oraz chęci, ale teraz powinnam być wsparciem dla Saitou, który nie zawsze będzie mógł robić za naszego szofera. Jak uporamy się z końcem świata, to rozejrzę się za jakąś szkółką jeździecką. Toć nie będę wiecznie wysługiwać się pokemonami, by móc podróżować na dalsze dystanse. Zwłaszcza, że teraz, gdy zaginęła mi cała horda stworzeń, to i nie mam już ultra-szybkich Charizardowych przelotów.
- Potwierdzam. Saitou jest dobry w... prawie wszystkim. - Rzuciłam z uśmiechem wsiadając do auta i zaglądając na tył czy moje maluchy nadal siedzą grzecznie w fotelikach. Muszę je mieć teraz stale na oku.

[Kyuubi]

Dzieci nigdzie się nie wybierały. W ich stanie zmieniło się jedynie to, że teraz były uwalone lukrem. Hakuren jednak przewidział taką sytuację i dał im dodatkowo paczkę wilgotnych chusteczek. Kiedy Twoje pociechy się wytarły, dostałaś dwie zmięte, lepiące się kulki, w ramach "mamo, wyrzuć".
- Będziemy w kontakcie. Uważajcie na siebie. - Hakuren zaśmiał się, kiedy usłyszał, że Saitou jest dobry PRAWIE we wszystkim. Niski zboczuch.
- Jest też zestaw głośnomówiący. Możemy być cały czas w kontakcie, ale raczej nie ma takiej potrzeby - Dark dodał, wsiadając za kierownicę sportowego wozu. Silnik zaryczał, kiedy wdepnął pedał gazu, niezbyt mając wyczucie do tego konkretnego pojazdu. Saitou również odpalił. Kiedy samochód dostał pierwszą dawkę prądu, GPS uruchomił się, wskazując drogę do Old Ferrum.
- Nikt nie musi siku? Wszyscy gotowi? Pokemony w pokeballach? Nikt nic nie zapomniał?

[Panda]

Wzięłam jedną z wilgotnych chusteczek, by zapakować w niej lukrowe kuleczki. Wyrzucę je jak dorwę śmietnik. Na razie przydałoby się skupić na podróży. Mam nadzieję, że nie napotkamy rąbniętego kwietnika na naszej drodze. Wolałabym naprawdę oszczędzić Hanie i Hitsu wszelkich spotkań z zwichniętym psychicznie dziadziem.
- Po prostu informujmy siebie na bieżąco o postępach w sprawie. Nie codziennie, ale gdy będzie taka potrzeba, zwłaszcza jak dowiemy się czegoś nader istotnego. - Rzekłam zapinając pas. - Ruszajmy już.

[Kyuubi]

Podróż mijała Wam w miarę spokojnie. Dzieciaki szybko pokonał sen, dzięki czemu mieliście trochę spokoju. Za oknem przewijały się głównie lasy i ścieżki, przejechaliście też niewielkie miasto. Kiedy słońce zaczęło chylić się ku zachodowi, dotarliście do sporego miasta. Byliście mniej więcej w połowie drogi do Old Ferrum. Region na mapie nie wyglądał, jakby był tak duży - okazało się, że zwyczajnie jest bardzo rzadko zaludniony. Saitou zatrzymał wóz przed drewnianą chatką z szyldem informującym o wolnych miejscach noclegowych. Naprzeciwko niej znajdowało się boisko do walk pokemonów. Dopiero teraz mieliście okazję pierwszy raz podziwiać przebieg pojedynku między tutejszymi trenerami. Wyglądało to niesamowicie - Weavile i Decidueye atakowały się raz po raz, bez żadnego polecenia ze strony trenerów. Wyglądało to bardziej jak taniec, niż walka. Dziwne było to, że trenerzy naśladowali ruchy pokemonów wręcz idealnie - a może to pokemony naśladowały trenerów? Tak czy inaczej, występowała między nimi idealna synergia.
- Nigdy czegoś takiego nie widziałem - Saitou wysiadł z wozu i obserwował walkę z zainteresowaniem. Twoje dzieci również podziwiały pojedynek przyklejone do szyby samochodu (oczywiście zostawiając na szkle odciśnięte łapy, nosy i inne części ciała). Jedyny trawnik w zasięgu wzroku póki co znajdował się na arenie.

[Panda]

Walka pokemonów zafascynowała mnie. Te ruchy stworzeń i ludzi były idealnie synchronizowane. Jednak... pokemon w głowie trenera, trener w głowie pokemona. To nie jest do końca takie dobre. Człowiek może w ten sposób zapanować nad potworkiem do tego stopnia, że ten będzie popełniał zło nawet o tym nie wiedząc. Jeśli jakiś świrus zawładnął legendarnym pokemonem... mogło to doprowadzić do powstania Spaczenia. Wyszłam z auta, by zaraz to wypuścić dzieci, by już nie znęcały się tak nad biedną szybą.
- Zostańcie tu. Załatwię nam nocleg. - Rzekłam wchodząc do chatki.

[Kyuubi]

Kiedy weszłaś do środka, zza drewnianej lady powitała Cię staruszka w fartuchu. Uśmiechnęła się do Ciebie serdecznie.
- Dzień dobry, dzień dobry kochana! W czym mogę Ci pomóc? - zapytała. Miała przesympatyczny głos i aparycję. Ciebie z kolei zainteresowały obrazy wiszące na ścianach drewnianej chatki. Przedstawiały zdaje się jakąś historię... Na jednym z obrazków dojrzałaś czarną mgiełkę rozciągającą się nad łąką, która kiedyś z pewnością była zielona. Na kolejnym człowieka z pokemonem, zdaje się... Blastoise. Żółw wyglądał na przerażonego. Kolejna scenka to ogromny, jasny kryształ, który był pochłaniany przez ciemność. Na następnych czarny i biały smok pokonują Blastoise, a następnie czyszczą kryształ.

[Panda]

Chyba właśnie poznałam historie Spaczenia. Nie spodziewałam się, że to wystarczy po prostu wleźć to pierwszej lepszej chaty i spojrzeć na obrazy wiszące na ścianach. Yhm... przydałoby się jednak dopytać babuni. Miejscowi udzielą nam bardziej konkretnych informacji. Taką przynajmniej mam nadzieję.
- Dzień dobry, chciałabym wynająć pokój dla dwóch dorosłych i dwójki dzieci. Zamierzamy na trochę tu osiąść. Słyszałam, że ta wyspa posiada wspaniałą atmosferę do wychowywania pociech, dlatego stwierdziliśmy z mężem, że czas na przeprowadzkę. - Rzekłam przybierając jakże przyjazny uśmiech. - Jest w pobliżu jakaś szkoła do której będę mogła zapisać maluchy? - Zapytałam od razu, by pociągnąć rozmowę. - Zaprawdę ślicznie tu macie! Widziałam przed chwilą niesamowitą walkę na zewnątrz. Wow! Nic, tylko zazdrościć takiej synchronizacji. Da się tego w jakiś sposób nauczyć?

[Kyuubi]

- Mamy jeden czteroosobowy pokój lub dwa podwójne, jak pani woli - uśmiechnęła się. - Niestety, w naszej wiosce nie ma szkoły. Dzieci dojeżdżają do Old Ferrum, albo mieszkają w internatach. - wyjaśniła, podając Ci dwa zestawy kluczy, jeden do czteroosobowego pokoju, drugi do dwóch dwuosobowych. Mogłaś sobie wybrać. - Da się tego nauczyć, ale to bardzo ciężkie dla osób spoza regionu. Działamy zupełnie inaczej niż reszta świata. U nas zdecydowana większość ma tylko jednego pokemona przez całe życie, którego dostaje jako jajo w dniu narodzin. Jesteśmy z nimi bardzo zżyci, dzięki temu przychodzi nam to zdecydowanie łatwiej. W Ferrum prawie nie ma dzikich pokemonów. - powiedziała. - W Old Ferrum są prowadzone kursy dla turystów, ale oni prawie nigdy nie osiągają idealnej synchronizacji z pokemonami, nawet, jeśli dostają młodego osobnika.

[Panda]

Wybór był prosty. Jeden czteroosobowy , gdyż w ten sposób mam szkraby przy sobie i nie będę musiała się o nic martwić. Niby nie będziemy mieli wtedy z Saitou czasu sam na sam, ale wytrzymamy. Sprawa Spaczenia jest ważniejsza niż zabawy damsko-męskie. Sięgając po klucze do wybranego przez siebie pokoju spojrzałam jeszcze raz na obrazy.
- Myślę, że skorzystamy z tych kursów dla turystów. Chciałabym dzieciom pokazać coś nowego, a nuż się jednak nauczą, może nie idealnej, ale dobrej synchronizacji z pokemonami. Może mi pani coś opowiedzieć o tych obrazach na ścianie? Przykuły mój wzrok, gdy tylko weszłam. Przedstawiają konkretną historię, która się wydarzyła na tej wyspie? - Dopytałam.