Imię/imiona: ???
Nazwisko: ???
Data urodzenia (wiek): ???
Profesja: Trener
Profesja poboczna: Florysta
Team: Strażnicy Czasu - Organizacja poza czasem, która zajmuje się utrzymywaniem porządku na linii czasu. Wyłapują anomalię, a następnie usuwają ją. Organizacja jest bardzo tajemnicza, a bohater do niej dopiero dołączył i musi się o niej jeszcze wiele dowiedzieć.
Towarzysz/towarzyszka:
Podobnie jak bohater została wymazana z linii czasu i nie ma żadnych wspomnień. Jest strażnikiem czasu od prawie trzystu lat, lecz wygląda, jakby miała niecałe dziesięć. Będąc poza czasem, nie starzeje się i mimo jego upływu jej wygląd się nie zmienia.
Tworzy to pewien kontrast w jej osobie, mimo uroczego wyglądu jest zgorzkniała i nad wyraz poważna. Widziała na własne oczy, jakie okrucieństwo tworzą anomalię i po części stała się niewrażliwa na nie. Dawno straciła nadzieję na odzyskanie swojego dawnego życia, a nawet gdyby miała taką możliwość, nie zrobiłaby tego, gdyż uważa, że nie ma już dla niej powrotu.
Absolutna profesjonalistka i nie ma oporów przed ochrzanieniem kogoś za najmniejsze przewinienie. Mimo upływu lat i szorstkiego charakteru, wewnątrz jest wciąż wrażliwym dzieckiem. Nauczyła się jednak ukrywać to, ale czasem to samo wychodzi, zwłaszcza przy słodyczach, którym nie umie odmówić.
Przyjęła imię “Kimiko”, swojego nie pamięta, a te się jej po prostu podoba.
Pokemony:
~~~~~~
Opis wyglądu: Chłopiec nie wyróżnia się w sumie z tłumu, co w jego obecnym zawodzie jest akurat błogosławieństwem. Jest to średniego wzrostu chłopak o krótkich brązowych włosach i niebieskich oczach. Nie ma żadnych śladów na ciele, ani w sumie nic co mogłoby wskazywać, cokolwiek o jego pochodzeniu. Przeważnie nosi niebieskie jeansy, szarą bluzę i swoją ulubioną parkę. Czasem, gdy misja tego wymaga, przebiera się w bardziej “miejscowe” stroje, choć do tego się nie przyznaje, lubi te przebieranki.
Opis charakteru: Trudno powiedzieć cokolwiek o charakterze osoby, która nie pamięta nic ze swojego życia. Jedyne wspomnienia, jakie posiada to aluzje do filmów, seriali, komiksów i gier, co oznacza, iż musiał być niezłym nerdem. Poza tym odczuwa ciągły ucisk w sercu, jest przekonany, że ma jakąś bardzo ważną sprawę do załatwienia, ale za cholerę nie może przypomnieć sobie, co to było.
Właśnie to go motywuje do działania, jest w stanie przeć uparcie na przód nawet przez najgorsze gówno, byle tylko odzyskać swoje wspomnienia.
Chłopak być może nie jest najszybszy i najbystrzejszy, ale jakoś sobie radzi i nie raz potrafi kogoś zaskoczyć. Przeważnie stara się zachować luz, często bywa sarkastyczny i nigdy nie traci okazji do aluzji lub żartu. Czasem, zwłaszcza gdy sytuacja go przerasta, nie wie jak się zachować i równie dobrze może wybuchnąć śmiechem, jak i płaczem.
Historia:
“La, la la la, la la la,
Till everyone is singing.
La, la la la, la la la. “
Samotny chłopak nucił sobie pod nosem. Siedział samotnie w dziwacznym, ciemnym pomieszczeniu. Nie mógł nawet zobaczyć granic pokoju, zupełnie jakby był otoczony przez kompletną ciemność.
Czekał na coś, sam nie wiedział na co. W sumie im bardziej o tym myślał, tym bardziej zdawał sobie sprawę, jak mało wie. Najpierw zrozumiał, że nie ma pojęcia, co tutaj robi. Później dotarło do niego, że nie pamięta, jak się tutaj znalazł, ani co robił wcześniej. Na samym końcu uświadomił sobie, iż nawet nie pamięta, jak się nazywa i kim jest.
Zanim jednak panika i przerażenie zdołały go opanować, przed nim pojawiło się najzwyczajniejsze biurko, a dalej niezwyczajny jegomość.
Chłopak przetarł kilkakrotnie oczy, nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Nie ważne jednak ile razy przecierał, obraz nie zmieniał się ani na jotę. Przed nim siedział czarny kot o ludzkiej posturze. Byli mniej więcej tego samego wzrostu, a futrzak był ubrany w elegancki garnitur. Gdyby nie kocia głowa, prezentowałby się jako najzwyklejszy urzędnik.
- Mam coś na pysku? - Spytał się futrzak, poprawiając łapą swoje kocie wąsy. Następnie skierował swoje żółte ślepia na chłopca.
- Wybacz, że tak długo to trwało, ale nie spodziewaliśmy się ciebie tutaj. - Wyjaśnił pokrótce kocur.
- No… to ja sobie w takim razie już pójdę… - Rzekł niezręcznym tonem chłopak. Był przekonany, że to wszystko to jakiś pochrzaniony sen i czas najwyższy się z niego obudzić.
- Obawiam się, że to nie takie proste. - Oznajmił kot, po czym wyciągnął z biurka stos dokumentów i zaczął je przeglądać. - Powiedz chłopcze, czy cokolwiek pamiętasz?
- Nie… - Odparł srodze zagubiony. Cała ta sytuacja, coraz mniej mu się podobała. - Nie pamiętam nic… ale co z tego? To tylko sen, w snach czasem tak bywa… jak się obudzę… - Parł zaparcie przy swoim, lecz z każdym słowem tracił pewność.
- Być może. - Zamyślił się futrzak. - To nie jest jednak sen…
- To piekło? - Przerwał mu chłopak.
- Nie...
- Niebo?
- Ni…
- Czyściec?
- N...
- Limbo zagubionych? Jak ta głupia gr...
- Dasz mi dojść do słowa?! - Wybuchnął w końcu zirytowany kot. Chłopiec prychnął jakby urażony takim nieprofesjonalnym zachowaniem, ale rzeczywiście zamilkł.
- Dobrze… - Kot ostatni raz zerknął na papiery na stole, a potem przybrał łapami kształt “otwartej piramidy”. - Nie możesz trafić do żadnego z przez ciebie wymienionych miejsc, gdyż po prostu oficjalnie nie istniejesz.
- Co proszę?!
- Ktoś wymazał nie tylko twoje wspomnienia, ale także wszelkie wspomnienia o tobie. - Wyjaśnił, choć niewiele to pomogło. - To tak jakbyś nigdy nie istniał. Nie można cię nawet zjednać z jakimś miejscem ani czasem. Jednak to stwarza jeden paradoks… Albowiem ty istniejesz, jesteś tutaj. Inaczej byś ze mną nie rozmawiał.
- Więc… Gdzie ja jestem?
Kot uśmiechnął się.
- W miejscu poza czasem i przestrzenią. Właśnie tutaj trafią wszyscy ci, którzy nie mają dokąd wracać.
- Jakby to powiedział Owen Wilson, Wow. - Chłopak nawet nie ukrywał sarkazmu.
- Widzę, że dalej mi nie wierzysz… Cóż, szkoda. Nie możesz wrócić do siebie, nie tylko nie ma tam dla ciebie miejsca, ale nawet nikt nie skąd jesteś, nawet ty sam. Nie możesz więc chodzić wolno po świecie, mogłoby to mieć katastrofalne skutki. Nigdy nie istniałeś, więc jeśli nagle zaczniesz, stworzysz paradoks i możesz stworzyć przez to czarną dziurę, która pochłonie całą ziemię.
- Naprawdę? - Spytał się chłopiec z przerażeniem w głosie.
- Być może. - Odparł mu kot z tajemniczym uśmieszkiem.
- Ok...ey, skoro nie mogę wrócić na ziemię, to co mam robić?
- Możesz pracować dla nas. - Rzucił niby luźną propozycję kocur.
- Mam też być urzędnikiem? - Odparł bez zastanowienia się.
- Myślałem bardziej o agencie polowym…
- Jak Spawn? - Ponownie wtrącił mu się w słowo.
- Nie…
- Aaa… jak w R.I.P.D.?
- Nie! To wcale nie jest podobne! - Warknął wściekły futrzak.
- Wiesz… - Zaczął defensywnym tonem. - To, że otwarcie przyznasz, że wcale to nie jest podobne, nie oznacza wcale, że tak jest…
Kot ścisnął łapą górę nosa i zaczął recytować jakoby jakąś mantrę. Najwyraźniej zadziało, gdyż po chwili się uspokoił.
- Słuchaj. To cię spotkało, to nie jest odosobniony przypadek. Czas jest rzeczą stałą i niezmienną, ale czasem powstają w nim anomalię. Nie jesteśmy w stanie ich powstrzymać, ale możemy je zatrzymać i zniwelować.
- Anomalię? - Zainteresował się chłopak.
- Trudno powiedzieć czym one są, ale przeważnie są spowodowane przez jakąś istotę. Rzadko zdarza się, aby pojawiła się osobiście, ale potrafi skazić ona ludzi lub pokemony, aby zachowywały się na przekór swojej naturze i przemienia je w prawdziwe potwory. Twoim zadaniem byłoby znajdowanie takich anomalii, wyruszenie tam, odnalezienie jej, a następnie powstrzymanie. Więc widzisz, to wcale nie jest jak w R.I.P.D. - Zakończył pewnie.
- Bo ja wiem stary, nie oglądałem nawet tego filmu. Wiesz jaki niski licznik to ma na Rotten Tomatoes?
Kotowaty otworzył ust z zaskoczenia, ale nie zdążył nic powiedzieć, gdyż jego rozmówca go uprzedził.
- Ale czekaj chwilę… nie mówiłeś, że jeśli wrócę na ziemię, to powstanie paradoks? - Zauważył chłopiec.
- Tak, ale będziesz tam pod przykrywką, nie będziesz rzucał się w oczy, nawet jeżeli trafisz do obcych ci czasów. Jeśli zostaniesz zmuszony do interakcji z kimś obcym, mamy sprzęt, który usunie wspomnienia o tym.
- Jak w Facetach w Czerni? - Spytał się, jak zwykle, bez chwili pomyślunku.
- Tak. - Przewrócił oczami kot. - Jak w Facetach w Czerni.
- Czekaj, chcecie mnie wysyłać do załatwienia takich spraw? Mnie, zwykłego cywila?
- Cóż… - Rzekł lekko zakłopotany futrzak. - Nie mamy zbyt wielkiego wyboru w rekrutach. Mało osób ma “szczęście” do nas trafić. Większość osób, co natrafia na anomalię ginie w potwornych okolicznościach.
Na twarzy chłopca pojawiło się przerażenie.
- Nie martw się, nie wyślemy cię samego. Dostaniesz cały potrzebny sprzęt oraz partnera. Kogoś, kto pokaże ci, co i jak. Jest w branży prawie od trzystu lat, więc zna się na rzeczy.
Chłopiec odrobinę uspokoił się, ale coś wciąż siedziało w jego głowie.
- Niby wszystko fajnie i pięknie… ale dlaczego miałbym się na to zgodzić, co takiego będę z tego miał?
Kocur ponownie tajemniczo się uśmiechnął.
- Istnieje szansa, że spotkasz tą samą anomalię, która wymazała cię ze świata. Przy odrobinie szczęścia uda ci się nawet odzyskać swoje miejsce na ziemi.
- I co? Tak po prostu pozwolicie mi wtedy odejść? - Podważył jego słowa chłopak.
- Nie martw się, do tej pory nikomu to się jeszcze nie udało, ale jak to mówią, zawsze warto próbować.
Tajemniczy uśmiech jedynie pogłębił się na pysku futrzaka.
- A skąd mam pewność, że ktoś taki w ogóle istnieje? Równie dobrze sam możesz za tym stać! Skąd mam niby to wiedzieć, skoro wymazano mi pamięć?!
Chłopiec spróbował wyprowadzić kota z równowagi, ale ten dla odmiany zachował stoicki spokój.
- Rzeczywiście jest taka możliwość. Jednak przyjęcie mojej propozycji to jedyna szansa, abyś odzyskał swoje życie.
Chłopak spuścił wzrok, nie wiedział, co powiedzieć. Problem polegał na tym, że w tym układzie nie miał nic do stracenia, bo już wszystko stracił. Jeżeli istniał, choć cień nadziei, że może odzyskać swoje wspomnienia i życie, musiał chociaż spróbować.
- Jedno mnie jeszcze zastanawia… - Odezwał się po chwili młodzieniec. - Skoro nic nie pamiętam, to skąd biorę wszystkie te aluzje do filmów i komiksów?
- Anomalia skasowała ciebie i tylko ciebie. Po tobie nie ma żadnych śladów, ale nie skasowała rzeczy i wydarzenia, na które nie miałeś wpływu. Nikt nie pamięta, że byłeś z nimi w kinie, ale to nie znaczy, że nie możesz pamiętać filmu.
Takie wyjaśnienie nie wiele mu dało, ale przynajmniej na razie musiało mu starczyć.
- Widzę, że na tym koniec naszej rozmowy. Witamy w Strażnikach Czasów. - Rzekł uroczyście kocur. - Zaraz przyjedzie po ciebie twój partner i zrobi ci szybkie szkolenie.
Po tym słowach kot, tak jak nagle się pojawił, tak samo nagle zniknął.
Chłopiec znów był sam w ciemności i odczuwał jeszcze większą pustkę niż wcześniej.
W sercu czuł ucisk, jakby miał jakąś ważną i pilną sprawę do załatwienia. Miejsce, do którego musi szybko i koniecznie wrócić. Niestety nie miał nawet poszlaki, o co chodziło.
Zamiast tego w głowie bujały mu się słowa pewnej piosenki.
“La, la la la, la la la,
(If you can wait till I get home)
Till everybody's singing.
La, la la la, la la la,
(Then I swear we can make this last)
Till everybody's singing.
La”
Rodzina:
Nie pamięta
~~~~~
Box |
Konto bankowe |
Trofea
~~~~~
Ekwipunek:
- pieniądze
- pokedex
- 5x pokeball
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
Rejestracja
Zaloguj
35451075
Yukiyorin
