Pokemon Crystal

[Conan]

"Miasto nawiedziła fala tajemniczych zaginięć. Policja robi co może, jednakże przyczyna wciąż pozostaje nieznana." - Takie wiadomości już pojawiały się we wszelkich mediach od jakiegoś czasu. Teraz słyszałeś jak reporter znów ogłasza coś z ekranu włączonego telewizora. "Ludzie proszeni są o pozostanie w domach po zmroku, dla własnego bezpieczeństwa."
Była już ciemna noc i tylko światło kablówki rozjaśniało twój pokój. Nocna bryza wpadała przez otwarte okno, ochładzając przyjemnie całe pomieszczenie. Sytuacja na wysepce Akala robiła się coraz gorsza. Tuż przed tajemniczymi zniknięciami głośno było o paru dziwnych morderstwach, ale sama sprawa szybko ucichła. Czy ustały?
Miałeś wrażenie, że zaraz przyśniesz. Nagle spokój panujący w domu zakłóciło powolne pukanie do drzwi. O tej godzinie? Nie znałeś żadnej osoby, która mogłaby mieć do ciebie jakąś sprawę o tak późnej porze.

[Katrahh]

Leniwie podreptałem do okna i wyjrzałem przez nie. Szkoda, że na zewnątrz jest zbyt ciemno i nie widać zupełnie nic. Przymknąłem okno, zostawiając otwarte ,,od góry''. Kiedyś popularny był złodziejski duet, działał właśnie w taki sposób... Lato, noc, otwarte okno, ktoś idzie do drzwi i daje wolną rękę na zabranie kilku fantów przez gościa, jaki dostaje się do środka oknem. Szkoda, że było to z cztery dekady temu. Nocny gość może być kimkolwiek, nawet głupim żartem! Nie godzi się jednak być w takim nieładzie, szybko związałem włosy w koński ogon na czubku głowy.
- Tak? - Nie miałem wizjera w drzwiach, metalowy łańcuch łączący drzwi ze ścianą pozwalał na uchylenie ich do 8 cm, idealnie by spojrzeć na znajdującego się za drzwiami osobnika. W moim głosie było czuć wyraźną niechęć, może nawet agresję.

[Conan]

Zamknąłeś więc na wypadek okno w pokoju i podszedłeś do wejścia. Pukanie nie ustawało i wciąż dudniło w rytmicznych odstępach. W końcu uchyliłeś lekko drzwi, ani myśląc o ściągnięciu łańcucha zabezpieczającego. Za nimi ukazała ci się zdecydowanie zaskakująca, nawet wzbudzająca dreszcze postać. Pierwsze, co rzucało się w oczy to jego czerwona maska zasłaniająca twarz, która przypominała demona wyciągniętego prosto z piekła. Nie było widać mu nawet oczu. Dopiero później doszło do ciebie, że ubrany był w niezwykle staromodne kimono. Wyglądał, jakby wyciągnięty został z dawnych czasów....
-Witam, witam. - Rzekł powoli. Brzmiał na lekko rozbawionego. Czy to jednak jakiś żart? -Witam po drugiej stronie. - Gdy zamilkł zauważyłeś, że wszelkie odgłosy nocy ucichły. Jeszcze nigdy nie czułeś takiej pustki.

[Katrahh]

Pierwsze, co przyszło mi do głowy to zabawa dzieciaków. Inspiracja płatkami w mediach, takie tam. Gdyby mieszkał tu jakiś staruszek, to mogliby mieć go na sumieniu. Nieszczęśliwie, postać ani trochę nie wyglądała na chłopca. Z jednej strony to całkiem dobrze, nie lubię poczwarek mojego gatunku, ale z drugiej...
- Jeśli jest Pan z jakiejkolwiek sekty, organizacji albo kościoła, to zapraszam po wschodzie słońca. - Odrzekłem spokojnie, chociaż zarys mojej twarzy pokazał lekkie niezadowolenie. Nie dam się tak łatwo wystraszyć! Przestępywałem nerwowo z nogi na nogę.

[Conan]

Młodzieniec (Tak można by go określić, słysząc jego głos) przechylił lekko swoją głowę, jakby niezrozumieniu. Bez dostrzegalnych oczu prawie niemożliwym było jednak określić jego emocje.
-Zabawny jesteś panie. Czyżbyś tego właśnie pragnął? - Wydawał się droczyć z tobą... chwila, jak on cie nazwał?
Na zewnątrz powoli zaczęły zapalać się różnorakie, blade światła... wyglądały, jakby ktoś przyozdobił całą ulicę lampionami. Blask zaczął wypełnić twój dom. Miałeś wrażenie, że do twoich uszu zaczął docierać cichy gwar.
-Cóż, nie żeby to miało znaczenie. Wybierasz się ze mną. - Mimo iż tonem nie przypominało to rozkazu, to wiedziałeś, że ta dziwna postać nie zamierza dać ci wyboru.

[Katrahh]

W normalnych warunkach zamknąłbym drzwi i zadzwonił po służby porządkowe. Jest tylko jeden mały problem... To nie są normalne warunki.
- Proszę dać mi chwilę na włożenie czegoś. - Westchnąłem ze zrezygnowaniem. Jeśli go nie posłucham, to będą mi świecić do okien przez całą noc. Musiało ich być sporo, w końcu słyszałem lekki szum. Poprawiłem niedbale włosy, narzuciłem długi, ciepły płaszcz i pierwsze lepsze obuwie. Wraz ze zdejmowanym łańcuszkiem broniącym mnie od zamaskowanego jegomoscia coś we mnie pękało - poczucie bezpieczeństwa.

[Conan]

Nieznajomy czekał cierpliwie przed wejściem i zaśmiał się cicho, gdy w końcu zdjąłeś łańcuch oddzielający zewnętrzny świat od bezpiecznego kącika, którym był twój dom. Zamaskowany jegomość, posunął się parę kroków w bok, odsłaniając ci wyjście i zaprosił cię na zewnątrz dostojnym gestem ręki.
-Tędy, zapraszam. - odezwał się spokojnie.
Ty za to ujrzałeś krajobraz, który już w ani jednej części nie przypominał miasta, które tak dobrze znałeś. Oświetlona z dwóch stron wiszącymi na sznurach lampionami droga, a na niej stały różnej maści kramy z jedzeniem i grami podobnymi co w wesołym miasteczku, niby rozgrywał się tutaj jakiś festyn. Po uliczce przechadzali się różni ludzie, ubrani w starodawne szaty, jednakże łączyło ich jedno - wszyscy nosili dziwne maski na twarzy.

[Katrahh]

Młodzik zachowywał się... dziwnie. Ni to lokaj, ni pomoc domowa. W pewnym sensie przypominał chłopaka z uczelni, chcącego przypodobać się nauczycielowi. Ciekawe czy bezbłędnie będę rozróżniać po prostu miłych uczniów od czopków(a jak inaczej nazwać kogoś tak wchodzącego w tyłek?). Z zabawnych rozmyślań wybiła mnie inność całokształtu. Tak, brzmi to dość skomplikowanie, ale nie użyje prostych słów na zawily problem.
- Dobra, wytłumacz mi to. - Są dwa wyjścia z tej sytuacji. Albo to inny stan świadomości, albo już wiem skąd tutejsi mieszkańcy biorą swoje legendy. Prawdopodobnie mam tu żywy dowód na wyrwe w czasoprzestrzeni.

[Conan]

Młodzieniec nie krył swojego rozbawienia.
-Haha, pragniesz odpowiedzi, panie? Jesteś pewien, że tego właśnie potrzebujesz? - W tym momencie nieznajomy wykonał teatralny gest ręką, wskazując ponownie na rozjaśnione lampionami uliczki. -Aby zrozumieć, musisz przeżyć. Co ty na to? Jeśli dasz radę dotrzeć do świątyni, to udzielę ci wszelkich, niezbędnych odpowiedzi. - Kontynuował dalej, chowając obie ręce w przeciwne rękawy. Po tych słowach spokojnie czekał na twoją odpowiedź. Trudno było jednoznacznie zdefiniować jego nastawienie do twojej osoby. Chwila, ale jaka świątynia? Czy w tym mieście była świątynia... choć to już nie to miasto.

[Katrahh]

- Wstępnie się zgadzam, ale musisz dać więcej szczegółów. - Mruknąłem bez namysłu. Mój sen wydawał mi się być całkiem nietuzinkowy. Wiadomo, tak się dzieje przy przysypianiu na kanapie. Nie chcę jeszcze się budzić, póki co jest gość przyjemnie i lekko tajemniczo. - Zapewniam, że nie zadam zbyt dużej ilości pytań, nie mam zamiaru Cię niepokoić. - Dorzuciłem z lekkim uśmiechem. Cholera, gdybym mógł zabrać teraz moją wyjściową, ludową maskę i kimono. Czuję, że pasowałoby tutaj jak ulał.

[Conan]

Młodzieniec zastanowił się przez chwilę. W końcu ponownie wyciągnął swoje ręce z rękawów.
-Haha, ciekawe. Więcej szczegółów odnośnie czego? Twojego położenia, czy może położenia twojego celu? - Wymieniał rozbawiony. Gwar miasteczka robił się coraz głośniejszy. Tak jakby miasto stawało się coraz bardziej żywe.
- Masz jedno do wyboru, zastanów się co jest ważniejsze. Każda gra potrzebuje podpowiedzi. - Przeszedł parę kroków do przodu, stając ponownie tuż przed tobą. Brzmiał teraz jak dziecko, któremu właśnie podarowano nową zabaweczkę, z którą mógł zrobić co tylko zechciał. -Zaraz przekonamy się, czy ten kto pyta nie błądzi~

[Katrahh]

Spojrzałem prosto w maskę z politowaniem. Już mniej zaczynało mi się tutaj podobać.
- Jestem zainteresowany... moim położeniem. - W mojej odpowiedzi czuć było wyraźną przerwę. Prawda jest taka, że może mi to jednocześnie pomóc i zaszkodzić. Wiedząc o swoim położeniu będę wiedzieć trochę więcej, świątynię przecież łatwo zauważyć. -Twoja wskazówka będzie nieocenioną pomocą.

[Conan]

-Zgoda, drogi panie. Jeśli taka jest twoja wola. - Odrzekł w końcu nieznajomy, oddalając się trochę. Zmieniał swoje nastawienia w zastraszając tempie... trudny jegomość do pojęcia. -Jesteś... nigdzie. Ni to świat zmarłych, ni to świat żywych. Istoty błąkające się między życiem a śmiercią trafiają w te strony. Niektórzy zwą to miejsce strefą zabłąkanych dusz.... - zaśmiał się cicho. -Więc, czas zacząć zabawę~
Po tych słowach młodzieniec nagle zniknął na twoich oczach. Po prostu rozpłynął się w powietrzu, zostawiając cię na pastwę losu. Wygląda na to, że jesteś zdany wyłącznie na siebie.

[Katrahh]

Fajny sen, doprawdy. Wolałbym już śnić o łapaniu pokemonów, to jest... nudne? Skała na 100% ma lepsze sny, chociaż to tylko strachliwa rybka.
- Jaki masz cel w tym wszystkim? - Rzuciłem za nie do końca wiadomo kim. Rozejrzałem się po okolicy, musiałem dostrzec słabe punkty tej społeczności. Małe dzieci, samotni ludzie, to właśnie z nimi najlepiej się rozmawia. Coś zakuło mnie w plecy, szybko wygrzebałem ten przedmiot i mocno się wyszczerzylem. Cud techniki, zakładam go od niedawna zamiast malowania po twarzy czarnymi maziami. Plastik przylegający do policzków może nie był najlepszą maską, ale jakąś z pewnością był. Zwłaszcza, że w zabranym płaszczu były resztki pudru. Nie pokryłem całej twarzy, tylko trochę po policzkach. Chociaż trochę przypominając zamaskowanego czlowieka musiałem trzymać się zawsze słabiej zaludnionej części ulicy, iść szybko i nie patrzeć w twarz. Muszę znaleźć świątynię jak najszybciej. Coś mówi mi, że to tak szybko nie potrwa.

[Conan]

Rzuciłeś pytanie, jednakże nie otrzymałeś odpowiedzi. Twój wcześniejszy rozmówca najwyraźniej nie miał zamiaru powrócić w czasie najbliższym.
Twoje zabiegi mogły faktycznie upodobnić cię do zamaskowanych tłumów, jednakże przydałoby się zdobyć faktyczną maskę... choć kto wie, może ujdzie. Ruszyłeś więc w drogę. Gdy ostatni raz rzuciłeś spojrzenie w stronę twojego domu, okazało się, że zniknął, zastąpiony przez dalszą cześć świetlistej ścieżki. Już nie miałeś gdzie wrócić. Dzięki temu, że szedłeś szybkim tempem zadziwiony wzrok niektórych przechodniów prędko zanikał.
Usłyszałeś nagle ciche warczenie po czym do twoich uszu dotarł nikły szept "ŚŚŚmmmiertelnikk"
Kątem oka ujrzałeś ciemną postać, która stała teraz pośród dobrze bawiącego się tłumu. Co dziwniejsze, nie wyglądało na to, aby ktokolwiek zwracał na niego większą uwagę, mimo iż był dużo wyższy od przeciętnego człowieka. Pojawił się znikąd.... wyszczerzył swoje wielkie zębiska i powtórzył "Śśmmiertelnikkk, tuutaj...." - poczułeś jego morderczy wzrok na sobie. Nie miał przyjaznych zamiarów, choć na razie stał w miejscu...