Pokemon Crystal

[Księciu]

[Karthus]

- Amanda. - Odpowiedziałam mu z lekko stycznym uśmiechem.
Z każdym jego wypowiedzianym słowem, czułam jak Sarah, coraz bardziej się ode mnie oddala, mimo tego głupio było mi mu przerwać po tym, gdy przyznał, że nie ma jak walczyć, więc stałam i wysłucham go cierpliwie do końca.
Natomiast gdy skończył mówić, zapadłam w niezwykle niezręczne milczenie. Miałam wrażenie, że ono już mówiło samo za siebie, co ani trochę nie pomagało, a jak już, wręcz przeciwnie.
Czułam się głupio, nie dlatego, że go za czepiłam, ale z powodu, że oboje wiedzieliśmy, do czego to zmierza. On wybierał się pewnie do miasta, a ja dopiero z niego wróciłam, nie chciałam tam wracać i czekać, Arceus wie ile, aż jego pokemon dojdzie po pełni sił. Być może Kurt jest naprawdę fajnym chłopakiem i zrodziłaby się z tego trwała przyjaźń, ale obecnie miałam przed sobą cel, było to coś, czego do tej pory nigdy nie czułam, więc musiałam podążać za instynktem. Miałam pewność, że on już wiedział, co zaraz powiem, ale ponownie, nie wiele mi to pomagało. Powinien zrozumieć, przecież tu nie chodzi o niego, do tego sam mi zaproponował... Raz Gogoatowi śmierć... Wzięłam głęboki oddech i przerwałam ciszę.
- Słuchaj Kurt... z chęcią, no wiesz... no, ale ...- Spojrzałam wymownie na Eskę, bardziej by poszukać w nim pomocy, niźli zwalić winę. - Może spotkamy się potem, znaczy, pewnie i tak będę musiała wrócić do miasta, więc może wtedy zawalczymy? A teraz, wybacz...
Tym razem wskazałam na blondynkę, której kurs drogi, wcale nie sprawiał, że znajdowała się nas coraz bliżej, a zupełnie przeciwnie.
W najbardziej niezręczny i zapewne chamski sposób chwytam miecz i ruszam biegiem za dziewczyną.
- Następnym razem to ty gadasz! - rzucam wściekle do Eski, ciągle czując wstyd i zażenowanie.
- Hej, Sarah, tak? - krzyczę za blondynką, gdy znajduje się, wystarczają blisko jej, ażeby mnie usłyszała i najlepiej się zatrzymała.

[Księciu]

- Pewnie jeszcze się spotkamy. – Rzucił jeno, gdy wasza rozmowa chyliła się ku końcowi.
Miecz zawibrował delikatnie kiedy zerwaliście się do biegu za dziewczyną. Po chłopaku, którego zostawiłaś po chwili niezręcznej ciszy, nie wydawał się być zszokowany, tak, jakby się spodziewał, że za wszelką cenę będziesz chciała dogonić Sarę, która wygrała razem z nim pojedynek. Usłyszałaś za sobą "No to na razie, Amanda." oraz wraz "Trzymam kciuki.", jednak twoje myśli orbitowały wokół nowego zadania jakim było dogonienie zwyciężczyni.
W wyciągniętym z pochwy mieczem oraz sprintem wyglądałaś jak wojowniczka chcąca rozłupać kilka czaszek, ażeby dostać dodatkowe doświadczenie. Blondwłosa słysząc swoje imię obróciła się, jednak gdy zauważyła Ciebie pędzącą w jej stronę, najwidoczniej się przestraszyła i również zaczęła biec. I niestety na nic nie zdały się próby krzyknięcia "Zatrzymaj się" – ta biegła przed siebie kurczowo trzymając torbę przewieszoną na ramię. Sarah ubrana była w dwukolorową – różowo-granatową - sukienkę sięgającą nad kolano, białe tenisówki i również białą torebkę z jakimś wzorkiem. Jej długie włosy opadały z gracją na ramiona, falując miękko.
Długo biegłyście podobnym tempem. Można nawet powiedzieć, że dogoniłaś ją, bo dzieliło was mniej niż dziesięć metrów.
Czułaś, że opadasz z sił. Ile można biec? Twoje uda i golenie zaczęły Cię piec, a płuca paliły przez hiperwentylacje. Przystanęłaś, nie mogłaś dalej biec. Zatrzymałaś się przy drzewie, opierając się o nie. Wdech, wydech.
Rozglądnęłaś się, unosząc tym samym wzrok wbity w ziemie ku górze. Sarah również zmęczyła się tą gonitwą, bo przystanęła kawałek dalej, trzymając się za kolana i oddychając głośno, próbowała uspokoić swój organizm.
- Dlaczego mnie gonisz z tym mieczem, wariatko!? – Warknęła nieprzyjemnie, spostrzegając, że zatrzymałaś się niedaleko niej. Dziewczyna patrzyła na Ciebie nieprzyjemnie, że zmusiłaś ją na bieg w sukience. Ma lekko zadarty nos i małe usta. Kolor jej oczu to mieszanka czerwonego i jasno-brązowego. Coś podobnego.