Wybacz, że tak długo ale wciąż nie mam pojęcia, co odpisać ;_;
~~~
- Wszystko w porządku. - Odpowiadam mu tonem pozbawionym emocji.
Co więcej mogłam mu powiedzieć? Nie miałam własnego domu, czy też schronienia, ale to nigdy nie było dla mnie problem. Mogłam wejść praktycznie wszędzie, mogłam tam schować się i czekać tak długo ile będę musiała. Mogę nawet udać się za nim i schować się w alternatywie jego domu.
Nie, nie musiałam iść do swojego schronienia, bo mogłam się schować wszędzie. Jednak nie mogłam mu tego powiedzieć. Nie uwierzyłby mi, wziąłby mnie za wariatkę, a gdybym go chwyciła za rękę i tam przeniosła go bez jego zgody, po fakcie miałby mnie za jeszcze większego świra. Choć musiałam przyznać, że wizja zostawienia go samego w drugim świecie przyprawiła mnie o uśmiech. Alternatywa była moja, tylko moja, nie chciałam tam nikogo wpuszczać, nie chciałam nikomu o niej mówić, a co dopiero tam zostawiać. Dlatego zawsze musiałam opierać się takim pokusom, nie chciałam skazić jedynego miejsca w którym czułam się bezpieczna.
- Pójdę już sobie. - Nie chciałam dalej ciągnąć tej rozmowy, nie widziałam sensu.
Musiałam tylko znaleźć jakiś prowiant, a potem wrócić do alternatywy na noc.
W mgnieniu oka sytuacja odwróciła się o 360 stopni, a może to mówi się o 180? Nieważne...
Przed chwilą myślałam, że mam do czynienia z kolejnym wściekłym latającym wężem, a ten mnie zwyczajowo olał. Wtedy pojawiła się Rita i wszystkie moje przypuszczenia okazały się prawdziwe, jednak to ona teraz była wściekła, a nie wąż.
Zaczęłam się zastanawiać, czy ta dwójka nie ma jakieś wspólniej historii (coś jak ja i og latający wąż), jej słowa była przepełnione gniewem, ale były zbyt nie jasne, aby cokolwiek z nich wyczytać.
Wiedziałam, że bestie z Omegi są oszalałe z nie własnej winy i nie należy ich zabijać. Pytanie, czy Rita też o tym wiedziała. W tym momencie mogła, tak jak ja chwilę wcześniej, grać, by go przegonić bez zbędnego konfliktu, ale jeśli właśnie tak jest, to muszę przyznać jej, że jest doskonałą aktorką.
- Twilight. - Zwracam się po cicho do ognistej samicy. - Jak rzuci tą kulą, spróbuj skontrować ją własną.
Jeżeli Rita nie blefowała, to miałam problem. Stałam na przeciw ognistej dziewczyny, uzbrojona jedynie w łuk... Już wiem jak czuł się Hawkeye w Avengersach...
- Nie chcemy zrobić Ci krzywdy. - Zwracam się do mrocznego węża. - Odejdź, inaczej nie będziemy miały wyboru.
Nie znając zamiarów Rity, nie chciałam skakać do konkluzji i zrobić być może coś głupiego. Miałam nadzieję, że wąż będzie miał na tyle rozumu, aby sobie pójść, inaczej czeka mnie ciężka walka.
- Kolejna zagubiona dusza z Omegi? - Mogłabym z tego spróbować zrobić żart, ale sytuacja była na to zbyt poważna.
Nawet nie próbowałam negocjacji tym razem. Domyślam się, że i jego umysł nie ogarnął przeniesie na ziemię i oszalał. W takim wypadku nie miałam wyboru, jak tylko go unieszkodliwić. Na swój sposób to idealna próba moich sił. Czas się przekonać kto miał rację, ja czy Set.
Nie wiele myśląc sięgam po maskę i zakładam ją, jeżeli Oven jest w pobliżu, jemu również zakładam.
Ruszenie prosto do walki było złym pomysłem, musiałam najpierw upewnić się jak wygląda sytuacja. Zwołuje do siebie wszystkie swoje pokemony, każda para łap się tutaj przyda. Oczywiście musiałam także wiedzieć co z Harrym. Teraz miałam nadzieję, że Rita nie posiada maski i weźmie mojego brata, a potem uciekną w bezpieczne miejsce.
Sięgam po swój łuk, ogarniając sytuację, próbuję zyskać choć odrobinę czasu. Celuje strzałą prosto w potwora, po czym zwracam się do niego pewnym głosem.
- Odejdź i nigdy nie wracaj, inaczej zasmakujesz chłodu mojej strzały. - To były próżne słowa, ale chciałam chociaż skierować całą jego uwagę na siebie.
Jeżeli wszystko ułoży się po mojej myśli, będę mogła przystąpić do ataku w pełni sił, jeśli nie, cóż, będę improwizować.
Bez słowa odbieram maski od Twilight i chowam je w torbie tymczasowo. Mało mnie interesowało czego chciały, z prostego powodu, że zbyt wiele się już teraz działo.
Prawdę mówiąc sama miałam już dość tej akcji z jaszczurem, zdecydowanie za długo już trwała. Miałam nadzieję, że rozmowa z rodzicami zakończy tę sprawę. Nie chciało mi się już dłużej z tym męczyć, według mnie i tak już zrobiłam sporo.
Mimo wszystko miało to i swoje dobrą stronę, chyba, bo dopiero mam się o tym przekonać.
- Ta dziewczyna. - Zwracam się do Quilavy. - Wydaje mi się, że ona też ma maskę. To mogło być tylko przewidzenie, ale jeśli...
Nie dokończyłam, gdyż nie miałam pojęcia, co może to oznaczać. Równie dobrze może być wrogiem, jak i przyjacielem. Nie wiem na co liczyłam, ale miałam nadzieję, że Twilight zdoła jakoś potwierdzić lub obalić moje założenie, co do tej tajemniczej dziewczyny.
- Tak… - Odparłam po chwili, wyrwana z zamyślenia. - Warto spróbować, we trójkę na pewno uda się ich przekonać. - Końcówkę rzekłam chyba z najbardziej wymuszonym serdecznym uśmiechem na jaki było mnie stać. Chciałam wydać się naturalna, ale w takiej sytuacji było to trudne, nie byłam dobrym kłamcą.
- Wiecie co… - Dodaję po chwili. - Harry może pójdziecie przodem? - Wskazuję tutaj na Ritę, jej Mareepa i Charmeleona. - Ja się sekundę tylko tutaj rozejrzę...
Miałam nadzieję, że się zgodzą, chciałam koniecznie złapać na osobności Twilight, a nie chciałam, aby któreś z nich usłyszało, że moja Quilava umie gadać.
Chciałam powiedzieć samiczce, że ta dziewczyna chyba też jest posiadaczem maski. Może nawet to właśnie o niej mówił mi Yatorus…
Równie dobrze mogło to być przewidzenie, ale za nim cokolwiek postanowię, chciałam to z kimś omówić, a Twilight wydawała mi się idealna do tego.
Nie wiedziałam czy mogę ufać dziewczynie, więc jeśli się zgodzą, poślę z nimi Ovena i resztę, aby mieli na oku mojego brata.
Wraz z resztą wzięłam się za ratowanie Charmeleona. Jakby nie patrzeć to przeze mnie uciekł do domku i nie wybaczyłabym sobie, gdyby coś mu się przez to stało.
Słysząc propozycję Harrego, nie wiedziałam, co mam myśleć. Spodziewałam się takich słów u mojego brata, w końcu głównie dlatego tutaj przyszedł, jednak wciąż nie byłam pewna, że to najlepszy pomysł.
Nie miałam żadnych wątpliwości, że gad nie powinien tutaj zostawać, w końcu dom sam się na niego zawalił, w małym stopniu, ale to wciąż nie jest bezpieczne miejsce.
Wszystko przemawiało za tym, żeby jaszczur się wynosił stąd, jednak nie byłam pewna, iż Harry to najlepsze rozwiązanie. Byłam przekonana, że on by go kochał i się nim zajmował, ale wciąż był za młody na posiadanie własnego pokemona. Gdyby to był jakiś mały, uroczy stworek nie miałabym żadnych przeciwwskazań, ale mowa była o ziejącym ogniem gadzie, który był nawet większy od niego! Nikt nie mógł się dziwić, że się o niego martwię.
Wiedziałam jedno, nie powinnam nic obiecywać bez rozmowy z rodzicami oraz nie będę zmuszać Charmeleona do niczego.
- Na pewno nie może tutaj zostać, - W końcu mówię coś na głos. - Trzeba mu znaleźć jakieś bezpieczne schronienie, gdzie będzie miał jedzenie… Zawsze można go tutaj przyprowadzić, jak będzie chciał sprawdzić, czy jego pan nie wrócił…
Nie zaskoczyła mnie reakcja Charmeleona, w końcu można powiedzieć, że napastowałam go w jego własnym domu. Tak się sama nakręciłam, że zupełnie straciłam takt.
Natomiast zupełnie nie spodziewałam się tej tajemniczej laski… Początkowo pomyślałam, że to może jego właścicielka, co by tłumaczyło jego nędzny wygląd, gdyż ona sama nie najlepiej się prezentowała. Wystarczyło jednak parę jej słów, aby zrozumieć, że się pomyliłam.
- Wybacz. - Odpowiadam delikatnie speszonym głosem. - Nie chciałam go nastraszyć…
Naprawdę było mi głupio z powodu jak się zachowałam i szybko zrozumiałam, że nie mam żadnych słów na rozgrzeszenie, więc nawet nie próbowałam.
- Ten Charmelon przychodził do naszego domu od jakiegoś czasu i mój brat. - Tutaj wskazałam na Harrego. - Zawsze go dokarmiał. Dzisiaj mi o tym powiedziała… no i chciałam zbadać tę sprawę.
Spoglądam zmartwionym wzrokiem na zrujnowany dom. Parę spraw już się wyjaśniło, ale ten biedny jaszczur dalej wiernie czekał na swojego pana, nic dziwnego, że nie chce odejść stąd.
- Wiesz może co się stało z jego właścicielem? - Pytam się nieznajomej po chwili. - Szkoda mi go…
"Poi" przekręcił główką na bok, wyraz na jego pysku świadczył, że nie zrozumiał słowa z tego, co powiedziałaś. Stworek na pewno nie był z tego świata, ale trudno było też przyjąć, że należał do twojego, bo w końcu jakby się tutaj znalazł.
Niestety, nie mieliście czasu, aby zająć się dziwnym przybyszem, musieliście szybko działać.
- Potem się tobą zajmiemy. - Rzekł przez zęby Kiryuu. Z jednej strony chłopak był wciąż wściekły na stworka, nie tylko was naraził, ale ręka chłopaka wciąż była czerwona od kwasu. Z drugiej Kiryuu jednak był wyraźnie zafascynowany potworkiem, co zdradzało jego badawcze spojrzenie.
Mieliście właśnie wychodzić z pomieszczenia, ale okazało się, że było na to za późno, przez delikatnie uchylone drzwi, usłyszeliście czyjeś kroki.
Nie było czasu na zastanowienie się, Kiryuu chwycił ciebie, a ty chwyciłaś "Poi". Schowaliście się za drzwiami. Czekając na dalszy rozwój wydarzeń, zaczęłaś szukać pokeball z Zoroarkiem (w takich chwilach dziękowałaś sama sobie, że podpisywałaś własne balle).
Drzwi się przesunęły, były na tyle duże, że z łatwością zasłaniały waszą trójkę, jednak musieliście zachować pełną ostrożność, aby się nie wydać.
Przez niewielką szparę przy nawiasach, ujrzeliście, że do pokoju weszły tylko dwie osoby, co więcej chłopak i dziewczyna ubrani w stroje służby. Parka podeszła do waz i zaczęła je ustawiać, nie zwracali uwagi na nic innego, a twoich uszów nie dobiegały dźwięki innych stóp.
Całe te uparte śledzenie coraz zaczynało mi grać na nerwach. Niejednokrotnie chciałam przerwać pościg i wrócić do domu, ale w końcu obiecałam Harremu. Im dłużej podążaliśmy za ognistym gadem, tym mocniejsze uczucie Deja Vu mnie łapało... zupełnie jakbym już kiedyś obserwowała jakiegoś jaszczura w oddali i to w lesie.
Po kilku dziwnych "przygodach" (o co chodziło z tą paczką? To ma coś wspólnego z tą, która rano przyszła do rodziców?) w końcu dotarliśmy na miejsce, chyba, jeśli miejscem można nazwać opuszczoną ruderę gdzieś w głębi niczego.
W momencie gdy dotarliśmy do kresu, uderzyły mnie dwie rzeczy.
Po pierwsze, jak bardzo bezsensowna była ta akcja. Skąd ten Charmelon się znalazł na naszym podwórku? Chodził cały dniami, aż ktoś się nam nim nie zlitował i nie dał mu żarcia? Teraz chodzi codziennie taki kawał po trochę jedzenia? Zresztą dokąd on wraca? Tutaj nic nie ma... Mieszka sam? A może na kogoś czeka? Tyle pytań, żadnej odpowiedzi. Nie wiedziałam, czy dobrze zrobiłam ciągnąc małego brata taki kawał drogi, ale w tym momencie byłam na tyle zirytowana, że wyciągnę nawet siłą wszystko to, co chcę wiedzieć.
Po drugie, zrozumiałam skąd wzięło się uczucie Deja Vu, Sceptile i Q... latający wąż. Niby to było tak niedawno, ale pamiętałam to jak przez mgłę. Zdecydowanie był tam Sceptile, jeżeli dobrze pamiętam, on też się położył i czekał na coś... Ale co dalej? Czy dobrze mi się wydawało, że wąż go pochłonął (tak jak zrobił to z moim Ovenem), jeśli tak... to czy dalej jest jego niewolnikiem?
Zrobiło mi się źle, bardzo źle. Poczułam ogromny przypływ poczucia winy, zostawiłam tam wszystkich ratując własne życie. Drwale i tamte pokemony, zawiodłam ich wszystkich...
Chciałam tam wrócić, byłam gotowa tam wrócić i wszystko naprawić... ale Set powiedział, że wyraźnie nie mam żadnych szans... I Twilight ma czelność mi mówić, że to ja wmawiam sobie, ze jestem słaba! Nie, to oni wszyscy próbują mi to wmówić.
Mam gdzieś, co mówi reszta, wrócę tam i pokonam węża, a wtedy będę na tyle silna, że pokonam nawet tego demona. Mam dość uciekania, dość bycia słabą, nie obchodzi mnie to, że oni we mnie nie wierzą...
Musiałam najpierw tylko ogarnąć sprawę Charmeleona.
Miałam dość podchodów. Trzymając Harrego za mną, podchodzę do śpiącego gada. Czas poznać prawdę.
Witam, tutaj tymczasowy zastępca Dodeusza (tak, to pełna nazwa jego nicku).
Niestety nie znam odpowiedzi na twoje pytanie i jakiekolwiek zażalenia proszę kierować do Sosika/administracji.
Jednak żeby nie zostawiać cię w ciemności, wylosowałem ci sam za tamten tydzień (14 Enygma Berry), a zaraz wylosuje ci na następny.
Mam nadzieję, że to rozwiąże problem.
Z założenia to chyba miał być dość krótki event, na pół wakacji, a ciągnął się dość długo ;-; Ale no ciesze się, że dotrwałem do końca a poniżej jest mój skan
Design by Did, Panda & Daisy7.Only for Pokemon Crystal
Copyright 2016 by Daisy7.
Zabrania się kopiowania tekstów i obrazków autorstwa naszych użytkowników bez ich zgody na użytek innych stron!
Grafika pochodzi ze źródeł internetowych. Nie przywłaszczamy sobie do niej żadnych praw. Jeśli jesteś autorem obrazka wykorzystanego na forum i nie życzysz sobie, by się tu znajdował, napisz do administracji Pokemon Crystal, a zostanie on usunięty.
Pokemon Crystal nie czerpie żadnych korzyści materialnych z prowadzenia tej strony poświęconej serii "Pokemon" - własności Nintendo.
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
Rejestracja
Zaloguj
Temat: 
.gif "<3")
a poniżej jest mój skan
35451075
Yukiyorin
