Pokemon Crystal

Ucieszyłam się, gdy kobieta nie wydawała się w żaden sposób zareagować na falę pytań, jaką jej zadałam. Najwyraźniej nie był to jej pierwszy raz, co mnie w sumie cieszyło – bałam się, że kolejna osoba uzna mnie za jakąś dziwaczkę tylko dlatego, że nie wiedziałam kilka rzeczy.
Słuchałam uważnie wytłumaczeń kobiety, jednocześnie spoglądając na urządzenie, o którym mówiła. W takim razie... ktoś po prostu włożył w ten przedmiot encyklopedię o Pokemonach pomyślałam, spoglądając na pielęgniarkę. Była bardzo wyrozumiała, ba, nawet wytłumaczyła mi, w jaki sposób posługiwać się pokedexem. Co mnie jednak zdziwiło – urządzenie wyglądało na czyste, jakby nigdy go nie używał. W mojej głowie od razu pojawiło się kilka czarnych scenariuszy dotyczących dawnego trenera, przez co narodziło się kolejne pytanie.
Czy ktoś zaginął?
Jeśli tak, czułam się niemal zobowiązana do tego, by tę osobę odnaleźć – jasne, kilka darmowych przyborów, które ułatwiały mi podróżowanie były mi na rękę, ale z drugiej strony... sama nie wiem... czułam się nieco winna, a zarazem zobowiązana do tego, by zająć się tą sprawą.
Gdy pięlegniarka oznajmiła, że szkatułka, o której mówię, coś w sobie zawiera, nawet się uśmiechnęłam. Chwilę później nawet nauczyłam się, jak ją otwierać – wystarczyło nacisnąć wieczko. Tym samym razem z kobietą odkryłam zawartość przedmiotu, co mnie jeszcze bardziej zaskoczyło, ponieważ było w niej pięć różnokolorowych krążków, które odbijały blask światła. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałam.
- Jasne, nie ma sprawy – powiedziałam, gdy do moich uszu dotarł dźwięk słów, które wypowiedziała kobieta. Ta włożyła jakiś mocniejszy sznur do pokedexu, a następnie podłączyła go do większego pudełka. Czułam się nieco niekomfortowo, nie wiedząc o tym, jak nazywają się kolejne nowe przedmioty, dlatego tylko milczałam i bacznie obserwowałam to, co robi różowowłosa.
- Och, rozumiem – wymamrotałam tylko, gdy wytłumaczyła mi to, co właśnie zrobiła. Gdy wspomniała o Ponycie odruchowo spojrzałam za siebie i spojrzałam na podopieczną, która mi towarzyszyła. Nie była głupia, dlatego jestem pewna, że zrozumiała to, o czym mówiła kobieta. Nie chciałam jej ograniczać, ale z drugiej strony bałam się o to, że gdybyśmy przypadkiem się rozdzieliły, a ona spotkałaby innego trenera... z pewnością bym ją straciła. W końcu nie była do mnie „przypisana”.
Dopiero teraz zauważyłam, że zabrakło w naszym towarzystwie różowego Pokemona, który należał do kobiety – rozejrzałam się po pomieszczeniu i z ulgą odkryłam to, że był całkiem niedaleko, a w swoich łapkach trzymał tacę. Wyglądało na to, że odwiedził kuchnię by przynieść naczynia z parującym płynem. Skorzystałam również z zaproszenia kobiety i usiadłam na jednym z fotelów. Odetchnęłam cicho, gdy poczułam niewyobrażalną miękkość. Jak miło!
- Ach, rozumiem – skomentowałam, gdy kobieta wytłumaczyła mi na czym polega bycie trenerem oraz koordynatorem. Odważyłam się również napić naparu, jaki przyniósł stworek pielęgniarki. Naczynie było niezwykle delikatne – nigdy wcześniej nie miałam okazji czegoś takiego dotknąć, co było dla mnie nowym doświadczeniem. W końcu nigdy wcześniej nie miałam okazji zasmakować „bogatszego życia”. A napar? Pachniał dobrze, a smakował jeszcze lepiej, choć w pierwszej chwili byłam nieco zaskoczona. Zwykle piłam zioła, a tutaj... pomarańcze.- Byłam pewna, że macie połączenie z inną wyspą. Większą – wtrąciłam i zmarszczyłam brwi. Nie przypominałam sobie w końcu tego, bym dotarła do ruin drogą morską czy też tutaj przyleciała. Może szwankuje mi pamięć...?
Tak, jak na jej twarzy widziałam wyrozumiałość, tak na pytanie o gołębiach kobieta wydawała się być... zaskoczona. Wybita z rytmu.
Poczułam, jak żołądek związał mi się w supeł.
- Och – wymamrotałam tylko i wróciłam do picia naparu. Skorzystanie z nowej technologii wydawało mi się być w tym momencie głupotą – wioska Reiko z pewnością nie posiadała takiego komunikatora. Może w mojej rodzinnej wiosce...? pomyślałam, ale chwilę później jedynie westchnęłam, odkładając naczynie na tacę, na której się wcześniej znajdowało. Co prawda nasza społeczność była bardziej otwarta na „nowinki ze świata” niż ta, z którą miałam przyjemność obcować w Kanto, ale wciąż wątpiłam w to, że zdołałabym się z kimś stamtąd skontaktować.
Zresztą, nie jesteś u siebie powiedział głosik w mojej głowie, a ja poczułam się zagubiona. Szczególnie, gdy w końcu dotarło do mnie, że do czegoś doszło. Najwyraźniej do podróży w czasie, zagadki, której nie mogłam rozwiązać samotnie. Musiałam czym prędzej wyruszyć w kolejną podróż, tym razem przygotować się na powrót do Reiko, mojej mentorki. W końcu... z pewnością znalazłabym jakieś zaklęcie, które pomogłoby mi skontaktować się z Reiko, prawda? Przecież... dusze żyją wiecznie, to niemożliwe, że...
Ocknęłam się dopiero wtedy, gdy poczułam na skórze coś mokrego. Spojrzałam na moje dłonie, na których znajdowały się łzy. Płakałam. Zrozumiałam, że tak naprawdę zostałam sama. Nikogo już nie mam.
- Och, ale ze mnie gapa. Przypomniałam sobie coś przykrego – wytłumaczyłam się szybko, by pielęgniarka nie zadawała mi pytań, które sprawiłyby, że popłakałabym się raz jeszcze.- Przepraszam, jeśli poczuła się pani nieco nieswojo – powiedziałam i przetarłam twarz. To wszystko było... takie nowe.- Ja... czy mogłabym się tutaj zatrzymać? Chciałabym poczekać na ten kuter – poprosiłam, spoglądając na kobietę z nadzieją w oczach. Co prawda mogłabym śmiało spać na zewnątrz, ale z drugiej strony pielęgniarka była jedyną osobą, z którą mogłabym normalnie porozmawiać. Wykazywała się ogromną cierpliwością i nie traktowała jak odrzutka, dziwaka. Gdy otrzymałam odpowiedź kobiety, jedynie kiwnęłam głową, gdyż byłam przygotowana na każdą odpowiedź. Postanowiłam zapytać o możliwe zaginięcia później, ponieważ na chwilę obecną czułam się wyczerpana. Póki co to, co czułam, mnie przerosło.
- Ja... potrzebuję świeżego powietrza – powiedziałam, gdy wstałam z miejsca, a następnie skierowałam się na zewnątrz, nawet nie patrząc na to, gdzie idę. Upewniłam się tylko czy ktoś za mną wyszedł – przykładowo Ponyta. Moich towarzyszy musiałam mieć na oku, tak to nic mnie nie obchodziło.

---------------
Chyba trzeba wrzucić tę propozycję, co do wliczania odpisów graczy w wypłaty xD Przy okazji zmieniłam kolor wypowiedzi postaci na jaśniejszy, bo wcześniej nie było go aż tak bardzo widać, whoops

Im dłużej słuchałam kobiety, tym bardziej byłam w szoku – okazało się, że pobliskie ruiny były całkowicie zapomniane, co nie pokrywało się z tym, co zapamiętałam. Co prawda kiedy je odnalazłam również nie były w najlepszym w stanie, jednak pamiętałam, że zawsze znajdowało się kilku, jak nie kilkunastu, śmiałków którzy je zwiedzali w celu odnalezienia skarbu, jakim był pierścień. Poczułam się zagubiona, nie wiedziałam co myśleć. Jest gorzej, niż myślałam pomyślałam w końcu, opierając się o blat. Westchnęłam i skupiłam swój wzrok na opatrywanej łapce kociaka, który z początku nie był chętny do współpracy, tak z czasem postanowił odpuścić.
- Och – wydusiłam z siebie jedynie, gdy pielęgniarka wykazała się zrozumieniem i na spokojnie wyjaśniła mi, z jakimi Pokemonami mam do czynienia – opis Salandit brzmiał na tyle przerażająco, że aż przeszedł mnie dreszcz. W tej chwili na zaczęłam z całego serca dziękować Arceusowi za to, że nade mną czuwa.
Gdy kobieta zapytała o to, czy wiem czym jest ten cały „Pokeball”, zaśmiałam się ciut nerwowo i pokręciłam przecząco głową. Posłuchałam uważnie jej wytłumaczenia, a gdy skończyła mówić, jedynie kiwnęłam na znak, że zrozumiałam. To było... niesamowite, wręcz nierealne. Nigdy nie miałam do czynienia z taką technologią... ale nie wydaje mi się, żeby w ciągu tylu lat życia z Reiko umknęło mi coś takiego. Coś mnie ominęło.
- Jestem bardziej podróżującą, niż trenerką. Poszukiwaczką przygód, jakby nie patrzeć – wytłumaczyłam, zerkając kątem oka na PokeBalla, w którym znajdowała się jaszczurka.- Stamtąd, skąd pochodzę, nie używaliśmy takiej technologii by przekonywać do siebie Pokemony. Same nas wybierały – dodałam po chwili, wskazując na Ponytę, którą następnie pogłaskałam po pysku. Wizja tego, że miałabym ją zmusić do przebywania ze mną była okropna. Nasza relacja w końcu opierała się na wielu latach przyjaźni i zaufania.
Pielęgniarka chwilę później wyjaśniła mi następną kwestię, która mnie zastanawiała. Nie mogłam ukryć tego, że westchnęłam z ulgą.
- W porządku, rozumiem – odparłam i odebrałam od kobiety PokeBalla z jaszczurką. Miałam co do niej mieszane uczucia – z jednej strony zaimponowała mi swoją siłą oraz tym, że była niezwykłą przeciwniczką, tak z drugiej bałam się o Eevee oraz Littena. Nie chciałam aby przez jej obecność czuli się nieswojo. Z kolei jeśli miałabym ją wypuścić... z pewnością znalazłaby sobie nowe ofiary...
Ciężki wybór podsumowałam, a następnie – z lekkim zawahaniem – wrzuciłam do torby balla z niesfornym Pokemonem.
- Bardzo pani dziękuję za pomoc – podziękowałam z uśmiechem i spojrzałam na Littena, którego następnie pogłaskałam po grzbiecie. Zasługiwał na miano dzielnego pacjenta.- Właściwie to tak. Nawet kilka – zaczęłam i sięgnęłam ponownie do torby, z której wyciągnęłam czerwone pudełeczko, a następnie ozdobną szkatułkę, którą również sobie przywłaszczyłam podczas przeszukiwania torby z ruin.- To zabrzmi dziwnie, ale... jak się tego używa i co to jest? I ta szkatułka... raczej nie należy do tych, w których przechowuje się biżuterię, ale co innego, prawda? – zapytałam, a po chwili kontynuowałam.- Och, właśnie. Czym są pokazy oraz sale gimnastyczne? Słyszałam o nich od pewnego pana, którego spotkałam, ale nie miałam pojęcia o czym mówi. Nie spotkałam się z tym pojęciem w moich stronach – dodałam i zarumieniłam się lekko, gdyż czułam się... głupio? Sama nie wiem. Wstydziłam się jednak tego, że tak mało wiedziałam. Po chwili przypomniałam sobie o czymś jeszcze.- I ostatnie pytanie. Gdzie znajdę pocztę? – uśmiechnęłam się lekko, a następnie wyjaśniłam prędko:- Chciałabym wysłać gołębia do mojej mentorki.

Co to ma być? pomyślałam, gdy tylko stanęłam przed drzwiami lecznicy... a przynajmniej myślałam, że są to drzwi. Wrota wyglądały całkiem inaczej niż to, co zapamiętałam. W przeciwieństwie do innych były przezroczyste, przez co mogłam zobaczyć wnętrze budynku. Niepraktyczne, przecież wszyscy mogą swobodnie podglądać... pomyślałam, marszcząc brwi. Zero prywatności – to coś, czego wyjątkowo nie lubiłam. Po chwili zdecydowałam się by podejść do nich bliżej i zapoznać się z nimi lepiej, jednak nie było mi to dane, ponieważ te nagle się rozsunęły. Było to na tyle gwałtowne, że aż cofnęłam się do tyłu.
Te nagle poleciały w przeciwną stronę.
- No nie – jęknęłam, po czym postanowiłam szybko wskoczyć między szparę, które stworzyły drzwi – w końcu nie wiedziałam, ile czasu będę musiała spędzić zanim znów się otworzą, a sprawa była na tyle poważna, że byłam gotowa podjąć ryzyko przytrzaśnięcia. Na szczęście nic takiego się nie stało, ba, miałam wrażenie, że zanim wskoczyłam do lecznicy te ponownie się rozsunęły. Dziwne skomentowałam, spoglądając za siebie. Na szczęście zarówno Ponyta, jak i poke-lis prędko załapali o co chodzi, dzięki czemu prędko do mnie dołączyli.
Gdy tylko rozejrzałam się po wnętrzu, nie mogłam wyjść z zachwytu – wszystko wyglądało tak... inaczej. Jak nie z tego świata pomyślałam, a gdy doszły do mnie te słowa, nieco się przeraziłam. Niczego stąd nie kojarzyłam, a odkąd opuściłam moją mentorkę, starałam się nadrobić wszelkie zaległości związane z rzeczywistością, a zarazem różnymi nowinami w wielkim świecie, które nie dosięgały naszej maleńkiej wioski. Nie, to niemożliwe, uspokój się... powtarzałam w myślach, chcąc się uspokoić.
Muszę być silna dodałam chwilę później, przełykając ślinę. W końcu musiałam pokazać moim towarzyszom, że nie ma się czego bać, wszystko będzie dobrze. Musiałam być wytrzymała właśnie dla kotka – nie mógł widzieć w mych oczach strachu.
- W-witam – wydukałam, gdy do moich uszu dobiegł głos kobiety, która stała za ladą. Jej promienisty uśmiech sprawił, że się rozluźniłam. Prędko ruszyłam w jej kierunku – w końcu oferowała pomoc, której potrzebowałam jak najszybciej.- Litten? – powtórzyłam, na początku nie rozumiejąc o co jej chodzi. Chwilę później poczułam rumieniec, gdy doszło do mnie, że mówiła o kotku. Więc to jego imię...? zastanowiłam się, jednak póki co postanowiłam skupić się na wytłumaczeniu.- Znalazłam go, wraz z nim – tu wskazałam na poke-lisa.- w pobliskich ruinach. Właściwie to poznaliśmy się tam przypadkiem. Dopiero później natknęliśmy się na innego Pokemona, jakby jaszczurkę... to ona go zatruła – wytłumaczyłam i westchnęłam, kładąc w międzyczasie malucha na blacie. Chciałam aby lekarka miała lepszy pogląd na małego pacjenta.- Och, właściwie to mam ją przy sobie. Sama nie wiem jak się zmieściła w tej... kulce, ale wygląda na to, że jest w tym stanie nieszkodliwa, a to wydaje mi się być najważniejsze – wtrąciłam, kładąc przedmiot na blacie, tuż obok Littena, a nawet nieco dalej by go przypadkiem nie zestresować.

Na moje nieszczęście moi towarzysze ogłosili bunt – nie zgodzili się na to, by stać w miejscu i na mnie poczekać. Lisi Pokemon zwyczajnie nie chciał opuszczać swojego przyjaciela nawet o krok, co uszanowałam, natomiast Ponyta... cóż, wyglądało na to, że chciała mnie przypilnować. W końcu znała mnie najlepiej z naszej wesołej zgrai, a przy tym mogła mieć pewne obawy co do tego, jak poprowadzę rozmowę z nieznajomym. Mimo wszystko westchnęłam głośno, jakby tym gestem komentując to, co postanowiły stworki. Uśmiechnęłam się jednak chwilę po tym, a następnie ruszyłam w poszukiwaniu odpowiedzi na męczące mnie pytania.
Wioska nie była wielka, przy czym miałam wystarczająco dużo szczęścia na to, by spotkać ludzi. Uśmiechnęłam się na widok starszego pana i już otworzyłam usta po to, żeby zapytać go o drogę, jednak ten najzwyczajniej w świecie mnie zignorował. Nie powiem, uraziło mnie to. Nawet mnie nie wysłuchał! Wszyscy tyle mówią o szacunku do innych, ale co zrobić, gdy druga osoba zwyczajnie nie chce nawet wysłuchać tej pierwszej? pomyślałam i westchnęłam, czym prędzej poszukując wzrokiem kolejnej osoby, którą mogłam zapytać o drogę. Tym razem miałam więcej szczęścia.
- Pokazy? – wtrąciłam, spoglądając na mężczyznę z uniesioną brwią.- Nie mam pojęcia o czy pan mówi... – dodałam chwilę potem i zaśmiałam się cicho, nieco nerwowo, gniotąc w dłoni materiał spódniczki. Jego słowa zupełnie zbiły mnie z tropu. Na szczęście udzielił mi odpowiedzi na to, gdzie zdołam znaleźć medyka – z jego słów wywnioskowałam tyle, że znajduje się on w jakiejś lecznicy. To ma sens pomyślałam, uśmiechając się nieśmiało. Dokładnie za tym gestem próbowałam ukryć to, jak bardzo byłam zdenerwowana i zestresowana sytuacją, w której się znalazłam. Wdech i wydech, Hoshiko.
Kiedy mężczyzna rozpędził się zbyt bardzo w opowiadaniu o tych wszystkich „pokazach”, a przy okazji o jakichś „salach gimnastycznych” postanowiłam mu przypomnieć o głównym temacie naszej rozmowy, pokazując wzrokiem kotka, który znajdował się w moich ramionach.
- Doceniam pańską pomoc – powiedziałam, a następnie ukłoniłam się lekko.- Niech Arceus trzyma cię w opiece – dodałam i uśmiechnęłam się lekko, a następnie ruszyłam w kierunku budynku, jaki mi wskazał. Rzeczywiście odznaczał się na tle budynków malutkiej mieściny, dzięki czemu łatwo było go zauważyć.
- Niedługo z tego wyjdziesz, maluchu – mruknęłam po cichu do kotka, głaszcząc go po karku.

Mimo, że postanowiłam nie sprawdzać czerwonego pudełeczka, tak czy inaczej postąpiłam inaczej – nie potrafiłam ukryć tego, że zwyczajnie byłam cholernie ciekawa tego, co się dzieje. Byłam na tyle podekscytowana, że przez przypadek użyłam więcej siły, niż zamierzałam, na urządzeniu. Przyznam, na moment nieco się przeraziłam. A co, jeśli je popsułam?! pomyślałam, panikując co niemiara. Na szczęście wszystko było w porządku, co wywnioskowałam po tym, że pudełeczko otworzyło się bez większych problemów.
- Sa... landit... – przeczytałam na głos, przekrzywiając nieco głowę na bok. W końcu ją potrząsnęłam, a urządzenie zamknęłam i ostrożnie schowałam do torby. To było takie... dziwne. Nie sądzę, żebym podróżowała na tyle długo, że coś mnie ominęło pomyślałam i zmarszczyłam brwi, przy okazji wzmacniając uścisk by przypadkiem nie spaść przypadkiem z mojej podopiecznej. Przy okazji rozglądałam się dookoła, co sprawiło, że poczułam się jeszcze dziwniej.
Ścieżka zwyczajnie zarosła. A pamiętałam, że wyglądała zupełnie inaczej w chwili, gdy ruszałam ku świątyni.
Poczułam niepokój, a zarazem niepewność – coś musiało się stać, teraz byłam tego pewna. Czy... to możliwe, że przeniosłam się w czasie...? pomyślałam, a po chwili zganiłam się w myślach. Nie, to niemożliwe. Zaklęcia związane z czasem były jednymi z najtrudniejszych czarów w świecie magii. W dodatku zaklęty przedmiot...? Nie mogłam tego pojąć. Muszę napisać do Reiko. Jak najszybciej.
Niedługo po moich rozmyślaniach Ponyta weszła na niewielki pagórek, dzięki czemu mogliśmy zorientować się nieco w terenie. Poklepałam ją lekko po szyi w ramach nagrody, po czym rozejrzałam się uważnie po okolicy. Zdziwiło mnie to, że byłam w stanie dostrzec linię brzegu, choć doskonale pamiętałam, że nie przybyłam do ruin drogą morską. Podrapałam się w tył głowy i zmarszczyłam brwi. Teraz nic mi do siebie nie pasowało – czułam się zagubiona jak nigdy dotąd. Miałam pustkę w głowie, choć byłam niezwykle zorganizowaną dziewczyną. Dlaczego...? zadałam sobie pytanie, odwracając wzrok od linii brzegu i skupiając się na wiosce, która znajdowała się na wprost.
Wszystkiego dowiem się już wkrótce.
- W porządku, nie traćmy czasu – powiedziałam do moich towarzyszy po dłuższej chwili milczenia. Ognista klacz ruszyła galopem w kierunku niewielkiej wioski, w której miałam zamiar się zatrzymać, a następnie wyruszyć do domu. W głowie zaczęłam już obmyślać plan, gdy poczułam jak kopytna się cała spina – coś musiało być nie tak. Zerknęłam na nią, a następnie podążyłam za jej wzrokiem... na budynki. Wyglądały dziwniej, inaczej.
W złym słowa znaczeniu.
- Co tu się stało? – mruknęłam po części sama do siebie, po części do moich towarzyszy. Czym prędzej zeszłam z klaczy i zbliżyłam się do budynku, dotykając jego ścian. Dziwne. Gdybym miała do czynienia z iluzją, budynek by się zwyczajnie rozpadł. Dlaczego nic takiego nie miało miejsca? pomyślałam, dotykając brody. Może to po prostu kwestia kultury? W końcu gdzieś indziej może to wyglądać zupełnie inaczej dodałam w myślach, próbując się uspokoić.
Wzdrygnęłam się, gdy poczułam, jak ognista klacz pociągnęła mnie za ubranie.
- Coś się stało? – zapytałam, sięgając po różdżkę – byłam pewna, że znowu coś nam grozi. W porę jednak zauważyłam, że nie o to chodziło mojej towarzyszce. A o... ludzi wokół. Ich stroje różniły się od tych, z którymi miałam do czynienia w rodzinnych stronach. W dodatku moje ubranie, w przeciwieństwie do ich, wyglądał niezwykle wyzywająco. Racja, chciałam wyróżniać się z tłumu, jednak... zawsze byłam w stanie znaleźć co najmniej kilka dziewcząt ubranych podobnie do mnie...
Szczerze? Poczułam się nieco głupio, dlatego też schowałam się w najbliższej uliczce i postanowiłam zmienić ubiór – na taki, który wydawał mi się w tym momencie stosowny. W dodatku czułam się nieco lepiej, dlatego też pozwoliłam sobie na odrobinę magii. Łatwo poszło pomyślałam, poprawiając grzywkę i wracając do Pokemonów.
- Zaczekajcie tu na mnie, dobrze? Zapytam kogoś o to, gdzie znajdę medyka – powiedziałam i uśmiechnęłam się lekko. Ciężko było mi ukryć to, jak bardzo czułam się w tej chwili zagubiona.- Wezmę naszego rozrabiakę ze sobą, wolę żeby nic mu się nie stało – dodałam po chwili, wskazując na kociaka, który znajdował się wciąż w moich ramionach. Po chwili odeszłam od stworkach i skierowałam się ku człowiekowi, który znajdował się całkiem niedaleko. Potrzebowałam wskazówek.

---------------
Dzięki wielkie!
Z góry przepraszam za taki późny odpis, postaram się poprawić ;w;

Losuję na Gwiazdkę i Samuela. :pedobear:

Po pierwsze – bardzo fajny event! Przyznam jednak, że pod koniec nie miałam zbytnio czasu na zabawę (za co przepraszam, ale mam lekki kocioł od urodzin;;), ale mam nadzieję, że kiedyś będzie coś podobnego i również wezmę w tym udział.

Odbieram jajo Rockruffa, 7RC, TM Attract oraz Payback (daję od razu Salandit) oraz Shiny Stone. Jeszcze raz dziękuję za zabawę~

Odbieram Littena :-)

Właściwie nie spodziewałam się tego, że Ponyta podejmie się walki – cieszyłam się jednak, że zrobiła inaczej, po swojemu. Obserwując ją miałam wrażenie, że świetnie sobie poradzi, nawet bez ściśle określonych poleceń. Dobrze, że mi towarzyszy pomyślałam, obserwując uważnie potyczkę pomiędzy ognistą klaczą, a trującą jaszczurką. Co mnie najbardziej zaskoczyło było to, że nasz przeciwnik był w stanie splunąć ogniem. Na ten widok zmarszczyłam brwi i spięłam się, nie za bardzo rozumiejąc, jak to było w ogóle możliwe – z tego co wiedziałam, nie istniał Pokemon o typie trującym i podtypie ognistym...
Zaniepokoiło mnie to.
Właściwie stałam tak, pogrążona w myślach, niezbyt zwracając uwagę na to, co się dzieje dookoła. Podskoczyłam więc lekko, gdy doszedł do mnie dziwny plask, zupełnie jakby coś zderzyło się z ziemią. Skierowałam swój wzrok na ziemię i wzdrygnęłam się lekko, spoglądając na oszołomioną jaszczurkę. Spoglądałam tak na nią, niemal zapominając o swoim zadaniu – na szczęście poke-kot miał się na baczności i gdy zorientował się, że nie kontaktowałam, trącił moją dłoń. Powiększona kula poleciała prosto na jaszczurkę, a ja obserwowałam resztę zafascynowana.
Piłka, gdy odbiła się od oszołomionej jaszczurki, wysłała ku niej czerwony promień, który następnie wessał gada do środka. Następnie upadła na ziemię i kołysała się przez krótki moment w obie strony – już wtedy chciałam ją wziąć do rąk, jednak intuicja podpowiadała mi, abym zostawiła przedmiot w spokoju, dopóki się nie uspokoi.
Nastąpiło to chwilę później.
- Co do... – wydukałam jedynie, spoglądając teraz ze strachem w oczach na kulę. Pisnęłam, gdy do moich uszu doszedł dziwny dźwięk, który słyszałam pierwszy raz. Myślałam, że za moment stanie się coś złego, ale był to fałszywy alarm – dopiero po chwili dopuściłam do siebie myśl, że to dziwne piknięcie wydobywało się z mojej torby. Pogrzebałam w niej przez chwilę i wyciągnęłam z niej czerwone pudełeczko, które niedawno postanowiłam sobie przywłaszczyć. Szczerze? Miałam obawy by sprawdzić, dlaczego jakaś dziwna kropka migała i, po kiego Foongusa, szkatułka wydała z siebie ten dźwięk.
Przeszedł mnie dreszcz.
- Musimy czym prędzej ruszyć do miasta. Pójść do medyka, by wyleczyć naszego przyjaciela, a następnie skontaktować się z Reiko – ogłosiłam, chowając złapaną w kulę jaszczurkę, a następnie wskakując na grzbiet Ponyty. Dałam znak poke-lisowi by zrobił to samo. Przełknęłam nerwowo ślinę, nie dając po sobie poznać tego, jak bardzo byłam przerażona. Musiałam jak najszybciej skontaktować się z moją mentorką – tylko ona mogła nam pomóc. Z pewnością wiedziała, co tu się wyprawia.
W najgorszym wypadku... będę musiała skorzystać z usług Boga Demonów...

---------------
Nie, nie, wszystko w porządku. Nie mam nic przeciwko temu, że przejąłeś inicjatywę - właściwie trochę mi głupio, że musiałeś to zrobić ~~(w końcu w jakiś sposób, idk, cię wykorzystałam??)~~ >< Następnym razem będzie lepiej!

Czytałam uważnie tajemniczą książkę, jednym uchem słuchając odpowiedzi na pytania osób, z którymi miałam związek. Kto by pomyślał, że jakaś banda szaleńców zrobi coś takiego nic niewinnym ludziom? pomyślałam, krzywiąc się lekko. A nie, wróć. Ta cała Claudia sobie na to zasłużyła. Była niczym Heather Chandler. Nie zdziwiłabym się, gdyby miała takie same przyjaciółeczki i razem tworzyłyby grono Heathers skomentowałam w myślach, marząc o łóżku i herbacie. O tak, wolałabym słuchać ulubionych musicali czy oglądać filmy Disneya niż uczestniczyć w tym cyrku.
Niestety wizja o spokojnym wieczorze zniknęła równie szybko, co się pojawiła ze względu na wspomnienia, które wróciły do mnie jak bumerang – wszystko za sprawą książki. Poczułam nieprzyjemną gulę w gardle, gdy przewracałam kartki książki.
Pierwsze, co wróciło było zimno. Przypominało mi to, które poczułam w chwili gdy doszło do mnie, że jestem zakopana, a jednak różniło się od niego. Wytężyłam umysł i przeszedł mnie dreszcz, gdy w końcu zrozumiałam w czym polegała różnica. Topiłam się. Woda wypełniała moje płuca, a ja wierzgałam rękoma i nogami we wszystkie strony. Byle przeżyć, byle wydostać się na powierzchnię. Jedyne czego pragnęłam było powietrze.
Przeszedł mnie dreszcz. Czy oni, ci doktorzy, naprawdę chcieli mnie utopić w jeziorze, które znajdowało się niedaleko naszego miasta?
W tym momencie przerwałam na moment czytanie i rozejrzałam się uważnie po pomieszczeniu – wyglądało jednak na to, że większość osób również przypominała sobie te... „eksperymenty”. Jedyne osoby, które nie musiały tego przeżywać jeszcze raz była Lydia, Scott oraz Stiles. Potrząsnęłam głową i wróciłam do lektury.
W końcu to mogło być równie dobrze wspomnienie niezwiązane w żaden sposób z doktorami...
W pewnej chwili przypomniał mi się zapach deszczu, co w pierwszej chwili zignorowałam – w końcu nie sądziłam, że może to być w jakiś sposób ważne. Przymknęłam na moment oczy i wróciłam myślami do momentu, kiedy to musiałam skryć się przed nim w kościele. Nie miałam parasolki ani kaptura, a że byłam przed ważnym spotkaniem z przyjaciółką chciałam jakoś wyglądać, dlatego też moim priorytetem było uniknięcie deszczu, który miałby zniszczyć moją fryzurę. Z tego wszystkiego pamiętałam również witraż przedstawiający Matkę Boską – właściwie była to jedna z nieprzyjemnych rzeczy, bo choć obraz był piękny, tak z połączeniem deszczu wyglądał, jakby kobieta na nim płakała.
Wtedy też jak najszybciej opuściłam budynek, nie zważając na to, że zmoknę.
Westchnęłam głośno, zamykając książkę. Skończyłam lekturę, co było satysfakcjonującym uczuciem. Ziewnęłam, a następnie podparłam głowę o swoją dłoń. Zrobiłam się dziwnie senna, z czym nie za bardzo miałam siłę walczyć – w tej samej chwili poczułam, że temperatura mojego ciała wzrasta. Zrobiło mi się strasznie gorąco i duszno. Wyprostowałam się na krześle, po czym dotknęłam wierzchem dłoni czoła by sprawdzić czy nie mam gorączki.
Syknęłam. Moja skóra dosłownie parzyła.
Choć mogłam skorzystać z dyspozytora z wodą, który stał zaraz obok drzwi, czułam, że to mi nie pomoże. Zimny prysznic...? pomyślałam, wstając z miejsca. Odetchnęłam głęboko, czując ogarniające mnie osłabienie. Nie, nie... nie...
Ostatkiem sił postanowiłam podejść do Lydii, Scotta oraz Stilesa. Wyglądało na to, że Claudia również o tym pomyślała, ale kompletnie ją zignorowałam.
- Nie czuję się najlepiej – powiedziałam wprost naszym wybawcom.- Jest mi strasznie gorąco. I duszno. Szczerze mówiąc czuję, jakbym miała za chwilę spłonąć... - dodałam po chwili z lekkim zawahaniem w głosie. W końcu nie miałam pewności czy ci ludzie będą wiedzieli co mi jest i czy coś na to zaradzą, racja?

Nie wiedziałam co myśleć o tej całej sytuacji, która przypominała mi w tej chwili bardziej sen niż rzeczywistość. Kątem oka spojrzałam na książkę, którą odłożyłam nieco wcześniej na stolik – wolałam się skupić na słowach naszych wybawców niż lekturze. Uszczypnęłam się lekko w rękę, a gdy to nie pomogło, westchnęłam ciężko. To musi być jakiś kiepski sen.
Objęłam ramiona i potarłam je. Lydia wspominała o przeszczepach, dzięki którym byliśmy „naturalnymi chimerami” – jak to ładnie określiła. Automatycznie pomyślałam o operacji, którą przeżyłam kilka lat temu. Kto by pomyślał, że przez to mam teraz problemy...
Westchnęłam ponownie po czym odgarnęłam z twarzy zagubiony kosmyk włosów. Już miałam sięgnąć po książkę, kiedy do moich uszu dobiegły słowa Azjaty. Przyznaję, że zrobiło mi się go szkoda i postanowiłam mu pomóc. Wstałam z miejsca i podeszłam do niego, kompletnie ignorując uwagę dziewczyny, która była złośliwa już wcześniej – naprawdę nie wiedziałam, dlaczego ma taki problem z innymi osobami. Co poradzić, istnieją ludzie i parapety...
Uśmiechnęłam się lekko w kierunku chłopaka (Rudzik) i wyciągnęłam w jego kierunku dłoń.
- Z chęcią ci pomogę – powiedziałam, ściskając jego dłoń.- Karen. Znalazłam całkiem miły kącik, wystarczy zorganizować krzesło – odezwałam się, po czym zaprowadziłam go do kąta, który zajęłam wcześniej. Oczywiście, jeśli chłopak zechciał się do mnie dołączyć.
Usiadłam wygodnie, przewracając strony książki z powrotem. Strona pierwsza, rozdział pierwszy. No cóż, może ponowne przeczytanie tego pomoże mi przypomnieć sobie o tym, gdzie znajdował się lek?
- Mów, gdybym czytała za cicho albo niewyraźnie, dobrze? – mruknęłam, zerkając na Azjatę.

Kupuję Everstone :pedobear:

Wybrany Pokemon: Litten
Ilość poziomów: 10
Zobowiązuje się do natychmiastowego pokrycia kosztów w wysokości 1 000x10x0,25x0,9 = 2 250$, a później odebrania Pokemona.

Torba... jak torba. Przynajmniej tak stwierdziłam na początku, gdy jej jeszcze nie otworzyłam. W praktyce była inna – różniła się od mojej, którą wykonano z wytrzymałej skóry. Ta, która znajdowała się przede mną była z innego materiału, który wydawał się być całkiem przyjemny w dotyku. Choć nie ukrywam, że na początku się lekko wzdrygnęłam. Nigdy czegoś takiego nie czułam, pierwszy raz miałam okazję dotknąć zupełnie nowej rzeczy. Była również wykończona w inny sposób niż ta, która znajdowała się na moim ramieniu. Do tego nić, której użyto by zrobić tę torbę była cieniutka w porównaniu do tej, której trzeba było użyć by zrobić moją. Sposób otwierania jej i zamykania zrozumiałam dopiero po kilku minutach, gdy wstrząsanie nią na boki nic nie dało. Nie ukrywam, w pierwszej chwili oblałam się szkarłatnym rumieńcem wstydu i po części złości. Dopiero, gdy przesunęłam w bok kawałek stali po „torze” mogłam obejrzeć jej zawartość. Rety, kto tak sobie uprzykrza życie? pomyślałam, krzywiąc się lekko. Zapięcie, którego tu użyto zabierało zdecydowanie zbyt dużo czasu.
Zajrzałam do środka i ze zdziwieniem odkryłam kilka kieszeni, a w każdej z nich znajdowała się inna zawartość, co mogłam stwierdzić po kształcie, który odbijał się na materiale. To też było dziwne – w końcu sama nie posiadałam kieszeni, a wkładałam wszystko jak leci. No, nie licząc czterech mniejszych kieszonek, które znajdowały się po bokach oraz na przodzie torby. Zazwyczaj chowałam w nich malutkie przedmioty, bądź sakiewkę z monetami. No, ale mniejsza o moją torbę. Pokaż kotku co masz w środku! pomyślałam z delikatnym uśmiechem, wysypując na ziemię zawartość pakunku. Zrobiłam to jednak bardzo ostrożnie, by przypadkowo nie zbić fiolek z eliksirami – w końcu każdy je dostawał od uzdrowiciela, który stacjonował w wiosce. Ze zdziwieniem odkryłam, że... ich zwyczajnie nie ma. Potrząsnęłam jeszcze raz pakunkiem, mocniej, by mieć pewność, że wszystko wypadło. Była pusta.
Wyprawa bez lekarstw...? To nie mogło skończyć się dobrze... skomentowałam w myślach, sięgając po to, co miałam pod ręką.
Na pierwszy ogień poszło dziwne czerwone pudełeczko. Było gładkie w dotyku, a w dodatku dawało przyjemny chłód. Zastanawiam się, ile ktoś musiał je polerować? pomyślałam, nie mając pojęcia jak inaczej ktoś osiągnął taki gładki efekt. Z przykrością stwierdziłam, że nie rozpoznawałam tego tworzywa, a trzeba przyznać, że posiadałam całkiem obszerną wiedzę. Jak widać – nie do końca szepnął głosik w mojej głowie, a ja skrzywiłam się niczym po zjedzeniu plastra cytryny. Po kilku dłuższych chwilach zorientowałam się, że mogę je rozłożyć, przez co od razu odzyskałam dobry humor. Czym prędzej to otworzyłam, a w dolnej części pudełeczka pojawiły się dziwne przyciski. Nie miałam pojęcia do czego mogły służyć, przez co jedynie skrzywiłam się lekko i skierowałam swój wzrok na górną część.
Odebrało mi mowę.
W górnej części pudełeczka znajdowało się zwierciadło! Było niesamowite – na jego tafli znajdowała się pokaźna lista, która z początku nic mi nie mówiła. Westchnęłam, a chwilę później uśmiechnęłam się, dostrzegając znane mi nazwy. Bulbasaur, Charmander i masa innych, które znałam. Pewnie pokazywało stworki, które będę mogła spotkać w przyszłości!
- Niesamowite, ciekawe, jakiego użyto tu zaklęcia! – skomentowałam na głos, obracając pudełeczko z każdej strony. Szukałam jakiejś podpowiedzi, jednak nie natknęłam się na żadną. Magia jest niesamowita.
Złożyłam ostrożnie pudełko i włożyłam je do mojej torby – uznałam, że może się przydać. Moją uwagę przykuły czerwono-białe piłeczki. Zabawka? pomyślałam, biorąc jedną do ręki. Wszystkie były takie same, niczym się nie różniły. Dziwne. Zmarszczyłam brwi i przyjrzałam się jej jeszcze raz. Jedyne, co mi tu nie pasowało to wypukłość, która znajdowała się między dwoma kolorami. Wzruszyłam ramionami i już miałam odłożyć przedmiot, gdy przypadkowo dotknęłam dziwnego guzika. Ze strachu wypuściłam piłeczkę z dłoni.
- Co do--?! – wyrwało się z moich ust, gdy cofnęłam jak poparzona dłoń. Nic mi jednak nie groziło... wszystko było w porządku. Pełna obaw dotknęłam jednym palcem przedmiotu. Następnie kolejnym i jeszcze kolejnym. Wszystko było w porządku, choć piłeczka zwiększyła się co najmniej trzykrotnie! To było... dziwne. Może lepiej wezmę to dla Reiko? Wiedziałaby co z tym zrobić pomyślałam, chowając jedną kuleczkę do torby. Po chwili jednak zebrałam również resztę z nich.
Na ziemi znajdował się również plik kolorowych papierków – każdy z nich miał przyporządkowaną do siebie liczbę. Po chwili doszło do mnie, że to pewnie jakaś forma zapłaty. Zdziwiłam się lekko, jednak po chwili machnęłam na to ręką. W końcu nie wszystkie rejony musiały posiadać tą samą postać monet, racja? A cóż, skoro tu była inna waluta, a właściciela ni słychu ni widu... to mogę je wziąć, prawda? Miałabym za co zjeść... wytłumaczyłam sobie, choć wydawało mi się to nieco nie w porządku. Porzuciłam jednak dręczące mnie myśli i przeszłam dalej.
Ostatnia była ozdobna szkatułka. Ładne skomentowałam krótko, sięgając po nią. Potrząsnęłam przedmiotem, tym samym odkrywając, że coś się w niej znajduje. Już miałam uchylić jej wieko, jednak powstrzymało mnie od tego parsknięcie Ponyty. Spojrzałam na nią przepraszająco, tak samo jak na poke-lisa i poke-kotka, który znajdował się na moich udach.
- Przepraszam, już stąd idziemy – powiedziałam, chowając znaleziska do mojej torby, a tą, którą znalazłam odstawiłam na miejsce. Cóż, mi się nie przyda... a komu innemu – kto wie. Co prawda miałam dziwne przeczucie, że to może się nie najlepiej skończyć, ale gorzej już być nie mogło, więc wzruszyłam jedynie ramionami.
Już miałam się unieść i szukać wyjścia, ale Ponyta mi tego zabroniła – zmarszczyłam brwi, gdy zarżała groźnie i zaczęła przebierać kopytami. Nie wiedziałam o co mogło chodzić, przez co spoglądałam na nią w szoku. Po chwili jednak odwróciłam wzrok w kierunku, w którym spoglądałam. Na początku niczego nie zauważyłam, jednak po chwili przeszedł mnie dreszcz.
Spoglądały na mnie oczy.
W pierwszej chwili przeraziłam się i już otworzyłam usta, by zacząć krzyczeć – w porę jednak z tego zrezygnowałam i zwyczajnie się podniosłam z ziemi. Ostrożnie, by bardziej nie rozjuszyć stworzenia. Było... wrogo nastawione, to dało się wyczuć. W dodatku nie zachęcał tym, w jaki sposób na nas zasyczał. No pięknie pomyślałam, gdy doszło do mnie, że Pokemon zastawił wejście. Z zamyśleń wyrwał mnie kociak, który wbił swoje pazury w moje ramię. Ostrzegał mnie. Wyczuł zagrożenie i wyraźnie się przestraszył, choć w jego oczach paliły się ogniki. Był gotów do walki... a może rewanżu? Ta myśl pojawiła się w mojej głowie nagle. Właściwie nie miała podstaw, a jednak w chwili, gdy odwróciłam głowę na jaszczurkę zobaczyłam, jak spluwa na posadzkę.
Ślina zaczęła się w nią wżerać.
Oto źródło naszych problemów.
- Nie jest dobrze – powiedziałam na tyle, by usłyszeli mnie jedynie moi towarzysze.- Nasz przeciwnik jest niebezpieczny, ale wydaje mi się... że to on jest źródłem problemów z toksyną. Mogę się mylić, jeśli tak – poprawcie mnie. Ponyto, wiem, że to niebezpieczne... ale musimy go schwytać. Jestem pewna, że wykorzystanie jego toksyn do badań pomoże nam przygotować antidotum, dzięki czemu możemy dołożyć się do rozwoju medycyny – wytłumaczyłam, a po chwili zaśmiałam się nerwowo.- Trochę za bardzo o tym myślę, wybaczcie. Ponyto, trzymaj go na dystans. Trzeba zrobić tak, by się zbliżył. Wtedy ja go ogłuszę i... – tłumaczyłam, jednocześnie sięgając do torby po kamień, który znalazłam. Po dłuższej chwili namysłu sięgnęłam również po czerwono-białą piłeczkę. Intuicja podpowiadała mi, że może mi się przydać.- Tylko nie daj się złapać, liczę na ciebie!

-------------------
W porządku, tak myślałam :D
Z drugiej strony, sam spójrz - jest to całkiem zabawne. Chociaż to prawda, trochę ciężko (zresztą to ty musisz tu odwalać większą robotę, ja zawsze mam twój post ><). Ale dasz radę, wierzę w ciebie ♥
Swoją drogą znowu przepraszam. Trochę się rozpisałam XD

Dziękuję za głosy

Odbieram jajko Sneasela i resztę nagród (CD leci na Samuela) :-)