Pokemon Crystal

//jeszcze jedno, weług mnie "się nim zająć" brzmi lepiej od "nim się", ale nie jest to chyba niepoprawne//
Rodzice wymienili pomiędzy sobą niepewne spojrzenia. Po chwili kobieta westchnęła głośno, kręcąc głową, jednak jej mąż jedynie uśmiechnął się ciepło i mocno ją przytulił.
- Już o tym rozmawialiśmy - burknęła, jednak wtedy mężczyzna odsunął się od niej i popatrzył głęboko w oczy.
- Wiem, że chcesz na zawsze zachować je przy sobie, jednak... każde dziecko musi kiedyś dojrzeć. A mały, jeśli wyruszy pod opieką brata, będzie bezpieczniejszy i szybciej nauczy się samodzielności. No i w grupie raźniej... Kochanie - ostatnie słowo powiedział bardziej dobitnie, a kobieta westchnęła.
- Niech będzie - mruknęła, przewracając oczami. Szczęśliwy chłopczyk, popędził na górę, by po chwili wrócić z plecakiem. "Tata" obu was wyściskał, po czym Tobie wręczył garść pieniędzy.
- Przyda się, podczas podróży - oznajmił, mrugnąwszy porozumiewawczo.- No, a teraz pędźcie do laboratorium profesor Granger. Ona na pewno ma dla was jakieś Pokemony i pokedex! Powodzenia! - oznajmił, machając Ci wam na do widzenia. Nie musieliście maszerować długo, po wdrapaniu się na wzgórze i zejściu z niego, natrafiliście na barak badawczy, jednak był on trochę zapuszczony i wydawał się... no cóż, opuszczony.

Zwierzęta zatrzymały się, chociaż nadal warczały i syczały.
- To na pewno dlatego, że ukradła mu tarcze! - oznajmił królik, nie dający się zbić z tropu twoim pokazem i nałożeniem zbroi choć trzeba przyznać, że spora ilość zwierząt się zawahała. Niektóre jednak na poważnie szykowały już ataki, gdy pomiędzy Ciebie a nich uderzyła jasna wiązka, odrzucając Cię do tyłu. Gdy opadł kurz, pomiędzy Tobą, a wściekłym tłumem pojawił się różowy stworek. Obrócił łeb i posłał Ci ponaglające spojrzenie.
- Wiej, przytrzymam ich! - syknął, po czym zdzielił ogonem jednego z Furfrou, który skoczył na niego z zębami. Widać, było, że nie używa całej swojej siły i nie ma zamiaru robić im krzywdy. - NA co czekasz? Uciekaj! Schowaj się gdzieś, ja Cię znajdę! - krzyknął jeszcze, posyłając na deski jednego z Riolu. Jak na razie ich uwaga skupiła się na Mew, miałaś może kilka sekund zanim sobie przypomną, że ty też istniejesz.

A więc stało się, jesteś samodzielny. Niestety nie było tak różowo jak podejrzewaliście, bo choć w tych wszystkich kreskówkach i bajkach o bohaterach każdy przyszły heros od razu odnajduje się w dorosłości, a trudności pokonuje pstryknięciem palca. Otóż nie, to tak nie działa, przynajmniej nie w realnym życiu. Jednak to wszystko było jeszcze przed Tobą, bo jak na razie, stałeś przed swoim teraz już starym domem, a twoi przybrani rodzice spoglądali na Ciebie z miłością w oczach, natomiast młodszy brat uporczywie wieszał rękawa, wbijając w Ciebie pełen wyrzutu wzrok, z oczu toczyły się łzy.
- Julek, weź nie bądź taki, poczekaj, rok, dwa, ja dorosnę i pójdziemy razem, a nie ty sam teraz - chlipał maluch. Wszystko dlatego, że wasi opiekunowie jednogłośnie przyznali, że nie jest jeszcze gotowy by wyruszyć na spotkanie z przygodą i cóż, odpowiedzialnością. "Rodzice" przyglądali się tej scenie z nostalgicznymi uśmiechami, przybrana mama dyskretnie uroniła łzę.

Mężczyzna przypatrywał Ci się przez chwilę, po czym poklepał po głowie.
- Widzisz, jaka możesz być grzeczna? Odpowiedz, czy nie tak jest fajniej? - jeśli nie odpowiedziałaś szybko, Twoją szyję ogarnęło ostre pieczenie. Następnie poczułaś jak na obroży zapięta została smycz.- Noga - oznajmił, rzeczowym tonem, po czym złapał przyciągnął Cię i poprowadził przy nodze, dookoła sali. Jeśli w jakiejkolwiek sposób zwalniałaś, szarpał brutalnie za smycz, zmuszając Cię do dotrzymania kroku. - Zostaniesz wystawiona na aukcję, więc od Twoich umiejętności prezentacji zależy to kto Cię kupi i to, jakie będziesz miała warunki. Nie wiem, kto mógłby mieć tego typu fetysze, ale znam kilku starych zboków, którzy zapłaciliby małą fortunę by móc przelecieć taką hybrydę - mruknął, po czym zatrzymał się gwałtownie. - No, a teraz masz paść na kolana i pokłonić się, ale nie tak jak wcześniej, prawdziwie - poddańczo - rozkazał.

Po Twoich słowach zapadła cisza, Pokemon patrzyły na siebie, zdezorientowane i przerażone. Królik zmarszczył brwi, a końcówki jego białych uszu zadrgały, zaniepokojone. Po chwili fuknął, wściekły i obnażył kły.
- Skoroś nie Arceus, to kto?! Nikt nigdy nie słyszał o jego córce, a ty wyglądasz jak... człowiek! Skąd mamy wiedzieć, że nie jesteś wrogiem?! Arceus jest wszechmocny, po co na trudne i arcyważne zadanie wysyłałby jakąś dziewczynę?! Nie kłam człowieku, umiemy wyczuć kłamstwa! A skoro nie jesteś Arceusem, a posiadasz jego energię... Czyżbyś była w posiadaniu jednej z tarcz?! To dlatego rozumiesz naszą mowę?! Głupia! Nie wiesz, że to bluźnierstwo przeciw Pokemonom?! - królik warknął nieprzyjemnie, obrzucając Cię oskarżeniami, wysnutymi specyficznym sposobem myślenia, nie zmieniało to jednak sprawy, że pośród innych Pokemonów miał spory posłuch. Natychmiast pokazały Ci kły i zjeżyły futra na grzbiecie.- Bracia i siostry, jeśli odzyskamy tarczę Arceusa, bóg na pewno nam to wynagrodzi! - wykrzyknął, a Pokemony odpowiedziały mu raźnym chórem i ruszyły na ciebie. Sytuacja zaczynała być bardziej nieciekawa.

Mama Twojej postaci ma takie samo imię ja ja XD dobra, jak mam być szczera to średnio mi się podoba, mało rozbudowana KP i będę musiała Ci sama wszystko wymyślać, poza tym średnio estetyczny zapis, gryzie ten brak spacji po przecinkach... Cóż, wydaje mi się, że mogę dać Ci szansę, tzw. okres próbny, a ty mi pokażesz na ile Cię stać, zgoda? Podeślij mi na PW swój numer Gadu Gadu, jak nie masz, to byłabym szczęśliwa jakbyś założył, bo jednak to wielce ułatwia kontakt ^^ a więc
przyjęty na okres próbny do 13 grudnia 2016

Jak dla mnie brzmi to naprawdę awww *^* Jakby co, też mogę pomóc przy tworzeniu czegoś tam, sporo pomysłów mam itd. XD ale ja bym grała i to bardzo chętnie, więc no, twórta!

Krzyk i walka na niewiele się zdały, choć trzeba było przyznać, że na początku ludzie w fartuchach kompletnie sobie z tobą nie radzili. Po chwili poczułaś jednak w jednej z tylnych łap silne ukłucie i Twoje ciało nagle zrobiło się wyjątkowo ciężkie. Zatoczyłaś się do tyłu, czując jak ogarnia Cię fala zmęczenia. Nogi ugięły się pod Tobą, upadłaś, nie potrafiąc walczyć z opadającymi powiekami. Zanim zapadłaś w sen, poczułaś jak ktoś klepie Cię po głowie.
- No już, o wiele lepiej prawda? - szepcze, po czymw zdycha z ulgą, a ty uciekasz w twardy sen.
Gdy się budzisz, znajdujesz się w niewielkiej klatce, jakiś metr szerokości na półtorej długości, nawet się porządnie wyprostować nie mogłaś. Głowa Ci ciążyła, całe ciało było obolałe, myśli w rozsypce, a gardle miałaś wióry - od wczoraj nic nie piłaś, podobnie było z żołądkiem w którym panowały pustkowia jak an Saharze. Nim jednak udało Ci się cokolwiek zrobić, drzwi klatki otworzyły się z hukiem, a metalowa obręcz ponownie zacisnęła się na Twoim gardle, zmuszając Cię do wyjścia z poniekąd bezpiecznego schronienia.
- I jak badania się podobały? A głodówka? - znienawidzony głos rozległ się tuż przed Twoim uchu. Z łatwością rozpoznałaś mężczyznę z Growlith'em u boku i nawet się nie obejrzałaś, gdy znalazłaś się w tej samej sali treserskiej co wczoraj. Ledwo słaniałaś się na nogach, najpewniej byś zwymiotowała, gdybyś miała czym.
- Widzisz lisku, twój pan znalazł rozwiązanie naszego problemu i wiem jak mogłabyś się przydać - oznajmił, zacierając ręce.- Oczywiście najpierw Cię wytresujemy, nie puścilibyśmy Cię przecież taką dziką do ludzi, ale zaprzeczyć się nie da - podszedł i złapał za Twoją buzię, zmuszając Cię do spojrzenia Ci w oczy.- Że jesteś śliczna - oznajmił, po czym puścił Cię i dokładnie wytarł ręce. - Takie hybrydy jak ty nie mają prawa istnieć na ziemi, a jednak patrz - jesteś tu. I trzeba coś z wami zrobić, jakoś nad wami zapanować, ale kto to zrobi? Kto nauczy te bezrozumne stworzenia gdzie jest ich miejsce? Widzisz, od tego są ludzie tacy jak ja - pierwsze słowa wypowiadał z pogardą, jednak w następnych pobrzmiewała duma.- Odpuścimy sobie szkolenie sportowe, będziesz nam potrzebne do innych celów. Ukłoń się! - rozkazał, a obroża nieprzyjemnie zapiekła.

Proszę bardzo, cieszcie się na 99% prawda ^^

Gdy wypowiedziałaś choć jedno słowo, nagle zrobił się wokół Ciebie wielki ruch, każdy Pokemon z osobna chciał do Ciebie podejść, obejrzeć i dotknąć. Zostałaś obskoczona przez różnorakie stworzenia, złożone z futra, łusek, piór, skóry i mazi. Nagle przez tłumek przedarł się niewielki królik, dwoma tupnięciami nogą uspokajając całą wrzawę. Następnie obwąchał Cię dokładnie, po czym klasnął swoim uszami o siebie i odwrócił się do pozostałych.
- Przecież to sam Arceus! - wykrzyknął, a wokół Ciebie rozbrzmiały głośne wiwaty. Krąg wokół Ciebie jeszcze bardziej się zacieśnił.- Wielki Bóg w swej własnej, choć nieco zmienionej i uczłowieczonej postaci przybył tu do nas! - kontynuował swoją mowę króliczek.- Oto to, przyjaciele, rozwiązanie naszych wszelkich problemów! Przecież wszechmocny bóg na pewno zechce nam pomóc, czyż nie?! - wykrzyknął i obrócił się, wbijając w Ciebie wyczekujące spojrzenie, podobnie jak kilkadziesiąt teraz już innych Pokemonów, otaczających Cię z każdej strony i zwierzający Ci się ze swoich problemów. Otaczała Cię istna symfonia hałasów, a uczucie klaustrofobii i potrzeba nagłej ucieczki zwiekszały się z każą chwilą. A Mew ani widu ani słychu.

Na dworze poruszenie nadal trwało, ludzie przekrzykiwali się nawzajem i obrażali. Salvia obserwowała to wszystko z błyskiem w oczach, cieniem uśmiechu i nieodgadnioną miną. Podczas gdy miejsce babci zajął postawny mężczyzna przedstawiający się jako starosta wsi. Tymczasem babcia zatoczyła się do tyłu, łapiąc za głowę, najwyraźniej to było dla niej za dużo, gdy jednak wcześniej rozpoznany przez Ciebie Edward podszedł do niej, szepnęła mu coś na ucho.
- Nie macie czego szukać w tej wiosce!
- Wolimy jednak przeszukać chaty na własną rękę mości panie i wolelibyśmy to zrobić po dobroci!- kłócili się dalej, przy czym Salvia zmarszczyła brwi.
- Coś jest nie tak... - szepnęła, z nerwów zaciskając dłonie na twoim ramieniu. Nagle drzwi do chaty rozwarły się i stanął w nich Eddie, z ulgą zauważając was obie.
- Tu jesteście. Salvia, ty i Ann musicie uciekać i to zaraz, szybko! - wysyczał, szarpiąc was obie za ubrania i podrywając na równe nogi. - Przeprowadzenie rewizji jest nieuniknione szybko. Zabiorą Salvię i wszystkich obcych w tym Ciebie Ann - wepchnął was do niewielkiej salki, w której nadal spoczywał Absol, a Skiddo pobiegł za wami.- Bierzcie co potrzebne rzeczy i zwijajcie się stąd! - rzucił, skacząc niespokojnym wzrokiem od Ciebie do Salvii. Dziewczyna nie zadawała pytań, jedynie skinęła głową i zabrała się za pakowanie swoich medykamentów.

Kobieta syknęła złowrogo, podczas gdy twój Houndu dzielnie trwał przy Twojej nodze, warcząc złowrogo na potwora, podczas gdy Purrloin wpełzł Ci na ramię i tam już pozostał, kuląc się ze strachu. Potwór jeszcze raz kłapnął szczęką, z wryaźną wściekłością i wydał z siebie dziwny syk.
- Nie mogę, nie mogę, nie mogę, mogę, nie mogę, nie, nie, nie, nie mogę - powtór mówił coraz szybciej, cały czas wpatrując się w Ciebie swoimi ślepiami. Nagle przestał, a na jego pysk wpełzł szeroki uśmiech.- Oh, takie biedna dziecię, biedna dziewczynka, sama - syknęła, postępując dwa kroki w Twoją stronę.- Ma miecz... Ostry miecz... Kokogora nie lubi ostrrych mieczy. Dziewczynka... dziewczynka jest dziwna... Dziwnie pachnie... Chce ją zjeść! - wyciągnęła ręce w Twoją stronę, jednak w ostatniej chwili cofnęła się. - Nie mogę, nie... coś źle pachnie, coś... Krew! tak krew, masz złą krew! Ta krew Cię chroni... - przez chwilą milczała, po czym nagle uniosła głowę i zawyła.- Kokogora jest głodna! Kokogora zje dziewczynkę! - wrzasnęła, jednak w tej samej chwili coś świsnęło i niewielki sztylet wbił się w oko potwora. Stwórz wrzasnął, a nagle przed Tobą pojawiła się młoda dziewczyna, odgradzając Cię od potwora własnym ciałem.
- Uciekaj, szybko! - krzyknęła, a w jej dłoni lśniły dwa, podobne sztylet. Przy okazji zlustrowała Ciebie i twoje Pokemony bystrym spojrzeniem zielonych oczu ładnie współgrających z brązowymi włosami spiętymi w warkocz. Patrzcie na jakie durne szczegóły zwraca uwagę człowiek, gdy stanął twarzą w twarz ze śmiercią.

Kobieta jedynie jeszcze raz westchnęła, kręcąc głową.
- Bo widzisz... moja wnuczka jest nie tylko Słyszącą, ale i Widzącą. Takie osoby jak ona... połączenie dwóch darów w jednym... Zaiste jest wybranką - mówiła bardziej do siebie niż do Ciebie, jednak po chwili się zreflektowała i spojrzała Ci z powagą w oczy.- Widzący potrafią widzieć przyszłość, ale nie jest ona... klarowna i może się zmieniać. Sálvia niechętnie dzieli się swoją wiedzą, zawsze... zawsze powtarza, że nie chce stanowić przyszłości, że ta wiedza jest niebezpieczna. Biedna dziewczyna - kobieta uniosła wzrok ku górze.- Dźwiga taki ciężar, całkowicie sama. Wiesz, jesteście do siebie bardzo podobne... - jej wypowiedź przerwały jakieś krzyki i poruszenie na polu. Babcia zmarszczyła brwi i prędko wyszła, a ty, gnana ciekawością, wyjrzałaś przez uchylone okno. Przed chałupą zgromadziło się większość mężczyzn i kobiet, blokowali drogę dziwnym mężczyznom w czerwono-czarnych strojach.
- Czego chcecie? - spytała babunia, przerywając spór wcześniej poznanego już Edwarda z jednym z tych mężczyzn.
- Przychodzimy w imieniu króla Ponteskiusza Drugiego - żołnierz złożył staruszce krótki ukłon, który odwzajemniła skinieniem głowy. - Według naszych źródeł w waszym domu jest ukrywana jedna z Widzących. Prosimy o natychmiastowe wydanie tej osoby. Zgodnie z zarządzeniem Jego Wysokości, wszyscy obdarzeni podobnymi zdolnościami mają zostać przetrnasportowani do zamku by tam...
- Dość, wystarczy - przerwałam kobieta.- Dlaczego do diabła wcielonego nie dacie prostym ludziom żyć w spokoju?! Nic nas nie obchodzi ten wasz król, a w naszej wiosce nie mieszka nikt o podobnych zdolnościach, a nawet jeśli, to i tak byśmy go wam nie wydali - oznajmiła gniewnie, a wieśniacy poparli ją, gromkimi okrzykami. Nagle poczułaś jak ktoś łapie Cię za ramię, obróciłaś się szybko i dostrzegłaś kucającą tuż obok Ciebie Sálvie, która prędko położyła palec na usta i wzrokiem wskazała na wydarzenie za oknem. Chyba też chciała podsłuchać.
- Wybacz, że Cię wystraszyłam - szepnęła Ci tylko na ucho, po czym z powrotem nadstawiła ucha. Ty natomiast z zaskoczeniem stwierdziłaś, że jej włosy zmieniły kolor. Z brązowego stały się niemal zupełnie białe.

Losu - Losu - Losuje

Mężczyzna, spokojny z powodu zadośćuczynienia, podążył dalej, a ty pobiegłaś w swoją stronę, by po chwili stracić kompletnie orientację spośród plątaniny uliczek. Biegłaś ulicą, potrącana przez różnorakich ludzi, właściwie ty nigdy nie widziałaś aż tylu ludzi w jednym miejscu, to wszystko przytłaczało. Samochody śmigały po ulicach, kolorowe bilbordy co rusz oślepiały i odwracały uwagę, ratunkiem okazała się dla Ciebie wąska alejka, ciasne przejście pomiędzy dwiema kamieniczkami. Gdy łapałaś oddech, poczułaś jakiś szelest, a gdy uniosłaś głowę, zaskoczona odkryłaś, że na dosłownie wszystkich oknach przysiadły najrozmaitsze Poke-ptaki od Starlym orzez Chatoty, po Pidgeye i ich wyższe stadia ewolucji. Na chodniku także zrobiło się zamieszanie, w twoją stronę szło kilka Mew, jakiś Riolu, dwa Furfrou i Eevee, a ich wszystkich uwaga była skupiona tylko na Tobie. Pokemony zatrzymały się w pewnej odległości od Ciebie i po prostu stały, patrząc się na Ciebie.